ตอนที่แล้วตอนต่อไป‘หลงยี่’ที่ยืนอยู่บนยอดของต้นไม้ ‘ฮั่วฉิง’ ‘ฮั่วหยุน’ และตันเจี้ยนต่างมองไปยังเขา
“นั่นมันไอขยะนิ!”
ตันเจี้ยนถึงแม้จะได้รับบาดเจ็บ แต่ก็ยังมีรัศมีแห่งความโกรธแค้นไหลทะลักออกมาจากตาของมัน ตันเจี้ยนจำมันได้ ตอนที่อยู่ในพรรคเจิ้นเทียน มันเป็นคนที่เตะตันหยู และหักกระดูกต้นขาของนางแถมมันยังทำร้ายฟางคังที่เป็นผู้ติดตามของตันเจี้ยนจนได้รับบาดเจ็บสาหัส ในใจของมันเต็มไปด้วยความโกรธแค้นและชิงชังต่อ’หลงยี่’
และจะมิปล่อยให้มันหนีรอดไปได้โดยง่าย ‘ฮั่วหยุน’เห็น’หลงยี่’จึงทั้งโกรธและอายเป็นอย่างมาก เพราะเนื่องจากเสื้อผ้าของตนนั้นได้ถูกทำลายจนทำให้ เห็นผิวสีขาวอันน่าดึงดูดของเธอและไอขยะนั่นดันมาเห็นเธอในสภาพเช่นนี้อีก
“เจ้าเห็นร่างกายของข้า เจ้าจะต้องตาย!”
นัยตาของ’ฮั่วหยุน’เต็มไปด้วยความแค้นและความอับอาย ไม่ว่าจะตันเจี้ยนหรือหลงยี่เธอก็จะไม่มีทางปล่อยให้พวกมันรอดกลับไปเป็นแน่
“ท่านพี่ ท่านไปจัดการตันเจี้ยน ส่วนข้าจะไปฆ่าไอเด็กนั่นเอง!”
‘ฮั่วหยุน’พูดด้วยน้ำเสียงที่ดุดัน และจากนั้นก็กระโจนขึ้นไปบนอากาศเหมือนกับใบไม้ที่บินว่อนและเคลื่อนที่ด้วยความเร็วสูงไปยังที่ๆหลงยี่ยืนอยู่
“ไปให้พ้น ชีวิตเจ้าขยะนี่เป็นของข้า!”
ตันเจี้ยนตะโกนเสียงดัง และกระทืบลงที่พื้นอย่างรุนแรง พร้อมกับกำแพงหินได้ปรากฏขึ้นอีกครั้งก่อนที่จะพุ่งไปหาหลงยี่ด้วยความเร็วอันน่าตกตะลึงหลงยี่ที่ยืนอยู่บนยอดของต้นไม้ด้วยความสงบและเยือกเย็นในตอนแรกเขาคิดที่จะจากไปอย่างเงียบและใช้เวลาที่เหลือหาโสมโบราณในป่าแต่ในเมื่อพวกมันมิต้องการให้ตนจากไป
มันก็มิจำเป็นที่จะต้องหนีไปไหน
“ดี! ข้าก็อยากรู้ว่านักรบวู่เต้าขั้นที่ 8 นั้นแข็งแกร่งมากเพียงใด”
นัยตาของ’หลงยี่’เปร่งประกาย มันกระตุ้นรองเท้าวายุหิมะ และกระโดดลงมาจากยอดของต้นไม้ และพุ่งเข้าปะทะกับ ทั้งสองคนโดยมิสนใจว่าจะอันตรายเพียงใด มันเพียงต้องการที่จะทดสอบพลังของทั้งคู่และตัวเองเท่านั้น
“เคลือบวัชระมาร!”
พลังซวนฉีเริ่มที่จะหมุนเวียนในร่างกายของหลงยี่ และในพริบตา ได้มีผิวสีทองเคลือบร่างของหลงยี่เอาไว้ทำให้ร่างกายของมันดูไร้เทียนทานหลังจากที่พลังของฮั่วหยุนปะทะเข้ากับตัวของหลงยี่นั้นมิอาจสามารถทำอันตรายอะไรกับตัวหลงยี่ได้เลยแม้แต่น้อย ส่วนหมัดร้อยหินผาก็กระทบลงที่ตัวของมัน
ก็ยังไม่สามารถทำให้เคลือบสีทองที่อยู่บนร่างของหลงยี่กระทบกระเทือนได้เลยแม้แต่น้อย หลังจากปะทะกัน หลงยี่ลงยืนกับพื้นด้วยความมั่นคงใกล้ๆแอ่งน้ำ วินาทีที่หลงยี่ลงถึงพื้นสร้างแรงสั่นสะเทือนที่ทำให้เกิดฝุ่นฟุ้งกระจายไปทั่วตันเจี้ยนที่ยืนอยู่ห่างจากหลงยี่ 50 ฟุต ฮั่วฉิงที่ยืนห่างจากหลงยี่ 100 ฟุต ข้างๆแอ่งน้ำ
และฮั่วหยุนที่พึ่งใช้กระบวนท่าไปได้อยู่อีกทางหนึ่งหลงยี่นั้นได้ถูกล้อบด้วยวู่เต้าขั้นที่ 8 ถึงสามคน
“เจ้านี่ช่างรนหาที่ตายโดยแท้!”
ตันเจี้ยนยืนขึ้นด้วยสีหน้าที่ดูถูก และค่อยหันไปคุยกับฮั่วฉิงและฮั่วหยุนว่า
“ข้ามีความแค้นกับพวกเจ้าทั้งสองคน แต่พวกเรามาฆ่าเจ้าขยะนี่ก่อน แล้วพวกเราค่อยมาสะสางกันทีหลังดีหรือไม่”
“ข้าไม่รู้”
ฮั่วหยุนพูดจากระยะทางที่ไกล เสื้อผ้าที่ฉีกขาดของเธอกำลังค่อยๆถูกลมพัดหลุดไป ทำให้ผิวขาวๆของเธอบางส่วนถูกปิดบางส่วนถูกเปิดให้เห็น
“งั้นมาฆ่ามันก่อน”
ฮั่วฉิงยืนขึ้นอยากอีกฝั่งของแม่น้ำและถือดาบที่เต็มไปด้วยซวนฉีน้ำแข็งไหลเวียนอยู่ทั้งสามคนต่างผ่านการต่อสู้ที่ดุเดือด และอาการบาดเจ็บของทั้งสามคนนั้นไม่เบา แต่ตอนนี้มีเด็กน้อยที่ไหนไม่รู้ต้องการที่จะหาเรื่องกับวู่เต้าขั้นที่ 8 ถึงสามคนนักรบวู่เต้าขั้นที่ 8 3 คนนี้ที่กำลังพูดคุยต่อรองกันอยู่
‘หลงยี่’นั้นมิได้ต้องการฆ่าพวกมันอยู่ในสายตา แต่ในตอนนี้พวกมันกำลังบาดเจ็บ ทำให้พวกมันต้องรวมพลังกันฆ่าหลงยี่ก่อนเป็นอันดับแรกพวกมันเห็นหลงยี่สามารถต้านทานพลังของฮั่วหยุนและตันเจี้ยนได้ โดยที่พลังยังอยู่ในระดับแค่วู่เต้าขั้นที่ 7หากพวกมันไม่รวมพลังกันเห็นทีการกำจัดหลงยี่คงเป็นเรื่องยาก
“ไอขยะ พวกข้าเป็นถึงวู่เต้าขั้นที่ 8 ทั้งสามคน เมื่อแกตาย แกควรรู้สึกมีเกียรตินะ!”
ตันเจี้ยนพูดพร้อมเคลื่อนตัวออกไปข้างหน้าเพื่อกันมิให้หลงยี่นั้นหนีไป
“เหตุใดเจ้าถึงด่วนสรุปว่าข้ากำลังจะตายอย่างงั้นล่ะ”
หลังจากที่ได้ยินหลงยี่พูดเช่นนั้น ทั้งสามคนต่างก็หัวเราะด้วยท่าทางดูถูก
“ฮ่าๆๆๆ เจ้าคิดว่าเจ้าเป็นใครกัน”
“ถึงแม้ข้าจะอยู่ที่นี่เพียงคนเดียว เจ้าก็ไม่สามารถที่จะหนีไปจากข้าได้ รีบตายไปซะจะได้หมดปัญหากันซักที”
“นี่เป็นการต่อสู้ของเหล่าคนที่แข็งแกร่ง แต่เด็กอย่างเจ้ามันหาเรื่องใส่ตัวและมาขัดขวางกันต่อสู้ นี่จึงเป็นจุดจบของเจ้า!”
ฮั่วฉิงก้าวออกมาข้างหน้าทีละก้าวๆ ถือดาบอยู่ในมือ และเต็มไปด้วยความมั่นใจอยู่บนใบหน้าอย่างที่ตันเจี้ยนพูดฮั่วฉิงคนเดียวก็สามารถฆ่าหลงยี่ได้อย่างไม่ยากเย็น ยิ่งไม่ต้องพูดถึงการรวมตัวต่อสู้กันทั้งสามคน วู่เต้าขั้นที่ 7 อย่างหลงยี่คงเป็นได้แค่ฝุ่นละออง
“เลิกพูดอะไรไร้สาระ รีบๆทำให้มันจบๆ!”
ฮั่วหยุนตะโกนและก้าวออกไป พลังซวนฉีเริ่มหมุนเวียนในร่างกายของนาง และกลายร่างเป็นใบไม้บินไปหาหลงยี่ แต่ทันใดนั้นก็มีเสียงดังออกมาจากป่า
“หยุด!”
หลังจากเสียงก็มี ชายหนุ่มเสื้อขาวเดินออกมาจากป่า และมีสีหน้าที่หล่อเหลาอยู่บนหน้าของเขา และดูเหมือนว่าชายคนนั้นก็คือหลิงหาน!
“ท่านพี่!”
หลงยี่เห็นหลิงหาน ทำให้มันรู้สึกคล้ายกับว่ายกหินออกจากใจของมัน ทำให้หลงยี่รู้สึกดีขึ้นเพราะเนื่องจากหลิงหานยังมิเป็นอันใดไปหลังจากนั้น แสงดาบก็ออกมาจากป่าพุ่งเข้ามาด้านหลังของหลิงหาน
“เจ้าจะไปยุ่งการต่อสู้ของคนอื่นทำไม!”
เฟิงเหยาพูดด้วยน้ำเสียงที่หาเรื่องและพุ่งออกมาจากพุ่มไม้ กันทางหลิงหานมิได้ให้เข้าไปมากกว่านี้ตอนนี้เธอยืนอยู่ข้างหน้าหลิงหาน และกระบี่ทองแดงของเธอก็เคลือบไปด้วยน้ำแข็ง
“การต่อสู้ของเรายังไม่จบเจ้าควรที่จะตั้งใจสู้มากกว่านี้”
เฟิงเหยาเตือนหลิงหานและโจมตีมันด้วยกระบี่ของเธอหลิงหาน นึกขึ้นได้ว่ามันเป็นไปมิได้ที่จะช่วยหลงยี่ และถูกคลื่นดาบกดดันให้ถอยห่างออกไปหลายก้าวจากหลงยี่
“หลงยี่ เจ้าหนีไป!”
หลิงหานเตือนเสียงดัง
“ท่านพี่ท่านมิต้องคิดถึงข้า ท่านขัดขวางเฟิงเหยาไว้ก็พอ”
หลงยี่ตอบกลับไปเสียงดัง
Eins : รู้สึกในคอมเมนจะแบ่งฝ่ายระหว่างเหลืองกับไม่เหลืองแล้วสิเนี่ย ข้าน้อยผิดเอง
Tan Tan:ผมสายเขียวครับมิใช้เหลืองมาอยู่กับเราแถมตั๋วไปดาวนาเม็กฟรีจะรออะไรอยู่มาเร็วนะ!!
ที่มา: