‘หลงหยี่’ยืนขึ้นและมองไปยังชายร่างอ้วน   เขาไม่คาดคิดว่าชายร่างอ้วนจะมากดักรอเขาที่ริมฝั่งแม่น้ำ แต่ตอนนี้เขาไม่จำเป็นต้องเกรงกลัวอะไรอีก ‘หลงหยี่’ปัจจุบันสามารถใช้วรยุทธ์ได้แล้ว และสามารถเพิ่มความแข็งแกร่งของตัวเองขึ้นอีกยามจำเป็น
 

 
“เอาละ ได้เวลาตอบแทนหมัดอันนั้นแล้ว”
 
‘หลงหยี่’มองไปยังชายร่างอ้วนที่เดินมาหาเขา แต่เวลานี้ ใจของนิ่งสงบดังผืนน้ำ  ถึงแม้ว่าในโลกใบนี้ เขาจะไร้ประสบการณ์ในการต่อสู้ แต่ด้วยฉายาราชานักฆ่าในโลกก่อน เขามีชำนาญในการต่อสู้และเทคนิคการต่อสู้ที่ทรงประสิทธิภาพมากมาย ดังนั้นเขาสามารถสู้กับชายร่างอ้วนได้อย่างไม่มีปัญหา
 

 
“ไอหนู ครั้งก่อนแกแค่ดวงดี แต่ครั้งนี้ แกหนีไปไหนไม่ได้อีกแล้ว”
 
เมื่อชายร่างอ้วนเข้ามาใกล้’หลงหยี่’ เขาหัวเราะเสียงดังพร้อมกับพูดว่า
 

 
“แต่ถ้าแกเรียกข้าว่าท่านปู่ ข้าอาจจะใจดีช่วยให้แกตายอย่างสบายขึ้น”
 
ชายร่างอ้วนยังล้อเลียน’หลงหยี่’ก่อนที่จะสังหารเขา แต่’หลงหยี่’ไม่สนใจการพร่ามของมัน   ขณะที่ชายร่างอ้วนมัวแต่ล้อเลียนเขา ‘หลงหยี่’ชิงความได้เปรียบโดยการพุ่งเข้าไปกวาดขาใส่ข้อเท้าของชายร่างอ้วน ทำให้มันเสียการทรงตัว   และก่อนที่ชายร่างอ้วนจะทันได้ทำอะไร
 
‘หลงหยี่’ได้ปล่อยกำปั้นที่หนัก 1000 จินใส่หัวของมัน
 
ปั้ง!
 
ชายร่างอ้วนร่วงไปนอนบนพื้นด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความเหลือเชื่อ  เขาไม่สามารถส่งเสียงอะไรได้เลยจนกระทั่งหมดลมหายใจ ชายร่างอ้วนไม่คิดเลยว่าต้องมาตายที่นี่และตายด้วยน้ำมือขยะไม่สามารถฝึกวรยุทธ์ได้   ตายในหมัดเดียว!
 

 
“นี่มันบ้าอะไรกัน?”
 
ชายร่างผอมขมวดคิ้ว เจ้าอ้วนมันตายด้วยมือเจ้าขยะนั้นได้ไง?   ‘หลงหยี่’มองไปยังชายร่างผอม   ตั้งแต่ที่พวกมันต้องการจะฆ่าเขา เขาจะไม่ปราณีพวกมันอย่างเด็ดขาด
 

 
“ฮ่าๆ”
 
ชายร่างผอมหัวเราะเสียงดังพร้อมกล่าว
 

 
“ใครจะคิดว่าวันหนึ่งขยะอย่างแกจะฝึกวรยุทธ์ได้ นี่ช่างหาได้ยากจริงๆ แต่แกคิดว่าการที่จัดการเจ้าอ้วนได้จะสามารถหนีจากเงื้อมมือข้าได้งั้นรึ หึ อ่อนหัดไปแล้ว”
 
 
“หนี?”
 
‘หลงหยี่’ยิ้มที่มุมปากพร้อมกล่าว
 

 
“ทำไมข้าต้องหนี”
 
 
“หะ?”
 
ชายร่างผอมนึกว่าเขาหูฝาดไปเมื่อได้ยินการตอบกลับมาแบบนั้นพร้อมเสียงหัวเราะ
 

 
“ยังไงแกก็หนีไม่รอด จะดีกว่าถ้ายอมตายง่ายๆจะได้ไม่ต้องเจ็บปวด”
 
ชายร่างผอมไม่คิดว่า’หลงหยี่’จะตอบกลับมาแบบนั้นเพราะตัวเขามีวรยุทธ์ถึงระดับวู่เต้าลำดับที่ 2 และมีความแข็งแกร่งกว่าวู่เต้าลำดับที่ 1 ถึงเท่าตัว เจ้าขยะอย่าง’หลงหยี่’ที่เพิ่งฝึกวรยุทธ์ได้ไม่มีทางแข็งแกร่งเทียบกับเขาได้   ชายร่างผอมพุ่งเข้าใส่’หลงหยี่’ด้วยเจตนาร้าย
 

 
“เอาละ เจ้าอ้วนมันประมาทไป แต่แกไม่มีโอกาศอีกแล้ว ตายซะ!”
 
หลังกล่าวจบ ชายร่างผอมพุ่งมาหา’หลงหยี่’ด้วยความเร็วจนเกิดลมกรรโชก   เมื่อเผชิญหน้ากับชายร่างผอม ‘หลงหยี่’มองไปยังข้างหน้าอย่างไม่เกรงกลัว
 

 
“ปลดปล่อยตรามังกรฟ้า!”
 
เขาสิ่อสารในใจไปยังตรามังกรฟ้าที่อยู่บนอก มันค่อยๆร้อนขึ้นและปลดปล่อยกระแสพลังไปทั่วร่าง และระดับพลังของเขากลายเป็นวู่เต้าลำดับที่ 2 ชั่วคราว   ในชีวิตก่อน เขาคือผู้เชี่ยวชาญในการสังหาร   และปัจจุบัน มันยังคงไม่ต่างจากอดีต
 
ชายร่างผอมที่อยู่หน้าหลงหยี่ปล่อยหมัดออกมา   ร่างของ’หลงหยี่’เอี่ยวหลบกำปั้นนั้นด้วยความเร็ว   หลังจากเขามีวรยุทธ์ ความเร็วของเขาเพิ่มสูงขึ้นอย่างมาก แต่ถึงอย่างนั้น กำปั้นของชายร่างผอมยังเกือบกระทบกับหัวเขาและเฉียดแก้มเขาไป
 
ความแข็งแกร่งของวู่เต้าลำดับที่ 2 นั้นสูงมากและเขาไม่กล้าเข้าปะทะตรงๆ   ในตอนนั้น ‘หลงหยี่’คว้าเอาข้อมือของชายร่างผอมไว้ได้และบิดมัน
 

 
“อะไรกัน?”
 
ชายร่างผอมตกใจและร้องขึ้นด้วยความเจ็บปวด
 

 
“อ้ากก –“
 
ข้อมือของเขาหัก
 

 
“แก.แก…วู่เต้าลำดับที่ 2 งั้นรึ?”
 
ชายร่างผอมตื่นตระหนก เขาไม่คิดมาก่อนว่าเจ้าขยะนี่ไม่เพียงจะฝึกวรยุทธ์ได้ มันยังบรรลุถึงวู่ต้าลำดับที่ 2 เป็นไปได้อย่างไร?
 
‘หลงหยี่’บิดข้อมือของชายร่างผอมอย่างรุนแรง ชัดเจนว่าความแข็งแกร่งนั้นสูงถึง 2000 จิน
 

 
“หึ”
 
‘หลงหยี่’เปล่งเสียงทางจมูก เขาไม่อยากเสียเวลาไปกับเรื่องไร้สาระ เขาแกว่งเท้าแล้วเตะไปยังส่วนที่ต่ำกว่าใต้สะดือ 3 นิ้วของชายร่างผอม   ส่วนที่เป็นต้นกำเนิดของการบ่มเพาะวรยุทธ์ที่เรียกว่า จุดตันเทียน
 
ลูกเตะที่เต็มไปด้วยความรุนแรงส่งผลให้ชายร่างผอมร้องอย่างโหยหวน การที่จุดตันเทียนของเขาถูกทำลายทำให้เขาต้องกลายเป็นคนพิการ   ทั้ง’หลงหยี่’และชายร่างผอมล้วนอยู่ในระดับวู่เต้าลำดับที่ 2 มีความแข็งแกร่งถึง 2000 จิน
 
แต่เมื่อต้องปะทะกัน ชัดเจนว่าหลงหยี่ที่มีทักษะและประสบการณ์โชกโชนกว่ายอมได้รับชัยชนะ
 
แกร็ก!
 
เหมือนดั่งนักฆ่ามืออาชีพ ‘หลงหยี่’บิดลำคอของชายร่างผอมทันที เขาอยู่โลกที่ระดับความแข็งแกร่งของวรยุทธ์คือทุกสิ่ง แต่เขากลับสังหารผู้ที่อยู่ในระดับเท่าเทียมกัน อย่างง่ายดาย
 
เรื่องนี้ถ้าใครได้ยินเข้าคงยากที่จะเชื่อ   ร่างไร้ชีวิตของชายร่างผอมร่วงลงไปบนพื้น ส่วน’หลงหยี่’นั้นไม่รู้สึกผิดใดๆ   ตั้งแต่ที่คนรับใช้ทั้งสองต้องการเอาชีวิตเขา ‘หลงหยี่’ก็ไม่จำเป็นต้องมีเมตตาอีก
 

 
“ตั้งแต่มาถึงโลกใบนี้ ข้าพยายามระวังตัวไม่ล่วงเกินใคร แต่ตอนนี้ ใครก็ตามที่ต้องการเอาชีวิตข้า ข้าจะตอบแทนมันอย่างสาสม!”
 
‘หลงหยี่’หลังตาลงครู่นึงแล้วลืมตาพร้อมยืนขึ้น
 
หลังจากครุ่นคิด เขาสรุปว่าโลกแห่งวรยุทธ์นี้ เป็นไปไม่ได้เลยที่จะไม่กระทบกระทั่งกับใคร ดังนั้น ทางรอดเดียวคือแข็งแกร่งขึ้น!
 
ในโลกของวู่เต้า ทักษะวรยุทธ์มีประสิทธิภาพกว่าระดับวรยุทธ์ แต่โชคดีพวกมันมีทักษะการใช้วรยุทธ์ต่ำ ไม่งั้นการสังหารพวกมันคงทำได้ไม่ง่ายนัก   ‘หลงหยี่’โยนศพคนรับใช้ทั้งคู่ทิ้งลงแม่น้ำอย่างไม่แยแส และเดินทางมุ่งไปยังเมืองหยี่กวน
 
เขาอยากมั่นใจว่า ‘เฟิงเหยา’เป็นคนส่งคนรับใช้ทั้งคู่มาตามสังหารเขาจริงหรอไม่!
 
ณ เมืองหยี่กวน เวลาบ่าย
 
‘หลงหยี่’กลับมาที่เมืองเพียงลำพัง และมุ่งไปยังคฤหาสน์ตระกูลเฟิง   เมืองหยี่กวนคือหนึ่งในเมืองที่ใหญ่โตในแคว้นถัง เป็นแหล่งรวมตัวของผู้ฝึกยุทธ์มากมาย มีตระกูลใหญ่มากมายส่งผู้ฝึกยุทธ์รุ่นเยาว์มายังเมืองนี้เพื่อเข้าสู่นิกายต่างๆที่มีอยู่ทั่วแคว้น
 
เมืองที่แลดูวุ่นวายนี้ มีประชากรราวหนึ่งล้านคน ตระกูลเฟิงคือหนึ่งในสี่ตตระกูลใหญ่ของเมืองนี้   ‘หลงหยี่’เดินทางมาถึงฝั่งตะวันตกของเมือง และกลับเข้าสู่คฤหาสน์ตระกูลเฟิง
 
ทันใดนั้น เหล่าคนรับใช้ทั้งหลายต่างรีบเข้ามาต้อนรับเขา
 

 
“คุณชายหลง ในที่สุดท่านก็กลับมา ท่านหัวหน้าตระกูลกำลังตามหาท่านอยู่ ได้โปรดรีบไปที่ห้องโถงเถิด”
 
ภายในคฤหาสน์ ‘หลงหยี่’เห็นคนรับใช้มากมายกำลังค้นหาบางสิ่งไปทั่ว และดูเหมือนพวกเขาจะมองเห็นเขาแล้ว   เมื่อเหล่าคนรับใช้เห็นเขากลับมา พวกเขาต่างดูโล่งใจ
 

 
“มันคงไม่คิดว่าข้าจะรอดจากการสังหารได้ซินะ? แต่ช่างน่าเสียดาย ไม่เพียงข้ารอดมาได้ ข้ายังสามารถใช้วรยุทธืได้อีกด้วย!”
 
‘หลงหยี่’ยิ้มแสยะและเดินมุ่งสู่ห้องโถงหลัก
 
ที่มา: