2 สัปดาห์ต่อมา   เด็กหนุ่มในสภาพเสื้อผ้ารุ่งริ่งคนหนึ่งเดินจากเขาฉางไป่ลงมาหมู่บ้านที่เชิงเขา ซึ่งมองเห็นแผลเป็นจากดาบสองรอยบนหน้าอกและต้นขาอย่างชัดเจน   เด็กหนุ่มคนนั้นไม่ใช่ใคร ‘เย่เฟิง’นั่นเอง!
 
เขาได้โยนหน้ากากของเขาทิ้งไปแล้ว และลงเขามาด้วยหน้าจริงของเขาเอง   ในช่วงเวลาสองสัปดาห์ที่ผ่านมา’เย่เฟิง’ได้สำรวจถ้ำที่ถล่มลงมาอย่างละเอียดเพื่อหาร่องรอยของ’ซูเฟยหยิ่ง’อาจารย์ของเขา  แต่ก็ล้มเหลว เขาไม่พบร่องรอยใดๆ
 
จนเขาเริ่มหมดอารมณ์  ออกมองหาบริเวณรอบๆ อีกหลายวันก็ไม่เจอร่องรอยแม้เล็กน้อย  ดังนั้นการรั้งอยู่ในซากถ้ำที่ถล่มลงมานี้คงไม่มีประโยชน์อันใดเสียแล้ว  เขาจึงเดินถือไข่มุกเรืองแสงพร้อมกับหลิงฉีที่เขาได้มาโดยบังเอิญลงเขาฉางไป่  เตรียมตัวให้ชายหน้าบากมารับ   ที่เชิงเขามีหมู่บ้านไม่ใหญ่
 
น่าแปลกที่มีถนนซีเมนต์ออกไปสู่โลกภายนอก  ถนนนี้กว้างพอที่รถ Hummer ของชายหน้าบากจะวิ่งผ่านไปได้  ‘เย่เฟิง’ทราบดีว่าเป็นไปไม่ได้ที่เขาจะกลับไปยังเมืองหลินเจียงในสภาพรุ่งริ่งเช่นนี้  มันจะดูน่าสงสัยเป็นอย่างมาก  เขาต้องยืมโทรศัพท์จากใครสักคนในหมู่บ้าน โทร. ไปหาชายหน้าบากให้มารับเขาพร้อมเสื้อผ้าชุดใหม่ที่ดูดีกว่าชุดปุปะนี่
 
เมื่อมาถึงหมู่บ้าน  เขาตรวจสอบอย่างระมัดระวัง  เมื่อพบว่าไม่พบใครหรืออะไรที่น่าสงสัยในหมู่บ้านแห่งนี้  เขาก็ผ่อนคลายลงเล็กน้อย  ก่อนจะก้าวเข้าไปในหมู่บ้านในที่สุด
 
ทันทีที่โผล่เข้าไปชายหนุ่มเห็นคุณป้าสองคนมองมาแปลกๆ  หลังจากนั้นก็ชี้มือมาที่เขาแล้วเริ่มซุบซิบกันเองขณะที่ค่อยๆ เดินกลับเข้าบ้านแล้วก็ปิดประตู  คงเป็นเพราะขณะนั้นเขาดูคล้ายพวกนอกกฎหมายที่ถูกสับเป็นชิ้นๆ โดยใครบางคน  ดังนั้นจึงไม่น่าแปลกใจที่คนที่พบเห็นจะกลัวเขา
 
‘เย่เฟิง’เดินเข้าไปในหมู่บ้านและตรงเข้าไปหาวัยรุ่นสี่คนที่ยืนเรียงแถวอยู่  พวกเขา ต่างจ้องมาที่หน้าอกที่โป่งออกมาของ’เย่เฟิง’
 

 
“เด็กน้อย นายซ่อนอะไรไว้ในเสื้อน่ะ?”
 
แน่นอนว่าเขาต้องเก็บไข่มุกเรืองแสงในตำนานกับหลิงชี่ที่เขาได้มาในอกเสื้ออยู่แล้ว  ของสองสิ่งนี้ประเมินค่าไม่ได้   ‘เย่เฟิง’ไม่ได้ตอบคำถาม  เขากล่าวเพียงเบาๆ ว่า
 

 
“ฉันขอยืมโทรศัพท์หน่อยได้ไหม  ฉันจำเป็นต้องใช้จริงๆ  ฉันไม่ทำอะไรพวกนายหรอก”
 
 
“เข้….โคตรอวดดีเลยว่ะ นี่ขนาดมันมีแผลเป็นขนาดใหญ่ที่ตัวตั้งสองแผล”
 
วัยรุ่นทั้งสี่โห่ใส่กันเป็นจังหวะ  พวกเขามองราวกับว่าเย่เฟิงเป็นพวกโง่เง่า   คนพวกนั้นเป็นสมาชิกแก๊งของเมืองเป่าชานที่อยู่ใกล้กับหมู่บ้านแห่งนี้ ซึ่งมักจะสุ่มหัวกันอยู่แถวๆนี้ทั้งวัน พวกมันมักจะเข้ามาเก็บค่าคุ้มครองในบริวณนี้เป็นบางโอกาสซึ่งเป็นที่รู้จักกันไปทั่ว และถูกเรียกว่าสี่หนุ่มรูปหล่อแห่งเป่าชาน
 
ทั้งสี่คนนี่มักลงมืออย่างโหดเหี้ยม และนั้นเป็นเหตุผลว่าทำไมพวกมันถึงได้รับการยอมรับจากหัวหน้าแก๊ง
 
วันนี้ พวกมันมาเดินเล่นที่หมู่บ้านนี้ และคอยมองหาเหยื่อที่เป็นเด็กสาวมาเล่นสนุก เมื่อเห็น’เย่เฟิง’ที่เดินผ่านมา ก็ปลุกความสนใจของพวกมันทันที ด้วยท่าทางที่ดูมีพิรุธของ’เย่เฟิง’ พวกมันไม่มีทางปล่อยเขาไปง่ายๆแน่
 

 
“ไอ้หนู เข้ามาหาฉันแล้วเอาของนั่นออกมา ไม่งั้นถ้าพวกเราเริ่มลงมือเมื่อไหร่ แกได้ร้องขี้มูกโป่งหาแม่แกแน่”
 
หนึ่งในคนพวกนั้นที่มีผมสีพบลอนด์และเจาะหูข้างเดียว พูดอย่างหยิ่งยโสขณะชี้นิ้วมาทาง’เย่เฟิง’
 

 
“หวงจื่อ ไม่ต้องพูดมากไป เดี๋ยวกระทืบมันสักที มันก็เชื่อฟังพวกเราแล้ว”
 
‘เกาโซ่ว’ คนตาตี่ซึ่งอยู่ในกลุ่มวัยรุ่นพวกนั้น พูดขึ้นมาพร้อมกับถกแขนเสื้อขึ้น มันเตรียมตัวจะจัดการกับ’เย่เฟิง’
 

 
“แกไม่ยอมเอาของออกมาใช่ไหม? ได้”
 
ชัดเจนว่าชายคนนี้ต้องการจะปล้นของๆเขา   สีหน้าของ’เย่เฟิง’จึงพลันเปลี่ยนเป็นเยียบเย็นทันที   ตอนนี้ชายหนุ่มอารมณ์เสียอยู่แล้วจากการที่เขาไม่สามารถหาร่องรอยของ’ซูเฟยหยิ่ง’ได้เลย และยิ่งไปกว่านั้น คนพวกนี้ยังมาออกคำสั่งกับเขาอีก นี่จะไม่เขาโมโหได้อย่างไร?
 
‘เย่เฟิง’ดึงของทั้งสองออกมาซึ่งเป็นไข่มุกอันแวววับและของอีกสิ่งที่เต็มไปด้วยหลิงชี่ จากนั้นจึงพูดเสียงเย็น
 

 
“นี่ แล้วบอกฉันได้หรือยังว่าพวกนายมีโทรศัพท์มือถือไหม?”
 
 
“ของที่ดูสวยงามพวกนี้มันอะไรกัน?”
 
เมื่อคนพวกนั้นเห็นสิ่งที่’เย่เฟิง’เอาออกมา พวกมันก็ตกใจและรู้สึกงงงวยเล็กน้อย จากนั้น พวกมันจึงเริ่มกระซิบกระซาบกัน
 

 
“เห้ย มันอาจจะเป็นไข่มุกเรืองแสงก็ได้จะเว้ย! ฉันเคยเห็นในทีวี”
 
 
“เย็xเข้ ถ้ามันเป็นไข่มุกเรืองแสงในตำนานจริง งั้นก็ขายได้หลายตังเลยสิว่ะ?”
 
 
“ถึงว่า เจ้าเด็กนั่นมีสภาพแบบนั้นเพราะมันเข้าไปหาสมบัตินี่เอง”
 
ตาของวัยรุ่นทั้งสี่คนลุกวาวทันที พวกมันมองมายัง’เย่เฟิง’ด้วยเจตนาร้าย ชัดเจนว่าพวกมันเห็นเขาเป็นแกะอ้วนตัวใหญ่ เจ้าเด็กที่เสื้อผ้าขาดรุงริ่งนี่ถึงกับมีสมบัติล้ำค่าแบบนี้ นั่นทำให้พวกมันรู้สึกอยากได้อย่างยิ่ง
 
‘เย่เฟิง’ที่เข้าใจความคิดของพวกมันแจ่มแจ้งแค้นเสียงเย็น เขาขี้เกียจพูดเรื่องไร้สาระอะไรอีก ดังนั้น เขาจึงก้าวไปข้างหน้าแล้วปลดปล่อยฝ่ามือแปดทิศออกไปทันที   เขาไม่จำเป็นต้องออกแรงเต็มที่เพื่อจัดการกับคนพวกนี้ พวกมันไม่มีเวลาได้ตอบสนองกับสิ่งที่เกิดขึ้นเลยแม้แต่น้อย
 
ในชั่วพริบตา หมัดของ’เย่เฟิง’ต่อยใส่พวกมันจนลงไปนอนกับพื้น และร้องโอดโอยด้วยความเจ็บปวด   จากระยะไกล คนในหมู่บ้านบางคนเห็นวัยรุ่นทั้งสี่ถูกต่อยโดยใครบางคน ซึ่งทำให้พวกเขารู้สึกประหลาดใจอย่างยิ่ง   อันธพาลทั้งสี่คนนี้มาจากเป่าชานซึ่งมักเข้ามาขู่กรรโชกผู้คนทุกๆวัน
 
ยิ่งไปกว่านั้น พวกมันยังล่อลวงเด็กสาวที่ไร้เดียงสาในหมู่บ้านสู่ธุรกิจสกปรกจนต้องลาออกจากโรงเรียน คนพวกนี้มีอิทธิพลมาก เด็กสาวมากมายต้องถูกนำพาไปในทางที่ผิด และสุดท้ายพวกเธอก็ต้องกลายเป็นหญิงโสเภณี
 
แต่สิ่งที่พวกเขากังวลคือเด็กที่สวมเสื้อผ้ามอมแมมคนนี้ ในเมื่อเขาได้ทำร้ายวัยรุ่นทั้งสี่ซึ่งเป็นการล่วงเกินแก๊งเป่าชาน สุดท้าย เขาอาจต้องพบจุดจบที่ไม่สวย
 

 
“ฉันบอกว่าขอยืมมือถือไง ไม่ได้ยินรึไงว่ะ?”
 
‘เย่เฟิง’มองไปยังวัยรุ่นที่มีผมสีบลอนด์แล้วพูดเสียงเย็น
 

 
“ข…ขอยืมมือถือ?”
 
อาการตื่นตกใจปรากฏขึ้นบนใบหน้าของชายผมบลอนด์ เพราะมันไม่คาดคิดเลยว่าคนๆนี้จะทำให้พวกมันตกอยู่ในสภาพแบบนี้ได้ ชายผมบลอนด์รีบล้วงเข้าไปในกระเป๋าซึ่งดูเหมือนมันพยายามขวานหาโทรศัพท์มือถือ
 
แต่ทันใดนั้น สีหน้าของมันพลันเปลี่ยนเป็นเหี้ยมเกรียม
 

 
“ไปตายซะไอ้เวร!”
 
ชายผมบลอนด์ล้องเอามีดปอกผลไม้ออกมาแล้วพุ่งไปยัง’เย่เฟิง’พร้อมกับกวาดมือเพื่อหมายจะแทงใส่หน้าอกของเขา
 
เพี๊ยะ!   เพียงมือเดียว
 
‘เย่เฟิง’ตบฝ่ามือทำให้มีดเล่มนั้นกระเด็นออกไป และตอนนั้นเอง สีหน้าของชายหนุ่มพลันเปลี่ยนเป็นเย็นยะเยือก ในเมื่อมันกล้าลอบทำร้ายเขา แล้วจะให้เขาปล่อยมันไปง่ายๆอย่างงั้นหรอ?
 
ดังนั้น ‘เย่เฟิง’จึงยกเท้าขึ้นมา แล้วกระทืบลงไปยังหลังมือของชายผมบลอนด์ และด้วยที่เขาควบแน่นเจินชี่ไว้ที่เท้า ส่งผลให้กระดูกมือของมันแหลกละเอียดทันที
 

 
“อ๊ากกกกกก!!!”
 
เสียงกรีดร้องอันโหยหวนของชายผมบลอนด์ดังไปทั่วทั้งหมู่บ้าน   อารมณ์ของ’เย่เฟิง’กลายเป็นมืดมนทันทีเมื่อฝ่ายตรงข้ามพยายามสร้างปัญหาให้เขาซ้ำแล้วซ้ำเล่า
 

 
“ใช่ๆ หมู่บ้านหนานก่าง ที่นี่มีเด็กคนหนึ่งที่มีพลอยกับกับหินล้ำค่า มันกำลังต่อสู้อยู่……”
 
เวลานี้ วัยรุ่นคนหนึ่งที่ชื่อ’เกาโซ่ว’หันไปมองด้านหนึ่งแล้วพูดถึงสถานการณ์ตอนนี้ในโทรศัพท์ ซึ่งเหมือนกับมันกำลังขอความช่วยเหลือ
 

 
“บอกให้เอามือถือมาไงวะ!”
 
‘เย่เฟิง’เดินเข้ามาหา’เกาโซ่ว’แล้วหยิบมือถือในมือของมันไปทันที พร้อมกับก้มลงมองสายที่กำลังติดต่ออยู่ มันมีชื่อว่า‘พี่ใหญ่เทียนเป่า’ นั่นแสดงว่า พี่ใหญ่เทียนเป่าคนนี้คือหัวหน้าของแก๊งอันธพาลพวกนี้สินะ
 
‘เย่เฟิง’ไม่ได้กะจะวุ่นวายกับเรื่องของแก๊งนี้อีก แล้วปล่อยให้เป็นหน้าที่ของแก๊งอสรพิษสวรรค์จัดการ เพราะเขาไม่จำเป็นต้องใส่ใจกับแก๊งเล็กๆตามชนบทพวกนี้   ‘เย่เฟิง’โทรศัพท์หาชายหน้าบากทันที
 

 
“หน้าบาก นี่เย่เฟิงนะ ช่วยมารับฉันที่หมู่บ้านหนานก่างเมืองเป่าชานที”
 
เมื่อชายหน้าบากได้ยินเสียงของ’เย่เฟิง’ เขาตื่นเต้นอย่างยิ่ง ถึงอย่างนั้น เขารีบสงบใจอย่างรวดเร็วแล้วตอบกลับไปด้วยในเสียงเคร่งเครียด
 

 
“พี่เย่ ที่เหยียนจิงมีปัญหาแล้ว พวกเราต้องรีบกลับไปที่นั่นด่วน….”
 
 
“เกิดอะไรขึ้น?”
 
‘เย่เฟิง’ขมวดคิ้ว
 

 
“ซ่งหู่มันทรยศพวกเรา!”
 
ชายหน้าบากตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงเจ็บใจ   เมื่อ’เย่เฟิง’ได้ยินดังนั้น ใบหน้าเขาพลันมืดลงทันที  ‘ซ่งหู่’ ชายหน้าเหลี่ยมที่หน้าบากให้ดูแลแก๊งอสรพิษสวรรค์แทนตอนพวกเขาไม่อยู่ที่เหยียนจิงงั้นรึ?
 
‘เย่เฟิง’จำได้ว่ามันมีหลานคนหนึ่ง ซึ่งเป็นชายในชุดสูทตะวันตกที่เคยมีเรื่องกับเขาบนรถไฟ   แย่แล้ว!   สีหน้าของ’เย่เฟิง’พลันเปลี่ยนไปทันที ถ้าเป็นแบบนั้น ‘ซูเหมิงหาน’ก็อยู่ในอันตรายแล้วสิ
 
……………………….
 
แปลโดยทีมงาน GSI
 
ที่มา: