ตอนต่อไป“อ๊ากกกก!” แทฮยอคตื่นขึ้นมาด้วยเสียงกรีดร้อง มันเป็นฝันร้ายที่น่ากลัว
เรื่องนี้เกิดขึ้นไม่บ่อยนัก บางครั้งความฝันก็เหมือนกับความจริง ในขณะที่ตื่นเขาไม่สามารถแยกแยะความแตกต่างระหว่างความฝันกับความเป็นจริงได้
“อืม ฝันร้าย” ในความฝันเขาถูกกล่าวหาว่าเป็นอาชญากร ซึ่งได้รับโทษประหารชีวิต
“เวรเอ้ยยย” เขาสบถออกมาเมื่อคิดถึงมัน
แทฮยอคยังคงนั่งอยู่บนเตียงไม่ลุกไปไหน
“…เดี๋ยวนะ ฉันถูกขังคุกอยู่ 10 ปีเพราะความผิดที่ฉันไม่ได้ทำ? หลังจากนั้นฉันจะถูกตัดสินให้ประหารชีวิต “
แทฮยอคไม่ได้ฆ่าใคร แต่มีหลักฐานที่สมบูรณ์แบบทั้งกล้องวงจรปิดในที่เกิดเหตุ อาวุธที่มีลายนิ้วมือเขาและพยานที่เห็นเขาหนีออกจากที่เกิดเหตุ
“เวรเอ้ย!” ร่างกายของเขาเริ่มสั่นเทา
“เดี๋ยวก่อน มันเป็นแค่ความฝัน แค่คิดว่ามันเป็นความฝันก็จบ..” แต่เขารู้สึกถึงบางอย่าง มันเหมือนความจริงมากกว่าความฝัน เขารู้สึกราวกับว่าถูกขังอยู่ในเรือนจำในฐานะนักโทษประหารชีวิตจนถึงเมื่อวานนี้
ถ้านั่นคือความฝัน แล้วตอนนี้เขาเป็นใคร? แทฮยอคมองไปรอบๆ มันเป็นห้องพักขนาดสามพยอง ภายในห้องมีเตียงสองชั้นและโต๊ะทำงานสองตัว นอกจากนี้ยังมีตู้หนังสือขนาดเล็กที่มีโครงสร้างเรียบง่าย มีความชื้นที่เป็นลักษณะเฉพาะและยังส่งกลิ่นคร่ำครึเช่นเดิม
นี่เป็นห้องที่เขาอยู่กับน้องชายแทมิน ก่อนที่เขาจะจบการศึกษามัธยมปลาย
‘อะไรเนี่ย? เหมือนฉันกำลังรำลึกความทรงจำที่ผ่านมาแล้ว 10 ปี บ้าไปแล้ว ทั้งหมดนี้เหมือนในความฝันนั่น “
ในความฝันผ่านมาแล้ว 15 ปี แต่ความจริงเป็นเพียงแค่คืนเดียวเท่านั้น แล้วความรู้สึกที่ไม่ลงรอยกันนี่คืออะไร?
“อย่างไรก็เถอะ ฉันยังเป็นนักเรียนมัธยมใช่ไหม? ไม่ใช่นักโทษประหารชีวิต? “แทฮยอคสงบจิตใจที่วุ่นวายและต้องการพิสูจน์
“ใช่ กระจกไง!” แทฮยอคคุ้ยหากระจกอย่างไม่สนใจว่าข้าวของจะกระจัดกระจายไปทั่วห้อง เขาจะแก้ปัญหาต่างๆ หลังจากยืนยันรูปร่างหน้าตาของเขาแล้ว
แล้วถ้าเขาดูไม่เหมือนเด็กมัธยมปลาย แต่เป็นผู้ชายอายุ 30 ล่ะ … แค่คิดถึงมันก็ทำให้รู้สึกขนลุกขึ้นมาทันที
ในที่สุดเขาก็เจอกระจก มันเป็นกระจกขนาดเล็กที่สามารถใช้มือถือได้
“ฮึ,รสนิยมแย่มาก ” ปีศาจที่แกะสลักอยู่บนกระจกทำให้เขารู้สึกไม่ดี
“ฉันมีกระจกแบบนี้ด้วยเหรอ?” มันอาจจะเป็นของน้องชายก็ได้ เขาพบมันวางอยู่บนชั้นหนังสือที่ทั้งคู่ใช้ร่วมกัน
“… ว๊าา ยังดีที่ฉันยังเป็นเด็กมัธยมปลาย ” คนที่อยู่ในกระจกดูเหมือนจะยังอยู่ในช่วงวัยรุ่น
“เอ๊ะ แล้วนั้นอะไร?”
แทฮยอคมองไปรอบๆ ด้วยท่าทางประหลาด แต่ก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้น
เขามองไปที่กระจกอีกครั้ง และเห็นจดหมายแปลกๆ มากมาย
[ซอ แทฮยอค]
– ชื่อ : เทพเจ้าอาชญากรรม
– ระดับ : สามัญชน (ขาดเงื่อนไขในการอัพเกรด)
– สกิลที่ได้รับ : ไม่มี
นอกจากนี้กระจกก็ยังแสดงหน้าต่างสถานะอีกด้วย
แทฮยอคหัวเราะกับตัวเอง
“ของเล่นอันนี้เยี่ยมจริง”
เนื้อหาทั่วไปที่เห็นได้จากเกมออนไลน์ยอดนิยม คนที่ชอบของแบบนี้ ภายในบ้านก็มีแต่แทมินเท่านั้น
แต่ไม่ว่าจะด้วยอะไรเขาก็ยังเป็นแค่นักเรียนมัธยมปลายเท่านั้น แทฮยอคถอนหายใจด้วยความโล่งอก
เขาไม่ได้เป็นนักโทษประหารที่ถูกกล่าวหา เขาเป็นซอ แทฮยอค นักเรียนเกรด 2 โรงเรียนมัธยมปลายที่อาศัยอยู่กับพี่สาวและน้องชาย จากนั้นเขาก็เริ่มจำบางอย่างได้ เขาแตกต่างจากน้องชายซึ่งเป็นเด็กนักเรียนดีเด่น ผิดกับเขาที่ชอบทำตัวเหลวไหล บางครั้งก็ชอบก่อเรื่องในโรงเรียนและไม่สามารถพูดได้ว่าเกรดของเขาดี ดังนั้นเขาจึงก็ได้รับการปฎิบัติว่าเป็นตัวแสบคนนึง แต่อย่างน้อยเขาก็ไม่ได้เป็นอันธพาลในโรงเรียน
“อืม แทมินไปแล้วหรือยัง?” เขาได้กลิ่นหอมของอาหารจากที่ไหนสักที่ ดูเหมือนว่าพี่สาวของเขา ซอ ฮารัน กำลังเตรียมอาหารเช้า เขาเริ่มตระหนักแล้วว่าตัวเองกำลังหิว
“แทฮยอค! มากิน! “เขาได้ยินเสียงพี่สาวเรียก
แทฮยอคยิ้มเกาหัวและมุ่งหน้าไปที่ห้องครัว
* * *
“……”
ตาของแทฮยอคเปลี่ยนเป็นสีแดง ฮารันจึงถามด้วยความประหลาดใจ
“เป็นอะไร? แกฝันร้ายเหรอ? “
แทมินที่นั่งอยู่ตรงข้ามกับแทฮยอค เงยหน้ามอง ก่อนที่จะขยับตัวไปหาหนังสือคำศัพท์ภาษาอังกฤษที่อ่านก่อนหน้า เขาไม่มีเวลามากในการเตรียมตัวสอบครั้งนี้ ดังนั้นแม้เวลาในการอ่านหนังสือขณะรับประทานอาหารก็ยังมีค่า
“ฝุ่นเข้าตาฉัน”
เมนูอาหารเช้าวันนี้เป็นสตูว์กิมจิ มีเต้าหู้เพียงเล็กน้อยและไม่มีชิ้นเนื้อแม้แต่ชิ้นเดียว ฮารัน ลังเลก่อนพูดว่า
“… พี่ขอโทษนะ พี่จะปรุงเนื้อให้ ถ้าได้เงินมา”
พ่อแม่ของพวกเขาเสียชีวิตในอุบัติเหตุ ฮารันจึงกลายเป็นผู้ปกครองแทฮยอคและแทมินแต่เพียงผู้เดียว แม้จะเริ่มผลิบานในช่วงอายุ 20 ต้นๆ แต่เธอก็ต้องทำงานสองกะที่โรงงาน เธอไม่ได้แต่งหน้า แต่สำหรับแทฮยอคแล้ว เธอสวยกว่าคนไหนๆ ในโลก
แทฮยอคหัวเราะที่ริมฝีปาก ‘หลังจากเรียนจบมัธยมปลาย ฉันจะหางานทำและช่วยพี่สาวแบ่งเบาภาระ’
จากนั้นเขาก็ต้องตกใจ เมื่อความทรงจำในความฝันที่เขาเป็นนักโทษประหารชีวิตโผล่ขึ้นมา
‘หลังจากที่ฉันเรียนจบ ฉันได้ทำงานบริษัทรักษาความปลอดภัยของเอกชน เนื่องจากไม่มีประโยชน์อะไรที่จะรักษาร่างกายเอาไว้ ฉันทำงานที่นั่นเป็นเวลาสองปี จากนั้น …’
เขาถูกจับและถูกส่งตัวเข้าคุก
‘ไม่! มันเป็นความฝัน ความฝัน! บ้าเอ้ย…!’ แทฮยอคส่ายหัวไปมาตามทีวีที่กำลังสั่น เขาพยายามสลัดความทรงจำเกี่ยวกับนักโทษออกไป
-โจทก์กำลังหาที่อยู่ของ ยู ชุนโฮ ซึ่งเป็นนักโทษที่หนีจากเรือนจำกลางเมื่อวันที่ 9…
ฮารันส่ายหัวและส่งเสียงเอะอะขึ้นเมื่อได้ยินข่าวอาชญากรที่น่ากลัว
“โอ้ ให้ตายเถอะ เขายังไม่ถูกจับอีกเหรอ มีคนบอกว่าเขาอยู่ใกล้ๆเราด้วย แทฮยอค,แกจะออกไปข้างนอกได้ก็ต่อเมื่อยังสว่าง ถ้ามีใครขึ้นมาหาก็อย่าตามเขาไป เข้าใจไหม?”
“พี่ ฉันโตแล้วนะ ทำไมพี่ไม่พูดกับแทมินบ้าง?”
“แทมินเป็นคนหนักแน่น”
“แล้วฉันล่ะ?”
“อ่อนหัด!”
แทฮยอคและแทมินเป็นนักเรียนมัธยมปลายแล้ว แต่ฮารันก็ยังมองพวกเขาเป็นเด็ก แทฮยอคยิ้มให้กับความกังวลของพี่สาวและพยักหน้า
“ยังไงซะ ถึงตอนนี้จะยังไม่ถูกจับ? แต่อีกไม่นานต้องโดนจับได้แน่ … “
ยู ชุนโฮ ชื่อที่คุ้นเคย เขาพำนักอยู่ติดกับห้องแทฮยอคพักหนึ่งในฐานะนักโทษ
‘แน่นอน,นี่เป็นแค่ความฝันของฉัน’
แทฮยอครู้ว่าทำไมเค้าถึงฝันเช่นนั้น เป็นเพราะเขาต้องรับรู้เรื่องเหล่านี้ในข่าวทุกวัน
“พี่ชาย กินอะไรผิดสำแดงมาหรือเปล่า? ยู ชุนโฮ ถูกจับหลังจากฆาตกรรมมาแล้ว 7 ครั้งเมื่อสามเดือนก่อนและหนีออกจากคุกเมื่อสัปดาห์ที่แล้ว เขาเลยยังลอยนวลอยู่
แทมินที่กำลังกินข้าวเงียบๆ ถูกขัดจังหวะ
แทฮยอคขมวดคิ้ว แทมินสนใจเรื่องนี้ ในเวลานี้เขาคิดผิด
เพื่อความแน่ใจ …
“แกพูดเรื่องอะไร? ยู ชุนโฮหนีมาหกเดือนและถูกจับได้หลังจากก่อคดีฆาตกรรมมากกว่า 3 คดี”
แทมินถอนหายใจและกล่าวว่า
“ว๊า, พี่ชายมัวแต่อ่านการ์ตูน พี่น่าจะดูข่าวบ้าง ยู ชุนโฮ เนี่ยนะจะถูกจับได้? พวกเขาไม่มีข้อมูลอะไรเลย นอกจากว่าจะมีเงินรางวัลอย่างงาม .. ถึงจะฝันว่าจับเขาได้ “
เดี๋ยวนะ…ยู ชุนโฮไม่ได้ถูกจับได้คาหนังคาเขา หลังจากที่เขาพยายามหลบหนีเหรอ?
เขาเป็นพวกจิตไม่ปกติและช่างพูดทีเดียว ดังนั้นเขาจึงไม่ได้นอนและคุยจ้อเรื่องตัวเองจนถึงเช้า
หลังจากประสบความสำเร็จถึงสองครั้งเขาก็ได้ชื่อว่า ‘ราชาผู้แหกคุก’ สถานที่ที่เขาไปและวิธีการที่เขาหนีออกมามันชัดเจนอยู่ในหัวของแทฮยอคตอนนี้
“ชื่อของยู ชุนโฮ ไม่ใช่ชื่อของราชาผู้แหกคุกเหรอ?”
แทมินเลื่อนนิ้วชี้ไปที่ด้านข้างของศีรษะและขยับไปมา
“เฮ้ นี่ไม่ใช่สิ่งที่ควรทำกับพี่แกนะ! “
“อาา นี่ก็ 8 โมงแล้ว พี่ต้องรีบถ้าพี่ไม่อยากไปสาย กรรมการนักเรียนบอกจะตีขาพี่ด้วยไม้พาย ถ้าพี่ไปสายอีก”
แทมินลุกขึ้นและวิ่งไปที่ห้องของเขา
‘อันที่จริงฝันร้าย’ ไม่ใช่แม้จะเป็นราชาโจรสลัด แต่เป็นราชาผู้แหกคุกต่างหาก
“ถ้าความฝันเป็นจริง ผู้สมรู้ร่วมคิดของยู ชุนโฮจะถูกจับที่เมืองเอสตอนนี้” แทฮยอคพูดอย่างไม่มีเจตนากับความคิดของเขา
“แกต้องหลับอีกสักครึ่งรอบ” ฮารันหัวเราะ
สองสามนาทีผ่านไป
“ทะ แทฮยอค”
ฮารันที่กำลังกินข้าวขณะดูข่าวไปด้วย เริ่มสั่นราวกับว่าเธอกำลังเห็นผี
“ฮะ?”
“… แกเพิ่งจะพูดถึงผู้สมรู้ร่วมคิดของยู ชุนโฮใช่มั้ย?”
“ใช่ ทำไม?”
“ดะ ดูสิ”
ฮารันชี้ไปยังทีวีด้วยมือที่สั่นเทา
– ข่าวด่วน ผู้สมรู้ร่วมคิดของนักโทษหลบหนี ยู ชุนโฮ ถูกจับได้แล้วที่เมืองเอสตอนนี้
ปากของแทฮยอคเปิดอ้าด้วยความรู้สึกประหลาดใจ เขาไม่ได้สังเกตเห็นช้อนที่ร่วงตกลง
‘อะไร เป็นไปได้ยังไง?”
เนื้อหาของข่าวเหมือนกับความฝันของเขา นอกจากนี้พยานหลักฐานยังเหมือนกับการหนีครั้งแรกของยู ชุนโฮ
‘ฝัน มันเป็นความฝัน! แต่ทำไมมันเกิดขึ้นจริง’?
“… พี่ นี่รีรันเหรอ? มันเกิดขึ้นจริงเมื่อวานหรือวันก่อนใช่มั้ย?
“นั่น … ถ่ายทอดสด…”
คำพูดของพี่สาวเหมือนกริชที่ทิ่มแทงหน้าอกของแทฮยอค
ถ้านั่นคือความฝัน แล้วที่กำลังเกิดคืออะไร?
ฝันไปไกล? ย้อนกลับมาในอดีต? หรือแค่เรื่องบังเอิญ?
ฮารันจ้องแทฮยอคด้วยสายตาที่กังวล
แทฮยอคพยายามทำหน้าให้ดูสดใส
“ฮ่าฮ่า! แค่เรื่องบังเอิญ บางทีฉันน่าจะไปซื้อล็อตเตอรี่? “
“เฮ้ ~ แกทำให้ฉันตกใจ”
“ฉันจะไปโรงเรียนล่ะ วันนี้พี่กลับบ้านดึกใช่ไหม? ระวังตัวด้วยนะ “
“เจ้าชายไม่ต้องเป็นห่วง ฉันจะระวังตัว เรียนให้สนุกนะ”
“แน่นอน พี่สาว”
แทฮยอคคว้ากระเป๋าและเดินออกจากบ้าน เสียงหัวเราะหายไปจากใบหน้าของเขาทันที ตามความฝันแล้ว ยู ชุนโฮอยู่ไม่ไกลจากที่นี่
‘ฉันต้องรู้ให้ได้ว่ายู ชุนโฮอยู่ที่นั่นจริงๆมั้ย ฉันจะได้แน่ใจว่ามันเป็นแค่ความฝัน’
เขารู้สึกผิดต่อพี่สาว แต่เขาไม่สามารถไปโรงเรียนในเวลานี้ได้จริงๆ
———————————————————————————————————-
เล็กๆ น้อยๆ ท้ายเรื่อง
“พยอง” หน่วยวัดพื้นที่ของเกาหลี โดย 1 พยอง= 3.3 เมตร
“ซุปกิมจิ หรือ สตูว์กิมจิ” เป็นเมนูยอดฮิตของคนเกาหลี มีรสชาติทั้งเปรี้ยวเผ็ดเค็ม
ฝากติดตามกันต่อด้วยนะคร๊าบบบบ