ตอนที่แล้วยืนอยู่หน้าศพ’แมท’ ‘เลนลี’อดไม่ได้ที่จะถอนหายใจออกมา ขณะเดียวกันมันก็อดไม่ได้ที่จะลูบแผลเป็นที่อยู่บนอกของมัน แผลเป็นที่อยู่ที่นี้ คือ แผลที่เกือบจะปราศชีวิตของัมนไป
“เทียบกับนิน่าแล้ว นายยังห่างไกลมากนัก”
‘เลนลี’สายหน้าพร้อมทั้งถอนหายใจ เจ้า’แมท’จริงๆแล้วไม่ได้มีความสัมพันธ์อะไรกับมัน พวกมันไม่มีอะไรมากไปกว่าเพื่อนร่วมเดินทางชั่วคราวผู้ที่เจอได้ตามท้องถนน
ไม่มีทางที่’เลนลี’จะให้ความไว้วางใจให้กับมันจนเกินเหตุได้ ยิ่งไปกว่านั้น หลังจากเจอะเจอกับเหตุการณ์ของ’นินา’ ‘เลนลี’จะยังสามารถหันหลังให้คนอื่นได้อย่างสบายๆ?
“จี๊ดด จี๊ดด!”
ชาโดว์เมาส์ตัวจ้อย หนูปิ๊ เข้ามาหาพร้อมถือย่ามซึ่งเคยอยู่บนหลัง’แมท’ มันรีบพูดกับ’เลนลี’ผ่านจิตว่า
“ลูกพี่ มาดูนี้เร็วๆ ดูว่ามีแก่นเวทอยู่เท่าไรในนี้ ในเดือนนี้นะ พวกนักฆ่าต่างๆทั้งหมดรวมกันยังไม่มีแก่นเวทได้มากเท่านักฆ่าคนแรกสุดเลย”
‘ด็อกริง โคเวิร์ท’ปรากฏข้างๆ’เลนลี’เช่นกัน
“เลนลี ดูเหมือนว่าชาโดว์เมาส์ตัวจ้อยที่หลานได้เลี้ยงดูมีความสุขกับการนับแก่นเวทจริงๆนะ” ด็อกริง โคเวิร์ทหัวเราะเบาๆ “ไม่ใช่หรอกน่า แค่เล็กๆน้อยๆเอง”
‘เลนลี’รับย่ามมา และเปิดมันขนาดที่หัวเราะหนูปิ๊
“หนูปิ๊ ตอนแกฆ่าเจ้าแมทนี้ ข้ารู้สึกว่าแกจะใช้เล็บของแก แทนฟันคมๆของแกนิ ทำไมแกไม่ใช้ฟันคมๆอันน้อยๆของแกละ?”
หนูปิ๊นั่งหลังตรง ส่งเสียงจี๊ดอย่างหยิ่งทะนงออกมาเล็กน้อย จากนั้นพูดผ่านจิตว่า
“ลูกพี่ ปิ๊น้อยที่โหดสัสขนาดนี้ กรงเล็บอินโดนีเซียของปิ๊ก็โหดสัส ไม่แพ้ฟันไนจีเรียของปิ๊หรอก และเจ้าแมทหูกระจงนั่น กัดมันไปก็มีแต่ทำให้ฟันไนซีเรียมั่วหมอง”
หลังจากพูดเสร็จ ปิ๊น้อยถุยน้ำลายโชว์ความพาวหนึ่งทีอย่างตั้งใจ เห็นภาพชาโดว์เมาส์ตัวจ้อยถุยน้ำลาย ที่เหมือนกับท่าทีของคนมากๆ แล้ว’เลนลี’หลุดหัวเราะออกมาทันที
“พอๆ อุ๊บ หนูปิ๊ ดูๆ เจ้าแมทนั้นมันมีแก่นเวทจำนวนมากอยู่ในยามของมัน ประมาณสามสิบได้ เหมือนว่ามันไม่ได้ใช้เวลาไร้ค่าอะไรในช่วงเดือนนี้ แต่แก่นเวทที่ดีที่สุดในสามสิบอันนี้ก็แค่ระดับห้าเท่านั้น”
‘เลนลี’เริ่มตรวจสอบแก่นเวทอย่างระมัดระวัง ช่วงสามสิบวัน มันได้ฆ่าสัตว์เวทจำนวนมาก เช่นเดียวกับคนที่ต้องการฆ่ามันด้วย รวมกันแล้ว มันมีแกนเวทเกือบๆสามร้อยอันได้ ที่ราคารวมกันบางทีอาจจะประมาณสี่หมื่นเหรียญทอง!
“สี่หมื่นเหรียญทอง ถ้าพ่อรู้ละกัน ….”
จินตนาการว่าพ่อของมันจะทำท่ายังไงเมื่อมันให้เหรียญทองทั้งหมดแก่พ่อมัน ‘เลนลี’ก็รู้สึกมีความสุขอย่างอดไม่ได้
“จริงๆแล้วหลานสามารถหามันได้เยอะมากเลยละ”
‘ด็อกริงโคเวิร์ท’เอ่ย
“นอกจากสัตว์เวทที่หลานฆ่าแล้ว แก่นเวทสามร้อยกว่าอันนั้นจริงๆแล้วทั้งหมดนั่นมาจากย่ามของคนอื่น”
‘เลนลี’พยักหน้าเห็นด้วย นักฆ่าคนแรกสุดที่ได้แก่นเวทมันมาก็ราคาราวๆ หนึ่งหมื่นห้าพันเหรียญทอง คนอื่นๆรวมกัน ก็มีมลค่ามากกว่านักฆ่าคนแรกเพียงนิดเดียวเท่านั้น ‘ด็อกริงโคเวิร์ท’เริ่วหัวเราะออกมาในทันที หนวดสีขาวของมันโบกสะบัด
“เลนลี หลานดูตัวหลานก่อน ใช่แล้ว หลานอาจจะแข็งแรง สูงใหญ่ แตหน้าของหลานก็ยังเต็มไปด้วยความเป็นเด็ก รวมถึงหนวดหย่อมๆที่อยู่เหนือปากของหนูทั้งหมดพวกนี้สามารถพิสูธได้ว่า…”
“หลานยังเป็นแค่เด็กไงละ!”
‘ด็อกริงโคเวิร์ท’หัวเราะอย่างบ้าครั้ง
“เลนลี ในเทือกเขาขนาดใหญ่นี้ เมื่อเหล่านักฆ่าต่างๆพบว่าเด็กมาที่นี้เพื่อจะฝึกฝนทักษะของมันเป็นครั้งแรก ด้วยใบหน้านั้นที่เป็นเด็ก พวกมันจะไม่เคลื่นไหวอะไรเลยได้ไงละ? นั่นคือทำไม ในช่วงเดือนสั้นๆ หลานเจอกับนักฆ่าจำนวนมาก”
“แต่สำหรับกลุ่มคนที่เดินท่องเที่ยวมาเป็นกลุ่มอาจจะไม่เจอการลอบฆ่าสักครั้งในหนึ่งเดือน แน่นอน เหล่ากลุ่มคนห้าคนที่พวกเราเจอคือข้อยกเว้น อย่างแรก พวกนั้นยังอ่อนแอเกินไป และอย่างที่สอง นักฆ่าเหล่านั้นเก่งมากๆ แต่ในที่สุดแล้ว นักฆ่าเหล่านั้นก็ถูกฆ่าจากกรงเล็บหนูปิ๊”
‘เลนลี’หัวเราะพร้อมทั้งพยักหน้า อายุมันเพียงแค่สิบห้าปีในปีนี้ ยังไงก็ตาม ถึงแม้ว่ามันจะสูงร้อยแปดสิบเซนติเมตร คนที่มีสายตาที่ดี สามารถบอกได้ว่ามันเป็นเพียงแค่เด็กคนหนึ่ง
“นักเวทระดับห้าระดับหกส่วนใหญ่อาจจะเพียงแค่หาเงินได้แค่ไม่กี่พันเหรียญทองจากแก่นเวทในช่วงเวลาหนึ่งเดือนที่นี้ และแก่นเวทเหล่านั้นทุกๆอันก็จะหามาจากประสบการณ์เฉียดตาย ยังไงก็ตามเทือกเขาสัตว์เวทคือสถานที่สุดแสนจะอันตราย”
‘ด็อกริงโคเวิร์ท’ถอนหายใจที่ครุกกรุน ‘เลนลี’พยักหน้าเห็นด้วย
“ที่นี้มันอันตรายมาก หลานเองก็อยู่แค่รอบเขตนอกนี้ตลอดเวลา และอย่างมากที่สุด หลานก็เจอกับสัตว์เวทระดับหก แต่หลานก็ได้รับบาดเจ็บมามากมายมาแล้ว ถ้าไม่ใช่แหวนฟรุ้งฟริ้งนี้ ถ้าไม่ใช่เรื่องที่ว่าหลานเป็นทั้งเมกัสสองธาตุระดับห้า และนักรบระดับหก และถ้าไม่ใช่เพราะหลานมีหนูปิ๊ บางทีหลานอาจจะไม่สามารถเดินทางด้วยตัวเองแบบนี้ได้สำเร็จก็ได้”
มันหันไปมองชาโดว์เมาส์ตัวจ้อยหนูปิ๊ ที่ซึ่งกำลังเล่นกับแก่นเวทอยู่ ‘เลนลี’ทำใจของมันให้สงบ และเก็บแก่นเวทต่างๆ จากนั้นตรงออกไปอีกครั้ง พร้อมทั้งหนูปิ๊ที่ตามอยู่ใกล้ๆ มันเดินทางฝึกฝนของมันต่อในเทือกเขาสัตว์เวท ยังไงก็ตาม ตามแผนของมัน มันจะอยู่ที่นี้ไปอีกสองเดือน
……..
ทุกๆวัน ‘เลนลี’จะสู้กับสัตว์เวทที่อยู่แถวๆนี้ และความสามารถในการหลอมรวมให้เป็นเมกัสที่มีความสามารถนักรบดีขึ้นเรื่อยๆ อย่างต่อเนื่อง มันยังเพิ่มประสบการจริงในการใช้เวทดิน และเวทลมในการต่อสู้ขึ้นมาอีกด้วย
แล้ว’เลนลี’มันก็ค่อยๆบาดเจ็บจากการต่อสู้ลดลงเรื่อยๆ และขนาดที่’เลนลี’ค่อยๆเข้าใกล้ใจกลางขึ้นเรื่อยๆ ก็เป็นธรรมดาที่จะเจอสัตว์เวทระดับหกมากขึ้นเรื่อยๆ และทำให้’เลนลี’เริ่มระมัดระวังมากขึ้นเช่นกัน ในวันที่ 46 ของการเข้าเทือกเขาสัตว์เวท
“วูบบ!”
คลื่นเริ่มปรากฏมาบนพื้นผิวทะเลขนาดเล็กที่เงียบสงบ ร่างมนุษย์จูงๆก็พุ่งออกมาจากในนั้น มันคือ’เลนลี’ ‘เลนลี’ใช้เศษชิ้นส่วนของชุดของมันทำความสะอาดตัวมันเอง
ชาโดว์เมาส์ตัวจ้อยหนูปิ๊ ยืนอยู่ริมหาด มอง’เลนลี’อาบน้ำด้วยสายตาอิจฉาในตาของมัน หลังจากส่งเสียงจี๊ดๆ ไม่กี่ครั้ง มันเริ่มกระโดดขึนลงก่อนที่จะดำตรงดิ่งไปในทะเลสาบ เห็นแบบนี้แล้ว ‘เลนลี’อดไม่ได้ที่จะหัวเราะเบาๆ ก่อนที่มันจะเริ่มอาบน้ำของมันเองต่อ
“ฮ่าๆๆ พอแล้วๆ หนูปิ๊ ฮ่าๆ พอแล้ว!”
‘เลนลี’หลุดหัวเราะออกมาอย่างควบคุมไม่อยู่
“โอ้ ลูกพี่ ลูกพี่กลัวถูกจั๊กจี้ หรอ?”
หนูปิ๊อยู่ขึ้นบนผิดน้ำ ตาสีดำสุดแบเบาะเปล่งประกายซุกซน ‘เลนลี’หัวเราะ พร้อมทั้งเดินมาบนชายหาด นำชุดสะอาดออกมาจากยาม มันใส่ชุดใหม่ เปลี่ยนเสื้อหลังจากการอาบน้ำอย่างสะอาดหมดจด เป็น สิ่งที่วิเศษสุด
และจากนั้น ‘เลนลี’เริ่มล้างทำความสะอาดชุดที่เพิ่งถอดในทะเลสาบ จากนั้น แขวงมันไว้บนกิ่งไม้เพื่อตากให้แห้ง จากนั้นมันก็กระโดดไปบนกิ่งไม้อีกอัน นอนมองหนูปิ๊เล่นอย่างซุกซนในทะเลสาบ มันมองหนูปิ๊โดดขึ้นลงอย่างมีความสุขในน้ำ บางที หนูปิ๊ดำไปก้นทะเลสาบ ขณะที่บางที มันนอนแผ่บนพื้นผิวหน้าทะเลสาบ
“คลื่น คลื่น คลื่น คลื่น”
พื้นจู่ๆก็เริ่มสั่นขึ้นมาเล็กน้อย จากจังหวะที่สั่นสะเทือนนั้น ‘เลนลี’คิดว่ามันควรจะเกิดจากบางอย่างกำลังเดินเข้ามา ‘เลนลี’อดตกใจไม่ได้ และมันมองตกไปทางใต้
ในทิศทางที่แรงสันสะเทือนมา มันเห็น เงาขนาดใหญ่จางๆ ปรากฏในทางตอนใต้ของทะเลสาบ แต่หลังจากส่วนเวลาสั้นๆผ่านไป ‘เลนลี’สามารถมองร่างนั้นเห็นได้อย่างชัดเจน
มันคือ สัตว์อสูรตัวใหญ่อย่างต่ำๆก็เท่าบ้านสองชั้น มีเกล็ดสีแดงไฟขนาดใหญ่ ซึ่งแผ่ออกมาปกคลุมขาทั้งสี่ข้าง ที่เหมือนกับเกล็ดที่เป็นเกราะป้องกัน หางที่ยาวของมันยาวพอๆกับร่างของมันครึ่งหนึ่ง สะบัดรวดเร็ว และว่องไวเหมือนกับแส่
ดวงตาสีรูบี้ที่ชั่วร้ายสองอันซึ่งแต่ละอันขนาดเท่าโคมไฟ จ้องมายังผิวทะเลสาบ ควันสีขาว ปะทุออกมาเรื่อยๆ จากรูจมูกสองข้างของมัน ‘เลนลี’ตกใจถึงขีดสุด ร่างของมันแข็งเป็นหิน จนหัวใจมันเต้นตุบๆ
“มังกรลมกรด สัตว์เวทระดับเจ็ด – มังกรลมกรด!”
ปล.เจอมังกรลมตดแล้ว *0* บางคนอาจจะจำไม่ได้ ลองย้อนกลับไปอ่านดูความเทพของมันที่ เล่ม 1 ตอน 8
ที่มา: