“วิ่งเร็วเข้า มีนักสู้ขอบเขตนักพรต 2 คน และนักสู้ขอบเขตกษัตริย์ 10 คนกำลังดักรอฆ่าเจ้าอยู่ ข้าสามารถฆ่าพวกมันได้ แต่ข้าจะต้องสูญเสียพลังไปจำนวนมาก และจะกลับมาอ่อนแออีกครั้ง หลอกล่อพวกมันไปที่นิกาย และให้พวกเขาจัดการพวกมัน” เฒ่าโลภมากเตือนซวนหยวน ซวนหยวนจึงรีบเปิดใช้งานรองเท้ามังกรทันที และมุ่งหน้าไปยังนิกาย แต่อย่างไรก็ตามไม่นานหลังจากนั้น เฒ่าโลภมากก็เตือนเขาอีกครั้ง
 
 
 
“เวรล่ะ พวกมันวางแผนไว้ดิบดี พวกมันวางอาคมตรวจจับไว้ด้านหน้านิกาย มันจะมีกับดักรอเจ้าอยู่ถ้าเจ้าวิ่งกลับไปที่นิกาย วิ่งไปทางทิศตะวันตก พวกมันเป็นนักสู้ขอบเขตนักพรตที่มีอาวุธ และยุทธภัณฑ์ระดับปฐพีขั้นสูง และหนึ่งในพวกมันเป็นคนของตระกูลหยิน พวกมันคงรอคอยเจ้าออกมานอกนิกายเป็นเวลานานแล้ว
 
 
 
ซวนหยวนรู้สึกโกรธ ดูเหมือนว่าพี่ชายของหยินเฉินลู่ต้องการให้เขาตายจริงๆ “พวกมันต้องการสังหารข้าภายในวันนี้ ดีกว่าปล่อยให้ข้าแข็งแกร่งขึ้น และเมื่อข้าแข็งแกร่งขึ้น ข้าจะกลับไปแก้แค้นเพื่อสังหารคนของตระกูลหยิน” ซวนหยวนคำรามอย่างโกรธเกรี้ยว และหยิบยันต์อาคมวายุออกมา – ไป๋มอบให้เขา 1 ใบ – และเมื่อใช้ ซวนหยวนก็รู้สึกว่าร่างกายของเขาเริ่มที่จะเบาหวิว และสามารถเคลื่อนที่ได้ราวกับสายลม 
 
 
 
“นั่นมันยันต์อาคมวายุ ข้าไม่คิดเลยว่ามันจะมียันต์อาคมนี้ พวกเจ้าทุกคนรีบๆตามไปจับมันเร็วเข้า” หนึ่งในนักสู้ขอบเขตนักพรตออกคำสั่ง พวกเขายังคงสามารถมองเห็นซวนหยวนได้ แต่ไม่สามารถจับได้ การเคลื่อนที่ของซวนหยวนมันรวดเร็วเกินไป
 
 
 
“อย่าทำเป็นงก มิฉะนั้นพวกเราจะพลาดกับมัน ถึงแม้จะใช้ยันต์อาคมเมฆาล่องลอยจะไม่สามารถจับมันได้ แต่มันสามารถย่นระยะทางระหว่างมันกับพวกเราให้สั้นขึ้นได้” นักสู้ขอบเขตนักพรตรีบหยิบยันต์อาคมของพวกเขาออกมาและใช้มันทันที พวกเขาค่อยๆเข้าใกล้ซวนหยวนมากขึ้นเรื่อยๆ
 
 
 
ซวนหยวนจึงใช้งานหอกจิตวายุ พร้อมกับรองเท้ามังกร และยันต์อาคมทำให้ความเร็วของเขาเพิ่มขึ้นหลายเท่า เพื่อฟื้นฟูพลังปราณที่สูญเสียไปซวนหยวนจึงดูดซับพลังจากคริสตัลเพื่อฟื้นฟูพลังปราณที่สูญเสียไปอย่างรวดเร็ว
 
 
 
หนึ่งชั่วโมงผ่านไป นักสู้ขอบเขตนักพรตก็ยังคงเขาใกล้ซวนหยวนมากขึ้นเรื่อยๆอย่างช้าๆ ซวนหยวนสั่นเล็กน้อย – ข้ามีชะตากรรมที่ต้องตายวันนี้งั้นหรือ?
 
 
 
“หึ เจ้าจะหนีไปได้นานแค่ไหนกัน พวกเราไม่สามารถปล่อยให้เจ้ามีชีวิตอยู่ได้” เสียงตะโกนดังมาจากข้างหลังซวนหยวน มันเป็นน้ำเสียงที่เยือกเย็น และดุดัน
 
 
 
ซวนหยวนวิ่งหนีมาอย่างยาวนานในที่สุดเขาก็มาถึงหน้าผา เบื้องหน้าของเขาเป็นทะเลสีคราม มันจะต้องเป็นทะเลที่ปี้เย่วได้กล่าวไว้ ผู้คนที่อ่อนแอกว่านักสู้ขอบเขตราชันย์จะไม่กล้าเข้าไปในน้ำ มิฉะนั้นจะมีเพียงแต่ความตายเท่านั้นที่รอพวกเขาอยู่
 
 
 
“นี่มันใช่เวลาที่จะลังเลรึ เจ้าหนุ่ม เจ้ามีหยกวารีแต่พวกมันไม่มี เร็วเข้ารีบโดดลงไป!” เฒ่าโลภมากเร่งเร้า เขาไม่มีโอกาสที่จะใช้หยก และตอนนี้มันเป็นเวลาที่เหมาะสมที่จะใช้มัน ซวนหยวนเกือบจะลืมไปแล้วว่ามีมันอยู่
 
 
 
เมื่อซวนหยวนหันกลับไปมองข้างหลัง เขาเห็นนักฆ่าจำนวนมากกำลังใกล้เข้ามาเรื่อยๆ ดังนั้นจึงไม่จำเป็นที่จะต้องมีความลังเลใดๆ ซวนหยวนกระโดดลงไปในน้ำทันที ด้วยความช่วยเหลือจากหยก ทำให้เขาอยู่ในน้ำไม่แต่งต่างจากอยู่บนพื้นดิน เขาสามารถเคลื่อนที่และหายใจได้เป็นปกติ ซวนหยวนไม่ได้ดำน้ำลงไปลึกๆในทันที แต่เขายังอยู่ในพื้นที่ที่มีน้ำตื้น และหวังว่าพวกนักฆ่าจะจากไป
 
 
 
นักสู้ขอบเขตนักพรตมาถึงที่หน้าผาแล้ว เขาเห็นซวนหยวนกระโดดลงไปในน้ำ ทำให้พวกเขาขมวดคิ้ว “พวกเราควรทำเช่นไรดี? ทะเลแห่งนี้มันอันตรายเกินไป; พวกเราอาจไม่รอดถ้าลงไปในน้ำ”
 
 
 
“อย่าลืมภารกิจของพวกเจ้า พวกเจ้ารับเงินจากตระกูลหยินของข้าแล้ว ดังนั้นพวกเจ้าจะต้องทำภารกิจให้สำเร็จ” นักสู้ขอบเขตนักพรตคนหนึ่งเตือน ทำให้ใบหน้าของพวกเขาแข็งทื่อ
 
 
 
ไม่นานหลังจากนั้น นักสู้ขอบเขตกษัตริย์ก็มาถึงหน้าผา นักสู้ขอบเขตนักพรตจากตระกูลหยินออกคำสั่ง “กระโดดลงไป ไม่ว่าเจ้าเด็กนั้นมันจะเป็นหรือตาย ข้าจะต้องเห็นศพของมัน”
 
 
 
“เดี๋ยวก่อน ให้ข้าได้ใช้เนตรของข้า แม้ว่าพวกเราจะได้รับการว่าจ้าง แต่พวกข้าไม่จำเป็นที่จะต้องเสียสละตัวเอง” ชายที่มาจากตระกูลหยินต้องการพูดอะไรบางอย่าง แต่สุดท้ายเขาก็เห็นด้วย
 
 
 
จากนั้นนักสู้ขอบเขตที่พรตที่ได้รับการว่าจ้างก็ใช้เนตรเพื่อมองทะลุไปยังพื้นผิวของทะเล ซวนหยวนอยู่ใต้น้ำลึกประมาณ 20 เมตรและจ้องมองไปที่พวกมัน เขายืนอยู่ในน้ำอย่างนิ่งๆ เพื่อไม่ให้น้ำที่อยู่รอบตัวเขาสั่นไหว
 
 
 
“เจ้าเด็กนั้นมันฉลาดมาก ดูเหมือนว่าบางทีมันอาจจะใช้ยันต์อาคมบางอย่าง มันอยู่ลึกในใต้น้ำประมาณ 20 เมตร บางทีมันอาจจะรอให้พวกเราจากไป พวกเราควรใช้ยันต์อาคม และล้อมรอบมันไว้!” นักสู้ขอบเขตนักพรตที่ถูกว่าจ้างสรุป
 
 
 
ทันใดนั้นเหล่านักฆ่าก็กระโดดลงไปในน้ำอย่างรวดเร็ว
 
 
 
“โธ่เว้ย พวกมันต้องสังเกตเห็นข้าแน่ๆ ข้าประเมินพวกมันต่ำเกินไป” ซวนหยวนตื่นตระหนก เขารีบดำลงไปใต้น้ำทันทีด้วยความเร็วทั้งหมดที่เขามี
 
 
 
“พลังจากยันต์อาคมวายุใกล้จะสลายแล้ว อย่าให้พวกมันจับเจ้าได้ มิฉะนั้นเจ้าจะต้องตายแน่ๆ พวกมันใช้ยันต์อาคมวารี แต่ประสิทธิภาพของมันอยู่ได้ไม่นานนัก แต่เจ้ามียุทธภัณฑ์ระดับปฐพีขั้นสูง ดังนั้นเจ้าสามารถดำลงไปได้ลึกๆ” เฒ่าโลภมากเตือนซวนหยวน
 
 
 
ซวนหยวนรีบพุ่งไปยังด้านล่างของทะเล ขณะที่ซวนหยวนกำลังดำน้ำลงไปลึกๆ เขาก็สังเกตเห็นมีปลากำลังว่ายอยู่รอบๆตัวเขา พวกมันมีพลังเทียบเท่านักสู้ขอบเขตจิตวิญญาณ แต่พวกมันไม่ได้โจมตีซวนหยวนเพราะเขามีหยกวารี
 
 
 
500 เมตร
 
 
 
1000 เมตร
 
 
 
2000 เมตร
 
 
 
4000 เมตร
 
 
 
“เจ้าเด็กนั้นมันดำลงไปลึกขนาดนั้นได้ยังไงกัน?” เหล่านักฆ่ารู้สึกว่าพลังของยันต์อาคมของพวกเขาเริ่มที่จะสลายแล้ว
 
 
 
“ดูเหมือนว่ามันจะใช้หยก ไม่ได้ใช้ยันต์อาคม” แม้ว่าพลังของยันต์อาคมของพวกเราจะลดลง แต่หยกมันจะมีพลังอำนาจที่อยู่ได้ยาวนานกว่า ดังนั้นเจ้าเด็กนั้นมันไม่น่าใช้ยันต์อาคม
 
 
 
“คนธรรมดาทั่วไปไม่มีใครพกหยกวารี มันรู้ตัวงั้นรึว่ากำลังถูกจ้องเล่นงงาน มันจึงพาพวกเรามาที่ทะเลแห่งนี้?”
 
 
 
“เป็นไปไม่ได้! ถ้ามันรู้ มันคงขอให้คนในนิกายฆ่าพวกเราไปแล้ว พวกเจ้ามียันต์อาคมวารีจำนวนมากอยู่กับตัวใช่ไหม? ไล่ตามมันไป ข้าไม่เชื่อว่ามันจะมีพลังปราณมากเพียงพอที่จะใช้งานหยกได้ต่อเนื่อง แม้ว่ามันจะดำน้ำลงไปลึกๆเพื่อหนีพวกเรา แต่ยังไงมันก็ไม่มีทางรอดพ้นจากสัตว์อสูรที่อยู่ใต้ทะเลลึกได้!” พวกเขาทุกคนหยิบยันต์อาคมออกมาใช้งาน และไล่ตามซวนหยวนต่อไป
 
 
 
“พวกมันยังมียันต์อาคมเหลืออีกหรือนี่? แต่ยิ่งลึกอำนาจของยันต์อาคมก็ยิ่งเสื่อมสลายไปอย่างรวดเร็ว ข้าไม่เชื่อว่าพวกมันจะมียันต์อาคมมากมายขนาดนั้น!” เฒ่าโลภมากกล่าว ซวนหยวนตั้งใจฟังคำแนะนำของเขา เพราะเฒ่าโลภมากมีประสบการณ์มากกว่าเขามาก
 
 
 
5000 เมตร
 
 
 
6000 เมตร
 
 
 
7000 เมตร
 
 
 
แรงกดดันค่อยๆรุนแรงมากยิ่งขึ้น และการดำน้ำลงไปลึกกว่านี้ก็ยากยิ่งขึ้น ซวนหยวนไม่สามารถมองเห็นสภาพแวดล้อมได้อย่างชัดเจนเนื่องจากมันมืดมิดอย่างไม่น่าเชื่อ
 
 
 
8000 เมตร
 
 
 
9000 เมตร
 
 
 
หยกวารีของซวนหยวนทำได้เพียงปกคลุมตัวเขาราวกับฟองสบู่ มันไม่สามารถทำให้เขามองเห็นในที่มืดได้ ขณะที่ซวนหยวนมองไปรอบๆ มีเพียงแต่ความมืดมิดเท่านั้น เขาสามารถรู้สึกได้ถึงอันตรายนับไม่ถ้วนที่อยู่รอบๆตัวเขา
 
 
 
เบื้องหลังของซวนหยวน น้ำทะเลเริ่มถูกฉีกขาดจากฟองอากาศของนักฆ่า
 
 
 
“กลับไป แม้แต่นักสู้ขอบเขตราชันย์ยังไม่สามารถอยู่รอดได้ในระดับน้ำที่ลึกเช่นนี้ เจ้าเด็กนั้นมันอยู่แค่ขอบเขตพฤกษาเท่านั้น ข้าไม่คิดว่ามันจะมีชีวิตรอดอยู่ได้ พวกเราสามารถไปดักรอมันที่ชายฝั่งทะเลได้” พวกนักฆ่ารีบลอยกลับไปที่พื้นผิวน้ำอย่างรวดเร็ว ถ้าพวกเขาลงไปลึกกว่านี้ พวกเขาอาจจะต้องตายก่อนที่จะจับตัวซวนหยวนได้
 
 
 
“พวกมันไปแล้ว แต่แน่นอนว่าพวกมันจะต้องดักรอเจ้าอยู่ที่ชายฝั่ง” เฒ่าโลภมากรู้ว่าพวกนักฆ่ากำลังคิดอะไรอยู่ ซวนหยวนหยุดดำน้ำ และเริ่มขบคิด เมื่อศัตรูได้จากไปแล้ว เขาไม่มีความจำเป็นที่จะต้องดำน้ำลงไปลึกมากกว่านี้
 
 
 
แต่ทันใดทันจู่ๆ ก็มีเงาขนาดยักษ์พุ่งตรงเข้ามาหาซวนหยวน
 
 
 
“มันเป็นสัตว์อสูรทะเล เร็วเข้า เจ้าหนุ่มเปิดใช้ยันต์อาคมป้องกัน!” เฒ่าโลภมากตะโกนอยู่ภายในหัวของซวนหยวน