ตอนที่แล้วตอนต่อไป“เลนลี เป็นนายจริงๆ เจ๋ง”
เสียงดีใจดังขึ้นมา เด็กหนุ่มผม เริ่มวิ่งเหยาะๆมาหาอย่างโดยผลัน เด็กหนุ่มคนนี้คือนักดาบผอมแห้ง คนที่’เลนลี’เคยพบมันระหว่างทางในเทือกมันสัตว์เวท
ส่วนอีกสองคนที่มันได้พบเจอด้วย คือเพื่อนร่วมชั้นของมัน ‘เดลซาร์ท’ และ ไอ้บึ้ม หรือ ‘คาวา’ตัวบึ้ม ทั้งคู่ได้ตายไปแล้ว ย้อนไปตอนนั้น เมื่อต่อสู้กับนักธนูเมกัส ธาตุลม ‘เลนลี’ได้ใช้เวทดิน (เวทหอกหมู่ธาตุดิน) Earthen spear array
นักดาบผอมระดับห้า ‘แมท’ ได้ใช้จังหวะนี้หลบหนีไปอย่างรวดเร็ว แต่’เลนลี’ไม่ได้สนใจอะไรนักที่มันหนีไป ยังไงก็ตาม มันกับ’แมท’ไม่ได้มีความสัมพันธ์พิเศษพิโสอะไร พูดตรงๆ สามคนที่มันได้เจอ
เพียงคนเดียวที่’เลนลี’รู้สึกถึงมิตรภาพจริงๆ ก็คือ ‘เดลซาร์ท’ ส่วนเจ้าบึ้ม’ค่าวา’ ก็ได้สร้างความรู้สึกดีๆให้กับ’เลนลี’เหมือนกัน แต่’เลนลี’ไม่ได้มีความรู้สึกอะไรพิเศษพิโสเลยกับ’แมท’
“โอ้ แมท คิดไม่ถึงเลยว่า เราสองคนจะมาเจอกันอีกในภายในเทือกมันสัตว์เวท หลังจากผ่านมาเป็นเดือน”
‘เลนลี’ยังคงนิ่งสงบ ‘แมท’ที่ดูตื่นเต้นมากๆ
“แจ่มไปเลย ช่วงเดือนนี้นะ หลายๆครั้ง ข้านะเกือบถูกฆ่าตายโดยสัตว์เวทที่นี้แล้ว โชคดีที่โชคของข้าไม่ได้แย่มากอะไร โว้ววว นั่นเป็นหมูสงครามกระหายเลือดไม่ใช่หรอนั่น ? เลนลี นายสามารถฆ่าหมูสงครามกระหายเลือดได้จริงๆหรอ? นายมันสุดยอดสุดๆเลย!”
‘เลนลี’ยิ้ม
“ข้าเริ่มหิวหน่อยๆแล้วละ ข้าได้ยินมาว่า เนื้อของทั้งหมูสงครามกระหายเลือดและวัวเหล็กดูดเลือด ทั้งคู่รสชาติแจ่มสุดๆ และมันมีผิวเนื้อที่ชวนเคี้ยวอย่างน่าอัศจรรย์ด้วยเช่นกัน ข้ายังไม่ได้กินอะไรตอนกลางวันเลย นายคงไม่ถือสาอะไรที่จะแบ่งเนื้อหมูสงครามให้กับข้าหรอกนะ ใช่ไหมล่ะ?”
‘แมท’เย้าแหย่ หมู่สงครามกระหายเลือดมีขนาดตัวที่ใหญ่ ด้วยซากศพของมันหนักอย่างน้อยๆก็หลายร้อยกิโลกรัม แม้แต่คนเป็นสิบๆคนก็กินไม่ได้หมด
“แน่นอน”
‘เลนลี’ดึงมีดออกมาและเริ่มตัดส่วนต่างๆของหมู่ป่า
“เลนลี ไม่ต้องลำบากขนาดนั้นก็ได้ ศพของหมูสงครามกระหายเลือดตัวนี้คืออย่างหนึ่งของความสำเร็จในการต่อสู้ ข้าจะให้นายแล่มันด้วยได้ไง? ให้ข้าทำมันเอง ทักษะการย่างของข้าเองก็สุดติ่งกระเทียมเจียว”
‘แมท’รีบตรงไปยังซากหมู่สงครามและดึงมีดจากข้างตัวออกมา ด้วยการเล่นกับมีด ‘แมท’เริ่มฉำเละหมูสงครามอย่างชั่งชอง ถึงแม้มันจะตัดแค่ขาสี่ขา ลิ้น และหางเท่านั้น จากนั้นมันจึงนำชิ้นส่วนเหล่านั้นล้างน้ำพุใกล้ๆ
“ลูกพี่ เจ้านั่นดูเหมือนมีฝีมือนะ ในส่วนนี้ดูไม่ด้อยไปกว่าลูกพี่เลยนะ”
ชาโดว์เมาส์ตัวจ้อย หนูปิ๊กระโดดมาบนไหล่’เลนลี’ และพูดทางจิตกับ’เลนลี’ จ้องไปยังชาโดว์เมาส์ หนูปิ๊ บนไหล่ ‘เลนลี’อดไม่ได้ที่จะถอนหายใจออกมาด้วยความชื่นชม เมื่อคนอื่นเห็นชาโดว์เมาส์ตัวจ้อย บางที พวกมันแค่คิดว่าชาโดว์เมาส์ตัวจ้อยธรรมดาๆ ชาโดว์เมาส์ตัวจ้อย หวาดกลัวที่เล็กๆน้อยๆ แต่ในความจริงแล้ว
………..
‘เลนลี’ยังคงสามารถนึกถึงเหตุการณ์ที่น่ากลัวที่หนูปิ๊โกรธเป็นฟืนเป็นไฟ จนสามารถฆ่านักฆ่าความมืดได้อย่างง่ายดาย เนเดียวกับ เด็กสาวที่
“มีเมตตา”
คนนั้น
“ไม่สามารถตัดสินคนได้จากหน้าตา เช่นเดียวกับสัตว์เวท”
‘เลนลี’พูดกับตัวเอง ‘แมท’เริ่มตระเตรียมเครื่องมือต่างๆในการย่างได้เร็วดี และยังเอาเกลือหยาบๆออกมา และผงชูรสจากกระเป๋าของมัน
“เลนลี ขาหมูป่าสงครามจะต้องอร่อยแน่ๆ ลิ้นของมันก็จะทั้งนุ่มและหอมหวานด้วยเช่นกัน ความอร่อยของหางหมูสงครามก็ใช่ได้ดีอีกด้วย”
ขณะที่มันพูด ‘แมท’ตัดหางและลิ้นเป็นหลายๆน ‘เลนลี’มอง’แมท’หินจุดไฟ ไม่ได้เข้าไปช่วยถึงแม้จะมีพลังเวทธาตุไฟก็ตาม มันมอง’แมท’ย่างชิ้นแต่ละชิ้นอย่างเรื่อยๆ และรวดเร็ว หลังจากผ่านไปช่วงหนึ่ง
“นี้ก็ถึงเวลา ชิ้มแล้วละ”
‘แมท’ยื่นเนื้อขาหมูสงครามชิ้นใหญ่ไปให้’เลนลี’อย่างใจจดใจจ่อ แต่กลับกัน ‘เลนลี’โลนเนื้อหมูสงครามไปใกล้ๆ และ บอกให้หนูปิ๊กิน หนูปิ๊รีบรับคำอย่างรวดเร็ว และสวาปามอย่างดุดัน
บางทีขาของหมูป่านี้ใหญ่กว่าหนูปิ๊ถึงสามสี่เท่า แต่ในช่วงเวลาสั้นๆ หนูดิสวาปามทั้งหมดจนเกลี้ยง ภาพที่เห็นทำให้แมทอ้าปากค้างอย่างประหลาดใจ
“มันคือสัตว์เวทจริงๆ แม้แต่ชาโดว์เมาส์สีดำตัวจ้อย ยังสามารถกินได้มากขนาดนี้”
‘แมท’พูดขนาดที่ยืนชิ้นส่วนของลิ้นหมูสงครามให้’เลนลี’
“เลนลีลองชิ้มฝีมือของข้าดู”
‘เลนลี’ยิ้มขณะที่ปฏิเสธไป
“ไม่เป็นไรๆ ข้าไม่ค่อยถนัดกินลิ้นเท่าไร แบ่งเนื้อขาให้ข้าบ้างก็พอแล้ว”
‘เลนลี’หยิบขาออกมาชึ้นหนึ่ง และเริ่มกินอย่างไม่สงวนท่าที ข้างๆมัน ‘แมท’หัวเราะ
“งั้น ข้าจะไม่บังคับนายละกัน ถ้านายไม่กิน ข้ากินเอง ฮ่าๆ”
‘แมท’ดูราวกับมีความสุขกับตัวเองอย่างมาก เริ่มกินลิ้นหมูสงครามย่าง และหางของมัน ในตอนที่’เลนลี’กินขาหมูสงครามเสร็จ ‘แมท’ยังไม่ได้กัดมันเลยสักคำ
“นายกินเสร็จแล้วหรอ? ฮ่าๆๆ จริงๆแล้ว มันก็กึ่งๆแล้วเช่นกัน ข้าจะเก็บขาหมูสงครามนี้ไว้เวลาข้าหิวละกัน”
‘แมท’เอาผ้ามันออกมาจากเป้ของมัน และใส่ขาหมูสงครามไว้ข้างใน จากนั้นนำผ้ามันใส่กลับไปในเป้ ‘เลนลี’มอง’แมท’ ดูเหมือนว่า’แมท’ต้องการที่จะเดินทางข้างๆกับมัน
“แมท ที่นี้ในเทือกมันสัตว์เวท ข้ารู้สึกดีกับการฝึกด้วยตนเอง แยกกันตรงนี้ละกัน”
‘เลนลี’พูดตรงๆ ‘แมท’หน้าบึ้งโดยทันที
“เลนลี ในที่นี้มันอันตรายมากๆนะ มันจะปลอดภัยกว่าถ้าพวกเราเดินทางไปด้วยกัน พูดตรงๆ ในเดือนที่ผ่านมานี้ ข้าหวาดผวาดตลอดการเผชิญหน้าต่อสู้ ข้าถึงกับไม่สามารถหลับได้อย่างสงบสุขเลย”
“เออ งั้นก็ทำตามที่นายต้องการละกัน”
‘เลนลี’ไม่พูดให้อ้อมค้อม มันรีบตรงไปส่วนลึกของภูเขา ขณะที่’แมท’กำลังยิ้มและตาม’เลนลี’ไป แต่เมื่อตาของมันมองไปยังเป้ของ’เลนลี’ที่สะพายอยู่ แววตาอันชั่วร้ายส่อประกายมาเล็กน้อย
“เป้นี้ต่างจากอันที่เลนลีสะพายเมื่อเดือนก่อน และมันดูเหมือนว่าใหญ่มากกว่านักเช่นกัน”
‘แมท’คิดอย่างชั่วร้ายอยู่ในใจของมันเอง แต่มันก็ยังคงยิ้มด้วยลักษณะที่เป็นมิตรอย่างมาก ‘แมท’ไม่เหมือนกับ’เลนลี’ ก่อนที่จะเข้ามาในภูเขานี้ มันได้ผ่านการฝึกฝนในหลายๆที่มานับครั้งไม่ถ้วน ‘แมท’เร่งฝีเท้า ยิ้ม และพูดว่า
“เลนลี นายมันเป็นเพื่อนที่วิเศษจริงๆ เดินทางกับนายนะ ข้ารู้สึกปลอดภัยมากกว่านัก อย่างไงก็ตาม สองคนรวมกันย่อมดีกว่าสองคนแยกจากกัน ในค่ำคืน เราก็แบ่งเวลากันนอนได้ ไม่จำเป็นที่เราคอยระวังอย่างเต็มที่อยู่ตลอดเวลา”
‘เลนลี’เงียบ สายตาของมันนั้นจดจ่อกับสิ่งรอบข้างอยู่เสมอ จดจ่ออย่างระมัดระวังสัตว์เวทต่างๆในภูเขานี้
………..
พวกเค่อยเดินทางไปทางเหลือ ขณะที่’เลนลี’ไม่กล้าที่จะเข้าไปยังทางตะวันออกอีกแล้ว ถ้าพวกเขาเดินทางลึกเข้าไปในทิศตะวันออก พวกเข้าจะเข้าส่วนส่วนที่อันตรายของเทือกเขาสัตว์เวท
ในตอนนี้ ในที่บริเวณนี้ ‘เลนลี’จะเจอเพียงแค่สัตว์เวทระดับห้าระดับหก ตลอดเวลานี้ ‘แมท’ได้ตามมาข้างๆเขา ดูมีความสุขมากๆ สองวันให้หลัง มันคือยามค่ำคืน และโลกที่เป็นสีดำ ‘เลนลี’ และ’แมท’ เดินไปเรื่อยๆ เป็นแถวตรง
“เลนลี นายคิดว่านี้ก็ถึงเวลาที่เราควรกลับไปแล้วหรือยัง? พูดตรงๆนะ พวกเราได้ใช้เวลาในเทือกเขาสัตว์เวทเพียงพอแล้ว”
‘แมท’พูดด้วยเสียงนุ่มนวม ขณะที่มันตามหลัง’เลนลี’ ‘เลนลี’แค่ส่ายหัวอย่างสงบ ไม่กล้าสงเสียงใดๆ ‘แมท’ปะทุอารมณ์โกรธมาหน่อยๆ
“ทุกๆคืน เจ้าเลนลีมันระวังตัวอย่างสุดๆ มันไม่ยอมให้โอกาสข้าสักที”
‘แมท’ไม่มีความมั่นใจในความสามารถของมันในการฆ่า’เลนลี’ ยังไงก็ตาม สามารถอยู่รอดที่นี้เป็นเวลานานคือเครื่องพิสูธความสามารถของ’เลนลี’
“หือ?”
‘เลนลี’ดูเหมือนสังเกตเห็นบางอย่างพิเศษๆ มันหันไปรอบๆและจ้องไปยังป่าละเมาะที่ไม่ไกลออกไป ในป่าละเมาะ ในนั้นมีบางอย่างซ้อนอยู่ เงาเลือนรางนอนคอยอยู่ ‘แมท’อยู่ข้างๆ’เลนลี’ เห็น’เลนลี’หันหน้าไปทางอื่น หันหลังให้’แมท’
แววตาความโลภปรากฏขึ้นในนัยตา’แมท’ ‘แมท’ดึงมีดออกมาอย่างรวดเร็ว และปราศจากความลังเลแม้แต่น้อย แทงไปที่หลัง’เลนลี’ ‘เลนลี’หันควับ และจับข้อมือขวาของ’แมท’ ที่ได้ถือมีดอยู่ ในเวลาเดียวกัน มันจ้องอย่างเย็นชาไปที่’แมท’ เสียงของมันเยือกเย็นยิ่งขึ้น พร้อมเอ่ยถาม
“แกคิดว่าแกกำลังทำอะไรอยู่”
“แก!”
‘แมท’ตกใจ มันไม่เชื่อว่าความสามารถแอบโจมตีเพิ่งถูกสังเกตเห็นและป้องกันได้ แต่กลับ’แมท’ก็ยิ้มให้กับ’เลนลี’แทน
“ข้าคิดว่าข้าจะทำอะไรนะหรอ? อัจฉริยะเมกัสที่มีพละกำลังเป็นศูนย์ ให้ข้าบอกแกก็ได้ ข้ากำลังจะฆ่าแกไง”
‘แมท’มีความมั่นใจในตัวมันมาก การที่พวกมันสองคนอยู่ในระยะประชิดขนาดนี้ นักรบระดับห้าอย่างมัน จะไม่สามารถฆ่านักเวทระดับห้าได้อย่างไรละ? ‘แมท’เพิ่มกำลังแขนขวาโดยพลัน และเริ่มแผ่พลังปราณพุ่งพลานออกมา ใช้พละกำลังสะบัดการจับของ’เลนลี’
“ตายซะ!”
‘แมท’จ้องไปที่’เลนลี’พร้อมทั้งแทงมีดของมันไปที่’เลนลี’อีกครั้ง
“โฮกกก!”
เสียงคำรามที่น่ากลัว!
“อะไรว่ะ?!”
‘แมท’ได้ยินเสียงดังขึ้น มันอดสั่นกลัวไม่ได้ และจากนั้น ‘แมท’เห็นเงาดำมืดเล็กมากๆ ปรากฏขึ้นต่อหน้ามัน
“ห่าไรวะ?”
‘แมท’สามารถบอกได้เลยว่าเงาสีดำนี้จริงๆแล้วคือชาโดว์เมาส์ตัวจ้อย หนูปิ๊ ที่ใช้เวลาในทุกๆวันอยู่บนไหลของ’เลนลี’ ชาโดว์ม์ตัวจ้อยอ้าปากกว้าง ปรากฏปากที่เต็มไปด้วยฟันอันแหลมคมที่น่าขวัญผวา และกัดอย่างจังไปที่หน้าของ’แมท’
“ม่ายยยย-!”
‘แมท’พยายามถอยออกด้วยความเร็วสูงสุดทันที ขณะที่กระตุกหัวออกห่าง
“กรุ้บ!”
ความเร็วของชาโดว์เมาส์เร็วมากกว่า’แมท’ที่จะจินตนาการได้มากนัก แล้ว’แมท’จะหลบมันได้อย่างไร? ชาโดว์เมาส์ยืนขาขวาของมันออกไป ใช้เล็บที่เปรียบเสมือนมีดตะวัดไปหัวของ’แมท’ ด้วยแค่การตะวัดทีเดียว คอครึ่งหนึ่งของ’แมท’มลายหายสิ้นไปจากร่างของมัน พร้อมทั้งเลือดปะทุพลั่งพลวดออกมา
“อ๊ากก พล๊วกก”
ใช้มือตบเบาๆไปยังคอที่เหลืออยู่ของมัน ตาของ’แมท’เบิกโตราวกลับวัวคลั่ง สายตาที่น่ากลัว ไม่เชื่อ ของมันจ้องไปยังปากของชาโดว์เมาส์ตัวจ้อย และหัวใจของมัน หล่นไปยังตาตุ่ม
“ชาโดว์เมาส์ตัวจ้อย? นี้แม่งคือชาโดว์เมาส์ตัวจ้อย?”
ขณะที่มันกำลังจะตายตก ขณะที่สติกำลังเลือนหาย ‘แมท’ยังคงเต็มไปด้วย ความร้สึกที่ไม่อาจเชื่อ และ ความกลัว มันตระเตรียมแผนมายาวนานในการเคลื่อนไหวนี้ แต่มันคิดไม่ถึงว่าชาโดว์เมาส์จะเข้ามาขัดขวางแผนของมัน
ชาโดว์เมาส์สีดำ คือ ชาโดว์เมาส์ระดับต่ำที่สุด แต่ในชั่วขณะการตายของมัน ‘แมท’ตระหนักได้โดยทันทีว่าชาโดว์เมาส์ตัวจ้อยที่น่ารักจริงๆแล้วคือสัตว์ประหลาดที่น่าหวาดกลัว
“ตุบ!”
หัวของ’แมท’หลุดออกจากคอตกลงพื้นข้างๆมันอย่างไร้จิตวิญญาณ จากนั้นมันเองก็ล้มลงด้วยเช่นกัน เลือดของมันเปรอะเปื้อนทั้งเสื้อของมันและพื้นดิน
ที่มา: