ตอนที่แล้วตอนต่อไปหลังได้ยินคำสั่งของ’ถานเยว่’ ก็ปรากฏรอยยิ้มชั่วร้ายขึ้นบนใบหน้า’หานเจียน’ ‘วู่ฉิง’ลุกลี้ลุกลนอยากเอาใจ’ถานเยว่’แต่กลับต้องลงไปนอนกองอย่างน่าอนาถ ตอนนี้ตัวเขา’หานเจียน’ได้เวลาแสดงฝีมือเสียที
“ศิษย์น้องถานเยว่ไม่จำเป็นต้องกังวล ไม่ว่าใครก็ตาม ถ้ามันกล้าล่วงเกินเจ้า มันต้องได้รับบทเรียนเปื้อนเลือดจากข้า!”
‘หานเจียน’มอง’หลงยี่’อย่างดูแคลนขณะก้าวเท้าออกมาข้างหน้า เขามั่นใจอย่างยิ่ง ถึงแม้’หลงยี่’จะสามารถเอาชนะ’วู่ฉิง’ แต่ย่อมไม่อาจเอาชนะเขาที่อยู่ในวู่เต้าลำดับที่ 5 ได้ ทั้งกระดูกที่มือมันยังแตกหักอีกด้วย หลังจากเอาชนะ’หลงยี่’ เขาคงจะได้ใกล้ชิดกับ’ถานเยว่’มากขึ้น และเขาอาจจะ…
อย่างไรก็ตาม ขณะ’หานเจียน’กำลังฝันหวาน ทันใดนั้น มีน้ำเสียงที่แหบแห้งเหนือก้อนเมฆดังลงมา ส่งผลทุกคนสามารถได้ยินชัดเจน
“เหตุใดตอนนี้เจ้าจึงยังไม่ยอมหยุดมือ? เหนือหุบเขาเจิ้นเทียน เหตุใดเจ้าถึงกล้าฝ่าฝืนกฏ! ผู้ที่อายุไม่เกิน 18 ปี และสามารถปีนป่ายหุบเขาเจิ้นเทียนได้สำเร็จถือว่าเป็นศิษย์นิกายเจิ้นเทียนเรียบร้อยแล้ว นี่คือกฏและไม่ว่าใครหน้าไหนก็ห้ามฝ่าฝืน!”
น้ำเสียงแหบแห้งแต่แฝงไว้ด้วยความดุดัน ‘หานเจียน’ลดมือลงอย่างฉับพลัน สีหน้าของเขาเปลี่ยนไปทันที ในตอนนี้เขารู้สึกหนาวเน็บไปถึงขั้วหัวใจ น้ำเสียงนี้เป็นของผู้อาวุโสนิกายเจิ้นเทียน!
‘หานเจียน’เป็นศิษย์นิกายเจิ้นเทียนมานาน และเคยได้ยินข่าวลือว่าเหนือหุบเขาเจิ้นเทียน จะมีสองผู้อาวุโสค่อยคุ้มกันทางเขาของนิกายไว้ แต่ข่าวลือก็เป็นเพียงข่าวลือ และยังไม่เคยมีใครได้พบมาก่อน เขาเพียงอยากเอาอกเอาใจ’ถานเยว่’ ถึงกล้าละเมิดกฏของนิกาย
แต่เมื่อผู้อาวุโสถึงกับพูดตักเตือนด้วยตนเอง นี่ย่อมทำให้’หานเจียน’รู้สึกตื่นตระหนกและเกรงกลัว
“ผู้อาวุโสที่เข้าเคารพ ข้าน้อยหานเจียนผิดไปแล้ว กรุณาลงโทษด้วย!”
‘หานเจียน’คุกเข่าและก้มหัวคำนับในทันทีเพื่อยอมรับผิด โทษของการละเมิดกฏนิกายเจิ้นเทียนนั้นรุนแรงยิ่ง ‘หานเจียน’จึงแสดงการยอมรับผิดอย่างเจียมตน เพื่อหวังไห้ผู้อาวุโสยอมลดโทษ จะคุ้มอะไรกับการเอาใจ’ถานเยว่’แล้วถูกไล่ออกจากนิกาย? นางเป็นเพียงแค่ศิษย์น้อง ระดับของนางเทียบไม่ได้เลยกับผู้อาวุโสนิกาย
“โทษของเจ้าถูกตัดสินแล้ว เจ้าจงนำศิษย์ใหม่ทั้งสองเข้าไปในนิกาย และจัดเตรียมสิ่งต่างๆให้พวกเขาด้วย”
น้ำเสียงแหบแห้งหายไปแล้ว ท้องฟ้าพลันเปลี่ยนเป็นแจ่มใส และเหมือนกับเหตุการณ์ก่อนหน้านี้มิเคยเกิดขึ้น แต่คำพูดพวกนั้นทำให้’หานเจียน’ยังคงมองขึ้นไปบนท้องฟ้าอยู่ขั่วขณะหนึ่ง จากนั้นเขาก็พลันตอบสนองอย่างดีใจและโขกหัวกับพื้นสองครั้งพร้อมกับพูดว่า
“ขอบคุณผู้อาวุโส ข้าน้อยหานเจียนจะทำหน้าที่ให้ดีที่สุด!”
ในสถานการณ์นี้’หานเจียน’เกรงกลัวเป็นอย่างยิ่งและ’ถานเยว่’ที่ยืนอยู่ใกล้ๆก็ไม่ต่างกันนัก ถึงแม้ว่านางจะหยิ่งยโสและเอาแต่ใจ แต่นางย่อมมิกล้าลวงเกินผู้อาวุโสของนิกาย
ในเวลานั้น ‘หลงยี่’ผ่อนคลายและมองขึ้นไปยังท้องฟ้า ปรากฏรอยยิ้มคลุมเครือขึ้นบนใบหน้าของเขา
“ผู้อาวุโสเหล่านั้น พวกเขาต้องรู้ว่าข้ากำลังเผชิญกับปัญหา แต่ยังคงนิ่งเฉยเพื่อรอดูระดับของจิตเร้นลับที่ข้าสามารถบรรลุได้สินะ….”
“ตอนนี้ พวกเขาตักเตือนหานเจียนและถานเยว่ เพราะคิดว่าจะเกิดปัญหากับข้าเมื่อเข้าสู่นิกาย สิ่งเหล่านี้คือการชี้นำให้แก่ข้าในการฝึกฝน เพราะงั้น ข้าต้องแข็งแกร่งขึ้นเพื่อรับมือกับปัญหาในอนาคต นี่ค่อนข้างเป็นการแนะนำที่ดีทีเดียว”
‘หลงยี่’จะเข้าใจในสิ่งที่ผู้อาวุโสต้องการสื่อ และนอกจากนั้น พวกเขายังแก้ปัญหาใหญ่ให้เขา เพราะรู้ว่า’หลงยี่’ไม่อาจเอาชนะ’หานเจียน’ได้ในเวลานี้ ‘หลงยี่’เชื่อว่าเขาสามารถพัฒนาระดับวรยุทธ์ในเวลาสั้นๆได้ เพื่อให้สามารถเผชิญหน้ากับ’หานเจียน’ได้ในอนาคต
“ศิษย์น้องถานเยว่ มาเถอะ ข้าจะพาเจ้าไปยังที่พัก”
‘หานเจียน’ยิ้มอย่างสุภาพให้กับ’ถานเยว่’ เขาเหลือบมอง’หลงยี่’ที่ยืนอยู่ด้านข้าง แล้วหันตัวเดินออกไป หลังการปรากฏของผู้อาวุโส ‘ถานเยว่’แสดงท่าทีจองหองน้อยลง นางไม่กล้าอยู่ที่นี่นานและรีบตาม’หานเจียน’ออกไป แต่สายตาของนางยังคงมอง’หลงยี่’อย่างเอาเรื่อง
มันชัดเจนว่า เมื่อใดก็ตามที่มีโอกาส นางไม่ปล่อย’หลงยี่’ง่ายๆแน่ ‘หลงยี่’เหลือบมอง’ถานเยว่’เล็กน้อย เขาเห็นแววตาหมายเอาชีวิตชัดเจนในตาของนาง นั้นทำให้’หลงยี่’คิดว่าเขาต้องรีบดูดซับยาเม็ด‘หยูเหยาตัน’ที่ได้จาก’เฟิงหลงซ่ง’ขณะออกจากเมืองยี่กวนให้เร็วที่สุด
เพื่อให้เขาสามารถบรรลุขึ้นเป็นวู่เต้าลำดับที่ 4 เพียงบรรลุขึ้นเป็นวู่เต้าลำดับที่ 4 เขาจะสามารถควบแน่นและรวบรวมซวนฉีในร่างได้ และนั้นจะช่วยเพิ่มประสิทธิภาพในการโจมตีและป้องกัน อย่างน้อย มันจะช่วยเพิ่มความปลอดภัยของเขาเมื่อต้องอยู่ภายในนิกายเจิ้นเทียน
‘หานเจียน’นำทางทั้งสองเดินตามหุบเขามายังสถานที่ซึ่งเป็นที่พักอาศัยของเหล่าศิษย์ชั้นนอก
“ศิษย์น้องถานเยว่ นี่คือที่พักของเจ้าที่ศิษย์พี่ถานเจียนได้เตรียมไว้ให้เรียบร้อยแล้ว”
‘หานเจียน’นำนางเข้าไปยังที่พักอาศัยที่ดูงดงาม และพร้อมไปด้วยสิ่งที่ดูน่ารื่นรมณ์
“อ่า เยี่ยมมาก”
‘ถานเยว่’มองไปยังสวนภายในที่พัก ศาลา และสิ่งต่างๆด้วยสายตาที่เป็นประกาย
“ศิษย์น้องถานเยว่ เจ้ารอที่นี่สักครู่ ข้าจะไปจัดการบางสิ่งกับมันก่อน”
‘หานเจียน’พูดขณะเหลือบมองไปยัง’หลงยี่’
“ได้”
‘ถานเยว่’หันหน้ามามอง’หลงยี่’อย่างเย้ยยัน แล้วก้าวเท้าเข้าไปยังที่พักอันหรูหรา
“ตามข้ามา….เร็วๆด้วย!”
‘หานเจียน’หันกลับออกไป และไม่ลืมดุด่า’หลงยี่’เมื่อเขามีโอกาส แต่คำพูดของผู้อาวุโสนิกายยังคงดังก้องในใจเขา ดังนั้นเขาจึงไม่กล้าเรียกหลงยี่ว่า‘ขยะ’อีก ‘หลงยี่’ไม่ได้กล่าวอะไร เขาก้าวเท้าตาม’หานเจียน’ไปยังที่พักอาศัยของศิษย์ชั้นนอก
เมื่อเดินตามมาจนถึงที่พัก เขาพบว่าประโยคเดียวที่บรรยายสภาพของมันได้คือ‘ช่างบัดซบสิ้นดี’ มันไม่อาจเทียบกับที่พักของเขาในตระกูลเฟิงได้เลยแม้แต่น้อย นี่คือที่พักอาศัยของศิษย์ชั้นนอกของหนึ่งในเจ็ดนิกายใหญ่จริงหรือ?
‘หลงยี่’เข้าใจทันทีว่า เป็นหานเจียนเองที่เลือกให้เขามาพักยังที่โสโครกแห่งนี้
“เจ้าพักที่นี่! เดี๋ยวจะมีคนเอาชุดของศิษย์ชั้นนอกกับเหรียญประจำตัวมาให้”
‘หานเจียน’พูดเสียงเย็นจบ เขารีบหันตัวจากไปในทันที ชัดเจนว่าเขาไม่อาจทนอยู่ในสภาพแวดล้อมที่น่าอนาถนี้ได้นาน
‘หลงยี่’เดินมองไปรอบๆอยู่พักหนึ่ง สุดท้ายเขาก็พบว่าไม่ห่างไกลจากที่พักที่ทรุทโทรมนี้ มีหลุมใหญ่หลุมหนึ่งที่ส่งกลิ่นเหม็นฉุนไปทั่ว
“นี่มัน…ช่างไม่ยุติธรรมยิ่งนัก!”
ประกายตาเย็นเยียบปรากฏขึ้นในดวงตาเขา ชัดเจนว่าการที่เขาได้พักยังที่ที่น่าโสโครกแบบนี้ เป็นการเอาคืนของ’หานเจียน’เพื่อเอาใจ’ถานเยว่’
“ข้ายังไม่อาจเอาคืนมันตอนนี้ได้ แค่ความแค้นนี้ข้าจะจำใส่ใจไว้”
เมื่อ’หลงยี่’คิดได้ดังนั้น เขาจึงเดินกลับไปยังที่พัก ตอนนี้ สิ่งแรกที่เขาควรทำไม่ใช่การเอาคืน’หานเจียน’ แต่คือการดูดซับยาเม็ดหยูเหยาตันเพื่อเลื่อนระดับวรยุทธ์ ถ้าเขาเอาแต่เคียดแค้นกับคำสบประมาทที่ผ่านมา การมายังนิกายเจิ้นเทียนของเขาย่อมเป็นเรื่องเสียเปล่า
หลังจากบรรลุขึ้นเป็นวู่เต้าลำดับที่ 4 ได้แล้ว ค่อยเอาคืน’หานเจียน’ก็ไม่นับว่าสายเกินไป!
“ยาเม็ดหยูเหยาตัน พ่อบุญธรรมบอกเอาไว้ว่ายาทิพย์โอสถนี้ล้ำค่ายิ่งกว่ายาเม็ดหลิงซวนมาก”
ภายในห้อง หลังจาก’หลงยี่’ทำความสะอาดเสร็จ เขานั่งขัดสมาธิอยู่บนกองฟาง และนำยาทิพย์โอสถเม็ดนี้ออกมา มันดูใส่สะอาดดั่งผลึก และส่งกลิ่นหอมเย้ายวนชวนให้รับประทาน นี่มัน ช่างเป็นสิ่งที่ดูล้ำค่ายิ่ง
ในที่สุด เขาก็กลืนมันลงท้องไป แม้แค่ยาทิพย์โอสถระดับต่ำสุด ยังให้ผลเทียบเท่าการบ่มเพาะวรยุทธ์อย่างเคร่งครัดหกเดือน แต่นั้นคือผลที่ได้ของคนทั่วไป สำหรับ’หลงยี่’ที่มีตรามังกรฟ้า เขาสามารถบรรลุขึ้นเป็นวู่เต้าลำดับที่ 2 และยังกักเก็บหลิงฉีส่วนเกินไว้ในจุดตัดเถียน
จนทำให้เขาสามารถบรรลุขึ้นเป็นวู่เต้าลำดับที่ 3 ได้ในที่สุด แต่สำหรับยาเม็ดหยูเหยาตันแล้ว มันให้ผลเท่ากับการบ่มเพาะวรยุทธ์อย่างเคร่งครัดถึงหนึ่งปีของคนทั่วไป
และสำหรับ’หลงยี่’ มันย่อมให้ผลที่ยอดเยี่ยมยิ่งกว่า
“ข้าหวังว่า มันจะพอให้ข้าสามารถบรรลุขึ้นเป็นวู่เต้าลำดับที่ 4 ได้”
‘หลงยี่’สงบจิตใจลง และเริ่มดูดซับยาเม็ดหยูเหยาตัน
ที่มา: