* ปั๊กก *
‘ชู เฟิง’ ปัดการโจมตีของ’ชูเฉิง’ เพื่อให้มันหลบไปยังด้านข้าง
ขณะนั้น เท้าข้างหนึ่งที่ติดพื้นทรุดลง เขาพยายามฝืนเพื่อจะยืนขี้น
เมื่อเห็นแบบนั้น ‘ชูเฉิง’สีหน้าเปลี่ยนไป เขาพยายามจะถอยออกมา
แต่น่าเสียดาย ความเร็วของเขาไม่อาจเทียบกับ ‘ชูเฟิง’ ได้ จากตำแหน่งที่เขาอยู่ ไม่มีทางที่จะหลบพ้น
‘ชูเฉิง’ตกใจอย่างมากเขาเอาแขนทั้งสองข้างขึ้นมาป้องกัน เพื่อรับการโจมตีของ’ชูเฟิง’
* ปั้ง *
* * ตุบตุบตุบ
หลังจากนั้น’ชูเฉิง’ ก็กระเด็นออกมา แขนของเขาขณะนั้นไร้ความรู้สึก หัวของเขารู้สึกมึน งง จากการโจมตี
ตอนนั้น ‘ชูเฉิง’ขมวดคิ้วเข้าหากัน เขาคิดไม่ถึงว่า ‘ชูเฟิง’ จะมีความแข็งแกร่งมากขนาดนี้
ความแข็งแกร่งเกินความคาดหมายของเขา ดังนั้น เขาต้องสู้อย่างจริงจัง
” เจ้ารู้ไม๊ข้าเป็นใคร แค่เพียงพลังจากร่างกายของเจ้า จะสามารถเอาชนะข้าได้งั้นหรอ ช่างงี่เง่ายิ่งหนัก ข้าจะแสดงให้เจ้าเห็นทักษะการต่อสู้ของข้า”
* * ฟึบฟึบฟึบ
” ฮ้ากกกก ! “
‘ชูเฉิง’กดจุดบนร่างกายของเขา และตะโกนออกมาเสียงดัง
ทันใดนั้นร่างกายของเขาขยายใหญ่ขึ้นทั้งพลังและร่างกายทุกอย่างเพิ่มขึ้นจากเดิม
นอกจากร่างกายแล้วแม้แต่ ผิวของเขาเปลี่ยนจากสีขาวเป็นสีม่วง เส้นเลือดปวดออกมามันค่อนข้างจะน่ากลัว
” วิชาการเสริมทักษะ !!!”
‘ชูเฟิง’ รู้สึกประหลาดใจเป็นอย่างมาก เขาสามารถบอกได้เลยว่า ‘ชูเฉิง’ ใช้พลังประเภท การเสริมทักษะ
การเสริมทักษะนั้น ไม่ได้เป็นการใช้วิชาการสู้โดยตรง แต่เป็นการ สร้างร่างกายทั้งหมดให้มีความแข็งแกร่ง
หลังจากที่ฝึกไปถึงจุดหนึ่ง ร่างกายสามารถรับการโจมตีของดาบหรือหอกได้
ร่างกายที่ฝึกนั้นเปรียบเสมือนเป็นอาวุธที่ร้ายกาจ อย่างหนึ่ง
เมื่อเขาเห็นสีหน้าของ ‘ชูเฟิง’ ที่ประหลาดใจ เขานั้นภูมิใจกับฝีมือตนเอง
เขารู้จุดอ่อนที่ใหญ่ที่สุดของ ‘ชูเฟิง’ ก็คือการไม่ได้ฝึก ทักษะวิชาการต่อสู้ ใดๆ
ทักษะที่เขาใช้ชื่อว่า “กายเหล็ก” สร้างความอยู่ยงคงกระพันให้กับร่างกาย
ขณะที่เขาต่อสู้นั้น เขาจะไม่กลัวการโจมตีใดๆ เขาเต็มไปด้วยความเชื่อมั่น ว่าสามารถเอาชนะ ‘ชูเฟิง’ ได้
” ชู เฟิง เจ้าจะยอมคุกเข่าขอร้องมั้ย หรือว่า . . . . “
ขณะที่เขายังพูดไม่จบ ร่างกายของ ‘ชูเฟิง’ ก็หายไป
เมื่อ ‘ชูเฟิง’ ปรากฏ เขาก็มาอยู่ตรงหน้าของ’ชูเฉิง’ เขากำหมัดแน่น เขาขยายขนาดของหมัดขึ้นเรื่อยๆ
เมื่อเห็นว่า ‘ชูเฟิง’ กล้าเผชิญหน้ากับเขา ‘ชูเฉิง’ หงุดหงิดอย่างมาก เขาเหวี่ยงกำปั้น ไปหา ‘ชูเฟิง’
* เคร้ง *
การปะทะของหมัดทั้งสองชนกัน เกิดเสียงดังสนั่น เหมือนเสียงโลหะนั้นชนกัน
จากที่เขาปะทะกัน ‘ชูเฉิง’ กระเด็นถอยออกไป หมัดของเขารู่้สึกชา แต่’ชูเฟิง’นั้นไม่ได้ถอยออกไปแม้แต่ครึ่งก้าว
” ทำไมร่างกายของมันถึงแข็งล่ะ “
‘ชูเฉิง’คิดว่ามีบางอย่างบอกไม่ถูก ด้วยทักษะของเขา หายากทีจะมีคนสามารถตอบโต้พลังของเขาในระดับเดียวกัน
สายตาของเขาในตอนนั้นสามารถบอกได้เลยว่า ‘ชูเฟิง’นั้นแข็งแกร่ง มันทำให้เขารู่้สึกว่าสถานการณ์เริ่มไม่ค่อยดี
* * .
ทันใดนั้น ด้านหน้าของ ‘ชูเฟิง’ เต็มไปด้วยฝ่ามือ มุ่งโจมตีมายังด้านหน้าของ ‘ชูเฉิง’
‘ชูเฉิง’ได้รับบทเรียนก่อนหน้านี้เขาไม่ยอมให้ ‘ชูเฟิง’โจมตีโดนเขา เค้าเล็งจะคว้าข้อมือของ ‘ชูเฟิง’
” นี่มัน. . . . . . . “
ตอนนั้นไม่ใช่เวลาที่ ‘ชูเฉิง’จะดีใจ เขาพบว่า แขนที่เขาจับนั้นมันแปลกๆ ยังคงมีฝ่ามือ
ที่มุ่งตรงมาหาเขา และหายไปกลางอากาศ
* ข้าปล่อยไปตอนไหน *
” อ๊ากกก ! “
เขาตกใจอย่างมาก อยู่ๆก็มีพลังที่รุนแรงกระแทกบนหน้าอกของเขา
ฝ่ามือของ ‘ชูเฟิง’ มีพลังอย่างมาก ‘ชูเฉิง’ถึงกับกระเด็นไปเกิน 10 เมตร แล้วล้มลงบนพิ้น ปากของเขากระอักเลือดออกมา
ฉากนี้ทำให้ ‘ชูเซิน ‘ที่ยืนมอง อ้าปากค้าง เขาไม่เคยคิดว่า ‘ชูเฉิง’ที่มีพลังอยู่ในระดับ 4 ห้วงวิญญาณ จะพ่ายแพ้ให้กับ ‘ชูเฟิง’
นี้มันเกินความสามารถของเขา หลังจากที่เคยคิดว่า ‘ชูเฟิง’ เป็นคนไร้ประโยชน์ แต่ตอนนี้พวกเขาไม่สามารถรับมือได้
” นี้มันเกิดขึ้นได้ยังไง . . . . . . . “
ในเวลานั้น หน้าของ ‘ชูเฉิง’ แสดงความเจ็บปวดและอยู่ในความตกใจ
เขาไม่เข้าใจสิ่งที่เกิดขึ้น ขณะที่เขาจับข้อมือของชูเฟิง แล้วเขาถูกชูเฟิงโจมตีได้ยังไง
” เขาฝึกทักษะ ? “
” เป็นไปไม่ได้ มันเป็นไปไม่ได้อย่างแน่นอน เขาเข้ามาฝ่ายใน แค่ 10 วัน เขาจะสามารถใช้ทักษะได้ยังไง “
‘ชูเฉิง’คิดว่า ‘ชู เฟิง’ไม่สามารถใช้ทักษะการต่อสู้ เพราะภายในสิบวัน มันเป็นไปไม่ได้ฝึกวิชาทักษะการต่อสู้
แต่ที่เขารู้สึกไม่เพียง แค่ ‘ชูเฟิง’ ใช้ทักษะการต่อสู้ที่แข็งแกร่ง มันยังเป็นทักษะที่ฝ่ายในยากที่จะฝึก
นั้นคือ ฝ่ามือ ลวงตา ใครจะรู้ว่าเขาสามารถฝึกมันได้
” ท่านพี่ “
ในตอนนั้น ‘ชูเซิน’วิ่งมาหา’ชูเฉิน’เพื่อที่จะช่วยกันหลบหนี
ตอนนั้นพวกเขาตื่นตระหนกอย่างมาก เขารู้ว่าไม่อาจเอาชนะ’ชูเฟิง’ได้ เขาจึงคิดจะหลบหนี
” เจ้าทั้ง 2 ไม่ต้องรีบร้อน ในตอนนั้น ชูเฟิง ปรากฏตัวโดยปิดเส้นทางการหนีของพวกเขา “
” ชู เฟิง เจ้าคิดจะทำอะไรน่ะ ? “
‘ชูเซิน’ หน้านิ่งสงบเหมือนไร้วิญญาณ เขาไม่อาจปกปิดความกลัวในจิตใจของเขาเพราะว่า
ฝีมือของเขา ช่างแตกต่างกับ ชูเฟิง ราวกลับว่าชูเฟิงเป็นคนละคนจากเมื่อก่อน
ตอนนี้เขากลัวชูเฟิงจากก้นบึ้งของหัวใจ
” ข้าไม่ได้คิดจะทำอะไร เพียงแต่อยากให้เจ้า คุกเข่าสำนึก แล้วข้าจะปล่อยพวกเจ้าไป “
รอยยิ่้มที่ชั่วร้ายปรากฏบนใบหน้า ของ ชูเฟิง รอยยิ้มนั้นทำให้พวกเขาตกใจเป็นอย่างมาก
” ชูเฟิง อย่าให้มันมากเกินไป “
ชูเฉิงกล่าวพร้อมกับกัดฟันด้วยความโกรธ
” ข้าทำเกินไปงั้นหรอ ? ทุกคนเอาแต่บอกว่าข้าเป็นขยะๆ ทำให้ข้าทนกับการดูถูก ความอัปยศต่อหน้าคนอื่นๆ”
” พวกเจ้ามาทำลับๆ ล่อ เพื่อจะปล้นของๆข้า ตอนนี้ข้าจะตีเจ้า แต่เจ้ากับบอกว่าข้าทำเกินไป ?”
” ข้ารู้ว่าพวกเจ้าไม่เห็นข้าเป็นส่วนหนึ่งของตะกูล ชู นั้นมันไม่สำคัญหรอก เพราะข้าก็ไม่เคยเห็นเจ้าเป็นครอบครัวของข้าเช่นกัน!! “
” จะด่าจะว่าข้ายังไงก็ได้ แต่เพื่อปกป้องความรู้สึกของชูเยว่ ข้าไม่อาจทนได้ เพราะชูเยว่ เป็นคนในครอบครัวของข้า และยังเป็นคนไม่กี่คนที่ข้าอยากจะปกป้อง “
หลังจากที่ ‘ชูเฟิง’พูด ใบหน้าของเขาก็เย็นชา ขึ้น เขาขยายฝ่ามือของเขาออกและตบหน้าของ’ชูเฉิง’และ’ชูเซิน’
เขาตบหน้าของทั้งคู่แรงมาก พวกเขาทั้งสองคน กลิ้ง ลงกับพื้น หลังจากนั้น
‘ชูเฟิง’ ก็กวาดขาของเขา เตะไปที่หน้าอกของ’ชูเฉิง’
” เจ้าไม่สามารถที่จะบังคับให้เรา ก้มหัวให้เจ้า เจ้าอย่าได้ขู่ ซะให้ยาก “
” ทำไมเจ้าไม่พูดอะไรเลยล่ะ ? พูด มาสิ . . . . . . . ว่าโปรดอภัยให้ข้า”
ในขณะที่ ‘ชู เฟิง’พูด เขาก็ตบหน้าของ’ชูเฉิง’อีก 2 ครั้ง
แก้มซ้ายและแก้มขวาของ ‘ชูเฉิง’เต็มไปด้วย รอยฝ่ามือ แล้วเลือดก็ไหลออกจากมุมปากของเขา
” ให้ข้าก้มหัวขอร้องเจ้าหรอ ฝันไปเถอะ “
‘ชูเฉิง’นั้นออกจะหัวแข็ง ‘ชูเฟิง’นั้นแสดงรอยยิ้ม และ เริ่มโบกมือทั้งสองข้างของเขาไปยังไปหน้าของชูเฉิง
สลับไปมาในตอนนั้น หน้าของ’ชูเฉิง’ ก็เริ่มบวมขี้นอย่างรวดเร็ว หน้าของเขาในตอนนี้เหมือนจะกลายเป็นหมูไปแล้ว
” ชูเฟิง!!! “
เมื่อเห็นพี่ชายของเขาถูกตีอย่างโหดร้าย ‘ชูเซิน’ก็ระเบิดความโกรธออกมา
จากนั่้น’ชูเฟิง’ย้ายมือของเขา ไปที่หน้าของ’ชูเซิน’ ‘ชูเซิน’กองลงกลับพื้นไร้ซึ่ง ศึกด์ศรี
‘ชูเซิน’ ได้รู้แล้วว่า พลังของเขาแตกตางจาก ‘ชูเฟิง’อย่างมาก เขาไม่สามารถทนรับการโจมตีของชูเฟิง
” ชูเฟิง เจ้ากล้าฆ่าข้าหรอ!!! ชูเฉิงตะโกนออกมาด้วยความกลัว”
“หรือเจ้าคิดว่าข้าไม่กล่า ? “
จากนั้น ‘ชูเฟิง’ก็หยิบมีดสั้นจากเอวของ’ชูเฉิง’ และจ่อไปที่ตันเถียนของเขาและกล่าว
” ข้าจะนับหนึ่งถึงสาม ถ้าเจ้าไม่คุกเข่าขอโทษข้า ข้าจะทำลาย ตันเถียนของเจ้า เจ้าก็จะไม่สามารถฝึกพลังวิญญาณได้อีกเลยทั่งชีวิต “
” เจ้ากล้าหรอ!!! ?”
หลังจากที่ได้ยิน ‘ชูเฉิง’ สีหน้าแสดงความกลัวหาที่เปรียบมิได้เขารู้สึกเหมือน’ชูเซิน’
เขาคิดว่า ชูเฟิงที่อยู่ตรงหน้าเขา ไม่ใช่ ‘ชูเฟิง’ คนก่อนอีกแล้ว
พวกเขาไม่มั่นใจว่า ‘ชูเฟิง’ จะทำลายตันเถียนของเขาหรือไม่ หรือเขาทั้งคู่อาจจะถูกฆ่าเลยก็ได้
โปรดติดตามตอนต่อไป…..
ตอนที่แล้ว
ตอนต่อไป