ตอนที่แล้วตอนต่อไป“ ฉันสามารถเลี้ยงเธอได้จริงๆหรอ? ”
“ ใช่ ฉันไม่สามารถที่จะเข้าใจมันได้ เว้นแต่ฉันจะได้สัมผัสมันเอง ”
( เร็วเข้า! ไปสัมผัสกับสัตว์เลี้ยง !! แล้วฉันจอรอดูเทคนิคนั่น )
ในห้องพักของเจ้าหญิง คำพูดของเจ้าหญิงสร้างบรรยากาศที่น่าอึดอัดอย่างแปลกประหลาด สำหรับคนที่จะบอกให้สัตว์เลี้ยงของเขา คือข้อตกลงของเขาเอง น้องสาวของเขา ลีน่า รูเดิลนึกถึงน้องสาวของเขา เขาพยายามที่จะชื่นชมสัตว์เลี้ยงชองเธอ…แต่กลับได้หยุดมันไป โดยปราศจากคนที่บอกให้เขาหยุดคือโซฟีน่า อัศวินชั้นสูงที่ยืนอยู่ตรงนั้น
“ ธะ..เธอไม่สามารถ! นั่นมัน… ฟีน่า เธอควรออกมาได้แล้ว! ”
“ มันไม่ดีหรอกหรอ โซฟีน่า? ”
“ มันไม่ดี! ”
“ นั่นก็ช่วยไม่ได้…ในกรณีนี้ ฉันยอมรับที่จะเป็นสัตว์เลี้ยง หากเธอว่ามันไม่ดี โซฟีน่า เธอต้องมาเป็นสัตว์เลี้ยง ”
“ ทำไมถึงเป็นแบบนั้นล่ะ!? ”
“ นี่คือคำสั่ง ”
( ได้รับมันแล้ว ฉันต้องการที่จะเรียนรู้เทคนิคทั้งหมด )
โซฟีน่าและฟีน่า ดำเนินการถกเถียงกันอย่างไม่มีใครยอมใคร รูเดิลไม่เพียงแค่ต้องการเอื้อมมือของเขา เอื้อมมือออกไปหาสัตว์เลี้ยง ดังนั้น… เขาเอามือของเขาวางไว้ที่หัวเป็นอันดับแรกอย่างงเบา เบา …มี่ได้รับความไร้เดียงสาจากการสัมผัสของเขา เขาเริ่มจู่โจมเข้ามา เธอน่าจะรู้สึกดีในระดับนี้
เธอเสียใจกับมัน
“ อ๊ะ!? ดะ..เดี๋ยว. . .ไม่ .. อืมม อ๊า! ”
มือของเขาเข้าถึงหูของเธอ ปลายนิ้วของเขาค่อยๆลูบ…มี่ ทรุดตัวลงมาที่หัวเข่า เสียงร่างกายเธอกระทบพื้นทำให้ฟีน่าหยุดทะเลาะกันแล้วมองมาที่เธอ
“ ฉันทำพลาด …โซฟีน่า ถึงตาของเธอแล้ว ”
( ก็เพราะเธอเสียงดัง ทำให้ฉันพลาดที่จะมองมี่เป็นสัตว์เลี้ยง เธอต้องรับผิดชอบด้วยการที่เธอต้องมาเป็นสัตว์เลี้ยงเสียเอง )
“ อย่าล้อเล่นน่ะ ! ”
ขณะที่เธอพยายามที่จะปฏิเสธคำสั่ง รูเดิลยังคงวนเวียนอยู่กับการลูบคลำหูของเธอ อัศวินชั้นสูงมีเธอกลับมาเรียนในความล้มเหลว แต่รูเดิลมีแรงจูงใจที่เต็มไปด้วยเจตนาบริสุทธิ์ เพื่อสัตว์เลี้ยงโซฟีน่า แต่เหมือนกับว่าโซฟีน่าเองจะตกนรก
“ ว้าว นี่เป็นที่น่าอัศจรรย์ ”
( เขาสร้างความมหัศจรรย์บนปลายนิ้วของเขา การใช้เวทย์มนต์ในระดับนั้นเป็นเรื่องยากสำหรับฉัน … ไม่! หากผมผลักดันตัวเอง แล้วสามปีน่าจะ… )
“ มะ..ไม่! อย่างเลี้ยงฉัน! ”
ใบหน้าของโซฟีน่าแดงก่ำ ร่างกายของเธอบิดตัวรอบฟีน่า จ้องด้วยความจริงใจ โซฟีน่าไม่มีอาการมากนัก เธอพยายามทำตัวให้ไม่นุ่มเพื่อไม่ให้มีความสนใจในตัวเธอ เธอก็สามารถที่จะดูการกระทำนี้ นี่เป็นการทดลองง่ายๆ
กลายเป็นที่รูเดิลที่สนใจในขีดจำกัดของตัวเอง จากจุดนั้น เขาได้ใช้สิ่งที่เขาได้เรียนรู้ แต่ที่นี่เขาต้องการทดสอบเทคนิคของเขา ยังคงอยู่ในกระบวนการของการรับ เทคนิคนั่นคือ…
“ สีผมที่สวย…เป็นสีที่น่ารักของสีม่วงเข้มสวยงาม เธอจะต้องดูแลมันได้อย่างดีโซฟีน่า เธอ… ”
การโจมตีด้วยวาจา ตามที่มาร์ตี้ โวล์ฟกัง มันเป็นสิ่งสำคัญที่จะแสดงความรักของคุณด้วยคำพูด แม้ว่าจะสิ่งที่เธอไม่สามารถแสดงคำพูดของคุณได้ คุณจะต้องไม่ละเลยความพยายาม เป็นคำเหล่านั้นจะมุ่งไปที่มังกร บุคคลนั้นเรียกว่า มาร์ตี้ น่าจะเป็นบุคคลหนึ่งที่สำคัญสำหรับรูเดิล
หากแต่รูเดิลกำลังเผชิญกับมนุษย์ โซฟีน่า ที่เธอไม่คุ้นเคยกับเรื่องพวกนี้ ไม่ว่าเธอต้องการที่จะต่อต้านหรือยอมจำนน แต่เธอจะบังคับตัวเองไม่ได้อีกต่อไป … สะโพกของเธอทรุดตัวลงกับพื้น
“ ฮ่า ฮ่า … ฉะ..ฉันไม่ได้มีความสุขกับ… ”
นั่งลง ร่างกายของเธอกระตุกเป็นบางครั้งเพียงปากของเธอทนต้านทาน เป็นรูเดิลที่ยังคงเอาจริงเอาจังกับปฏิกิริยาของโซฟีน่า
“ ฉันยังคงมีวิธีที่จะไป… ”
เขาหงุดหงิด แต่โซฟีน่ากลับคิดแตกต่างกัน
“ มันขึ้นอยู่กับการฝึกฝน รูเดิล ”
( หากต้องการคิดว่าเขาเป็นถึงระดับนี้ … และคนที่เหนือกว่าอาจารย์ มาร์ตี้ โวล์ฟกัง สิ่งที่เขามีทักษะขั้นสูงที่เขาถึง? สิ่งที่งดงาม สิ่งที่เขาเห็นคืออะไร? )
ooo
หลังจากนั้น รูเดิลเริ่มเดินทางไปยังหอพักหญิงเพื่อนที่จะฝึกซ้อม แต่เขามาด้วยตัวเองไม่ได้มีคำสั่งจากเจ้าหญิง เขาเพียงต้องการที่จะฝึก หากเขาจะฝึกมันได้ เขาจำเป็นที่จะต้องอยู่ที่หอพักหญิง
หากแต่เขาได้นำเท้าของเขาไปยังหอพักหญิงทุกๆวัน แน่นอนที่สาวๆคนอื่นจะต้องสังเกตเห็น และจะต้องแจ้งให้ทราบเพื่ออาจจะมีเรื่องเลวร้าย บุคคลที่ทราบของการหา เป็นปรปักษ์กับตระกูลแมวสีขาว หญิงสาวของชนเผ่าแมวดำ ‘เนส’
เหตุผลที่เธอไม่ควรรู้…มันเป็นเพราะเนสรักมี่ ไม่เหมือนคนอื่นๆ… หากแต่เธอมีความรักทะลุสิ่งกีดขวางของตระกูล แม้กระทั่งผนังของเพศ เนสเป็นสาวผมยาวสีดำ เธอมีร่างที่นุ่มนิ่ม และเธอก็เป็นบุคคลที่สวนคนหนึ่ง
แต่เธอก็ปิดกั้นสำหรับผู้ชาย…
ครั้งหนึ่งเมื่อเธอโตขึ้นและได้ผ่านไปยังห้องของเจ้าหญิงฟีน่า … เป็นโชคชะตาที่ทำให้มันได้เกิดขึ้น มีอะไรวิ่งออกไป และเฉพาะเนส มี่ซ่อนอยู่ข้างหลังของเธอ
ภายหลังต่อมา ฟีน่ากระโจนออกมาและรูเดิลได้เกินทางออกไป…โซฟีน่าไม่สามารถที่จะยืนอยู่ได้ ทำให้เธอไม่สามารถที่จะไปไหนได้
“ อย่าวิ่งหนี มี่ ”
( ลูกแมวน้อยของฉันนี่ซนจริงๆ )
ทุกอย่างตกอยู่ในความเครียด ฟีน่ามองแมวสีขาวที่ซ่อนอยู่ข้างหลัง เนส แต่สำหรับเนส มี่ที่รักของเธอพยายามที่จะต้องการความช่วยเหลือ ไม่มีทางที่เธอจะไม่ช่วยเธอ
“ พอเถอะเจ้าหญิง ! ธะ…เธอกำลังทำให้มี่ของฉันกลัว เธอทำไม่ได้! ”
“ เธอเป็นใคร? ”
เบื้องหลังเหตุการณ์ ฟีน่าส่งสายตามองรูเดิลกับอัศวินชั้นสูงของเธอ … หากแต่รูเดิลไม่รู้ว่าเธอพยายามที่จะสื่อสารอะไร แต่เขาไม่อยากจะรู้ ตั้งแต่เขาเริ่มสนิทกับเจ้าหญิงความรู้สึกของความกลัวผู้หญิงก็เริ่มงอกอยู่ภายในจิตใจของเขา
“ ฉันเนส นักศึกษาชั้นปีที่ 4 ฉันจะพามี่กลับห้องของเธอในวันนี้ ดังนั้น…เดี๋ยวก่อน! ทำไมเธอถึงมาจับฉัน มะ..ไม่ ! ปล่อยฉันไป! ”
อัศวินชั้นสูงกระซิบขอโทษเธอ ที่ต้องนำเธอออกไป และมี่ยังคงอยู่ในห้องของเจ้าหญิง (ถ้ำแห่งความชั่วร้าย)
ooo
เนสผูกติดอยู่กับเชือก รูเดิลยังคงไม่เข้าใจสถานการณ์ที่อยู่ตรงหน้า เขาตกใจมากกว่าจะรู้สิ่งที่เขาควรจะทำ
“ ปล่อยฉัน! ”
“ แย่ที่สุด อาชญากรรมและการพยายามกำลังจะทำมี่ของฉัน … แล้วฉันจะตอบแทนมัน ถึงตาของนายแล้วอาจารย์ ”
“ …? เธอต้องการให้ฉันแก้มัดเธอ? ”
“… นายพูดเรื่องอะไรน่ะ ฉันเพียงต้องการให้นายเลี้ยงเธอ ”
( ทำไมเขายังคงไม่เข้าใจ รีบฝึกให้วิชาของเขาแข็งแกร่งเสียที ! )
ได้ยินอย่างนั้น รูเดิลมองไปที่เนสด้วยสายตาที่เป็นมิตร … ขณะที่เธอจ้องหน้าเขาด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความเกลียดชัง
“ ฉันไม่ต้องการให้ผู้ชายมาใกล้ฉัน! ”
ณ จุดนี้ เธอแสดงถึงความเกลียดขังโดยไม่คำนึงถึงสถานะและอำนาจของเธอ
“ ดูเหมือนว่าเธอไม่ต้องการที่จะสัมผัส ”
“ ฮึ อาจารย์… หากนายจัดการกับผู้หญิงที่เกลียดนายให้เชื่อง…และยอมรับนายได้ นายจะได้รับทักษะที่ขึ้นไปอีกขั้น ”
“ เข้าใจแล้ว! ”
เชื่อมั่นโดยฟีน่า รูเดิลพยายามที่จะงัดเทคนิคทุกอย่างที่เขามีเพื่อที่จะเป็นเพื่อนกับเนส เป็นผลให้…
“ หะ..หยุด! อ๊า! หะ..หูของฉัน อย่าไปที่หาง!!!! ”
“ สวยงาม…หางของเธอมีความสวยงาม ”
และในที่สุด ในขณะที่เธอไม่เคยหยุดเกลียดผู้ชาย จึงเกิดสภาพแมวสาวสีดำแนบชิดกับรูเดิล ลักษณะเหล่านั้นของชนเผ่าแสดงให้เห็นถึงความปรารถนาดีของเธอ… สุดท้ายเป็นรูเดิลที่พึมพำ
“ ฉันได้รับความรู้สึกที่เป็นอย่างอื่น…”
คำพูดของรูเดิลไม่เกี่ยวจ้องกับฟีน่า ที่เกิดเหตุนั่นคือความยุติธรรม สองแมวสาวนั่งนิ่งด้วยใบหน้าที่แดงก่ำบนพื้นห้อง พร้อมกับมนุษย์ โซฟีน่า
( มาแล้ว! ยุคของฉันในที่สุดก็มาถึง! )