บนเวทีประลอง สองพี่น้องต่างมองหน้ากัน
 
‘ชูเฟิง’ ทำหน้าไม่ถูก ในขณะที่ ‘ชู กู่ยู่’ เต็มไปด้วยรอยยิ้ม
 
พวกเขาทั้งสองไม่พูดอะไรสักคำ ใช้สายตาบอกสิ่งที่พวกเขาอยากจะพูด
 
‘ชู กู่ยู่’ มีความสุขอย่างมาก ที่ชูเฟิงมาถึง 6 ห้วงวิญญาณเพียงวัยแค่นี้
 
ซึ่งหมายความว่า’ชูเฟิง’มีความสามารถมากกว่าตัวเขาเมื่อก่อน
 
จู่ ๆ ‘ชู เฟิง’ก็เปิดปากขึ้นเล็กน้อย เขาหันศีรษะของเขาและเริ่มพูดกับคนแก่ด้านล่าง
 

 
” ข้ายอมแพ้”
 
เมื่อเค้าได้ยินคำพูดนั้น ‘ชู กู่ยู่’ ที่กำลังยิ้มพลันกลายเป็นเย็นชา แม้ว่าคำพูดนี้เป็นคำพูดที่ตัวเค้าเองอยากจะพูด
 

 
” พี่ . . . . . . . “
 
‘ชู กู่ยู่’ มอง’ชูเฟิง’ ด้วยความโกรธ เค้าตั้งใจที่จะให้ ‘ชูเฟิง’ ได้โอกาสที่จะก้าวหน้า
 
‘ชูเฟิง’ เดินเข้าไปหา ‘ชู กู่ยู่’ ด้วยรอยยิ้มและกล่าว
 

 
” อย่าได้ใส่ใจเลยท่านพี่ ข้าแค่อยากให้ท่านทั้งคู่ที่เป็น ศิษย์โรงเรียนอันดับ 1 ต่อสู้กัน เพราะข้าคิดว่าท่านเหมาะสมเป็นคู่ต่อสู้ของเขา “
 
 
” ความพ่ายแพ้ที่เราได้รับในปีนั้น ท่านจะต้องลบล้างความอับอาย และเอาชนะเขา แสดงให้คนได้รู้ไปเลยว่าใครเป็น อันดับ 1 ของคน รุ่นเยาว์ “
 
หลังจาก ‘ชูเฟิง’ พูดจบ เค้าก็เดินลงจากเวที การกระทำของเขาไม่ต้องสงสัยเป็นที่ถกเถียงอีกหนึ่งระลอก
 
บางคนคิดว่า ‘ชูเฟิง’ รักพี่ชายของเค้ามาก
 
แต่บางคนก็รู้สึกว่า ‘ชูเฟิง’รู้ขีดจำกัดของตัวเอง ว่าเค้าไม่ใช่คู่ต่ออสู้ ของ ‘ชู กู่ยู่’ จึงยอมรับความพ่ายแพ้
 
ไม่ว่าคนจะคิดกันยังไง ในหัวใจ ชูกู่ยู่ ตอนนั้นเข้าใจชัดว่า น้องชายเค้าต้องการบอกอะไร
 
การแข่งขันรอบสุดท้ายเมื่อ ‘ชูเฟิง’ ยอมแพ้ ‘ชู กู่ยู่’ ผ่านเข้ารอบ และ ต้องพบกับ ‘ชู หงเฟย’
 
พวกเค้าทั้งคู่อยู่ในระดับ 6 ห้วงวิญญาณและยังเป็นศิษย์ของโรงเรียน หลิงหยุน # 1
 
พวกเค้าต่างใจจดใจจ่อกับการต่อสู้ของพวกเค้าทั้งคู่
 
ช่วงเวลาน่าตื่นเต้นในที่สุดก็เริ่มการแข่งขัน ทุกสายตาจ้องบนร่างของชายหนุ่มทั้งสอง
 
การต่อสู้คนที่แข็งแกร่งที่สุด ในคนรุ้นเยาว์ ของตะกูลชู เริ่มได้!!!
 
* . * .
 
พวกเขาทั้งสองคน ต่างแลกหมัดและงัดทักษะวิชาต่อสู้ต่างๆมาใช้ โดยไม่มีการออมมือ
 
พวกเขาเป็น ศิษย์ของโรงเรียน #1 แน่นอนว่าทักษะของพวกเค้านั้น แข็งแกร่ง และมีประสิทธิภาพอย่างมาก
 
เป็นทักษะที่ ดูสง่างามและ รุนแรง ปะทะกันบนเวที  พวกเขาทั้งสอง ต่างทำให้ทุกคนยอมรับ
 

 
” ท่านพี่ต้องชนะ “
 
คนส่วนใหญ่ต่างชื่นชมการต่อสู้ ขณะที่ ‘ชูเฟิง’หวังเพียงแค่ว่า ‘ชู กู่ยู่’ จะชนะ
 
การต่อสู้ครั้งนี้ ไม่ใช่เรื่อง ชื่อเสียง แต่เป็นการต่อสู้เพื่อจะ ลบล้างความอัปยศ ที่ เค้า และ พี่ชาย เคยได้รับจาก ‘ชู หงเฟย’!!!
 

 
” อ่า ~ “
 
* ปั้ง *
 
‘ชู กู่ยู่’ กระเด็นออกจากเวทีปากเค้าเต็มไปด้วยหยดเลือด เค้า ถูก ‘ชู หงเฟย’ โจมตีอย่างรุนแรง ‘ชูเฟิง’รีบวิ่งเข้าไปอย่างรวดเร็ว
 

 
” พี่ชาย “
 
‘ชูเฟิง’วิ่งมาอย่างไม่ทันคิดใดๆ เพราะเขาเห็นว่าพี่ชายเค้าถูกโจมตีบาดเจ็บสาหัส
 
เมื่อเค้ามาถึงหน้า ‘ชู กู่ยู่’ เค้าเห็นว่า ‘ชู กู่ยู่’ มองเค้าเต็มไปด้วยหยดน้ำตา เขาพูดด้วยน้ำเสียงที่แสนจะอับอาย
 

 
” พี่ชายของเจ้าช่างไร้ค่าและต้องทำให้เจ้าผิดหวัง “
 
หลังจากที่พูดจบ ‘ชู กู่ยู่’ ก็หมดสติไป เมื่อเค้าเห็นพี่ชายเค้า หลับตา ‘ชูเฟิง’ ตกใจอย่างมาก
 

 
” ฮ่าๆ ข้าบอกไว้แล้ว ว่าในการประลอง เจ้าจะไม่ได้เจอกับข้า ไม่งั้นข้าตีพวกเจ้าจนไม่สามารถลุกขึ้นได้อีก “
 
 
” ทำไมงั้นเหรอ ? เพราะข้าต้องทำในสิ่งที่พูด “
 
‘ชู หงเฟย’ ยิ้มและมอง ‘ชูเฟิง’จากบนเวที ด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยการเยาะเย้ย
 

 
” ไอ้สาวเลว ข้าจะฆ่าแก!!! “
 
‘ชู เฟิง’ เหมือนเสือที่กำลังโกรธ เค้าต้องการที่จะขึ้นไปบนเวทีและตัดสินว่าใครเหนือกว่ากัน
 

 
” ลูกเฟิง หยุด!!! “
 
ก่อนที่’ชูเฟิง’จะไปก็มีเสียงดังขึ้น มือของเค้าคว้าไหล่ของชูเฟิง เมื่อหันกลับไปมองเค้าก็พบพ่อของเค้า ‘ชูหยวน’
 

 
” แม้รอบๆ จะเห็นเป็นเรื่องสนุกของคนอื่นๆ “
 
แม้ว่าเสียงของ’ชูหยวน’จะฟังดูสงบ แต่ ‘ชูเฟิง’รู้ว่า ‘ชูหยวน’โกรธอย่างมาก
 
ใช่แล้ว ทำไมพ่อถึงจะไม่โกรธ เมื่อเห็นลูกชายตัวเองถูกทำร้ายแบบนั้น แต่สถานการณ์เช่นนี้ จึงจำเป็นต้องควบคุมอารมณ์
 

 
” ก็จริง ข้าจะเชื่อท่าน ท่านพ่อ ไม่งั้นท่านจะเสียโอกาสได้รับ ตำแหน่ง ผู้นำ “
 
‘ชู หงเฟย’ ยังคงเยาะเย้ยไม่หยุด
 

 
” ข้าแนะนำเจ้าว่าควรทำสิ่งที่ควรทำ “
 
‘ชูหยวน’ กล่าวอย่างเย็นชา
 

 
” ท่านลุง 5 ข้าผิดตรงไหน ? ผู้ชนะได้เป็นกษัตริย์ คนแพ้เป็นโจร “
 
และข้าก็เป็นผู้ชนะ ข้าคือคนถูก ‘ชู หงเฟย’พูดอย่างยโส หรือว่าลุง 5 คิดว่าตัวเองจะเสียโอกาสได้ตำแหน่ง ผู้นำ
 

 
” ท่านอย่าได้โกรธ ถ้าท่านอยากตำหนิใคร  ท่านก็ไปตำหนิลูกชายของท่านทั้งสอง หากพวกเค้าชนะท่านก็อาจจะได้ตำแหน่ง ผู้นำ “
 
 
” แต่น่าเสียดาย คนที่ชนะ คือ ข้า ชู หงเฟย ไม่ใช่บุตรสองคนของท่าน ฮ่า ฮ่า ฮ่า . . . . “
 
‘ชู หงเฟย’หัวเราะในขณะที่เดินลงจากเวที
 
ในตอนนั้น ‘ชูเฟิง’ ถูกความโกรธแผดเผา แต่ทำได้แค่อดทน หนี้แค้นนี้ ไม่ช้าก็เร็ว ข้าจะทำให้เค้าต้องชดใช้เป็น สอง เท่า แต่ตอนนี้เขา ไม่อาจจะละเมิดกฏการประลองได้
 
โดยเฉพาะตอนนี้ มันคือเวลาที่สำคัญต่อพ่อของเขาในการเลือกตำแหน่ง ผู้นำ ตะกูล เค้าไม่ต้องการสร้างภาระให้ ‘ชูหยวน’ในตอนนี้
 
ขณะที่ทุกคนต่างว่าการต่อสู้จบลง และ ‘ชู หงเฟย’เป็นผู้ชนะในการประลอง ด้วยสายตาของผู้คนทั้งหมด เขาเป็น อันดับ 1 รุ่นเยาว์ ของตะกูล ชู
 
ธรรมดา ที่ ‘ชูหงเฟย’ และ พ่อของเขา ‘ชู หนานชาน’ จะมองว่าเป็นผู้ได้รับชัยชนะที่ยิ่งใหญ่ในการประชุม ทุกคนรู้ว่า ‘ชู หงเฟย’ ชนะการประลอง หมายความว่า พ่อของเค้าชูหนานชานจะได้รับ ตำแหน่งผู้นำ ตะกูล ชู
 
เช่นที่ทุกคนกล่าว ‘ชู หยวนป้า’ เป็นคนที่มอบรางวัลให้กับผู้ชนะการประลอง ‘ชู หงเฟย’ ได้มานั่งข้างตัวผู้นำ ดวงตาเค้าเต็มไปด้วยความสุข
 
แต่ตอนที่ ตะกูลชูจะประกาศจบการแข่งขัน มีเสียงที่เยาะเย้ยดังออกมา
 

 
” รุ่นเยาว์ของตะกูลชู มีดีแค่นี้เองหรอ น่าเสียดายที่จำกัดให้เฉพาะคน ในตะกูล ชู เข้าร่วมการประลอง “
 
พวกเค้าต่างมองที่มาของเสียง ด้วยสีน่าประหลาดใจ ในกลุ่มคนมี ชายหนุ่ม ยืนอยู่
 
ชายหนุ่ม อายุแค่ 17 หรือ 18 ปี ดวงตาเค้าจริงจังอย่างมาก ‘ชู หยวนป้า’ จ้องมองชายหนุ่มอย่างจริงจังพร้อมกล่าว
 

 
” เจ้าเป็นใคร ? เจ้ากล้าดียังไง  ถึงมาดูถูก ตะกูล ชู ของข้า ?
 
 
” ข้าเป็นลูกศิษย์ฝ่ายใน ของโรงเรียน ร้อยแปลง สู่ เทียนยี่  ลูกชายของ สู่ เจียง จากเมือง ต้นแพร์ ผู้นำตะกูล สู่ “
 
 
” ข้ามิได้ พูดเพื่อต้องการจะดูถูก เพียงแต่ข้าต้องการอยากจะรู้ว่า เพื่อนตะกูล ชู ของเราจะมีฝีมือแค่ไหน”
 
สู่ เทียนยี่ ท้าทายคนรุ่นเยาว์ของตะกูล ชู อย่างเปิดเผย ทำให้เหล่าอาวุโสตะกูล ชูไม่พอใจและเริ่มวิพากวิจารณ์ ‘ชูเจียง’
 

 
” ทำไมพวกท่านถึงดูเครียดกันล่ะ ลูกชายของข้าเพียงอยากทดสอบความแข็งแกร่งฝีมือคนรุ่น เยาว์ ตะกูล ชู เท่านั้น ไม่ได้สู้กันเอาเป็นเอาตายสักหน่อย “
 
‘สู่เจียง’ ยิ้มและกล่าว
 

 
” ถ้าหากพวกท่านไม่กล้า และรู้สึกว่าตะกูล ชู ของตัวเองไม่มีคนมีความสามารถที่จะเอาชนะลูกชาย สู่ เทียนยี่ของข้า เราจะไปให้ก็ได้ “
 
คำพูดเหล่านั้นของเค้า ทำให้คนตะกูล ชู ไม่สามารถทนต่อไปได้ถึงแม้ว่าการต่อสู้นี้จะมีผลกระทบในอนาคต ดังนั้นมีเพียงตัวเลือกเดียวที่พวกเขาจะต้องเลือก
 
 
 
โปรดติดตามตอนต่อไป . . . . . . . .
 
ที่มา: