“นายชุดคลุมสีเทาเจ้าสามารถบอกข้าได้รึไม่ ว่านั้นคือทักษะเร้นลับที่หาที่เปรียบใดในโลกใช่หรือไม่?”
 
ณ เวลานี้ ‘หลิน หลาน’ ได้มาปรากฏตัวอยู่เบื่องหลังของ’ชูเฟิง’และเขาได้สะบัดแขนใหญ่ของเขามันคือ โล่กิเลน ที่ส่งแรงดันที่น่ากลัวออกมาพุ่งเข้าใส่’ชูเฟิง’จากด้านหลัง
 
มันอาจกล่าวได้ว่าความเร็วของ ‘หลิน หลาน’ เป็นสิ่งที่เร็วเกินไป ความเร็วของเขาได้หลอมรวมเขากับทักษะการต่อสู้มันจึงทำให้ความเร็วของเขานั้นได้เกินจินตนาการของ’ชูเฟิง’และแม้แต่รูปแบบอำนาจวิญญาณของเขาก็ไม่อาจที่จะปกป้องเขาได้
 

 
“บัดซบ!!”
 
ในขณะที่เขาต้องเผชิญหน้ากลับความแข็งแกร่งของ โล่กิเลน นั้นมีเพียงพยัคฆ์ขาวสังหารเท่านั้นที่สามารถต่อสู้กับมันได้ แต่ในขณะที่เขาต้องการที่จะเชื่อมโยงกับพยัคฆ์ขาวในร่างกายของเขาเพื่อจะใช้ทักษะพยัคฆ์ขาวสังหารอีกครั้ง แต่ทว่าในครั้งนี้เขาได้ค้นพบว่าการเชื่อมต่อของเขานั้นหายไป
 

 
“นี่มันเกิดบ้าอะไรขึ้น?”
 
วิธีการที่แข็งแกร่งที่สุดของเขา ทักษะพยัคฆ์ขาวสังหารในตอนนี้ไม่สามารถที่จะนำมาใช้ได้ มันเลยทำให้’ชูเฟิง’ตื่นตระหนกเป็นอย่างมาก และในขณะนั้นเขาได้ทำการหลบ โล่กิเลน ของ ‘หลิน หลาน’ อย่างรวดเร็ว
 
อย่างไรก็ตามหลังจากที่’ชูเฟิง’ได้หลบ โล่กิเลน ทันทีก็ได้เปลี่ยนทิศทางและพุ่งตรงไปที่’ชูเฟิง’อีกครั้ง แต่ในครั้งนี้นั้นมันมีความเร็วมากยิ่งขึ้นกว่าเก่า
 
***หวืบบ***
 
ภายใต้สถานการณ์เช่นนี้’ชูเฟิง’ไม่กล้าที่จะประมาทอีกต่อไป เขาได้ใช้ทักษะร่องนภาอย่างรวดเร็วและมุ่งหน้าเข้าสู่หุบเขาร้อยเลี้ยว
 

 
“ลู่หยุน เจ้ารออยู่ที่นี่”
 
หลังจากที่บอกกลับ ‘กง ลู่หยุน’
 
‘หลิน หลาน’ ก็ได้ไล่ตาม ‘ชูเฟิง’ไปอย่างรวดเร็วพร้อมกล่าวอย่างเสียงดังว่า
 

 
“นี่ชายชุดคลุมสีเท่าเจ้าจะรีบหนีข้าไปไหน ทำใมไม่บอกข้าเกี่ยวกับทักษะเร้นลับซะก่อนล่ะ?”
 
 
“บัดซบ!! นี่มันเกิดเรื่องบ้าอะไรขึ้น? ทำไมข้าถึงใช้ทักษะความเร้นลับของข้าไม่ได้กัน “
 
‘ชูเฟิง’ค่อนข้างเป็นกังวล เพราะสิ่งเดียวที่เขาสามารถต่อกรกลับ ‘หลิน หลาน’ ได้คือทักษะพยัคฆ์ขาวสังหาร แต่อย่างไรก็ตามในตอนนี้เขาไม่สามารถที่จะใช้มันได้ นั้นจึงหมายความว่าในตอนนี้เขาไม่มีทางที่จะต่อกรกลับ ‘หลิน หลาน’ ได้เลย
 

 
“เจ้าโง่! ทักษะเร้นลับนั้นเป็นสิ่งที่พิเศษมากพวกมันนั้นมีชีวิต พวกมันนั้นไม่อาจถูกควบคุมได้โดยอำนาจแก่นแท้ แม้ว่าพลังวิญญาณของเจ้าจะได้รับการส่งเสริมขึ้นมาเป็นดินแดนแก่นแท้ แต่นั้นก็คือการที่เจ้ายืมอำนาจพลังวิญญาณมาจากข้าในความเป็นจริงเจ้ายังคงอยู่แค่ในดินแดนแหล่งกำเนิดวิญญาณ.”
 
 
“ดังนั้นมันจึงไม่ยอมให้เจ้าใช้อำนาจของมันได้ตามใจชอบ ในตอนนี้เจ้าได้ใช้ความสามารถของทักษะเร้นลับจนมาถึงขีดสุกแล้วนี่คือขีดจำกันของเจ้า ภายในวันนี้ข้าเกรงว่าเจ้าจะไม่สามารถที่จะใช้ทักษะเร้นลับได้อีก”
 
‘ต้าน ต้าน’ เตือนอย่างเคร่งขรึม
 

 
“แบบนี้ก็ได้หรอ!!?”
 
หลังจากที่’ชูเฟิง’ได้ทราบความจริงเขานั้นทั้งโกรธแค้นและแสนจะรำคาญ เพราะเขาเกลียดชังศัตรูของเขา ไม่เพียงแต่เขาฆ่าศัตรูไม่ได้เขายังต้องถูกบังคับให้หลบหนีอย่างหัวซุกหัวซุนอีก อย่างแท้จริงเขานั้นต้องพยายามเก็บความคับแค้นข้องใจของตนเองกลับมา
 
เพราะในตอนนี้เขาไม่สามารถทำอะไรกลับมันได้ ใครบอกว่าเขานั้นมีความแข็งแรงมากพอ? ถ้าเขาไม่ได้พึ่งพลังของ ‘ต้าน ต้าน’ และใช้แค่พลังวิญญาณของเขาเองไม่ต้องพูดถึง ‘หลิน หลาน’ แม้แต่ ‘กง ลู่หยุน’ ก็ยังสามารถทำให้เขาตกอยู่ในสถานการณ์ในตอนนี้ของเขาได้เช่นกัน
 

 
“ชูเฟิงเจ้าไม่สามารถที่จะจัดการกลับเรื่องนี้ได้ ปล่อยให้ข้าได้ควบคุมร่างกายของเจ้า. “
 
‘ชูเฟิง’ได้ใช้ทักษะท่องนภา มาเป็นเวลานานมากแล้ว แต่ระยะห่างของเขาและ’หลิน หลาน’ นั้นกับเริ่มที่จะใกล้เข้ามาเลื่อยๆ ‘หลิน หลาน’ นั้นชั่งแข็งแกร่ง ในด้านของพลังวิญญาณดังกล่าว’ชูเฟิง’นั้นเป็นจริงค่อนข้างที่จะอ่อนแอเกินไปและตกอยู่ในสถานการณ์เช่นนี้มันเลยทำให้ ‘ต้าน ต้าน’ ต้องการที่จะควบคุมร่างกายของเขาอีกครั้ง
 

 
“ไม่! ข้าจะไม่ยอมให้เจ้าได้รับบาดเจ็บอีกครั้งเพราะข้าอีก”
 
เมื่อ ‘ต้าน ต้าน’ ใช้พลังอำนาจวิญญาณอสูรฟ้าของเธอนั้น มันจะทำให้เธอได้รับบาดเจ็บเจียนตายเพราะงั้น’ชูเฟิง’จึงปฏิเสธทันที
 

 
“เจ้าโง่เอ้ย!! ในชั่วชีวิตของข้าไม่เคยเจอใครโง่เช่นเจ้ามาก่อน รีบปล่อยให้ข้าควบคุมร่างกายของเจ้าเดี้ยวนี้ ถ้าเจ้าตายไปข้าก็ต้องตายไปด้วยเช่นกัน”
 
‘ต้าน ต้าน’ ข้องใจ
 

 
“นับจากนี้ไปข้าจะปกป้องเจ้าข้าจะไม่ยอมให้เจ้าต้องเจ็บปวดเพราะข้า แม้ว่าข้าจะต้องตายข้าก็จะขอตายตรงหน้าของเจ้า”
 
‘ชูเฟิง’นั้นปากแข็งเหลือใจและหลังจากที่เขาพูดแสงไฟใต้ฝ่าเท้าของเขาก็ยิ่งสว่างมากขึ้นและความเร็วของเขาก็ยังเพิ่มขึ้นด้วยเช่นกัน
 

 
“นี่นายชุดคลุมสีเทามันจะเป็นการดีที่สุดถ้าเจ้าจะบอกข้าเกี่ยวกับทักษะเร้นลับมาก่อนที่เจ้าจะไป”
 
พอเห็นเช่นนั้น ‘หลิน หลาน’ ก็ได้เปลี่ยนทักษะของเขาและสลาย โล่กิเลน อันแข็งแกร่งออกไป
 
หลังจากนั้นเขาก็ได้เริ่มขยับมือของเขาและไอเย็นมากมายได้ปรากฏตัวขึ้นและแพร่กระจายออกไปอย่างรวดเร็วไม่ว่าจะเป็นดอกไม้ ทุ่งหญ้าหรือแม้แต่ต้นไม้ใหญ่ ไม่ว่าจะเป็นสิ่งใดก็ตามเมื่อถูกเข้ากลับไอ่เย็นพวกมันจะถูกแช่แข็งและตายในทันที
 

 
“บรรยากาศแบบนี้ทักษะการต่อสู้ระดับ 6”
 
‘ชูเฟิง’ได้หันหัวกลับไปมองและเมื่อเห็นมันจึงทำให้เขาถึงกับตกใจกลัว
 
ในพื้นที่ด้านหลังของเขาทั้งหมดได้ถูกแช่แข็งด้วยไอเย็นเยือกแข็ง มันดูราวเหมือนกับสัตว์ประหลาดที่มองไม่เห็นและยังให้ความรู้สึกเย็นที่เจาะไปถึงกระดูกมุ่งหน้าไปทาง’ชูเฟิง’เพื่อที่จะแช่แข็งเขาทั้งเป็น
 
จากแรงดันวิญญาณที่’ชูเฟิง’สัมผัสได้นั้นไม่ต้องสงสัยเลยมันคือทักษะการต่อสู้ระดับ 6 หรือแม้ว่ามันจะเป็นอย่างอื่นก็ตาม ‘ชูเฟิง’ไม่ได้คาดคิดเลยว่า’หลินหลาน’จะสามารถใช้ทักษะที่มีพลังอำนาจแข็งแกร่งได้ถึงขนาดนี้
 
ในทันที่’ชูเฟิง’ได้ใช้พลังงานสายฟ้าสีทองที่อยู่ในสายเลือดของเขาเพื่อเสริมพลังวิญญาณของเขาให้ขึ้นมาอยู่ในระดับ 2 ของแดนแก่นแท้วิญญาณ จากนั้นเขาก็ได้ใส่พลังงานของเขาทั้งหมดไปกับทักษะท่องนภาเพื่อที่จะพยายามหนีอีกครั้ง
 
แต่มันก็ไร้ประโยชน์เพราะไอเยือกแข็งนั้นมีขนาดใหญ่มากและยังเคลื่อนที่ได้อย่างรวดเร็วอีกด้วย และขณะนั้นระยะห่างของ ‘หลินหลาน’และ’ชูเฟิง’ก็เริ่มใกล้มากขึ้นเลื่อยๆ ถ้ายังคงเป็นแบบนี้ต่อไปเขาจะต้องถูกปกคลุมด้วยน้ำแข็งอย่างแน่นอน
 

 
“ยอมแพ้ซะ เจ้าไม่มีทางที่จะหลบหนีจากไอเยือกแข็งของข้าได้”
 
‘หลินหลาน’ ได้ยิ้มจนเห็นฟันและใบหน้าของเขายังแสดงถึงว่าเขากำลังจะได้รับในสิ่งที่เขาต้องการ
 

 
“บ้าเอ้ย! นี่ข้าจะต้องมาแพ้ที่นี่รึเนี่ย? “
 
 
“ไม่…ไม่ใช่วันนี้…ข้ายังแพ้ไม่ได้ ข้ายังไม่ได้แก้แค้นให้กับตระกูลของข้า แล้วข้าจะพ่ายแพ้ให้กลับมันได้ยังใง ข้าจะไม่ยอมนำความอัปยศมาสู่ตระกูลข้าเป็นอันขาด!!”
 
‘ชูเฟิง’ตะโกนในใจของเขาและในเวลาเดียวกันอำนาจแก่นแท้วิญญาณในร่างกายของเขาก็ได้พุ่งพล่านอย่างรวดเร็วและโคจรไปทั่วเส้นลมปราณพิเศษ ในที่สุดเขาก็ได้ประสบความสำเร็จ ประเภทของการพัฒนาที่เขาพยายามหลายครั้ง แต่ไม่เคยประสบความสำเร็จมันเป็นเคล็ดรับที่แท้จริงของทักษะท่องนภา
 

 
“ให้ข้าได้ดูหน่อยเถอะว่าเจ้าจะหลบหนีไปเช่นไร”
 
‘หลินหลาน’ได้วิ่งเข้ามาใกล้ชูเฟิงไปทุกทีและไอเยือกแข็งของเขาในตอนนี้ก็ได้ล้อมรอบ’ชูเฟิง’ปิดผนึกทุกเส้นทาง ‘ชูเฟิง’ในตอนนี้พูดได้ว่าถูกล้อมอย่างสมบูรณ์ไม่มีที่ไหนที่เขาสามารถหนีได้
 
* * * ปัง* * *
 
เพียงแค่ในเวลานั้น’ชูเฟิง’ได้จั้มขาของเขาลงไปที่พื้น และกระโดดทะยานขึ้นสู่ท้องฟ้า
 

 
“เหอะ…เจ้าคิดว่าเจ้าสามารถที่จะหลบหนีด้วยวิธีการเช่นนั้นรึยังใง? แต่ถ้าเจ้าสามารถบินได้ละก็มันก็อาจเป็นไปได้ที่เจ้าจะสามารถรอดไปจากไอเยือกแข็งของข้าล่ะนะ ฮ่า ฮ่า ฮ่า. “
 
เมื่อเขาเห็น’ชูเฟิง’กระโดดขึ้นไปบนท้องฟ้า ‘หลินหลาน’นั้นเพียงแต่ยิ้มอย่างเยาะเย้ย และไม่รีบร้อนเขาได้ควบคุมอากาศเย็นเป็นรูปแบบขนาดใหญ่ และรอให้’ชูเฟิง’ตกลงมาเพื่อที่เขาจะได้จับ’ชูเฟิง’อย่างสมบูรณ์
 
*** ตึบ ตึบ ตึบ ***
 
แต่แล้วสถานการณ์ที่น่าทึ่งก็ได้เกิดขึ้น เมื่อขาของ’ชูเฟิง’นั้นยังคงยืนอยู่บนอากาศและยังมีลักษณะเหมือนกำลังเดิน หลังจากนั้นร่างกายของของเขาเริ่มที่จะอยู่สูงขึ้นและสูงขึ้นระยะห่างระหว่างเขาและพื้นดินได้แล้วร้อยเมตร นั้นเขากำลังกระโดดอยู่บนท้องฟ้ายังงั้นหรอ? นั้นเขาสามารถเดินบนอากาศได้
 

 
“หลินหลานเมื่อพบกันครั้งหน้าข้าจะฆ่าเจ้า!”
 
‘ชูเฟิง’หันหัวของเขาไปรอบๆ และได้ทิ้งคำพูดของเขาเอาไว้เบื่องหลังก่อนที่จะมุ่งหน้าทะยานสู้ขอบฟ้าไกล
 
ปัจจุบัน ‘หลินหลาน’ได้พ่ายแพ้และยืนอยู่บนพื้นดินเบื่องล่าง เขายืนจ้องมองไปที่ท้องฟ้ายามค่ำคืนที่มีดาวสว่างไสว บนใบหน้าที่แก่ชราของเขานั้นเต็มไปด้วยอาการช็อกอยู่ไปพักนึ่งหลังจากนั้นไม่นานมากนักความรู้สึกของเขาก็เริ่มที่จะกลับมาก เขาได้พูดออกมาเบาๆว่า
 

 
“ฮ่า…ฮ่าฮ่า…มันบินได้!”
 
###############################################
 เอาล่ะเข้าสู่สาระเร้าใจท้ายบทกับ : นายกระทิข้น
 ปล.ที่ 1.
 
1 : นี่ 2 นายคิดเหมือนชั้นไหมว่าตอนนี้พี่เฟิงเราแม้งหนีเหมือนหมาเลย
 
2 : เราก็คิดเหมือนนายนะ 1
 
1 : แล้วนายล่ะ 3 คิดว่ายังใง
 
3 : ถ้ามันไม่ได้ปลดผนึกทักษะท่องนภารูปแบบที่ 3 ได้อย่างกะทันหันล่ะก็มันคงได้ตายห่าไปแล้ว จบอวสานนิยาย
 
เนื่องจากพระเอกตายแบบควายๆเพราะห้าวจัดไม่ประมาณพลังตัวเองแถมยังทำตัวพระเอกอีก
 
ต่างหาก **ไม่! ข้าจะไม่ยอมให้เจ้าได้รับบาดเจ็บอีกครั้งเพราะข้าอีก** , **นับจากนี้ไปข้าจะปกป้องเจ้าข้าจะไม่ยอม
 
ให้เจ้าต้องเจ็บปวดเพราะข้า แม้ว่าข้าจะต้องตายข้าก็จะขอตายตรงหน้าของเจ้า** #$#@%#..ถุย ถ้ามึงไม่ได้เป็น
 
พระเอกนะมึงตายไปตั้งแต่ 10 บทแรกล่ะ….งือ
 
1,2 : บางทีนายก็ดูอัคติไปนะ 3…..
 
ปล.ที่ 2. ว่ากันด้วยเนื้อหาที่ซ่อนอยู่ในเรื่อง ในตอนนี้ก็ไม่มีไรมากครับแถบไม่มีเงื่อนงำอะไรทิ้งท้ายไว้ให้เลย เอาง่ายๆก็ไม่มีคีย์เวิร์ดอะไรสำคัญๆนั้นเอง ในตอนนี้ก็ได้จบลงไปแล้วด้วยระหว่างการต่อสู้ของชูเฟิงกลับแบ็คของไอ่กง แต่!!เรื่องหุบเขาร้อยเลี้ยวนั้นมันยังไม่จบไง อย่าลืมสิว่านี่คือหุบเขาของขุมทรัพย์ ผมไม่เชื่อเด็ดขาดว่าคนอย่าไอ่เฟิงมันจะไปอย่างมือเปล่า แถมการเก็บเกี่ยวแบบธรรมดายังไม่ใช่ สไตไอ่เฟิงของเราซะด้วย อย่างพี่เฟิงเรานี่ ต้อง ปล้น ฆ่า ข่มขืน และห้าวเป้งใส่คนแก่ทุกคนที่ขวางหน้าถ้าสังเกตดีดี คนที่ชูเฟิงมันห้าวใส่มันเป็นคนแก่เสมอ เพราะก็ต้องติดตามกันว่ามันจะไปห้าวใส่ใครอีกรึป่าว ได้ข่าวว่ามีหลายสำนักด้วยนะที่มาที่นี่ แถม #1 ทั้งนั้น
 
ปล.ที่ 3. ทิ้งท้าย ปล.3 ถึงแม้ว่าเฟิงมันจะชอบห้าวแต่มันก็ห้าวกลับคนชั่วเสมอนะคนดีมามันก็ดีกลับแต่ถ้าคนไม่ดีดูถูกมันเมื่อไหร่แม้งเหี้ยกลับเลยในทันที่ แม่มนึกว่า 4 55555
 
ปล.ที่ 4.ว่ากันด้วยพระเอกในบทนี้ ก็คงหนีไม่พ้นพี่เฟิงเรา กลับ ฉากพระเอกๆที่พูดกลับ ต้าน ต้าน 5555 เอาโล่พระเอกไปเลยสำหรับคำพูดบทนี้
 
#################################################################################################
 
…..####เอาล่ะก็ขอจบสาระเร้าใจ : นายกระทิข้น ไว้เท่านี้ก่อนนะครับขอบคุณครับสำหรับผู้อ่านทุกท่าน####…..
 
ที่มา: