ตอนที่แล้วตอนต่อไปทุกคนถึงกลับตื่นตะลึงเมื่อเห็น’หลงยี่’ก้าวเท้ามาเหยียบข้อมือของ’ถานเยว่’ไว้ ใกล้ๆนั้น ‘หานเจียน’ที่ยืนอยู่ ใบหน้าของเขาเปลี่ยนไปทันที
“เจ้าขยะ ปล่อยนางเดี๋ยวนี้!”
‘หานเจียน’คำราม แล้วพุ่งตัวมายัง’หลงยี่’
‘หานเจียน’ยังคงมิอาจยอมรับเรื่องที่’ถานเยว่’พ่ายแพ้ให้แก่’หลงยี่’ เขาคิดว่าการที่’หลงยี่’เอาชนะนางได้เพราะมันอาศัยจังหวะที่ดีเท่านั้น ในความคิด’หานเจียน’ หากเขาจัดการ’หลงยี่’ได้ เขาอาจจะเอาชนะใจ’ถานเยว่’และมียังโอกาสได้เป็นคนสนิทของศิษย์ชั้นในอัจฉริยะอย่าง’ถานเจียน’
ในเวลานี้ ปรากฏดาบคู่ขึ้นในมือ’หานเจียน’
“หึ งั้นก็ทำให้ข้าปล่อยนางด้วยตัวเจ้าเองสิ”
‘หลงยี่’ยืนอยู่โดยมีสองมือไขว้หลัง และขาข้างหนึ่งเหยียบอยู่บนข้อมือ’ถานเยว่’ เขามอง’หานเจียน’ที่กำลังพุ่งเข้ามาด้วยประกายตาเย็ยเยียบ ‘หานเจียน’ต้องการให้เขาปล่อยนางแต่เขายังคงเหยียบข้อมือของ’ถานเยว่’ไว้ หาก’หลงยี่’ปล่อยนางไป เขาอาจต้องตกอยู่ในสถานการณ์สองรุมหนึ่ง
ซึ่งเขาไม่มั่นใจว่าจะสามารถจัดการกับสถานการณ์แบบนั้นได้ ทันใดนั้น
“ไปซะ!”
‘หลงยี่’ยกเท้าขึ้นฟาดไปยังกลางลำตัวของ’ถานเยว่’อย่างรุนแรง และเตรียมพร้อมสำหรับการเผชิญหน้ากับ’หานเจียน’ ‘ถานเยว่’ในชุดสีแดง กลิ้งไปบนพื้นหลายตลบ ทั้งตัวของนางเปื้อนไปด้วยโคลน มีบางส่วนเข้าไปในปากของนาง และนางเผลอกลืนมันเข้าไปอย่างไม่ตั้งใจ
ในเวลานี้ ผมที่ยาวสลวยพันไปทั่วไหลและใบหน้าอย่างยุ่งเหยิง ในช่องว่างระหว่างเส้นบนนั้น สามารถสังเกตเห็นสายตาอาฆาตในดวงตาของนางที่มองไปยัง’หลงยี่’
“ศิษย์พี่หานเจียน ฆ่ามัน!”
ตั้งแต่เล็กจนโต นางถูกเลี้ยงดูเหมือนไข่ในหินมาตลอด ‘ถานเยว่’ไม่อาจยอมรับการถูกเหยียดหยามในครั้งนี้ได้ นางคิดในใจ ไม่ว่าอย่างไรก็จะต้องฆ่ามันให้ได้! วันนี้ เจ้าขยะนี่ต้องถูกหันเป็นพันๆชิ้น! ถึงแม้กฏของนิกายเจิ้นเทียนจะห้ามศิษย์ในนิกายสังหารกันเอง
แต่หากเกิดเหตุการณ์ไม่คาดฝันระหว่างการประลอง ทางนิกายก็มิอาจลงโทษรุนแรงได้ ‘ถานเยว่’เชื่อว่านางที่มีพี่ชายคอยให้ท้าย แม้จะสังหาร’หลงยี่’ตอนนี้ ทางนิกายก็มิอาจเอาผิดอันใดได้ เมื่อ’หานเจียน’ได้ยินคำพูดของนาง
เขายิ้มอย่างชั่วร้ายในใจ และพุ่งไปยัง’หลงยี่’ด้วยดาบยาวทั้งคู่ในมือ ดาบยาวทั้งคู่ในมือของเขามิใช่ศาสตราวุธ มันเป็นเพียงอาวุธทั่วไปที่ใช้ร่วมกับวรยุทธ์เท่านั้น มันมิได้ช่วยเพิ่มความแข็งแกร่งให้ผู้ใช้เหมือนดังกริชของ’ถานเยว่’แต่อย่างใด
ถึงกระนั้น ‘หานเจียน’ได้เข้าสู่นิกายเจิ้นเทียนเป็นเวลานานแล้ว ถึงตอนนี้ เขาฝึกฝนทักษะดาบของนิกายมามาก ยิ่งไปกว่านั้น เขายังอยู่ในวู่เต้าลำดับที่ 5 ความแข็งแกร่งของเขานั้นสูงยิ่งกว่า’ถานเยว่’มาก หลังจากใช้ขาฟาด’ถานเยว่’ไปด้านข้าง ‘หลงยี่’มุ่งความสนใจไปยังการปะทะกับ’หานเจียน’อย่างเต็มที่
ในตอนนี้ ขณะที่’หานเจียน’โจมตีเขาด้วยดาบคู่ในมือ ชั่วพริบตา ‘หลงยี่’ปลดปล่อยจิตเร้นลับอีกครั้ง อำนาจของมันเข้าครอบงำร่างของ’หานเจียน’ทันที
“พลังนี่มันอะไรกัน?”
‘หานเจียน’ที่ตั้งใจจะจัดการ’หลงยี่’ในดาบเดียว แต่ด้วยอำนาจของจิตเร้นลับ เขารู้สึกถึงแรงกดดันกดทับเขาไว้ ส่งผลให้ความเร็วของเขาลดลงในทันที ในแต่ละครั้งที่’หลงยี่’ปลดปล่อยจิตเร้นลับออกมา อำนาจของมันจะส่งผลเพียงคู่ต่อสู้ของเขาเท่านั้น จนถึงตอนนี้
‘หานเจียน’มิอาจเข้าใจได้ ว่า’หลงยี่’ใช้เทคนิคใดถึงทำให้เขาต้องตกอยู่ในสภาพแบบนี้ ‘หานเจียน’ ไม่ได้เตรียมตัวรับแรงกดดันอันหนักหน่วงของจิตเร้นลับ ผลก็คือความเร็วของเขาลดลงไปอย่างมาก
“ไม่ว่าแกจะใช้ลูกเล่นอัดใด ดาบของข้าสามารถสังหารแกได้อย่างแน่นอน!”
‘หานเจียน’พยายามต่อต้านแรงกดดันนี้ ด้วยสายตาที่ดุร้าย เขาวาดดาบในมือเพื่อสร้างลมกระโชกที่รุนแรงโจมตีใส่’หลงยี่’
“นี่มัน…เพลงดาบวายุคลั่ง ทักษะดาบระดับสูงที่รุนแรงและรวดเร็วอย่างน่าเหลือเชื่อ!”
“ข้าไม่คิดเลยว่าหานเจียนจะสำเร็จเพลงดาบวายุคลั่งในระดับต้าเฉิงจริงๆ เพลงดาบวายุที่มาจากดาบของเขาช่างน่าเกรงขามอย่างยิ่ง!”
“เจ้าหนุ่มขยะนั้นช่างโชคร้ายเสียจริง ลงมือกับศิษย์น้องถานเยว่เช่นนั้น หานเจียนย่อมเดือดดาลเป็นธรรมดา”
เหล่าศิษย์ชั้นนอกต่างตื่นตกใจที่เห็น’หานเจียน’ใช้ทักษะดาบขั้นสูงและยังบรรลุถึงขั้นต้าเฉิง นี่คือสิ่งที่สำเร็จได้ยากยิ่งสำหรับศิษย์ชั้นนอก ในเวลานี้ ผู้คนต่างคิดว่า’หลงยี่’ต้องถูกหานเจียนจัดการอย่างง่ายดาย ‘หลงยี่’ยังคงยืนอย่างสงบขณะจ้องมองเพลงดาบวายุคลั่งพุ่งเข้ามาหาเขา
เดิมที มีเพียงผู้ฝึกยุทธ์ระดับวู่เต้าลำดับที่ 7 ขึ้นไปเท่านั้นจึงสามารถแสดงทักษะการใช้ดาบระดับสูง แต่ด้วยการสำเร็จวิทยายุทธ์บางประเภท จะสามารถใช้ทักษะดาบที่เหนือกว่าระดับความแข็งแกร่งตนเองได้ เช่นเดียวกับ’หานเจียน’ที่กำลังจู่โจมหลงยี่ด้วยเพลงดาบวายุคลั่ง
ในใจของ’หลงยี่’ เขาคิดว่าคงมิอาจหลบเลี่ยงเพลงดาบนี้โดยง่าย จึงตัดสินใจเอาความแข็งแกร่งอันมหาศาลเข้าปะทะ เมื่อคิดได้ดังนั้น ‘หลงยี่’ปลดปล่อยตรามังกรในทันที
“ปลดปล่อยตราเก้ามังกรซ่อน!”
ตรามังกรสว่างวาบขึ้นทันใด คนอื่นๆนั่นมิอาจเห็นร่องรอยของตรามังกรภายใต้ชุดสีดำของเขาได้ ด้วยการปลดปล่อยตรามังกร ความแข็งแกร่งของเขาเพิ่มขึ้นอีก 10,000 จิน ทันที
นอกจากความแข็งแกร่งที่เพิ่มขึ้นอย่างมหาศาล ความเร็วของเขาก็เพิ่มขึ้นอย่างฉับพลันเช่นกัน
“ซวนฉีจงควบแน่น ป้องกัน!!”
การปลดปล่อยตรามังกรนั้นส่งผลข้างเคียงต่อเขาไม่น้อย ‘หลงยี่’คิดว่าควรจบการต่อสู้นี้ให้เร็วที่สุด หลังจากตั้งใจจะเข้าปะทะกับการจู่โจมของ’หานเจียน’โดยตรง เขารวบรวมซวนฉีทั่วร่างไว้ที่กำปั้นแล้วปล่อยหมัดเข้าใส่เพลงดาบวายุคลั่งที่พุ่งเข้ามา
ตู้ม! เกิดการปะทะกันอย่างรุนแรงจนเกิดเสียงดังลั่น เพลงดาบวายุคลั่งถึงกับแตกกระจายออกเป็นสี่ทิศ ถึงอย่างนั้น การปะทะกับเพลงดาบก็ส่งผลให้ทั่วร่างของ’หลงยี่’เกิดบาดแผลนับไม่ถ้วน แต่เขาไม่จำเป็นต้องใส่ใจ ‘หลงยี่’พุ่งไปข้างหน้าแล้วหมุนตัวตวัดขาฟาดใส่’หานเจียน’ด้วยแรงที่หนักหน่วง
ด้วยอำนาจแห่งจิตเร้นลับ ความเร็วของ’หานเจียน’ลดลงมิอาจหลีกหนีได้ทัน เขาจึงควบแน่นซวนฉีไว้ที่แขนแล้วยกขึ้นป้องกันลูกเตะของหลงยี่
แกร็ก!
‘หลงยี่’ฟาดขาใส่แขนของ’หานเจียน’ด้วยแรงถึง 18 ม้าคลั่ง ส่งผลให้กระดูกแขนของ’หานเจียน’ข้างหนึ่งแตกหักในทันที
ตึง! ‘หานเจียน’ทรุดตัวลงทันที ดาบในมือเขาก็ร่วงลงบนพื้นเช่นกัน กระดูกแขนที่หักของเขาสร้างความเจ็บปวดอย่างมหาศาล ใบหน้าของเขาแสดงออกถึงความเจ็บปวดและไม่เชื่อในสิ่งที่เกิดขึ้น ทั้งที่เขาควบแน่นซวนฉีไว้ที่แขนพร้อมรับการปะทะ แต่เพียงการเตะของหลงยี่ครั้งเดียว
กระดูกแขนของเขาถึงกับแตกหัก ‘หานเจียน’ไม่อาจเชื่อได้ว่า’หลงยี่’จะมีความแข็งแกร่งถึงเพียงนั้น ชัดเจนว่าลูกเตะของ’หลงยี่’มีความแข็งแกร่งถึง 18,000 จิน ‘หานเจียน’ถึงกับตื่นตะลึง ผู้ที่อยู่เพียงแค่วู่เต้าลำดับที่ 4 จะมีความแข็งแกร่งถึงเพียงนี้ได้อย่างไร? หรือลูกเตะนี้คือวิทยายุทธ์ชนิดหนึ่ง!?
ความเจ็บปวดที่แขกเริ่มลามไปทั่วร่างอย่างรวดเร็ว ‘หานเจียน’หมดแรงสู้ต่อ เขาไม่เคยบาดเจ็บหนักถึงเพียงนี้มาก่อน แม้ทั่วร่างของ’หลงยี่’จะเต็มไปด้วยบาดแผลและเลือด แต่ด้วยใบหน้าที่ไม่แยแส มันดูเหมือนกับเขาไม่รู้สึกถึงความเจ็บปวดแม้แต่เพียงน้อยนิด
‘หลงยี่’ถอนตัวออกมาหลายก้าวเพื่อเตรียมจะโจมตีต่อ แต่เขาพบว่าลูกเตะของเขาทำให้แขนของ’หานเจียน’หัก และทรุดตัวลงไปร้องครวญครางด้วยความเจ็บปวด ชัดเจนว่าเพียงการเตะครั้งเดียวก็ทำให้มันหมดแรงจะสู้ต่อแล้ว
“ตาย!”
ทันใดนั้น ‘หลงยี่’ได้ยินเสียงกู่ร้องที่เต็มไปด้วยความอาฆาตเหมือนดั่งอสรพิษ ‘ถานเยว่’!
ก่อนหน้านี้ ‘ถานเยว่’พ่ายแพ้ให้แก่’หลงยี่’โดยเขาไม่ได้รับบาดเจ็บอันใด แต่ตอนนี้ ทั่วร่างของเขาเต็มไปด้วยบาดแผลมากมายจากเพลงดาบวายุคลั่งของหานเจียน ทำให้เขาอยู่ในสภาพที่อ่อนแอ นางจึงคิดจะใช้จังหวะนี้ลอบโจมตีเขา
(ลอบโจมตีแล้วจะร้องเสียงดังทำไม -*- )
‘ถานเยว่’ในชุดสีแดงพร้อมกริชสีเงินในมือพุ่งตัวยืนอยู่ด้านหลัง’หลงยี่’
“เจ้าแกว่งเท้าหาเสี้ยนเองนะ”
‘หลงยี่’ตอบสนองต่อสิ่งที่เกิดขึ้นอย่างรวดเร็ว ด้วยตรามังกรที่ยังคงถูกปลดปล่อยอยู่ ความเร็วของเขานั้นมิอาจดูแคลนได้ ‘หลงยี่’เอียงตัวหลบกริชสีเงินที่ลอบจู่โจมเข้ามาอย่างฉับพลัน และในทันที เขาหันตัวฟาดเท้าใส่ต้นขาของ’ถานเยว่’อย่างรุนแรง
“อะไรกัน! อ๊าาา”
‘ถานเยว่’ทรุดตัวลงบนพื้นแล้วเริ่มกรีดร้องอย่างเจ็บปวด ลูกเตะที่มีความแข็งแกร่งถึง 18,000 จิน นั้นทำให้กระดูกต้นขาของนางแตกละเอียด ในตอนนี้ ‘ถานเยว่’ยังคงกรีดร้องอย่างต่อเนื่อง นางไม่แม้แต่จะสามารถคลานไปบนพื้นได้
“หวนคืน!”
หลังจัดการกับ’ถานเยว่’ ‘หลงยี่’รีบปิดการใช้งานตรามังกรทันที เส้นลมปราณของเขาที่กำลังปั่นป่วนค่อยๆสงบลง หากเขายังคงใช้งานตรามังกรต่อไป ร่างกายเขาคงมิอาจต้านทานไหว
‘หลงยี่’ยืนอยู่อย่างมั่นคง หลังจบการต่อสู้กับทั้งสอง เขากลายเป็นบุคคลที่น่าหวาดหวั่นในสายตาของทุกๆคน เพียงตัวคนเดียว ถึงกับสามารถเหยียบย่ำ’ถานเยว่’ที่พร้อมด้วยศาสตราวุธทั้งยังหักขาของนาง และยังสามารถเอาชนะ’หานเจียน’ที่อยู่ในวู่เต้าลำดับที่ 5 ด้วยการหักแขนได้
แม้ทั้งตัวของ’หลงยี่’จะเต็มไปด้วยบาดแผลจากการปะทะกับเพลงดาบวายุคลั่ง แต่การที่เขายืนอยู่อย่างสงบนิ่งและมั่นคง ยิ่งทำให้เขาดูน่ากลัวยิ่งกว่าสิ่งใดๆทั้งปวง เจ้าหนุ่มคนนี้บ้าไปแล้วเป็นแน่ ในตอนนี้ ศิษย์ชั้นนอกที่ยืนมุงดูอยู่ต่างคิดว่า ถ้าพวกเขาเป็น’หลงยี่’ พวกเขาคงมิอาจเผชิญหน้ากับเพลงดาบของ’หานเจียน’โดยตรงเหมือนกับที่’หลงยี่’ทำ
บาดแผลน้อยใหญ่ทั่วทั้งตัว ทำให้’หลงยี่’รู้สึกเจ็บปวด ทั้งยังมีกระดูกมือที่แตกหักจากการปะทะกับ’วู่ฉิง’เมื่อวาน ไม่มีใครรู้ว่าความเจ็บปวดที่เขาได้รับตอนนี้มากมายเพียงใด แม้เป็นเช่นนั้น เขาก็ยังไม่ใส่ใจ ความเจ็บปวดเหล่านี้มิอาจเทียบกับความเจ็บปวดที่เขาได้รับในชีวิตก่อนได้
“พาข้าไปหาเฟิงหยาง!”
‘หลงยี่’ควบคุมลมหายใจ และหันพูดกับศิษย์ชั้นนอกคนหนึ่งที่ยืนอยู่ไม่ไกลด้วยใบหน้าดำทะมึน
“ปะ…ปะ…ไปหาเฟิงหยาง?”
สายตาของศิษย์ชั้นนอกคนนั้นเต็มไปด้วยความหวาดกลัว เขาตื่นตกใจไปพักหนึ่ง และนึกขึ้นได้ว่าที่เหตุที่’หลงยี่’ต่อสู้กับทั้งสอง เพราะเขาต้องการเหรียญประจำตัว เจ้าหนุ่มคนนี้อยากไปทวงเหรียญประจำตัวคืน? เหตุการณ์แบบนี้ไม่ใช่ครั้งแรกที่เคยเกิดขึ้น เจ้าหนุ่มคนนี้อยู่ในวู่เต้าลำดับที่ 5 ทั้งยังแข็งแกร่งยิ่งกว่า’หานเจียน’
เมื่อคิดได้ดังนั้น เขารีบหันตัวนำทาง’หลงยี่’ไป เมื่อ’หลงยี่’จากไปแล้ว กลุ่มศิษย์ที่มุงดูอยู่ต่างค่อยๆหายไป แต่มีอยู่คนหนึ่งที่ได้เห็นในสิ่งที่เกิดขึ้น เขารีบหันตัวและมุ่งไปยังสนามฝึก
‘ถานเยว่’บาดเจ็บสาหัส เรื่องสำคัญนี้ต้องรับถึงหู’ถานเจียน’โดยเร็ว!
ในเวลาเดียวกัน ศิษย์จำนวณหนึ่งได้เดินตาม’หลงยี่’มา พวกเขาตะลึงกับศักยภาพของ’หลงยี่’ และอดไม่ได้ที่จะอยากรู้ว่า ‘หลงยี่’จะทำเช่นไรกับ’เฟิงหยาง’?
ทุกคนต่างรู้ว่า’เฟิงเหยียน’คือตัวแทนศิษย์ชั้นนอก ถึงแม้เขาจะอยู่ในวู่เต้าลำดับที่ 5
แต่ทักษะวิทยายุทธ์ของเขานั้น สูงยิ่งกว่า’หานเจียน’
………………… สปอย ตอนหน้าสาวโพล่อีกหนึ่ง *o*
ที่มา: