เหยียน สือหยุนไม่อยากจะเชื่อสายตาตัวนางเอง ทำไมเย่ว เซียงข้ารับใช้ของตระกูลเย่วถึงฆ่าเจ้านายตัวเองและก็ฆ่าตัวตายตาม? เธอนึกถึงรายละเอียดและดูเหมือนจะเข้าใจบางอย่าง เธอกรีดตามองซวนหยวนหัวใจของเธอนั้นเต้นระรัว
 
 
 
“ซวนหยวนเขาคาดการได้ถึงระดับนี้เชียว? หรือว่าเขาจะรู้วิธีการสั่งทักษะลึกลับ? นี่หรือว่าอาจจะเป็นเรื่องจริง? เกิดอะไรขึ้น?”
 
 
 
ซวนหยวนคาดเดาความคิดของนางแต่ก็ไม่ได้พูดอะไร ยิ่งคนรู้เรื่องของเฒ่าโลภมากน้อยเท่าไหร่ก็ยิ่งดีมันจะไม่เป็นเรื่องดีถ้ารู้เรื่องนี้ ดังนั้นเขาจึงยิ้มให้นางและค้นศพนักสู้ขอบเขตจิตวิญญาณ เขารวบรวมเหรียญจิตวิญญาณได้เกือบ 20000 เหรียญจิตวิญญาณและเก็บเหรียญทั้งหมดไว้ในแหวนของเขา และเขาก็เก็บแหวนของเย่วหยง
 
 
 
“ไปกันเถอะซือหยุน” เมื่อซวนหยวนจัดการทุกอย่างเสร็จ เขาเดินไปที่จุดศูนย์กลางของหมู่บ้าน
 
 
 
เหยียน ซือหยุนเข้าใจว่าถ้าซวนหยวนจะพูดอะไรบางอย่างถ้าเขาต้องการมัน เธอได้แต่เงียบและพยักหน้าทำตามเขาเท่านั้น
 
 
 
ศพกระจัดกระจายอยู่ทั่วถนนของหมู่บ้าน วิธีที่พวกเขาถูกฆ่าตายนั้นโหดร้าย
 
 
 
ยิ่งใกล้กับศูนย์กลางยิ่งมีศพมากขึ้นเกลื่อนพื้น จัตรัสกลางถูกปกคลุมไปด้วยซากศพ ทำให้เกือบจะไม่สามารถมองเห็นพื้นดินใต้ซากศพได้
 
 
 
ซวนหยวนโกรธเป็นฟื้นเป็นไฟ แต่ก็ไม่มีอะไรที่เขาสามารถทำได้ เขาฆ่าเย่วหยงไปแล้ว เขาไม่สามารถฆ่าทุกคนในตระกูลเย่วได้ เพราะนั่นจะทำให้เขาเหมือนเย่วหยง!
 
 
 
ตาต่อตา แต่เขาก็ไม่สามารถที่โทษคนที่ไม่มีความผิดได้
 
 
 
กู๋ฉิงวางหัวของสือ คงหยูเบาๆลงบนพื้น เหยียน ซือหยุนกอดตัวหลิว เพียวซู่ไว้ก่อนที่เธอจะวางลงข้างหัวของสือ คงหยู
 
 
 
“ศิษย์พี่คงหยู ศิษย์พี่เพียวซู่ ท่านสามารถพักผ่อนได้อย่างสงบในสถานที่แห่งนี้ พวกเราได้ทำในสิ่งที่พวกข้าทำได้แล้ว พวกเราได้แก้แค้นให้ท่านแล้ว ทั้งหมดมันเป็นความผิดของข้า มันจะไม่เกิดขึ้นถ้าข้าไม่ให้ท่านฆ่าเย่วจือ ข้าผิดเอง”
 
 
 
หัวใจของซวนหยวนเต็มไปด้วยความโศกเศร้า เขารู้สึกผิดกับการเสียชีวิตของศิษย์พี่ทั้งสอง
 
 
 
“ซวนหยวนหยุดโทษตัวเองได้แล้ว ไม่มีใครสามารถรู้ได้ว่าเย่วหยงจะกล้าท้าทายกับสำนักจันทร์พฤกษาของเรา ข้าจะกลับไปสำนักและจะดูว่าจะเกิดอะไรขึ้นมันพวกมัน”เหยียน ซือหยุนก็รู้สึกเศร้าไม่มากไม่น้อยกว่าซวนหยวนมากนัก แต่เธอก็พยายามถึงที่สุดเพื่อปลอบโยนซวนหยวน
 
 
 
“คนเหล่านี้ตายเพราะข้า ข้าหวังว่าตอนนี้พวกเขาจะพักผ่อนได้อย่างสงบ” จากนั้นซวนหยวนก็เดินไปข้างหน้าและขุดหลุมลึกบนพื้นดิน พร้อมกับเหยียน ซือหยุนและกู่ฉิงที่ช่วยเหลือเขา
 
 
 
ดินบนพื้นดินเต็มไปด้วยเลือด ทำให้ซวนหยวนรู้สึกเสียใจมากยิ่งขึ้น “ต่อจากนี้ ถ้าข้าจะแก้แค้นใคร ข้าจะแก้แค้นมันด้วยตัวข้าเอง ข้าจะไม่ปล่อยให้คนอื่นฆ่ามันแทนข้า”
 
เขาใช้เวลาเกือบทั้งวันเพื่อเก็บรวบรวมชิ้นส่วนของร่างกายให้ถูกต้อง จากนั้นซวนหยวนและเหยียน ซือหยุนก็ฝังศพพวกเขาทีละหลุม
 
 
 
พวกเราไม่รู้ชื่อของคนเหล่านี้ หินที่พวกเขาวางไว้ข้างบนเป็นสัญลักษณ์เพียงอย่างเดียว
 
 
 
พวกเขาพยายามถึงที่สุดจนถึงกลางคืน
 
 
 
ในที่สุดซวนหยวนก็วางหัวของสือ คงหยูไว้ในอ้อมอกของหลิว เพียวซู่และฝังพวกเขาไว้ด้วยกัน เหยียน ซือหยุนและซวนหยวนยืนมึนงงอยู่ที่นั้นก่อนที่ซวนหยวนจะกล่าว “พวกเราควรจะออกจากที่นี่ พวกเราได้ทำทุกอย่างที่ทำได้แล้ว พวกเราไม่สามารถโทษตัวเองได้”
 
 
 
เหยียน ซือหยุนพยักหน้าและกระโดดขึ้นไปขี่กู่ฉิงพร้อมกับซวนหยวน ทันใดนั้นก็มีเงาปรากฏขึ้น มันกล่าวว่า “ช้าก่อน”
 
 
 
ความตื่นเต้นของพวกเขาเพิ่มขึ้น พวกเขาหันหัวไปเเละเจอแค่ชายชราหน้าซีดดูอ่อนแอ ยืนอยู่ที่ที่พวกเขาเพิ่งจากมา
 
 
 
“ท่านผู้เฒ่าสือหลง!” เหยียน ซือหยุนรู้จักเขา บางครั้งเธอก็กลับมาหมู่บ้านพร้อมกับสือ คงหยูและหลิว เพียวซู่ เธอรู้จักคนไม่กี่คนภายในหมู่บ้าน
 
 
 
“คุณหนูเยียน….” เขาไอเป็นเลือด ตาของเขาเต็มไปด้วยน้ำตาไหลพราก เสียงของเขาหยาบ “ขอบคุณ เจ้าใจดีมากๆ”
 
 
 
ซวนหยวนเดินตรงไปหาชายชราทันที
 
 
 
“ท่านเป็นอะไรมั้ย?” ซวนหยวนถาม
 
 
 
สือหลงชำเลืองมองซวนหยวน “เจ้าชื่อซวนหยวนใช่มั้ย?”
 
 
 
ซวนหยวนพยักหน้า ชายชรายิ้มอย่างขมขื่นแล้วใบหน้าของเขาก็กลับเป็นสงบลงอีกครั้ง
 
 
 
“ข้าได้ยินทุกสิ่งที่เจ้าพูด เจ้าไม่ควรโทษตัวเจ้าเอง เย่วหยงมันมาที่นี่เพราะมันต้องการทักษะลับของหมู่บ้านสือของข้า”
 
 
 
ทักษะหิน? ซวนหยวนตกลงไปในห้วงความคิดของเขา ทันใดนั้นเขาก็นึกถึงอาชีพที่เขาเคยอ่านเจอ
 
 
 
“นักอัญมณี!”
 
 
 
“เหยียน ซือหยุนตกใจมากเมื่อได้ยิน ทักษะหินที่ใช้โดยนักอัญมณีเป็นทักษะที่ไม่ธรรมดา แม้กระทั่งสำนักจันทร์พฤกษาได้รับมาส่วนหนึ่งและอีกส่วนหนึ่งมันถูกซ่อนอยู่ในหมู่บ้านเล็กๆแห่งนี้!
 
 
 
“มันมีตำนานเกี่ยวกับหมู่บ้านของข้า ครั้งหนึ่งมีนักอัญมณีที่มีชื่อเสียงเดินทางมาหมู่บ้านสือ หมู่บ้านนี้เป็นเหมืองหินดังนั้นเขาจึงชอบที่นี่มาก อยู่มาวันหนึ่งภูเขาก็พังลงมา ไม่มีใครว่าทำไมมันถึงพังลงมา แต่นักอัญมณีใช้ทักษะของเขาและช่วยทุกคนในหมู่บ้าน พวกข้าทุกคนล้วนติดหนี้เขา เขาทิ้งทักษะหินไว้เฉพาะคนที่มีศักยภาพมากเท่านั้นที่สามาถเรียนรู้มันได้ ดังนั้นพวกเขาจึงสามารถช่วยหมู่บ้านของเราได้เมื่อเกิดอันตรายขึ้น”
 
 
 
“ตำนานได้กลายเป็นเรื่องราวทำให้ชาวบ้านทุกๆคนรู้จัก แต่ไม่มีใครรู้ว่ามันเป็นหรือจริงหรือเรื่องเล่า เฉพาะหัวหน้าหมู่บ้านเท่านั้นสามารถเก็บทักษะนี้ได้ หัวหน้าหมู่บ้านทุกคนจะเลือกคนที่มีศักยภาพเพื่อให้ฝึกฝนทักษะนั้น แต่ตอนนี้หมู่บ้านได้ถูกทำลายไปแล้วทักษะนี้มันไม่มีความหมายอะไรกับข้าเลย แต่ข้าไม่สามารถปล่อยให้ทักษะนี้หายไปจากโลกนี้ได้ ดังนั้นข้าจะให้มันกับเจ้า”
 
 
 
สือหลงมองไปที่ซวนหยวน เขารู้ว่าซวนหยวนมีศักยภาพที่ดี เขาสามาถฝึกฝนทักษะหินได้อย่างง่ายดาย
 
 
 
สือหลงหยิบตำราโบราณออกมาจากผ้าที่ซ่อนอยู่ในอกของเขา ตำราตัวอักษรทำด้วยสัมฤทธิ์ดังนั้นมันจะไม่มีวันเลือนลาง หน้าปกมีคำสี่คำที่แกะสลักไว้ ตำราครอบครอง
 
 
 
เฒ่าโลภมากตะโกนภายในจิตใจซวนหยวนทันที “ตำราครอบครอง! มันเป็นของจริง! โอ้บร๊ะเจ้า นี่มันเป็นแก่นแท้ทักษะของจักรพรรดิผู้ยึดครองซึ่งทักษะมันเกี่ยวกับโลก ข้าเห็นหมู่บ้านตั้งอยู่ทางด้านบนของเหมืองโบราณ! เหมืองโบราณเต็มไปด้วยพลังหนาแน่น ทำให้ชาวบ้านทุกคนมีสุขภาพดีและมีความสุขกับชีวิตที่ยืนยาว พวกเขาทุกคนแข็งแกร่งและแข็งแรง
 
 
 
เหมืองโบราณเป็นสถานที่อันตราย มันมีหินที่ผิดปกติมากมาย ชาวบ้านหาเลี้ยงชีพด้วยการทำเหมืองแร่และหินที่นี่ แต่พวกเขาไม่สามารถเข้าใกล้เหมืองได้ พวกเขาคิดว่ามีพระเจ้าโบราณอยู่ภายในดังนั้นพวกเขาจึงไม่เสี่ยงเข้าไป จักรพรรดิแห่งการครอบครองพบเหมืองแร่และเริ่มศึกษาค้นคว้ามัน แต่เผอิญเขาทำลายเหมืองอย่างไม่ตั้งใจและทำให้ภูเขาพังทลายลงมา พลังปราณทั้งหมดหมายไป ทำให้มันกลายเป็นดินแดนรกร้าง จักรพรรดิจึงทิ้งตำราแห่งการครอบครองเป็นของชดเชย…”