ตอนที่แล้วตอนต่อไปเขาจะสามารถล่วงรู้ได้ยังไงว่าความกล้าหาญของ’หลิวเย่’จะสูงเทียมฟ้า และนางนั่นก็คาดเดาอะไรยาก? นางแน่นอนว่าเดินทางไปยังคฤหาสน์รัฐมนตรีซ้ายและทุบตียามทั้งหมด แม้กระนั้น ก็ไม่มียามคนใดผ่านนางไปได้ เขาไม่รู้จะกล่าวอะไรจริงๆ
“ฝ่าบาท, ท่านจะต้องช่วยเหลือข้า ภรรยาของท่าน… รัฐมนตรีซ้ายผู้มีเกียรติถูกดูหมิ่นด้วยเด็กตัวเล็กๆ ถ้าเรื่องนี้หลุดออกไป มันก็ไม่เป็นอะไรนักถ้าแค่เสียหน้าท่านพ่อข้า แต่มันยังเป็นการเสื่อมเสียชื่อเสียงของอาณาจักรเทียนเจิ้น!”
‘จักรพรรดินีหลิว’ตำหนิ’ซวนหยวนยี่’ เต็มไปด้วยความแค้นและไม่พอใจช่วยเหลือนาง?
เขาก็อย่างจะช่วยนาง แต่เขาได้อนุญาติให้คนผู้หนึ่ง, ‘หลิวเย่’ไปแล้ว เขาจะกลับคำพูดได้อย่างไร?
“ข้าได้ให้คำสัญญาต่อนางไปแล้วว่าจะไม่เข้าไปยุ่งย่ามกับธุระของนาง ข้าได้อนุญาติให้นางตีพวกเขาได้”
‘ซวนหยวนยี่’คิ้วกระตุกอีกครั้ง
“ตอนนี้นางได้ทุบตีพวกเขาทั้งหมด นางต้องการอะไร?”
‘จักรพรรดินีหลิว’ใบหน้าเต็มไปด้วยความไม่พอใจและความโกรธ
“แต่นางได้ตีใครที่ใช้สกุล หลิว?”
‘พระมเหสีเฉิน’ ผู้ยืนอยู่ด้านข้างถามไปยังนางรับใช้ข้างหลังด้วยคำกล่าวที่คิดคำนวณและไม่เร่งรีบ
“เปล่าเจ้าค่ะ, นางเพียงทุบตีคนรับใช้บางคน นางยังไม่ได้แม้สัมผัสเส้นผมของครอบครัวรัฐมนตรีซ้าย แม้ท่านหญิงหลิวซินอ้าย”
คนรับใช้ด้านหลังตอบ’พระมเหสีเฉิน’เพียงพยักหน้าและบ่นเล็กๆ
“โอ้…”
นางไม่ได้กล่าวสิ่งใดมาก เพียงแต่นางได้กล่าวอย่างโจ่งแจ้งในที่เปิด พระจักรพรรดิได้ให้สัญญาต่อ’หลิวเย่’ อนุญาติให้ทุบตีใครก็ตามที่กลั่นแกล้งนางได้ ซึ่งผู้คนที่ใช้สกุลหลิว ตอนนี้นางยังไม่ได้ทุบตีพวกเขา
คำกล่าวของพระจักรพรรดิก็ยังไม่อาจนับได้ว่าเสร็จสิ้นแล้ว’ซวนหยวนยี่’นั่งอยู่ตรงกลางภรรยาทั้งสอง ฟังทั้งสองฝ่าย มันเป็นเรื่องยากที่จะตัดสินได้ได้ยินอย่างนี้ ‘จักรพรรดินีหลิว’ขมวดคิ้วและมองไปที่’พระมเหสีเฉิน’
“น้องเล็ก, หลิวซินอ้ายเพียงแค่ไม่เหมาะสม คำกล่าวของนางอาจจะรุนแรงและนางควรจะได้รับโทษ หลิวเย่ควรจะลงโทษนางเพียงลำพัง ข้าก็ไม่สามารถจะตำหนิใดๆ เพียงแต่ตอนนี้นางมุ่งไปหาท่านพ่อของข้า คฤหาสน์รัฐมนตรีซ้าย อะไรที่คือความหมายของการกระทำของนาง?”
เมื่อเห็น’จักรพรรดินีหลิว’ตำหนิคำกล่าวของนาง ‘พระมเหสีเฉิน’ยิ้มอย่างง่ายดายและกล่าว
“นั่นก็จริง คนใช้หลี่, หลิวเย่อธิบายการกระทำของนางอย่างไร?”
“นางกล่าวว่ามันคือความผิดของบิดาที่ไม่อบรมสั่งสอนบุตรให้ดี ตอนนี้หลานของเขาได้ทำผิด นางต้องการจะเรียกร้องความยุติธรรมจากรัฐมนตรีซ้าย”
คนรับใช้’หลี่’ ผู้ที่คอยรับใช้อยู่เบื้องหลัง’พระมเหสีเฉิน’ โค้งคำนับและตอบคำถามทันที’พระมเหสีเฉิน’ยิ้มและพยักหน้าต่อคำกล่าวของนาง แล้วหันไปที่’จักรพรรดินีหลิว’
“พี่สาวใหญ่ได้กล่าวว่าหลิวซินอ้ายไม่เหมาะสม นางอายุก็ 16 ปีแล้ว แต่นางก็ยังไม่เรียนรู้สมบัติผู้ดี หรือวิธีการอันเหมาะสมต่อผู้อื่น โดยทั่วไปมันเป็นความผิดของรัฐมนตรีซ้ายที่ไม่สั่งสอนนางให้ดี แม้ว่าหลิวเย่จะยังเด็ก นางก็ยังเข้าใจการพระราชทานงานอภิเษก นั่นก็นับว่านางเป็นผู้ใหญ่แล้ว, ผู้ใหญ่จะเลือกต่อสู้กับเด็ก? ปกติแล้วนางก็ควรจะมุ่งหาผู้ใหญ่เพื่อจัดการปัญหา, ท่านไม่คิดว่ามันเหมาะสมหรือ พี่สาวใหญ่?”
ทุกประโยคที่ออกมาจากปากของ’พระมเหสีเฉิน’นั้นถูกตรรกะและเข้าใจได้ พวกมันเกือบจะเป็นสาเหตุให้’จักรพรรดินีหลิว’กระอักเลือดด้วยความทุกข์ แต่อย่างไรนางก็ไม่สามารถคิดหาคำมาโต้แย้งได้
ที่มา: