ตอนที่แล้วตอนต่อไปไป๋พูดหยอกล้อเล็กน้อยขณะอยู่บนนกจิตวิญญาณเจ็ดสีของนาง ตามที่ไป๋กล่าว นกของนางสืบเชื้อสายจากนกฟีนิกซ์เจ็ดสีด้วยพลังของอาคมของนักสู้ขอบเขตนักพรต
ระหว่างทางไปยังดินแดนฝันร้าย ไป๋อธิบายให้ซวนหยวนฟังทุกอย่างเกี่ยวกับสถานที่แห่งนั้น นานมาแล้วมีฝูงปีศาจฝันร้ายอาศัยอยู่ในดินแดนแห่งนั้น เพื่อปกป้องชีวิตของผู้คน ดินแดนแห่งนั้นจึงกลายเป็นสถานที่ต้องห้าม ตำนานเล่าขานไว้ว่าปีศาจฝันร้ายมาจากดินแดนตะวันออก นักบุญคนหนึ่งได้เดินทางมาจากทิศตะวันออกเพื่อตามหามัน และนักบุญคนนั้นก็เป็นผู้ควบคุมปฐพีต่อสู้อันดับที่ 17 ผลลัพธ์ของการต่อสู้ระหว่างนักบุญและปีศาจฝันร้ายทำให้ทั้งตกตายหายไป ช่วงหลายปีที่ผ่านมามีผู้คนมากมายเข้าไปในดินแดนฝันร้ายเพื่อค้นหาปฐพีต่อสู้แต่ก็ไม่มีใครกลับออกมา แม้แต่ประมุขของนิกายหลิงหลง,นิกายนักสู้มังกร และจักรพรรดิแห่งราชวงศ์ตะวันออกก็หายตัวไปในนั้น แม้ถ้าพวกเขาสามารถกลับออกมาได้ แต่พวกเขาก็จะสูญเสียสามัญสำนึกไป ดินแดนฝันร้ายเป็นสถานที่ที่น่ากลัวที่สุดอันดับสองในราชวงศ์ตะวันออก
”จริงๆแล้วดินแดงฝันร้ายมีอยู่มาเป็นเวลานานแล้ว ในตอนนั้นจักรพรรดิแห่งการกลืนกินยังคงเป็นเพียงแค่เด็กเท่านั้น และวิหารแห่งความบริสุทธิ์ เป็นวิหารที่ทรงพลังมากที่สุดในตะวันออก นักบุญผู้นั้นเป็นหนึ่งในสิบของผู้ดูแลวิหาร เมื่อจักรพรรดิแห่งการกลืนกินยังคงมีชีวิตอยู่ เขาเป็นคนที่มีชื่อเสียงมาก” เฒ่าโลภมากกล่าวเบาๆ “สิ่งที่หญิงสาวคนนี้บอกเจ้านั้นถูกต้อง ปฐพีต่อสู้ยังคงอยู่ในดินแดนฝันร้าย”
”ข้าไม่เคยไปที่ดินแดนฝันร้ายมาก่อน แม้ว่ามันจะอันตราย แต่ข้าคิดว่ามันคุ้มค่าที่จะเสี่ยงตราบใดถ้ามีปฐพีต่อสู้” ไป๋กล่าวหนักแน่น
”แท้จริงแล้ว ไม่กี่วันก่อน ข้าทำให้พฤกษาต่อสู้เชื่อฟังแล้ว ดูเหมือนข้าจะได้รับความช่วยเหลือมากขึ้น” ซวนหยวนยิ้ม
”อะไรนะ? เพียงแค่หนึ่งเดือนเอง? ท่านไปหาพฤกษาต่อสู้มาจากที่ไหนกัน?” ไป๋รู้สึกตกใจ แม้ว่านางจะรู้อยู่แล้วว่าสิ่งที่ซวนหยวนบอกเป็นความจริง
”แท้จริงแล้วข้าต้องขอบคุณศูนย์การค้าไท่ไป๋จริงๆ เจ้ายังจำไม้ที่นำมาประมูลได้หรือไม่? มันดูเหมือนไร้ประโยชน์ แต่เมื่อข้าหล่อเลี้ยงมันด้วยวารีสวรรค์…” ซวนหยวนอธิบายเหตุการณ์ต่างๆ “ดังนั้นเจ้าเสียใจที่ขายไม้ให้กับข้า?”
”ไม่เด็ดขาด มันน่าเหลือเชื่อเกินไป มันต้องใช้โชคอย่างมากเพื่อหาจิตวิญญาณเหล่านี้ พฤกษามังกร…ไม้สามารถควบคุมปฐพีได้ ท่านอาจมีโอกาสทำให้ปฐพีต่อสู้เชื่อฟัง” ไป๋ยิ้ม ความคาดหวังในตัวซวนหยวนของนางพิสูจน์แล้วว่าถูกต้อง
”ดี แต่พวกเราไม่ควรคาดหวังสูงเกินไป บางทีที่แห่งนั้นอาจไม่มีอะไรเลย ในขณะที่เจ้าพูดว่าต้องพึ่งโชคในการหามัน”
”พวกเราต้องหามันเจอ” ไป๋กล่าวอย่างมั่นใจ
”อะไรถึงทำให้เจ้ามั่นใจขนาดนั้น?” ซวนหยวนถาม
”ข้าเพิ่งฉุกคิดขึ้นมาได้ ม่อโฉว เจ้าคิดว่าข้าพูดถูกต้องไหม?” ไป๋เหลือบมองไปที่สาวน้อย นางจำได้ว่าม่อโฉวเป็นคนที่รู้ว่าไม้นั้นมันพิเศษ และนั่นเป็นเหตุผลที่ซวนหยวนซื้อมันมา
”ข้าไม่รู้ ข้ายังไม่เคยเห็นมัน ข้าไม่รู้ว่าที่แห่งนั้นมันจะมีปฐพีต่อสู้หรือไม่” ม่อโฉวส่ายหัว
”ถ้างั้น เมื่อเจ้าเห็นมัน เจ้าก็จะรู้ใช่ไหมว่ามีหรือไม่มี?” ไป๋ถาม
”เจ้าไม่จำเป็นต้องทดสอบนางหรอก ข้าจะบอกอะไรเจ้าให้ ม่อโฉวมีร่างกายพันวิญญาณ แต่เจ้าต้องเก็บมันไว้เป็นความลับ” ซวนหยวนกล่าว
”ร่างกายพันวิญญาณ!” นางรู้สึกตกใจอีกครั้ง นางจะรู้สึกประหลาดใจทุกครั้งที่อยู่กับซวนหยวน แม้นางจะรู้สึกตกใจแต่นางก็ยิ้มออกมา ร่างกายพันวิญญาณเป็นร่างกายที่ผู้คนจำนวนมากต่างใฝ่หา พวกเขาจะสังหารคนที่มีร่างกายนี้ แต่ซวนหยวนกลับบอกนางนั่นหมายความว่าเขาเชื่อใจนาง “ข้าเข้าใจแล้ว ข้าจะไม่บอกใคร”
ซวนหยวนหลับตาลง โหย่วเสวี่ยเติบโตในราชวงศ์ตะวันออก ดังนั้นเขาจึงไม่ต้องการคำแนะนำเพื่อไปที่นั้น
”นายน้อย ท่านต้องการไปดินแดนฝันร้ายจริงๆหรือขอรับ?”
”ที่แห่งนั้นมันมีอะไรที่เจ้าอยากจะพูดกับข้าหรือไม่? บอกข้ามา” ซวนหยวนกล่าว
”ดินแดนฝันร้ายเป็นสถานที่ที่ชั่วร้าย มีปีศาจมากมายอยู่ที่นั่น ถ้าผู้ใดมีจิตใจไม่แข็งแกร่งพอคนผู้นั้นก็จะสูญเสียสามัญสำนึกของตัวเองได้อย่างง่ายดาย และถูกครอบงำโดยสิ่งมีชีวิตที่อยู่ที่นั้น มีนักสู้ขอบเขตจักรพรรดิสามคนจากผู้คุ้มกันมังกรสวรรค์เข้าไปที่แห่งนั้น และพวกเขาก็ไม่เคยกลับออกมาอีกเลย”
”พวกเราจะไม่มีวันรู้จนกว่าพวกเราจะไปที่นั้น ดังนั้นรีบไปให้เร็วขึ้นอีก” ซวนหยวนไม่เคยยอมแพ้หากมีโอกาสที่จะได้รับปฐพีต่อสู้
”ขอรับ นายน้อย” มังกรบินอยู่บนท้องฟ้า นกของไป๋และม่อโฉวกำลังติดตามเขาอย่างใกล้ชิด
5 วันผ่านไปโดยไม่มีการพักผ่อนใดๆ ในที่สุดพวกเขาก็มาถึงดินแดนฝันร้าย เพียงแค่มองมันมันก็ทำให้พวกเขาหวาดกลัวแล้ว ท้องฟ้าข้างบนดินแดนแห่งนี้เป็นเหล็กสีเทา และหนาแน่น บางครั้งก็มีเสียงฟ้าร้องและมีเสียงกรีดร้องจากเหล่าปีศาจที่อาศัยอยู่ในที่แห่งนี้ บนพื้นดินมีต้นไม้อยู่ไม่มากกระจัดกระจายอยู่รอบๆ แต่พวกมันไม่มีใบ และมีสัตว์อสูรที่หิวกระหายอยู่รอบๆ ซึ่งตัวของพวกมันนั้นเน่าเปื่อยสามารถเห็นเนื้อสดๆ และกระดูกของมันได้ เสียงกรีดร้องของมันจะทำให้ผู้คนตรึงอยู่ในหัวใจของพวกเขา พวกมันถูกเรียกกันว่าปีศาจเน่าเปื่อย
“นี่คือดินแดงฝันร้ายอย่างงั้นหรือ มันช่างเป็นสถานที่ที่เลวร้ายจริงๆ” ซวนหยวนกล่าว “สถานที่แห่งนี้มันไม่เหมาะกับหยินและหยางที่จะเติบโต นั่นเป็นเหตุผลที่มันไม่อยู่ในความสมดุลทำให้มันดึงดูดปีศาจและสัตว์อสูรชั่วร้าย”
ไป๋เตรียมตัวเตรียมใจมาพร้อมแล้ว และนางยังเป็นนักสู้ขอบเขตนักพรต แต่นางก็ยังคงหวาดกลัว
”ข่าวลือนั่นเป็นความจริง” ไป๋กล่าวด้วยเสียงที่สั่นเทา
”ไป๋ ข้าเป็นคนที่ต้องการปฐพีต่อสู้ แต่เจ้าไม่จำเป็นต้องเอาชีวิตของเจ้าเข้ามาเสี่ยง” ซวนหยวนกล่าวอย่างกังวล
”ไม่ ข้าอยู่ที่นี่แล้ว ข้าจะไม่กลับ ข้าไม่ต้องการใช้ชีวิตที่เหลืออยู่กับเงินไปวันๆ ข้าต้องการฝึกฝนจิตใจของข้าเอง และทำให้ร่างกายของข้าแข็งแกร่งขึ้น” ไป๋ตอบกลับด้วยความมุ่งมั่นมากกว่าเดิม
”พี่ซวนหยวน ข้ากลัว!” ม่อโฉวกล่าว นางดูหวาดกลัวเป็นอย่างมาก
“หืม ไหนเจ้าบอกจะไม่กลัวตราบใดที่อยู่กับพี่ซวนหยวน?” ไป๋แซวนาง
“แต่ตอนนี้ข้าอยู่กับพี่ไป๋ไม่ได้อยู่กับพี่ซวนหยวนสักหน่อย” ม่อโฉวกล่าวอย่างไร้เดียงสา นางลุกขึ้นและบินไปหามังกรของซวนหยวน นางถอนหายใจเมื่อกอดแขนของซวนหยวนไว้ “ตอนนี้ข้าไม่กลัวแล้ว”
ซวนหยวนสามารถรู้สึกได้ถึงความอบอุ่นของม่อโฉวที่แนบชิดกับเขา
”ดี ถ้างั้นข้าก็ไม่กลัว!” ไป๋กล่าว และกระโดดไปหาซวนหยวน และนั่งข้างเขา ทำให้ซวนหยวนถึงกับพูดไม่ออก…