GDK ตอนที่ 17 : รอยยิ้มซื่อ ๆ ที่แสนชั่วร้าย
 
แฟนนี่ตกใจเมื่อเห็นสภาพน่าสงสารของไบรอัน ขาเรียวยาวสวยงามของเธอรีบพุ่งเข้าไปหาหานซั่วทันที
 

 
“อ๊ากกกก…”
 
หานซั่วส่งเสียงร้องที่แสนเจ็บปวดขณะที่เลือดไหลอาบใบหน้า เขาจ้องมองแฟนนี่และพูดตะกุกตะกักเพราะกำลังทรมาน
 

 
“อาจารย์แฟนนี่… ทะ… ท่านเหยียบมือข้า!”
 
แฟนนี่สายตาสั้น เธอวิ่งมาเร็วเกินไปเพราะความเร่งรีบ โดยไม่สนใจแม้แต่น้อยว่าอะไรอยู่ใต้เท้าของเธอ และหานซั่วซึ่งนอนกองกับพื้นโดยยืดมือออกไปข้างหน้าเพื่อให้ดูสมจริง ผลจึงออกมาเป็นเช่นตอนนี้
 
รองเท้าของแฟนนี่เป็นรองเท้าบู๊ททรงสูงรัดรูป และเป็นส้นเข็ม แฟนนี่ซึ่งวิ่งมาด้วยความเร็วสูงจึงเหยียบลงไปบนมือซ้ายของหานซั่วเต็ม ๆ ความเจ็บปวดบนหน้าเขาไม่ใช่การเสแสร้งอีกต่อไป แต่เป็นความเจ็บที่บาดลึกลงไปถึงกระดูก
 
หานซั่วไม่ได้ทรมานกับอาการบาดเจ็บใด ๆ ในการต่อสู้ที่ยืดเยื้อกับแครี่และคนอื่น ๆ เมื่อครู่นี้เลย แต่ตอนนี้กลับได้มาทรมานกับอาการเจ็บกระดูกแบบนี้แทน
 

 
“โอ ตายจริง ขอโทษนะไบรอัน ข้าไม่เห็นว่ามือของเจ้ายื่นออกมาไกลขนาดนี้!”
 
แฟนนี่ตกใจและรีบขอโทษขอโพย รองเท้าบู๊ทที่ส้นปักอยู่บนมือซ้ายของหานซั่วรีบยกออกและย้ายตำแหน่งไปทางซ้ายอย่างรวดเร็ว …แต่ทว่ามือขวาของหานซั่วที่วางอยู่บนพื้น กลับเป็นจุดที่เท้าข้างเดิมของแฟนนี่กำลังจะเหยียบลงไปอีกครั้งพอดิบพอดี
 
หานซั่วตกใจสุดขีดเมื่อเห็นส้นเข็มที่แหลมราวกับหอกกำลังปักลงบนมือขวา เขารีบหดมือกลับมาด้วยความเร็วเหมือนสายฟ้า และปาด “รอยเลือด” บนใบหน้า ก่อนจะชี้ไปที่กลุ่มคนที่ยืนทำหน้าประหลาดใจอยู่ด้านหลังของเขาพร้อมกับโอดครวญและฟ้องทันที
 

 
“พวกนั้น… พวกนั้นทำร้ายข้า!”
 
สีหน้าของแฟนนี่เข้มขึ้นทันทีเมื่อได้ยิน แม้หน้าของแครี่และคนอื่น ๆ จะบาดเจ็บหลายแห่ง แต่พวกเขาก็รีบเช็ดรอยเลือดออกไปหมดสักพักแล้วตั้งแต่พวกเขาได้ยินว่ามีใครกำลังใกล้เข้ามา เพราะไม่อยากถูกสอบสวน จึงใช้มือเช็ดเลือดออกจากหน้า และรีบหยิบอาวุธโยนทิ้งไปทันที
 
พวกเขาวางแผนไว้แล้ว ว่าจะไม่ยอมปริปากบอกอะไรนอกจากไบรอันโชคร้ายเอง แต่ใครจะไปรู้ว่าหานซั่วจะชั่วร้ายขนาดโยนความผิดมาให้อีก ทั้ง ๆ ที่ตัวเองเป็นคนเล่นงานพวกเขาจนเละขนาดนี้
 
ดวงตาที่สวยงามของแฟนนี่ฉาบไปด้วยไหวพริบ เธอเพ่งมองแครี่และเพื่อน ๆ และพบว่าเสื้อผ้าของพวกเขาไม่เป็นระเบียบ ใบหน้าไม่มีเลือด แต่กลับมีรอยเลือดอยู่บนท่อนไม้ที่ถูกเขวี้ยงไกลออกไป
 
เธอมองทุกอย่างในปราดเดียว ก้มลงมองรอยเลือดที่หน้าและหลังของไบรอัน และได้ข้อสรุป “อย่างชาญฉลาด” ว่าเกิดอะไรขึ้นที่นี่ แครี่และคนอื่น ๆ ต้องรวมตัวกันมาทำร้ายไบรอันอย่างแน่นอน รอยเลือดที่เปื้อนบนท่อนไม้นั่นคือหลักฐาน!
 

 
“ข้าจะรายงานเรื่องนี้กับฝ่ายบริหารวิทยาลัย พวกเจ้าทุกคนรอรับการลงโทษได้เลย น่ารังเกียจจริง ๆ ยกพวกรุมรังแกไบรอันที่ผอมบางและอ่อนแอได้ถึงขนาดนี้!” แฟนนี่มองไปที่แครี่และพวกด้วยสายตาเย็นชา และพูดด้วยเสียงแหลมสูง
 
 
“อาจารย์แฟนนี่ ไม่ใช่นะครับ เจ้านั่นต่างหากที่ทำร้ายพวกเรา! แจ็ค เจ้าเห็นทุกอย่างนี่ ไบรอันใช่มั้ยที่เป็นคนทำ?”
 
แครี่ตะโกนอย่างตื่นตกใจและสิ้นหวัง
 
แจ็คอ้วนตัวน้อยยังยืนตัวสั่นอยู่ด้านข้าง เขาทั้งกลัวและตกใจกับการกระทำของหานซั่ว เมื่อได้ยินแครี่พูด เขาเหลือบไปเห็นหานซั่วที่กำลังนอนแผ่บนพื้นขยิบตาและใช้หัวส่งสัญญาณให้เขา
 
ความมั่นใจเพิ่มมากขึ้นทันที แจ็คสูดหายใจเข้าลึก ๆ และชี้นิ้วอ้วน ๆ ไปที่กลุ่มของแครี่และพูดด้วยน้ำเสียงอันชอบธรรมว่า
 

 
“หยุดโกหกซะที แครี่ ข้าไม่กลัวเจ้าหรอกในเมื่ออาจารย์แฟนนี่อยู่ที่นี่ พวกเจ้าทำร้ายไบรอันแล้วยังจะให้ข้าโกหกเพื่อช่วยพวกเจ้า แจ็คผู้ซื่อสัตย์คนนี้ไม่มีวันทำแบบนั้นแน่!”
 
แครี่และพวกเหมือนพยายามจะพูดอะไรสักอย่าง แต่ก็ถูกขัดจังหวะ เพราะแฟนนี่ยกมือห้ามไว้ พร้อมกับพูดอย่างเย็นชาว่า
 

 
“เลิกพูดจาไร้สาระแล้วก็รอการลงโทษไปเงียบ ๆ เถอะ!”
 
เมื่อหันกลับมา เธอมองหานซั่ว “ผู้น่าเวทนา” และดึงคอเสื้อเขาเพื่อยกตัวขึ้นมา เธอพูดอย่างอ่อนโยน
 

 
“มาเถอะ ข้าจะทำแผลให้นะ เจ้าเป็นหัวข้อค้นคว้าของข้า ข้ายอมให้เจ้าเจ็บตัวบ่อย ๆ แบบนี้ไม่ได้หรอก!”
 
ลมหายใจสดชื่นลอยมาแตะจมูกหานซั่วเมื่อเธอพูด ทำให้เขารู้สึกว่ามือที่ถูกเหยียบกลับไม่ได้เจ็บมากเท่าไหร่เลย เขาหันกลับมา ส่งสายตาเป็นสัญญาณให้แจ็ครีบออกไป และส่งยิ้มใสซื่อบริสุทธิ์ไปให้แครี่และพวก
 
คนพวกนี้เพิ่งถูกหานซั่วเล่นงานซะเละ แถมยังโยนความผิดทุกอย่างมาให้อีก ยิ้มซื่อบริสุทธิ์ที่พวกเขาเห็นตอนนี้ จึงถือว่าเป็นรอยยิ้มที่ชั่วร้ายและน่าสะพรึงกลัวมากที่สุดในโลกเลยก็ว่าได้
 
10 นาทีต่อมา ณ ห้องทดลองของแฟนนี่
 
นอกจากแฟนนี่แล้ว ลิซ่าก็อยู่ในห้องทดลองของแฟนนี่ด้วยเพราะต้องการถามคำถามบางอย่าง เธอมองหานซั่วด้วยสายตาแปลก ๆ ทำให้เขารู้สึกกระอักกระอ่วนไม่น้อย
 
แฟนนี่สั่งให้หานซั่วนอนลงบนเตียง และหยิบขวดยาขึ้นมา ตอนที่กำลังจะทายาให้หานซั่วนั้นเอง ลิซ่าหัวเราะเล็กน้อย และหยิบขวดมาจากมือเธอ พร้อมกับยิ้มอย่างร่าเริง
 

 
“อาจารย์แฟนนี่ ท่านไม่ได้ใส่แว่น ให้ข้าทำให้เถอะค่ะ”
 
แฟนนี่ไม่ทันคิดเกี่ยวกับคำพูดของลิซ่าจึงพยักหน้ารับ
 

 
“หืม? ได้สิ ทำความสะอาดแผลเขาไปนะ ข้าจะไปหาผ้าพันแผลก่อน แต่ไม่รู้ข้าเอาไปไว้ที่ไหนเนี่ยสิ”
 
แฟนนี่พึมพำกับตัวเองขณะที่รื้อค้นห้องทดลองซะกระจุยกระจาย ขณะที่ลิซ่าถือขวดยาไว้ในมือซ้าย และทาน้ำยาบนหลังของหานซั่วด้วยมือขวา เธอเพ่งมองร่างกายของเขาและพูดอย่างแผ่วเบาว่า
 

 
“เอ๋? แผลนี่ดูไม่เหมือนเพิ่งโดนมาเลยนี่นา ทำไมด้านบนของแผลถึงตกสะเก็ดแล้วล่ะ?”
 
หานซั่วสะดุ้งสุดตัว และร้องอย่างสิ้นหวังอยู่ภายในใจ ดูเหมือนเขาจะประเมินความประหลาดของร่างกายตัวเองต่ำไป ความสามารถในการฟื้นฟูร่างกายของเขาเพิ่มสูงขึ้นตั้งแต่ตอนเริ่มบ่มเพาะแก่นมนตรา บาดแผลที่เขาเพิ่งโดนเมื่อเช้าตรู่นี้ถึงได้เริ่มตกสะเก็ดแล้วทั้ง ๆ ที่เวลาผ่านไปได้ไม่นาน และโชคร้ายที่ลิซ่าดันเป็นคนที่ได้มาเห็นอีก
 
เขาไม่ส่งเสียงใด ๆ เพราะรู้ว่าไม่มีประโยชน์หากจะพูดอะไรออกไปตอนนี้ เขาอาจจะแกล้งทำตัวปัญญาอ่อนต่อไปจนจบเลยก็ได้หากลิซ่าไม่พูดอะไรต่อ เขาจึงเอาแต่ส่งเสียงครวญครางด้วยความเจ็บปวดราวกับว่าแผลนั้นช่างสาหัสและทรมานยิ่งนัก
 
ตอนนั้นเองที่อยู่ดี ๆ ความเจ็บปวดก็แผ่ซ่านไปทั่วหลัง เขาร้องโอดโอยอย่างเจ็บปวดและรีบหันหัวไปมองค้อนลิซ่า แต่กลับพบเพียงความปิติยินดีที่ได้ค้นพบความลับอะไรบางอย่างที่แฝงอยู่ในตาของเธอ เขาเงียบลงทันที และหัวเราะอย่างใสซื่อ
 

 
“เจ็บนะ”
 
เขาหันไปหาเธออีกครั้ง
 

 
“ไบรอัน เกิดอะไรขึ้น?”
 
แฟนนี่ถามหลังจากได้ยินเสียงกรีดร้องอย่างทรมานของเขา เธอยังหาผ้าพันแผลจากอีกด้านของห้องไม่เจอ
 

 
“อ๋อ อาจารย์แฟนนี่คะ ข้าแค่เผลอไปโดนแผลของเขาเข้า ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร ข้าจะระวังให้มากกว่าเดิมนะคะ!”
 
 
“ระวัง ๆ กว่านี้ก็ดีจ้า!”
 
แฟนนี่ตอบอย่างไม่ใสใจว่าจริง ๆ เกิดอะไรขึ้นกันแน่ในนั้น
 
กลิ่นหอมเย้ายวนลอยมาสัมผัสจมูกของเขาพร้อมด้วยลมหายใจอุ่น ๆ พ่นอยู่ข้างหู ลิซ่ากระซิบเบา ๆ
 

 
“เจ้าสารเลวไบรอัน คิดรึ ว่าข้าไม่รู้จริง ๆ ว่าเจ้าเสแสร้ง? หืม? เจ้ามาหลอกให้ข้ากลัวด้วยการแกล้งทำเป็นว่าตัวเองเป็นผีตายไปแล้ว แล้วก็ให้สูตรผิด ๆ ให้ข้าเอาไปผสมยา ถ้าข้าไม่ฉลาดพอจะทดลองกับแครี่และบอร์กก่อนล่ะก็ ป่านนี้ข้าคงทรมานจนตายไปแล้ว เพราะเจ้า
 
 
จะบอกอะไรให้นะ ข้ามาถึงที่ห้องทดลองนี่ก่อนแครี่ และได้ยินบทสนทนาของเจ้ากับแจ็คทุกอย่างผ่านผีกูลของข้า และข้ายังเห็นเหตุการณ์ทั้งหมดตอนที่เจ้าเล่นงานแครี่ด้วย เจ้าต้องปิดบังอะไรบางอย่างเอาไว้แน่ จริงมั้ย? เจ้ารู้แม้กระทั่งการวางแผนลอบกัดคนอื่นอีกต่างหาก! หึหึหึ ไม่เลวเลยนะ ไม่เลว!”
 
ลิซ่าทายาไปด้วยขณะที่กำลังพูด ความต้องการแก้แค้นแฝงมาในทีเพราะแรงกดบนแผลของหานซั่วที่รุนแรงขึ้นเรื่อย ๆ จิตใจของหานซั่วสับสนไปหมด เขาไม่รู้ว่าลิซ่ากำลังวางแผนจะทำอะไร ถึงแม้จะเจ็บแผลแทบตาย แต่ก็ไม่กล้าบ่นเสียงดังนัก เขาจึงทำได้เพียงกัดฟันทนและกลั้นเสียงร้องเอาไว้
 
ริมฝีปากอวบอิ่มของเธอเลื่อนมาใกล้หู ขณะที่กลิ่นหอมฟุ้งทั่วใบหน้าหานซั่ว ลิซ่าเห็นว่าเขาไม่ยอมส่งเสียง จึงพูดอย่างโกรธเกรี้ยวว่า
 

 
“ครั้งที่แล้วที่สนามฝึกซ้อม เจ้าบังอาจจูบข้า และ… จับข้าตรงนั้นด้วย ข้าไม่ปล่อยเจ้าไปง่าย ๆ แน่ ข้าจะรอเจ้าอยู่ที่ภูเขาจำลองด้านหลังอาคารเรียนคืนนี้ ถ้าไม่โผล่มาล่ะก็ เจ้าตายแน่!”
 
เธอกดมือลงบนแผลอย่างแรงเป็นครั้งสุดท้ายหลังพูดจบ ยิ้มย่องอย่างภาคภูมิใจในการแก้แค้นเมื่อหน้าของหานซั่วบิดเบี้ยวและร้องครางเบา ๆ อย่างเจ็บปวด เธอเดินไปหาแฟนนี่ ยื่นขวดยาให้และพูดว่า
 

 
“อาจารย์แฟนนี่คะ ข้าทายาให้เขาเสร็จแล้ว บังเอิญข้าเพิ่งนึกออกว่ามีบางอย่างต้องทำ ข้าต้องไปแล้วล่ะค่ะ แล้วข้าค่อยถามอาจารย์พรุ่งนี้แทนนะคะ!”
 
 
“โอ้ ได้เลย ไปเถอะจ้ะ”
 
แฟนนี่ตอบอย่างอาย ๆ และอุทานด้วยความประหลาดใจ
 

 
“อ๋า เจอจนได้ ข้าวางไว้ตรงนี้นี่เอง”
 
ขาเรียวงามของแฟนนี่เดินตรงมาหาหานซั่วทันที และกำลังจะทำแผลให้เขาอยู่แล้วตอนที่เธอเพ่งมองดูแผลของเขาใกล้ ๆ และสงสัยอย่างที่สุด
 

 
“เอ๋ ขอบรอบนอกของแผลเริ่มตกสะเก็ดแบบนี้ได้ยังไง!”
 
หานซั่วนอนคว่ำหน้าลงบนเตียงและกำลังวิตกกังวลในท่าทีของลิซ่า คิดไม่ออกว่าจะไปเผชิญหน้ากับเธอคืนนี้ได้ยังไง และหัวใจก็ต้องหล่นวูบอีกครั้งเมื่อได้ยินที่แฟนนี่พูด พลางคิดว่า ไม่ใช่แฟนนี่อีกคนนะ!
 
แฟนนี่ขมวดคิ้วแต่แล้วก็คลายออกอย่างรวดเร็ว ถอนหายใจและพูดว่า
 

 
“อา แผลบนหัวที่เคยโดนฟิทช์ตีเข้าคราวก่อนก็หายไปเร็วมากนี่นะ ทั้งหมดนี่เป็นเพราะเจ้าโดนคำสาปกรีดวิญญาณงั้นรึ? โอ น่ามหัศจรรย์จริง ๆ!”
 
 
“…..”
 
หานซั่วนิ่งเงียบและพูดอะไรไม่ออก เมื่อเห็นความคิดที่ทำให้ตัวเองพอใจของแฟนนี่ จินตนาการของเธอจะต้องล้ำลึกแค่ไหน ถึงได้หาเหตุผลมาอธิบายเรื่องราวที่มันแปลกพิสดารขนาดนี้ได้เนี่ย?
 
แฟนนี่กำลังซึมซับอยู่ในวังวนความคิดและความสงสัยอยู่ครู่หนึ่ง และก็เริ่มทำแผลให้หานซั่ว ความเคลื่อนไหวของเธอช่างนุ่มนวลเกินบรรยาย ราวกับกลัวเหลือเกินว่าจะทำให้หานซั่วเจ็บ
 
หานซั่วสัมผัสได้ว่าแฟนนี่นุ่มนวลกว่าลิซ่าเยอะ เขากำลังจะหันไปขอบคุณแฟนนี่ แต่เหลือบไปเห็นบางอย่างตรงประตูห้องทดลองที่เปิดอยู่ผ่านด้านหลังของเธอ ร่างผอมสูงร่างหนึ่งกำลังมองหานซั่วด้วยสายตาอิจฉาริษยา และร่างนั้นก็หายไปทันทีที่รู้ว่ามีคนเห็น – ฟิทช์
 
 
 
อ่านตอนต่อไปก่อนใคร ได้ที่นี่ค่ะ
 
 


 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 (0 votes)
   0/10