ตอนที่แล้วตอนต่อไป“รองเท้าพายุหิมะ เป็นถึงศาสตราวุธ ความเร็วของมันสมควรที่จะมีมากกว่านี้”
ตาของหลงยี่เปล่งประกายชั่วแวบ
”ตามที่อาจารย์ชราชุดขาวได้เอ่ยไว้ครั้งหนึ่ง ผู้ฝึกวรยุทธ์และอาวุธหากเชื่อมต่อกันและกัน ผลที่ได้จะทำให้อาวุธทรงมากขึ้นอย่างแน่นอน!”
หลังจากนึกถึงสิ่งนี้ เขารวบรวมความคิดทั้งมวลอีกครั้งหนึ่งไปที่รองเท้าพายุหิมะและเริ่มการไหลเวียนของซวนฉี จึงทำให้ความเร็วของเขาเพิ่มขึ้นเล็กน้อยนี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่หลงยี่ได้พยายามเชื่อมต่อและรวมตัวเข้ากับรองเท้าหิมะ และทุกๆครั้งที่เขาพยายามรวมตัวกับมัน
หลงยี่สัมผัสได้่ว่าเขากับรองเท้าหิมะค่อยๆ เชื่อมหากันมากขึ้นเรื่อยๆ แต่ก็ยังไม่สมบูรณ์ในตอนนี้ เมื่อเจอกับคู่ต่อสู้ที่หลงยี่ยังไม่สามารถสู้ได้ยิ่งทำให้หลงยี่รู้สึกตื่นตัวมากขึ้นตรามังกรซ่อนปล่อยแสงสีดำลึกลับออกมา แสงเหล่านั้นได้ค่อยๆคลุมรองเท้าวายุหิมะก่อนที่จะมีคลื่นพลังความเย็นออกมาจากรองเท้าตุ้บ!
ตุ้บ! ตุ้บ!ราวกับเสียงของการสั่นสะเทือนเริ่มออกมาจากรองเท้าพายุหิมะ ดังกับมันมีการเต้นของหัวใจและในทันที การเต้นของหัวใจของหลงยี่ได้เต้นเข้ากันกับการเต้นของมันโดยธรรมชาติ
“นี่คือการผสานร่าง!”
หลงยี่ลืมตาในทันที เขารู้สึกพลังที่ลึกลับแข็งแกร่งออกมาจากรองเท้าพายุหิมะและในทันที ความเร็วของเขาได้เพิ่มขึืนอย่างน่าตกตะลึง!พร้อมด้วยการสั่นของรองเท้าพายุหิมะหลงยี่เริ่มเคลื่อนที่ในป่าเหมือนลำแสงทิ้งภาพด้านหลังหลากหลายไว้ข้างหลังและศิษย์ของนิกายเฉียนซีนั้นผู้ที่กำลังวิ่งหนีเขาตลอดมาก็ปรากฏขึ้นมา
ในสายตาของหลงยี่เขาสวมชุดสีเขียวใบหน้าตอบและกระดูกแก้มที่เด่นชัด ตาลึกและเป็นผู้เชี่ยวชาญหวู่เต้าขั้นที่เจ็ด
“ศิษย์ภายในของนิกายเฉียนซีที่ได้เข้าสู่อุทยานโสมป่าโบราณส่วนใหญ่อยู่ในระดับหวู่เต้าขั้นที่เจ็ด ดังนั้นชายผู้นี้ควรเป็นศิษย์คนสุดท้ายแห่งนิกายเฉียนซีที่อยู่ในระดับหวู่เต้าขั้นที่เจ็ด!”
หลงยี่คิดถึงตัวเขาเอง ซวนชี่เร่งเร้าอย่างมั่นคงให้รองเท้าพายุหิมะยังรักษาความเร็วสูงคงที่!ในเวลาต่อมาเกิดหิมะและน้ำแข็งในฉับพลันมาจากรองเท้าพายุหิมะและรีบพุ่งสู่ศิษย์นิกายเฉียนซีอย่างรุนแรง!
เมื่อเห็ยดังนั้น เขาสบถความโชคร้ายของเขาอย่างเสียงดัง ในเวลานั้น เขาต้องใช้เงาของเขาถ่วงการไล่ตามของหลงยี่ แต่ในทันใดนั้น การระเบิดของน้ำแข็งที่ถูกกระตุ้นอย่างน่าสะพรึงกลัวออกมาจากรองเท้าพายุหิมะ ระเบิดสู่เขาและห่อหุ้มร่างกา่ยทั้งหมดของเขาความเร็วของเขาได้ลดลงอย่างรวดเร็วเพราะร่างกายของเขาถูกห่อหุ้มด้วยคลื่นน้ำแข็ง!
“เสียงก้องกังวานเป็นขั้นแรกของการมีปฏิกิริยาต่ออาวุธและเสียงก้องนี้ของรองเท้าพายุหิมะไม่เพียงเพิ่มความเร็วของข้าเกือบสองเท่า แต่ยังปลดปล่อยคลื่นน้ำแข็งที่ขัดขวางการเคลื่อนไหวของคู่ต่อสู้!”
หลงยีรู้สึกประหลาดใจอย่างมากและในเวลาถัดมาร่างของเขาที่เบาดุจสายลม ได้ใช้เคลื่อนกายย้ายร่างและในที่สุดเขาก็ไล่ทันศัตรู!
“มายาเจิ้นเทียน การกดดัน!”
หลงยี่เห็นศัตรูพยายามดิ้นรนในตอนแรก แต่ทันใดนั้นมายาเจิ้นเทียนได้ปล่อยออกและกดดันมันได้อย่างสมบูนณ์ การไหลของซวนฉีในร่างกายของมันได้ลดลงไปประมาณ 70 -80 %ขณะนี้ มันง่ายสำหรับหลงนี่ที่จะจัดการกับคู่ต่อสู้ระดับหวู่เต้าขั้นที่เจ็ดศัตรูไม่มีทางเลือกเมื่อเผชิญกับมายาเจิ้นเทียนที่มาจากอีกด้านได้แต่ยอมจำนน
เขาไม่สามารถต่อต้านได้เลย สำหรับหลงยี่ นี่ถือเป็นการเอาชนะคู่ต่อสู้ได้อย่างเด็ดขาดและแน่นอน ไม่อาจคาดเดาได้เลยว่าหากหลงยี่ยังคงพัฒนาต่อไป มายาเจิ้นเทียนของหลงยี่จะทรงพลังมากขึ้นเพียงใดหลงยี่ยกมือของเขาขึ้น ผลกระทบของมายาเจิ้นเทียนก็เพิ่มขึ้นตามมือของหลงยี่
และทำให้ศิษย์จากพรรคเฉียนซีแทบจะไม่สามารถต้านทานอะไรได้เลย ใบหน้าของมันบ่งบอกถึงกว่าตื่นตระหนกและความหวาดกลัวหลงยี่ก็ยังอยู่ในวู่เต้าขั้นที่ 7 แต่ทำไมเขาถึงได้แข็งแกร่งยิ่งนักศิษย์จากพรรคเฉียนซีผู้นั้นไม่อาจบอกได้ว่ากำลังเกิดอะไรขึ้น
“ใจเย็นๆ ข้าจะไม่ทำอะไรเจ้า ข้าแค่ต้องการที่จะตกลงบางอย่างกับเจ้าเท่านั้นเอง”
“ตกลง?”
เสียงของมันแสดงถึงความหวาดกลัวและความสงสัย
“ข้าอยากจะให้เจ้าไปเอาบางสิ่งบางอย่างมาให้ข้าหน่อย เมื่อนั้นข้าจะปล่อยเจ้าไป เป็นไงล่ะ เป็นข้อตกลงที่ดีเลยว่ามั้ย?”
“เอาอะไร?”
“โสมโบราณระดับดีที่สุด!”
ใบหน้าของศิษย์ผู้นั้นเปลี่ยนแปลงลงทันที
“นี่เจ้าต้องการที่จะแย่งของจากราชวงศ์งั้นหรอ มันเป็นไปไม่ได้หรอก!”
หลงยี่เอ่ยขึ้นอย่างเรียบง่าย
“ในเมื่อเป็นเช่นนั้น ข้าคงต้องฆ่าเจ้าแล้วไปหาคนอื่นมาทำแทนซะแล้วล่ะมั้ง”
ใบหน้าของมันยิ่งซีดลงไปอีก และยิ่งแรงกดดันจากมายาเจิ้นเทียนของหลงยี่ ทำให้มันรู้ว่ามันคงไม่มีทางที่จะเอาชีวิตรอดไปได้หลังจากคิดซักพักนึง มันก็ยอมพยักหน้าตกลง
“ข้าจะลองดู”
“ดี งั้นไปกันได้แล้ว”
หลงยี่จับชายคนนั้นและใช้ก้าวกระพริบตา พุ่งออกไปราวกลับเกล็ดน้ำแข็งในอากาศ ตกไปยังทิศตะวันตกระยะทางหลายไมล์ชั่งน่าเสียดาย การสะท้อนของรองเท้าวายุหิมะได้หยุดลง
“การรวมกับศาสตราวุธในครั้งนี้ เกิดขึ้นได้เพราะได้ตราเก้ามังกรซ่อนช่วย หากข้าต้องการที่จะรวมกับรองเท้าวายุหิมะจริงๆ ดูเหมือนว่ามันต้องใช้เวลาซักพัก”
หลงยี่คิดอยู่ในใจ ขณะที่กำลังหมุนเวียนซวนฉีในรองเท้าวายุหิมะ เพื่อคงสภาพความเร็วไว้และมุ่งตรงไปยังจุดมุ่งหมายอย่างรวดเร็วความเร็วเป็นสิ่งที่สำคัญมากสำหรับผู้ฝึกวรยุทธ์แต่การรวมตัวกับศาสตราวุธไม่ใช่ว่าจะเกิดขึ้นได้ภายในคืนสองคืน แม้แต่หลงยี่ก็ต้องใช้เวลาเท่ากับคนอื่นๆ ในการจะทำให้สำเร็จพวกเขาสองคนต่างเดินทางมาแล้วร่วม 100 กว่าไมล์
และในที่สุด หอคอยสูงก็ไม่ห่างจากจุดที่พวกเขาอยู่มากนักแม้จะอยู่ในระยะที่ไกล แต่ก็ยังสัมผัสได้ถึงพลังของหลิงชีที่ไหลออกมาจากโสมโบราณ
“โสมโบราณระดับดีที่สุดชั่งสุดยอดเหนือคำบรรยายจริงๆ!”
แต่หลงยี่ได้เตือนตัวเองในจิตใจ ยิ่งระยะใกล้มากเท่าไหร่ เขาจะต้องยิ่งใจเย็นลงมากเท่านั้น การที่จะ ขโมยของจากราชวงศ์นั้นมันไม่ใช่เรื่องเล็กน้อยและง่ายดาย!
ห่างจากโสมอยู่หลายไมล์ หลงยี่ได้ใช้ดาบจ่อที่คอของศิษย์พรรคเฉียนซีทำให้มันอยู่การควบคุมของเขาและในที่สุดหลงยี่ตัดสินใจที่จะปีนต้นไม้ขึ้นไปเพื่อมองไปยังเบื้องล่างของภูเขา
Eins : ลงช้าอย่าว่ากันเน้อ ไม่ค่อยว่างจริงๆ งานที่รรแต่ละวิชาสั่งดังกับข้าเรียนกับแมร่งทั้งชีวิตวิชาเดียว และสั่งเยอะระดับ(ชิ^หาย)ทุกวิชา (บ่นๆๆๆ อย่าสนใจ)
ที่มา: