เวลานี้ ‘หลงหวางเอ๋อ’สวมเสื้อพอดีตัวสีขาวพร้อมด้วยเม็ดกระดุมที่กลัดไว้แน่น และสวมกระโปรงลูกไม้ที่คลุมถึงเข่า เผยให้เห็นขาเรียวยาวเพียงสองส่วน   ป้ายราคายังคงติดไว้ที่ปกคอเสื้อ แสดงให้เห็นว่าเธอซื้อชุดนี้มาอย่างเร่งรีบ และสวมชุดใหม่ทับกระโปรงตัวเก่าที่ขาดวิ่น
 
เวลานี้มีเศษผ้าชิ้นเล็กชิ้นน้อยมากมายที่โพล่ออกมาและถูกพัดไหวไปตามลม   ในตอนนี้ หญิงสาวผูกผมห่างม้าในสภาพที่ค่อนข้างยุ่งเหยิง เมื่อเงยหน้าขึ้น ดวงตาคู่สวยของเธอจ้องมอง’เย่เฟิง’อย่างเป็นฟืนเป็นไฟ เวลานี้เธอยืดอกขึ้นจนเผยให้เห็นเรือนร่างของเธอที่เป็นส่วนเว้าโค้งอย่างชัดเจน
 
เรือนร่างอันงดงามของหญิงสาวที่เปล่งประกายภายใต้แสงไฟริมถนนยามค่ำคืน ทำให้รูปลักษณ์ของเธอดูมีเสน่ห์อย่างยิ่ง   สาวสวยยืนขวางทางเดินของพวกเขาที่หน้าทางเข้าโรงพยาบาลเอาไว้ ซึ่งเหตุการณ์นี้เป็นที่สนใจของผู้คนแทบนั้นอย่างมาก
 

 
“เย่เฟิง เธอเป็นใครกัน?”
 
‘ซูเหมิงหาน’ดูร้อนใจ เมื่อเด็กสาวเห็น’หลงหวางเอ๋อ’คนนี้ นั่นทำให้เธอกุมมือ’เย่เฟิง’แน่นขึ้น   เวลานี้มีคำถามมากมายปรากฏขึ้นในใจของเด็กสาว ‘เย่เฟิง’ไปทำอะไรมา? ทำไมหญิงสาวที่มีสภาพกระเซิงคนนี้ถึงจ้องมองเขาด้วยแววตาไม่พอใจแบบนี้?
 
ทีแรกเธอรู้สึกดีใจมากที่ถูก’เย่เฟิง’กุมมือไว้ แต่เวลานี้ ดูเหมือนว่าเขากำลังมีผู้หญิงคนอื่นด้วยอย่างงั้นหรอ?
 

 
“คุณอีกแล้ว?”
 
เมื่อ’เย่เฟิง’เห็น’หลงหวางเอ๋อ’ เขาไม่ได้แสดงความตื่นตกใจออกมาแล้วพูดด้วยน้ำเสียงที่เป็นธรรมชาติ
 

 
“มีเรื่องอะไรละ คุณถูกใครไล่ตามมารึไง?”
 
แน่นอนว่าการแสดงออกของเขาซ่อนพิรุธไว้ได้อย่างแนบเนียน   ชายหนุ่มถอดหน้ากากและเปลี่ยนชุดตั้งแต่ก่อนเข้ามาในโรงพยาบาลแล้ว ซึ่งสร้างความมั่นใจให้เขาพอสมควรว่าฝ่ายตรงข้ามจะไม่เหลือหลักฐานอะไรมาอ้างได้ แต่ถึงอย่างนั้น เขาก็ยังมีไพ่ตายเก็บไว้สำรองอีกอย่างหนึ่ง
 
‘หลงหวางเอ๋อ’เปล่งเสียงทางจมูกเบาๆขณะที่สายตาของเธอจับจ้องไปที่เขาอย่างมั่นใจ
 

 
“หยุดเสแสร้งแล้วมากับฉัน อย่าบังคับให้ฉันต้องใช้ความรุนแรง!”
 
 
“ยัยผู้หญิงบ้า ซูเหมิงหาน ไปกันเถอะอย่าสนใจเธอเลย”
 
‘เย่เฟิง’ส่งสายตาแสดงความไม่เข้าใจให้หญิงสาว แล้วจึงจูงมือ’ซูเหมิงหาน’เดินออกไปอีกทาง   แต่เขาไม่คิดว่าทันใดนั้น ‘ซูเหมิงหาน’กลับรู้สึกไม่พอใจ’หลงหวางเอ๋อ’ และเวลานี้ ได้ปรากฏไฟแห่งความหึงหวงขึ้นในใจของเธอ เด็กสาวเก็บความรู้สึกขอบคุณต่อ’เย่เฟิง’ไว้ แล้วปล่อยมือเขาออก
 
เธอจ้องไปที่ชายหนุ่มพร้อมกับพูดว่า
 

 
“อย่างแรก นายต้องทำให้ชัดเจนก่อนว่าเรื่องทั้งหมดนี่มันคืออะไร”
 
‘เย่เฟิง’ไม่มีทางเลือกอื่น เขาจึงอธิบายให้เธอฟัง
 

 
“ครั้งล่าสุดที่เจอกัน ฉันเห็นผู้หญิงคนนั้นหมดสติอยู่ใกล้กับโรงเรียน ฉันจึงช่วยพาเธอไปส่งที่โรงแรม แต่เทียนโย่วเหลียงกลับเข้าใจผิดเลยไปแจ้งตำรวจ……”
 
‘ซูเหมิงหาน’จำเรื่องในตอนนั้นได้ทันที ‘เทียนโย่วเหลียง’กระจายข่าวเรื่อง’เย่เฟิง’ข้องเกี่ยวกับเรื่องค้าประเวณี แล้วนี่คือเรื่องจริงภายใต้ข่าวลือเรื่องนั้นอย่างงั้นหรอ?
 
แต่ทำไมหญิงสาวแสนสวยคนนี้ถึงปรากฏตัวในสภาพกระเซอะกระเซิงแล้วจ้องมองเขาด้วยสายตาโมโหแบบนั้น? เด็กสาวรู้สึกว่า’เย่เฟิง’กำลังโกหกเธอ แต่เมื่อมองเข้าไปในดวงตาของเขา
 
ทันใดนั้น หัวใจของเธอกลับเต้นรัว เหมือนว่าลึกๆในใจแล้ว เธอเชื่อในตัวเขา   ถ้าอย่างนั้น ‘เย่เฟิง’ก็ไม่ได้สนใจอะไรผู้หญิงคนนี้ใช่ไหม? เธอมีคำถามอีกมากมาย แต่เธอคิดว่าควรเก็บไว้ถามเขาในภายหลัง
 

 
“เข้าใจแล้ว ไปกันเถอะ”
 
รอยยิ้มอันสดใสผลิบานขึ้นบนใบหน้า’ซูเหมิงหาน’ เธอจับแขนของชายหนุ่มไว้และเตรียมจะเดินไปจากที่นี่   แม้’หลงหวางเอ๋อ’จะเห็นดังนั้น แต่เธอยังคงพยายามขวางพวกเขาไว้อย่างดื้อรั้น
 

 
“นายไม่ยอมรับใช่ไหม? ได้!”
 
ในฐานะที่เป็นผู้นำของคนรุ่นเยาว์ของตระกูลมังกร หญิงสาวจึงมีความเด็ดเดี่ยวและความมั่นใจในตัวเองสูง เวลานี้ เมื่อเธอเห็น’เย่เฟิง’ยังคงปฏิเสธที่จะยอมรับข้อหาของเขา ทันใดนั้นเธอกวาดขาข้างขวาแล้วเตะเข้าใส่’เย่เฟิง’อย่างรุนแรง!
 
เมื่อ’เย่เฟิง’เห็นลูกเตะของ’หลงหวางเอ๋อ’ที่ใกล้เข้ามา ชายหนุ่มพลันดึงร่างของ’ซูเหมิงหาน’มาไว้ข้างหลังอย่างไม่ลังเล แล้วยืนรอรับลูกเตะของหญิงสาวอย่างมั่นคง
 
“ปัง!” ด้วยเสียงที่ดังลั่น
 
‘เย่เฟิง’ถูกเตะเข้าที่เอวส่งผลให้ร่างของเขากระเด็นไปไกลหลายเมตร แล้วร่วงลงสู่พื้นอย่างรุนแรง
 

 
“เย่เฟิง!”
 
‘ซูเหมิงหาน’ตื่นตระหนกอย่างยิ่ง เธอรีบวิ่งเข้าไปหา’เย่เฟิง’แล้วประคองเขาไว้ เด็กสาวมองเห็นเลือดสดๆที่ไหลออกมาจากมุมปากของชายหนุ่ม นี่ทำให้เธอรู้ว่าเขาได้รับบาดเจ็บอย่างรุนแรง
 

 
“อะไรกัน?”
 
‘หลงหวางเอ๋อ’ขมวดคิ้ว ทำไมเขาถึงไม่ป้องกันตัวเอง? หากเขาเป็นชายสวมหน้ากากที่สามารถสังหารดาบหมาป่าได้ในชั่วพริบตา เขาก็ควรจะหลบหลีกลูกเตะของเธอได้ไม่ยากสิ ถ้าเขารับลูกเตะของเธอเข้าไปเต็มๆแบบนี้ มันอาจจะทำให้ถึงแก่ชีวิตเลยก็ได้!
 
เธอรีบเดินเข้าไปจับข้อมือของ’เย่เฟิง’เพื่อตรวจสอบพลังฉีภายใน   และในไม่ช้า สีหน้าของเธอก็พลันเปลี่ยนไปทันที
 

 
“คนธรรมดา?”
 
‘หลงหวางเอ๋อ’ถอนมือกลับ เธอรู้สึกอับอายและลังเลอยู่ชั่วครู่ก่อนจะหันหลังเดินจากไป   ‘ซูเหมิงหาน’ที่คอยประคอง’เย่เฟิง’จ้องมองหญิงสาวอย่างระมัดระวัง และพร้อมจะเข้าไปขัดขวางตลอดเวลาหากมีอะไรเกิดขึ้น เธอรู้สึกขุ่นเคืองในใจเมื่อเห็น’หลงหวางเอ๋อ’อยู่ๆก็หนีไปจากที่นี่
 
เด็กสาวคิดจะโทรแจ้งตำรวจแต่ก็ต้องเปลี่ยนใจเพราะเวลานี้ อาการบาดเจ็บของ’เย่เฟิง’เป็นเรื่องสำคัญที่สุดสำหรับเธอ
 

 
“เย่เฟิง นายเป็นอะไรไหม?”
 
‘ซูเหมิงหาน’โน้มหัวลงถามด้วยน้ำเสียงเป็นกังวล
 

 
“ฉันไม่เป็นไร……..ช่วยฉันหาที่พักที……”
 
‘เย่เฟิง’รู้สึกเขาได้รับบาดเจ็บไม่มากเท่าไหร่ แต่เส้นลมปราณได้รับความเสียหาย เขาถึงกระอักเลือดออกมาเล็กน้อย   โชคดีที่เขาใช้งานทักษะแห่งเซียนที่มีชื่อว่า‘แฝงตัวลอบสังหาร’ซึ่งมีผลในการอำพรางเจินฉีภายในร่าง และอำพรางวรยุทธ์ของเขาไว้ ทำให้เขาไม่ต่างอะไรจากคนธรรมดา
 
และคนธรรมดาย่อมไม่สามารถสังหารผู้ฝึกวรยุทธ์เช่นดาบหมาป่าได้จริงไหม? ดังนั้น’หลงหวางเอ๋อ’จึงเลิกสงสัยเขาอีก   ทักษะแฝงตัวลอบสังหารนี้เองคือไพ่ตายของเขา   เมื่อพิจารณาจากระดับวรยุทธ์ของ’เย่เฟิง’ในปัจจุบัน การใช้ทักษะนี้สร้างความเสียหายต่อเส้นลมปราณของเขาไม่น้อยเลยทีเดียว
 
ทักษะเซียนชนิดนี้มักนำมาใช้ในการลอบสังหารกันอย่างกว้างขวางในโลกเทวะ และในสถานการณ์นี้ ‘เย่เฟิง’ถือว่าใช้มันได้อย่างเหมาะสมเลยทีเดียว
 

 
“นายจะกลับไปที่โรงพยาบาลไหม?”
 
‘ซูเหมิงหาน’ถามอย่างเป็นห่วงเมื่อเห็นเขากระอักเลือด เขาควรกลับไปรักษาตัวที่โรงพยาบาล
 

 
“กลับไปโรงพยาบาลหรอ? เธอมีเงินหรือไง?”
 
‘เย่เฟิง’กระอักเลือดอีกครั้งแล้วให้เด็กสาวช่วยประคองตัวขึ้นมา
 

 
“ฉันจ่ายไปเกือบหมดแล้ว……..”
 
‘ซูเหมิงหาน’ตอบอย่างลังเล เป็นอย่างที่เขาพูด ตอนนี้พวกเธอไม่มีเงินพอจะแอ็ดมิท’เย่เฟิง’เข้าโรงพยาบาล แต่เด็กสาวก็รีบเปลี่ยนใจแล้วพูดว่า
 

 
“เดี๋ยวฉันบอกพ่อให้ช่วยแอ็ดมิทนาย……….”
 
 
“ไม่เป็นไรหรอก อย่าทำเป็นเรื่องใหญ่เลย แค่เช่าโรงแรมแล้วพักซักคืนก็พอแล้ว”
 
‘เย่เฟิง’ส่ายหัว และเงยหน้าขึ้นมองผู้คนโดยรอบ เขาเห็นบางคนในกลุ่มคนพวกนั้นหยิบมือถือขึ้นมาถ่ายรูป เขาจึงรีบเช็ดเลือดที่มุมปากออก จากนั้นจึงพา’ซูเหมิงหาน’ไปจากที่นี่อย่างรวดเร็ว   เดิมทีก็มีข่าวไร้สาระมากมายในโลกออกไลน์อยู่แล้ว
 
‘เย่เฟิง’คิดว่าเดี๋ยวคงมีข่าวที่ลงรูปของเขาแล้วจั่วหัวประมาณว่า
 

 
“ชายหนุ่มจับปลาสองมือถูกเตะอย่างรุนแรงจนเลือดกระจายใกล้ๆกับโรงพยาบาล……..”
 
โชคดีที่รูปภาพพวกนี้ไม่ชัดเจนเท่าไหร่ เพราะพวกเขาถ่ายรูปอย่างเร่งรีบภายใต้แสงไฟที่สลัวยามค่ำคืน   ‘เย่เฟิง’อิงตัวไว้กับ’ซูเหมิงหาน’เล็กน้อยขณะเดินไปตามถนน เมื่อมาถึงโรงแรม พวกเขายื่นบัตรประจำตัว และใช้เงินที่เหลืออยู่เล็กน้อยในการเช่าห้อง
 
หลังจากเข้าไปในห้อง ‘เย่เฟิง’รีบทิ้งตัวลงนั่งบนโซฟาแล้วหยิบยาผสมสองสามเม็ดมากลืนลงท้อง ตอนนี้เขาพร้อมจะโคจรลมปราณเพื่อรักษาอาการบาดเจ็บแล้ว
 
วันนี้ ชายหนุ่มได้กุดหัวดาบหมาป่า และล่วงเกิน’หลงหวางเอ๋อ’รวมทั้งตระกูลมังกร การกระทำของเขาถือว่าหุนหันพลันแล่นและไม่ได้คิดอย่างรอบคอบ มันมีช่องโหว่มากเกินไป
 
ดังนั้น เขาคิดว่ามันจะมีผลกระทบตามมาอีกมากในภายหลัง เพราะฉะนั้นเวลานี้ เขาต้องรีบคิดวิธีจัดการกับปัญหาเหล่านั้นที่จะเกิดขึ้นในอนาคต   ‘ซูเหมิงหาน’มองดู’เย่เฟิง’อย่างเป็นกังวล เธอเตรียมผ้าขนหนูและรีบต้มน้ำหม้อหนึ่งเพื่อเช็ดตัวให้เขา สิ่งเหล่านี้ที่เด็กสาวล้วนทำมันอย่างตั้งใจ
 
เด็กสาวที่น่าสงสาร เธอไม่รู้ตัวเลยว่าเวลานี้ ชายหนุ่มได้เข้ามานั่งอยู่ในหัวใจเธอแล้ว ทีแรก เธอรู้สึกรำคาญ’เย่เฟิง’อย่างไม่ต้องสงสัย แต่หลังจากเผชิญกับเรื่องเลวร้ายมามากมาย และเขาคนนี้ได้คอยยืนอยู่เคียงข้างเธอเสมอมา เมื่อนึกถึงเรื่องราวเหล่านั้นที่เกิดขึ้น หัวใจของเธอก็พลันเต้นรัวไปเสียทุกที
 
เมื่อนึกถึงเรื่องของหญิงสาวแสนสวยที่เจอกันหน้าโรงพยาบาลในวันนี้ เธอก็รู้สึกกระสับกระส่ายและไม่สบายใจ   ไม่ต้องสงสัยเลยว่าเธอกำลังรู้สึกหึง และไม่ใช่ความรู้สึกหึงที่เล็กน้อยเสียด้วย   ‘เย่เฟิง’และสาวสวยคนนั้น เกิดเรื่องอะไรขึ้นระหว่างพวกเขากัน ถึงนำพาให้เกิดความขุ่นเคืองใจที่รุนแรงขึ้นระหว่างทั้งสอง? หรือจะเป็นการฟันแล้วทิ้งแบบที่เธอเคยได้ยินมา…….
 
แปลโดย : Solar Spark
 
Solar Spark : เขาว่ากันว่าผู้หญิงชอบคิดมาก อันนี้จริงหรือเปล่าครับท่านผู้อ่าน อิอิ
 
ที่มา: