GDK ตอนที่ 18 : ปล่อยพวกเราไปเถอะ
 
แฟนนี่ไม่อยากเสี่ยงดวงอะไรกับหานซั่วอีก เพราะวันนี้เขาบาดเจ็บมามากพอแล้ว เมื่อเธอทำความสะอาดและทำแผลให้เสร็จเรียบร้อย และเห็นว่าเขาไม่ได้บาดเจ็บที่ตรงอื่นแล้วจึงปล่อยเขากลับไป
 
หานซั่วเดินกลับอย่างเงียบ ๆ ด้วยความคับข้องใจและเป็นกังวล เขาไม่นึกว่าลิซ่าจะรู้เรื่องที่เขาแกล้งบ้าได้ไวขนาดนี้
 
ก่อนหน้านี้ เขาทำอะไรแสบ ๆ กับเธอไว้หลายอย่าง แต่เธอก็ยอมปล่อยผ่านทุกครั้งเพราะรู้ว่าเขาเสียสติ แต่ตอนนี้เธอรู้แล้วว่าทุกอย่างเป็นแค่ละคร เธอต้องฝังใจและต้องการแก้แค้นแน่ ๆ
 
ระหว่างที่กำลังนิ่วหน้ากับความคิดที่แล่นอย่างวุ่นวายไร้ระเบียบอยู่นั้น เขาก็เดินกลับมาถึงโรงเก็บของอย่างไม่รู้ตัว และตอนที่ตั้งใจจะเปิดประตูออกเพื่อก้าวเข้าไปข้างใน ปรากฎว่าแครี่และบอร์กกำลังยืนขวางประตูอยู่
 
ในสนามฝึกซ้อม หานซั่วเล่นงานสองคนนี้เยอะที่สุดเพราะเป็นหัวโจก หน้าตาของพวกเขาฟกช้ำดำเขียว แม้แต่ด้านข้างของใบหน้าก็ดูผิดรูปผิดร่างไปเล็กน้อย
 
ความคิดของหานซั่วพุ่งพล่านเมื่อเห็นสองคนนี้มาดักรอเขาอยู่ เขาตรวจดูบริเวณรอบข้างอย่างระวัง เพราะสงสัยว่าจะมีพวกนี้แอบซ่อนกันอยู่อีกกี่คนเพื่อรอซุ่มโจมตีเขา ถ้าดอดมากันถึงที่นี่แสดงว่าต้องมาแก้แค้นแน่นอน
 
เขากวาดตามองรอบตัว และหรี่ตาลง จ้องไปที่สองคนนั้นโดยไม่พูดอะไร จากนั้นจึงเดินไปที่ ๆ เขามักจะใช้เป็นที่เช็ดล้างเป็นประจำซึ่งอยู่ด้านข้างอย่างช้า ๆ เขาหยิบก้อนหินขึ้นมาก้อนนึง ยิ้มอย่างใสซื่อและพูดว่า
 

 
“ยังอยากมีเรื่องอีกงั้นรึ?”
 
แครี่และบอร์กตัวสั่นเมื่อเห็นหานซั่วถือหินอยู่ในมือ แครี่จึงพูดอย่างรีบเร่งว่า
 

 
“ไบรอัน ปล่อยพวกเราไปเถอะนะ พวกเราผิดเองที่ไปหาเรื่องเจ้าก่อนหน้านี้ จะไม่ทำอีกแล้วล่ะ ยกโทษให้พวกเราเถอะ!”
 
บอร์กซึ่งกำลังจ้องมองหานซั่วด้วยสีหน้าหวาดกลัวกำลังควักเหรียญเงิน 2 เหรียญออกมาจากกระเป๋าด้วยมือที่สั่นเทา และยื่นให้หานซั่ว
 

 
“ไบรอัน นี่เป็นหลักฐานความจริงใจของเรา เจ้าช่วยไปคุยกับอาจารย์แฟนนี่ให้พวกเราได้มั้ย? ไม่งั้นวิทยาลัยคงไล่พวกเราออกแน่ ครอบครัวของพวกเรายากจนมาก และต้องพึ่งเงินที่พวกเราได้รับจากการทำงานรับใช้ที่วิทยาลัยเพื่ออยู่รอดจริง ๆ ขอร้องละ อย่าถือสาพวกเราเลยนะ!”
 
อ่อ พวกนี้มาเพื่อขอร้องและอ้อนวอนเองสินะ หานซั่วโยนหินในมือทิ้งไปด้านข้าง ความใสซื่อบริสุทธิ์ในสายตาของเขาหายไป พร้อมกันกับที่เขาวางทั้งสองมือไว้บนไหล่และบีบนวดอย่างขี้เกียจ ไม่นานนัก หานซั่วก็ยิ้ม
 

 
“ข้าไม่ต้องการเหรียญเงินสองเหรียญนั่นหรอก!”
 
บอร์กและแครี่มองหน้ากันไปมา และจ้องมองหานซั่วผู้นิ่งเงียบ ทั้งสองคนก้มตัวลงคุกเข่าลงกับพื้นและวิงวอน
 

 
“ไบรอัน ได้โปรด ยกโทษให้พวกเราเถอะ เราไม่กล้าทำอะไรเจ้าอีกแล้วจริง ๆ”
 
 
“ลุกขึ้นแล้วค่อยพูดเถอะ ลุกขึ้นก่อน!”
 
หานซั่วรีบดึงทั้งคู่ให้ลุกขึ้นจากพื้น พร้อมกับยิ้มและตอบว่า
 

 
“ข้าไม่ต้องการเงินของพวกเจ้า แต่ข้าจะยอมพูดกับอาจารย์แฟนนี่ให้ และต่อไปข้าจะไม่ยุ่งกับพวกเจ้าสองคนอีกเลย ถ้าเจ้ายอมรับเงื่อนไขของข้าข้อนึง”
 
ถึงจุดนี้ บอร์กและแครี่ไม่รู้เลยได้ยังไงว่าไบรอันแกล้งบ้ามาโดยตลอด ความโหดร้ายเย็นชาของไบรอันในสนามฝึกซ้อมก่อนหน้านี้ทำให้พวกเขาหวาดกลัวจนไม่หลงเหลือความคิดอยากแก้แค้นในใจอีกเลย ไบรอันในตอนนี้นั้นอยู่นอกเหนือความคาดหมายทุกอย่างของพวกเขาอย่างสิ้นเชิง
 

 
“เงื่อนไขอะไรพวกเราก็ยอมรับทั้งนั้นล่ะ!”
 
บอร์กตอบอย่างรวดเร็ว พร้อมมองหานซั่วด้วยสายตามุ่งมั่น
 
หานซั่วมองทั้งคู่อย่างพินิจพิจารณา เขาพยักหน้ารับและพูดว่า
 

 
“ต่อไปนี้ เจ้าสองคนต้องทำงานในความรับผิดชอบของข้าทั้งหมด และทำให้เสร็จโดยเร็วด้วย ข้าจะไปคุยกับอาจารย์แฟนนี่ให้ก็ต่อเมื่อพวกเจ้ายอมตกลง”
 
 
“ไม่มีปัญหา ไบรอัน เข้าใจแล้ว พวกเรารู้ว่าต้องทำอะไรบ้าง ต่อไปนี้พวกเราจะทำงานส่วนของเจ้าเอง!”
 
แครี่ตอบรับอย่างตะกุกตะกักเพราะรีบพูดเกินไป ราวกับว่ากลัวหานซั่วจะเกิดเปลี่ยนใจขึ้นมา
 
ในสาขาศาสตร์แห่งความตายมีเด็กรับใช้ทั้งหมด 4 คน ถ้าฝ่ายบริหารวิทยาลัยเกิดไล่แครี่และบอร์กออกไปจริง ๆ ก็คงหาใครมาแทนไม่ได้ในทันที ซึ่งงานเดิมของทั้ง 2 คนนั้นก็จะตกเป็นภาระที่เพิ่มขึ้นให้กับหานซั่วและแจ็คอย่างไม่ต้องสงสัย แล้วหานซั่วก็จะไม่มีเวลาว่างเหลืออีก ซึ่งเขาไม่ต้องการให้มันเกิดขึ้นแน่นอน
 
ในเมื่อตอนนี้แครี่และบอร์กตกลงจะทำงานทั้งหมดแทน หานซั่วก็จะยิ่งมีแรงทำอะไรหลาย ๆ อย่างได้มากขึ้นอีก โชคชะตาพลิกกลับอะไรขนาดนี้ จากเดิมที่ไบรอันเคยต้องโหมทำงานแทนเจ้าพวกนี้มาโดยตลอด แต่ตอนนี้สถานการณ์กลับตาลปัตร และในที่สุดเขาก็แก้แค้นให้ไบรอันตัวจริงผู้โชคร้ายได้ทางอ้อมด้วย
 
เขาสังเกตว่าฟ้าเริ่มมืดแล้ว และจำได้ว่าเวลาที่ลิซ่านัดไว้ใกล้เข้ามาเต็มที เขาจึงพูดไปอย่างส่ง ๆ ว่า
 

 
“เอาล่ะ ข้าต้องไปทำธุระด้านหลังอาคารเรียนแล้ว ถ้าไม่มีอะไรแล้วพวกเจ้าก็กลับไปได้แล้วล่ะ แล้วในอนาคตก็ระวังไว้ให้ดี แกล้งทำเป็นว่าข้ายังเป็นคนบ้าต่อไปด้วย ขืนเจ้ากล้าพูดเรื่องที่เกิดขึ้นวันนี้ออกมาแม้แต่คำเดียว ข้าจะเล่นงานพวกเจ้าให้หนัก จนพวกเจ้าจำหน้ากันและกันไม่ได้อีกเลย ต่อให้มายืนจ้องหน้ากันก็เถอะ!”
 
แครี่และบอร์กรีบพยักหน้ารับอย่างหวาดกลัวเมื่อได้ยินคำขู่อันเย็นชาของหานซั่ว เพราะความโหดร้ายเลือดเย็นในสนามฝึกซ้อมวันนี้ กลายเป็นแผลที่พวกเขาต้องจำฝังลึกในหัวใจ ซึ่งไม่ว่าลึกเพียงไหนก็ไม่เหลือซึ่งเศษเสี้ยวของความคิดที่จะแก้แค้นอีกแล้ว
 
เมื่อหานซั่วกำลังจะจากไป อยู่ดี ๆ บอร์กก็นึกอะไรขึ้นมาได้ และรีบร้องออกไปว่า
 

 
“ไบรอัน อย่าเดินไปที่หลังอาคารเรียนผ่านทางภูเขาจำลองล่ะ ลิซ่าเพิ่งสั่งให้แครี่กับข้าขุดหลุมไว้สามหลุม พร้อมตาข่ายแล้วก็เส้นกับดัก เห็นบอกว่าอยากทดสอบสติปัญญาของอสูรที่อัญเชิญมา อย่าเผลอไปเหยียบเข้าล่ะ!”
 
หานซั่วหยุดชะงัก และรีบคิดไตร่ตรองทำความเข้าใจทันที ดูเหมือนลิซ่าจะเตรียมตัวล่วงหน้าอย่างดี จะทดสอบสติปัญญาของอสูรที่อัญเชิญมาอะไรกันล่ะ? เตรียมมาใช้กับข้าชัด ๆ!
 

 
“เจ้าวางกับดักไว้ตรงไหนบ้าง บอกข้าให้ละเอียดซิ ไม่งั้นมืด ๆ แบบนี้ข้าต้องเผลอตกลงไปแน่”
 
หานซั่วนิ่วหน้าขณะถามบอร์กและแครี่
 
ไม่มีทางที่สองคนนี้จะรู้แน่ว่าลิซ่าตั้งใจทำกับดักขึ้นมาเพื่อรับมือกับหานซั่ว และเพราะสถานการณ์ตอนนี้ จำเป็นต้องพึ่งความช่วยเหลือของเขา และเพราะกลัวหานซั่วจับใจ ทั้งสองคนจึงรีบอธิบายตำแหน่งของกับดักทั้งสามแห่งอย่างละเอียดยิบ
 

 
“เข้าใจล่ะ เจอกันพรุ่งนี้ อย่าลืมไปทำความสะอาดรูปปั้นตรงทางเดินไปอาคารเรียนด้วยล่ะ พรุ่งนี้ข้าจะได้นอนพักนาน ๆ”
 
หานซั่วออกคำสั่งแก่ทั้งคู่อย่างอวดดี ก่อนจะเดินจากไปอย่างไม่ยี่หระต่ออะไรทั้งสิ้น และมุ่งหน้าสู่ภูเขาจำลองด้านหลังอาคารเรียนต่อไป
 
………………………………
 
ณ อาคารเรียนสาขาเวทมนตร์ธาตุมืด ราวอีกโค้งเดียวก่อนถึงภูเขาจำลอง
 
ลิซ่ากำลังแอบอยู่ด้านหลังภูเขาจำลอง รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ผุดขึ้นที่มุมปาก ดวงตาเป็นประกายอย่างมีชีวิตชีวาเมื่อจ้องมองหานซั่วที่กำลังใกล้เข้ามาอย่างช้า ๆ
 
เจ้าสารเลวไบรอัน กล้าดียังไงมาแกล้งทำเป็นคนเสียสติและทำให้ข้าอับอาย ไม่ใช่แค่แกล้งตายเป็นผี เตะก้นข้าที่สนามฝึกซ้อม แถมยังให้สูตรยาน่ารังเกียจนั่นอีก มาดูกันซิว่าข้าจะทำให้เจ้าทรมานแทบตายได้บ้างมั้ย ลิซ่าคิดอย่างชั่วร้ายขณะที่นิ้วของเธอกำรอบเชือกที่พันรอบข้อมือไว้แน่น
 
ที่ปลายเชือกอีกด้านหนึ่งผูกไว้เป็นวงกลม วางไว้บนทางที่หานซั่วจะต้องเดินเพื่อไปยังภูเขาจำลอง ลิซ่าจะดึงอย่างสุดแรงทันทีที่เท้าของหานซั่วอยู่ในวงเชือกนั้นทั้งสองข้าง แล้วเขาก็จะล้มลงบนพื้นทันที จากนั้น ตาข่ายที่แผ่กางออกพร้อมถ่วงด้วยก้อนหินซึ่งอยู่ด้านบน ก็จะร่วงลงมาพันธนาการเขาไว้ในท่าที่เท้าทั้งสองข้างถูกมัดแน่น
 
ลิซ่าหัวเราะอย่างชั่วร้ายด้วยเสียงแผ่วเบา ขณะจ้องมองหานซั่วผู้ไม่ระวังตัวใกล้เข้ามา เธอเห็นว่าเขามองไปรอบ ๆ และเดินพร้อมกับร้องเรียกไปด้วย
 

 
“ลิซ่า เจ้าอยู่ไหนน่ะ? ออกมาสิ”
 
 
“ข้าอยู่นี่ มาตรงนี้สิ ข้ามีอะไรจะบอกเจ้า ถ้าไม่มาล่ะก็ เจ้าตายแน่!”
 
ลิซ่าพ่นลมเบา ๆ อย่างดูถูกขณะซ่อนอยู่หลังภูเขาจำลอง
 
หานซั่วชำเลืองมองทางซ้ายและขวาอีกครั้งก่อนจะเดินตรงไปยังที่ ๆ มีเชือกวางรออยู่ราวกับไม่รู้อะไรเลย หัวใจของลิซ่าโลดเต้นอย่างยินดี เธอเกร็งมือที่กำรอบเชือกไว้แน่น เพ่งสมาธิไปยังวินาทีที่ขาทั้งสองข้างของหานซั่วจะก้าวเข้ามาในวงเชือกกับดัก
 
เมื่อขาข้างหนึ่งก้าวเข้าไป ร่างกายของหานซั่วก็หยุดชะงัก และร้องเรียกอีกครั้ง
 

 
“ลิซ่า เจ้าซ่อนอยู่ตรงไหนเนี่ย?”
 
วงเชือกนั่นอยู่ตรงหน้าหานซั่วเพียงไม่กี่นิ้ว ลิซ่าเสียสมาธิจนเกือบเผลอดึงเชือกเมื่อเห็นหานซั่วก้าวเท้าเข้ามาแค่ข้างเดียว เธอใจหายวาบเมื่อเห็นว่าเธอคำนวณพลาดไป
 
ลิซ่าพยายามผ่อนคลายและกำลังจะตอบกลับไป หานซั่วที่หยุดนิ่งก็พลันก้าวเท้าออกไปอย่างรวดเร็ว หลบออกจากกับดักได้ในชั่วพริบตา เขาเดินต่อไปพร้อมกับพึมพำด้วยความสับสน
 

 
“ลิซ่า นี่เล่นอะไรของเจ้าอยู่น่ะ?”
 
ลิซ่าค่อย ๆ วางกับดักลงอย่างระมัดระวัง ดูเหมือนเชือกและตาข่ายจะไม่ได้ผลเพราะท่าทีเดิน ๆ หยุด ๆ ของหานซั่วซะแล้ว ลิซ่ารู้สึกผิดหวังและสาปแช่งหานซั่วเบา ๆ ที่เขาบังเอิญโชคดีขนาดนี้ โดยที่ไม่รู้สักนิดเลยว่าจริง ๆ หานซั่วรู้ทุกอย่างแล้วว่าจะเกิดอะไรขึ้น
 

 
“ข้าอยู่นี่ ทำไมเจ้าถึงมาช้านัก!”
 
ลิซ่าบ่นพร้อมกัดฟันกรอด เมื่อเรือนร่างโค้งเว้าของเธอโผล่ออกมาจากซอกหลืบของภูเขาจำลอง
 

 
“อ๋อ ไม่มีอะไรหรอก ข้าแค่ยังเจ็บหลังอยู่ ก็เลยกลับไปนอนพักมาหน่อยนึง ขอบคุณนะที่วันนี้เจ้าทำแผลให้ข้า”
 
หานซั่วพูดอย่างไร้ความรู้สึกขณะเดินตรงไปหาลิซ่า
 
เสียง “แกร๊ก” ดังขึ้น เหมือนเสียงแผ่นไม้บาง ๆ แตกหักออก ร่างกายของหานซั่วหายวับไปทันทีจากที่ ๆ เขาเคยยืนอยู่ พร้อมกับเสียงร้องลั่นด้วยความตกใจ และไม่นานก็กลายเป็นเสียงโอดโอยอย่างเจ็บปวด จากหลุมลึกที่เหมือนอยู่ดี ๆ ก็ปรากฏขึ้นมา
 

 
“ฮ่าฮ่าฮ่า เจ้าสารเลวไบรอัน ในที่สุดเจ้าก็หลงกลข้า มาดูกันว่าวันนี้ข้าจะทรมานเจ้าจนตายรึเปล่า! กล้าดียังไงมาตบตาและทำให้อับอายกับข้า อนาคตจอมขมังเวทย์ผู้ใช้ความตายคนนี้!”
 
ความผิดหวังเมื่อครู่ของลิซ่าถูกแทนที่ด้วยคลื่นแห่งความปีติยินดีที่เอ่อล้นจากหัวใจ เมื่อเธอเห็นหานซั่วตกลงไปในกับดัก เธอร้องอย่างตื่นเต้นและรีบวิ่งออกมาจากด้านหลังของภูเขาจำลอง ตรงไปยังกับดักที่หานซั่วตกลงไปทันที
 
ลิซ่าหัวเราะเสียงแหลมสูงอย่างภาคภูมิใจขณะเดินไปยังขอบหลุมกับดัก เธอหยิบก้อนหินก้อนหนึ่งขึ้นมา ตั้งใจจะปาใส่เขาในหลุมที่ตกลงไปเพื่อแก้แค้นสำหรับเรื่องที่เขาทำเรื่องน่าอายไว้กับเธอ
 
ทันใดนั้นเอง มือข้างหนึ่งคว้าข้อเท้าขวาของเธอไว้ เธอมองลงไปอย่างกล้า ๆ กลัว ๆ และเห็นว่ามือซ้ายของหานซั่วกำลังเกาะขอบหลุมกับดักอยู่ ขณะที่มือขวาก็กำข้อเท้าของเธอไว้ เขายังไม่ได้ตกลงไปในหลุม แต่กำลังจ้องมองเธอพร้อมกับรอยยิ้มชั่วร้ายบนใบหน้า
 

 
“ลงมานี่เลย!”
 
เขาหัวเราะดังลั่นอย่างชั่วร้าย อาศัยจังหวะที่ลิซ่ากำลังตกใจก็ใช้มือกระชากเธอลงมา ลิซ่าผู้เตรียมแผนการอย่างรอบคอบร่วงลงมาทันที แขนขาตะเกียกตะกายอย่างควบคุมไม่ได้ พร้อมกับกรีดร้องด้วยความหวาดกลัวสุดขีดขณะที่ร่วงลงไปในหลุมลึก
 
อ่านตอนล่าสุดก่อนใครที่นี่ค่ะ >>> 
 
 
 
 
 
 
 


 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 (0 votes)
   0/10