สมาชิก 3 คนของตระกูลเฟิงนั่งรออยู่ในห้องโถงแล้ว หนึ่งในนั้นคือหัวหน้าตระกูล ‘เฟิงหลงซ่ง’
 
‘เฟิงหลงซ่ง’ เดิมทีเป็นนักรบที่ยอมเยี่ยมในสนามรบ เขามีร่างกายที่ใหญ่โต แข็งแกร่ง มีความกล้าหาญ มากประสบการณ์ และทำสิ่งต่างๆอย่างใจเย็น แต่ตอนนี้ ปรากฏความกระวนกระวายขึ้นบนใบหน้าของเขา   ‘หลงยี่’บุตรบุญธรรมของเขา หายไปตั้งแต่ก่อนรุ่งเช้า
 
‘หลงยี่’คือบุตรชายของสหายเก่าเขา ‘เฟิงหลงซ่ง’รักและเป็นห่วง’หลงยี่’มาก เขาพยายามดูแลรักษา’หลงยี่’เหมือนดังบุตรทางสายเลือดของเขา แต่ตอนนี้’หลงยี่’กลับหายไป เขาย่อมเป็นเดือนเป็นร้อน
 
นอกจาก’เฟิงหลงซ่ง’ ในห้องโถงนี้ เด็กสาวที่งดงามแต่งการด้วยชุดสีขาวกำลังนั่งอยู่เช่นกัน นี่คือ’เฟิงเหยา’ บุตรสาวทางสายเลือดของ’เฟิงหลงซ่ง’ และถือว่าเป็นอัจฉริยะทางด้านวรยุทธ์
 
เมื่อนานมาแล้ว นางได้เข้าร่วมนิยายหาญปิงของแคว้นถัง และเป็นศิษย์ที่โดดเด่นมากในนิกายนั้น เวลานี้ เมื่อนางกลับมายังตระกูลเฟิง นางมีวรยุทธ์อยู่ในระดับวู่เต้าลำดับที่ 7   ในเวลานี้ ไม่มีการแสดงออกทางอารมณ์ใดๆบนใบหน้าสาวงาม
 
มีเพียงความไม่แยแสในด้วยตาของนางเท่านั้น
 
การหายไปของ’หลงยี่’ ไม่ใช่เรื่องที่นางต้องสนใจเลยซักนิด   นอกจาก’เฟิงหลงซ่ง’และ’เฟิงเหยา’ ในห้องโถง มีสตรีนางหนึ่งนั่งอยู่ในชุดที่ดูหรูหรา นางคือมารดาของ’เฟิงเหยา’ และเป็นภรรยาของ’เฟิงหลงซ่ง’นามว่า ‘หลี่ยี่’
 

 
“เฟิงหลงซ่ง ท่านเรียกพวกเรามาที่นี่ด้วยเหตุใด?”
 
‘หลี่ยี่’ถาม’เฟิงหลงซ่ง’ด้วยใบ้หน้าที่ไม่แยแส
 

 
“เฟิงเหยาต้องรีบกลับไปฝึกวรยุทธ์ นางไม่ว่างมาเสียเวลาโดยเปล่าประโยชน์อย่างนี้นะ”
 
ถึงแม้’หลี่ยี่’กับ’เฟิงหลงซ่ง’จะเป็นสามีภรรยากัน แต่ความสัมพันธ์ของทั้งคู่กลับไม่ค่อยดีนัก   เมื่อ’เฟิงหลงซ่ง’ได้ยินดังนั้น เขาจ้องไปยังนางพร้อมกล่าวอย่างโมโหว่า
 

 
“เจ้ากล้าพูดแบบนี้งั้นรึ? คืนก่อน ข้าเพิ่งเสนอการแต่งงานระหว่างเฟิงเหยากับหลงยี่ แต่พอเช้านี้ เขากลับหายไป เจ้าจะอธิบายว่าอย่างไร?”
 
‘หลี่ยี่’มองมายัง’เฟิงหลงซ่ง’อย่างดูถูกพร้อมกับกล่าว
 

 
“อธิบาย? เราจะยอมให้เจ้าขยะนั้นเป็นส่วนหนึ่งของตระกูลเรางั้นรึ? หลงยี่ไม่คู่ควรกับเฟิงเหยาหรือตระกูลของเรา มันเป็นแค่ขยะ ทั้งอ่อนแอและไร้ประโยชน์ ถ้ามันถูกใครสังหารเข้าก็สมควรแล้ว!”
 
‘เฟิงหลงซ่ง’โมโหหนักพร้อมคำราม
 

 
“เจ้าหุบปากไปซะ!”
 
หลังเสียงคำรามของเขา ทั่วทั้งห้องกลายเป็นเงียบงัน แต่ความโมโหในใจต่อมาถูกแทนที่ด้วยความกังวล   ตามที่’หลี่ยี่’กล่าว ‘หลงยี่’นั้นไร้ฝึกวรยุทธ์ และเขาหายไปก่อนรุ่งสาง จึงมีโอกาสสูงมากที่จะเกิดเหตุร้ายขึ้นกับเขา
 
‘เฟิงเหยา’ลุกขึ้นอย่างไม่แยแสพร้อมหันกลับไปทางประตูห้อง นางกล่าวออกมาว่า
 

 
“ข้ามีบางสิ่งที่ต้องรีบไปทำที่นิกาย เพราะงั้นข้าขอลา”
 
‘เฟิงหลงซ่ง’ถลึงตาใส่บุตรสาวของเขาขณะพยายามควบคุมอารมณ์
 

 
“เจ้าเพิ่งกลับตระกูลเมื่อสองวันก่อน เหตุใดต้องรีบกลับไปที่นิกาย”
 
‘เฟิงเหยา’พูดโดยไม่หันกลับมา
 

 
“ข้ากลับมาเพื่อเลือกอาวุธ แต่ตอนนี้ข้าได้กระบี่ของท่านแล้ว ไม่จำเป็นต้องอยู่ที่นี่อีก ข้าต้องการกลับไปที่นิกายเพื่อฝึกวรยุทธ์เร็วที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้”
 
หลังพูดจบ นางเดินด้วยความเร็วไปยังทางออกห้องโถง   ทันใดนั้น นางมองเห็นเด็กหนุ่มในชุดสีดำก้าวเข้ามายังห้องโถงด้วยรอยยิ้มบนใบหน้า ‘หลงยี่’กลับมาแล้ว!
 
‘เฟิงเหยา’ขมวดคิ้วงามอย่างช่วยไม่ได้
 

 
“เหยาน้อย จะกลับแล้วรึ?”
 
‘หลงยี่’พูดด้วยรอยยิ้มที่มุมปาก   ‘เฟิงเหยา’คือน้องสาวต่างบิดามารดาของเขา   ขณะที่ทั้งสามคนพูดคุยกันอยู่ในห้อง ‘หลงยี่’ได้ยินการสนทนาเล็กน้อย ที่’เฟิงหลงซ่ง’พ่อบุญธรรมของต้องการยก’เฟิงเหยา’ให้เป็นคู่หมั้นของเขา ‘หลงยี่’ลอบส่ายหัวอย่างช่วยไม่ได้
 
พ่อบุญธรรมของ’หลงยี่’นั้น ดูแลเขาอย่างดีเสมอมา แต่ตอนนี้ ดูเหมือนเขาจะหวังดีเกินไปถึงคิดจะให้’หลงยี่’แต่งงานกับบุตรสาวของเขา   ภายในห้องโถง เมื่อ’เฟิงหลงซ่ง’เห็น’หลงยี่’ เขารีบยืนขึ้น ใบหน้าของเขาดูดีขึ้น และโล่งใจที่ทุกอย่างของหลงยี่ยังดูปกติดี
 
แต่ถึงอย่างนั้น ‘หลี่ยี่’ไม่ได้ดีใจไปด้วยกับการกลับมาของ’หลงยี่’
 

 
“อืม”
 
‘เฟิงเหยา’ขมวดคิ้วแล้วพยักหน้า   นางดูเหมือนงงงวยเมื่อเห็น’หลงยี่’ที่นี่   แต่นางก็เดินต่อไปอย่างไม่สนใจ ร่างบางที่งดงาม ค่อยๆเข้าใกล้ประตูห้อง ขณะที่นางเดินผ่าน’หลงยี่’ไป นางไม่แม้แต่จะเหลือบมองเขา
 
‘หลงยี่’ไม่ได้พูดอะไรเช่นกัน เขาเดินเข้ามาในห้อง
 
แต่ขณะที่นางผ่านเขาไป เขาพูดบางสิ่งขึ้น เมื่อ’เฟิงเหยา’ได้ยิน นางหยุดเดินทันที
 

 
“ท่านพ่อ ก่อนรุ่งสาง มีคนรับใช้สองคนพาข้าไปยังแม่น้ำนอกเมือง แล้วพยายามจะสังหารข้า แต่โชคดี มีคนมาช่วยข้าไว้ได้ทัน”
 
‘หลงยี่’จงใจพูดต่อ’เฟิงหลงซ่ง’ และให้’เฟิงเหยา’ได้ยินเช่นกัน เขาอยากเห็นปฏิกิริยาของนาง   พยายามสังหาร!
 
‘เฟิงหลงซ่ง’ที่กำลังอารมณ์ดีจากการเห็น’หลงยี่’กลับมาอย่างปลอดภัย เมื่อได้ยินดังนั้น ใบหน้าเขาเปลี่ยนเป็นมืดครึ้ม คนรับใช้ตระกูลเฟิงถึงกับกล้าวางแผนสังหาร’หลงยี่’? มันจะมากไปแล้ว!
 
ภายในห้องโถง เกิดความตกใจขึ้นบนใบหน้า’หลี่ยี่’   ‘เฟิงเหยา’ที่หยุดอยู่กับที่เมื่อได้ยินเขาพูด ถามขึ้นอย่างลืมตัว
 

 
“ใครคือคนที่มาช่วยเจ้า?”
 
ถึงแม้นางจะถามขึ้นด้วยน้ำเสียงราบเรียบ แต่’หลงยี่’ที่ผ่านประสบการณ์ความเป็นความตายมาอย่างโชกโชนมาในชีวิตก่อน ด้วยที่เคยพบปะผู้คนมากมาย เขาเชี่ยวชาญในการอ่านปฏิกิริยาของคนอื่น ในน้ำเสียงที่ราบเรียบนั้น มีร่องรอยของการสั่นเครืออยู่ ชัดเจนว่านางไม่ได้ดูใจเย็นอย่างทีเห็น
 
เป็นนางแน่นอนอย่างไม่ต้องสงสัย
 
ตอนนี้ ‘หลงยี่’มั่นใจแน่นอนว่าเป็น’เฟิงเหยา’ที่ส่งคนรับใช้ร่างอ้วนและผอมมาสังหารเขา
 

 
“เหยาน้อย เจ้าต้องรีบกลับไปยังนิกายหาญปิงมิใช่รึ? ไม่จำเป็นต้องสนใจหรอก”
 
‘หลงยี่’หัวเราะก่อนจะเดินเข้ามาในห้อง   ถึงแม้ว่าเขาอยากแก้แค้น แต่ตอนนี้ ความแข็งแกร่งของเขาห่างไกลกับ’เฟิงเหยา’เกินไป และสิ่งสำคัญที่สุด ‘เฟิงเหยา’คือบุตรสาวทางสายเลือดของพ่อบุญธรรมเขา
 

 
“หึ”
 
‘เฟิงเหยา’เพิ่งรู้ตัวว่านางแสดงท่าทีออกมามากเกินไป นางเดินออกจากห้องไปโดยไม่มองกลับมา
 
แน่นอน ‘เฟิงหลงซ่ง’เห็นปฏิกิริยาของนางเช่นกัน เขาขมวดคิ้ว ‘เฟิงเหยา’เป็นคนส่งคนรับใช้ทั้งสองไปสังหาร’หลงยี่’งั้นรึ?
 
ตามความเข้าใจของเขา เป็นไปได้ว่าจะเป็นนาง!
 
ตั้งแต่ยังเด็ก ‘เฟิงเหยา’ไม่ชื่นชอบใครก็ตามที่แข็งแกร่งน้อยกว่านาง กับนางแล้ว ความแข็งแกร่งคือทุกสิ่ง และ’เฟิงเหยา’ไม่ลังเลที่จะกำจัดสิ่งต่างๆที่เป็นอุปสรรคขัดขวางต่อการพัฒนาความแข็งแกร่งของนาง
 
‘เฟิงหลงซ่ง’เพิ่งตระหนักได้ว่า เป็นเพราะเขาที่ต้องการให้’เฟิงเหยา’แต่งงานกับ’หลงยี่’ ทำให้’หลงยี่’ต้องตกอยู่ในอันตราย ‘เฟิงเหยา’เป็นอัจฉริยะในเส้นทางสายวรยุทธ์ แต่หลงยี่คือคนพิการ ถ้า’เฟิงเหยา’ไม่ชอบหลงยี่ การแต่งงานครั้งนี้ล้วนไม่เป็นผลดีแก่พวกเขาทั้งสอง
 

 
“ฮีม”
 
‘หลี่ยี่’ครางเสียงดัง   นางรังเกียจ’หลงยี่’ตามที่นางได้พูดออกมาก่อนหน้านี้ ‘เฟิงหลงซ่ง’พูดกับนาง
 

 
“หลี่ยี่ เจ้าออกไปก่อน”
 
‘หลี่ยี่’มองไปยัง’เฟิงหลงซ่ง’ นางรู้ว่าสามีนางกำลังโกรธจัด
 

 
“หลงยี่ข้าจะบอกให้ฟัง เจ้าแค่โชคดีที่มีคนมาช่วยถึงรอดมาได้ เจ้าตั้งใจฟังให้ดี เจ้ามันก็แค่ขยะ อย่าฝันไปเลยว่าจะได้กินเนื้อหงส์ เจ้าไม่คู่ควรที่จะได้เป็นส่วนหนึ่งของตระกูลเรา และไม่มีวัน!”
 
‘หลี่ยี่’พูดด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความดูถูกดูแคลน นางหันตัวแล้วออกห้องไป   กินเนื้อหงส์?   ‘หลงยี่’ถึงกับมึนงง หงส์? หึ นั่นก็แค่นางแพศยาเท่านั้น!
 
แน่นอน ไม่ว่า’หลี่ยี่’จะถูกหรือผิด นางก็ยังคงเป็นภรรยาของหัวหน้าตระกูล ดังนั้น’หลงยี่’ไม่มีสิทธิต่อว่าอะไรแกนาง   ตอนนี้ มีเพียงคนสองคนอยู่ภายในห้อง   ‘เฟิงหลงซ่ง’ นั่งลงแล้วเรียก’หลงยี่’
 

 
“ยี่น้อย ไม่ต้องกังวล มานั่งนี่แล้วเล่าให้ข้าฟังทุกอย่างที่เกิดขึ้น”
 
 
“ได้ขอรับ ท่านพ่อ”
 
‘หลงยี่’เข้ามาใกล้แล้วนั่งลงข้างๆเขา มีความรู้สึกบางอย่างในใจเขาก่อนจะตัดสินใจเล่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นให้พ่อบุญธรรมของเขาฟัง   ‘เฟิงหลงซ่ง’ เป็นสหายที่ยอมเยี่ยมของบิดาเขา และนำเขามาเลี้ยงดูตั้งแต่เขายังเด็ก ‘เฟิงหลงซ่ง’ยังใจกว้างกับเขาเสมอมา ถ้า’เฟิงหลงซ่ง’ไม่รับเขาเป็นบุตรบุญธรรม คงยากที่เขาจะมีชีวิตรอดปลอยภัย
 
แต่ตอนนี้ ชัดเจนแล้วว่าบุตรสาวทางสาวเลือดของ’เฟิงหลงซ่ง’ได้สั่งให้คนรับใช้สังหารเขา และเขาเชื่อในทฤษฏี ตอบแทนความเกลียดชังด้วยความเกลียดชัง และเขายึดมั่นในความเชื่อนี้!
 
อย่างไรก็ตาม ‘เฟิงเหยา’คือบุตรสาวทางสายเลือดของ’เฟิงหลงซ่ง’และ’หลงยี่’เป็นหนี้บุญคุณเขา แต่’หลงยี่’ก็เกลียดชัง’เฟิงเหยา’เช่นกัน เขาพบว่าตัวเขาเกิดความซับซ้อนขึ้นในใจ และไม่รู้จะทำอย่างไรกับมัน
 
“บุญคุณต้องมาก่อนความเกลียดชัง และการแก้แค้นต้องมาเป็นอันดับสุดท้าย”
 
‘หลงยี่’ตัดสินใจอย่างรวดเร็ว เขาขจัดความเกลียดชังในใจออกไป เพราะตอนนี้ หนี้บุญคุณสำคัญกว่าการแก้แค้น   ถ้า’หลงยี่’ต้องการล้างแค้นจริงๆ เขาต้องสังหาร’เฟิงเหยา’และนั้นจะทำให้’เฟิงหลงซ่ง’เจ็บปวดอย่างแน่นอน
 
และนั้นจะทำให้เขารู้สึกผิดไปชั่วชีวิต ตอนนี้เขาสามารถฝึกวรยุทธ์ได้แล้ว จึงไม่ต้องการให้ความรู้สึกผิดหรือความเกลียดชังในใจมาเป็นอุปสรรคต่อการฝึกวรยุทธ์
 
แน่นอน เพื่อความกตัญญูและการแก้แค้น เขาจะต้องแข็งแกร่งขึ้น ไม่อย่างนั้นทั้งคู่จะเป็นเพียงลมปากเปล่า   ‘หลงยี่’ตัดสินใจอย่างแน่นอนแล้วเริ่มเล่า
 

 
“เช้านี้ คนรับใช้สองคนมาหาข้าและบอกว่า ท่านพ่อต้องการซื้อเศษซากบางอย่าง ข้าสงสัยอยู่แล้วแต่ก็ตามพวกมันออกไปนอกเมือง เมื่อพวกเราเดินทางไปถึงริมฝั่งแม่น้ำ พวกมันพยายามจะสังหารข้า และตามที่ข้าบอก มีใครบางคนปรากฏตัวขึ้นมาช่วยข้าไว้ ข้าจึงรอดชีวิตมาได้ และเพราะเรื่องนี้เหมือนดังสวรรค์ประทานมาให้ ในที่สุดข้าก็สามารถฝึกวรยุทธ์ได้แล้ว!”
 
‘หลงยี่’สามารถฝึกวรยุทธ์ได้แล้ว!
 
ประโยคนี้เหมือนสายฟ้าที่ฟาดลงมากลางใจ’เฟิงหลงซ่ง’ พร้อมปรากฏความตื่นเต้นขึ้นบนใบหน้าของเขา
 

 
“ยี่น้อย ตอนนี้เจ้าฝีกวรยุทธ์ได้แล้วจริงรึ?”
 
‘เฟิงหลงซ่ง’ลุกขึ้นยืนอย่างตื่นเต้น
 
ที่มา: