GDK ตอนที่ 19 : ข้าชอบเจ้า
 
ลิซ่ายื่นมือออกไปด้วยความตกใจ และด้วยความบังเอิญขณะที่กำลังร่วงลงและลอยคว้างกลางอากาศ เธอคว้าขากางเกงของหานซั่วได้และกำไว้แน่น ซึ่งทำให้ร่างของหานซั่วแกว่งไปมาอย่างแรง จนร่วงลงไปสู่เบื้องลึกของกับดักพร้อมกับเธอ
 
ก่อนหน้านี้ หานซั่วตรวจสอบก้นหลุมกับดักไว้แล้ว แสงจันทร์สว่างทำให้เขาเห็นว่าก้นหลุมไม่มีของมีคมใด ๆ ปักอยู่ มีเพียงก้อนหินไม่กี่ก้อน แต่ก็ทำให้เจ็บไม่น้อยทีเดียวหากพลัดตกลงไป
 
หัวใจของหานซั่วสงบอย่างประหลาด ทั้ง ๆ ที่มีเสียงกรีดร้องของลิซ่าดังอยู่ข้างหู เขาไม่รู้ว่าเป็นเพราะตั้งแต่บ่มเพาะแก่นมนตราหรือเปล่า แต่ช่วงหลังนี้ เมื่อใดก็ตามที่เขาต้องเผชิญกับอันตราย ปฏิกิริยาแรกของเขาจะไม่ใช่การตื่นตกใจ ทว่า กลับเป็นการคิดอย่างรวดเร็วว่าจะแก้วิกฤติที่เจออย่างไร และครั้งนี้ก็ไม่ใช่ข้อยกเว้น
 
เพราะเป็นกับดักที่ถูกสร้างขึ้นด้วยความเร่งรีบ และมีความลึกเพียง 3 เมตร แต่ช่วงเวลาเสี้ยววินาทีที่กำลังตกลงไป หานซั่วกลับสามารถคิดถึงสิ่งอื่นได้อีก ระหว่างที่ฟังเสียงลิซ่ากรีดร้อง หานซั่วก็โคจรแก่นมนตราที่เพิ่งย่อยสลายออร่าต่อสู้ไปแล้วหลายครั้งด้วยความเร็วที่มากขึ้นกว่าเดิม
 
ก่อนที่ทั้งคู่กำลังจะร่วงลงไปบนหินอย่างรุนแรง เขาเอี้ยวตัวไปจับลิซ่าที่ลอยอยู่กลางอากาศ และคว้าเอวเธอไว้ทั้ง ๆ ที่กำลังกรีดร้องตกใจแทบสิ้นสติ เขาหมุนตัวกลับ เสียสละก้นและหลังของตัวเองเพื่อรับการกระแทกของก้อนหินที่อยู่ด้านล่างของหลุมลึกนั่น
 

 
“โอ๊ยยยย…”
 
หานซั่วทำหน้าบิดเบี้ยวด้วยความเจ็บปวด เมื่อแผลกลางหลังที่เพิ่งทำแผลมาได้ไม่นานปริออกอีกครั้ง เลือดสด ๆ ไหลออกมาทันที และก้นที่เป็นจุดรับแรงกระแทกแบบจัง ๆ ก็เจ็บเกินบรรยาย
 
ลิซ่าไม่ได้รับบาดเจ็บมากนักขณะอยู่ในอ้อมแขนของหานซั่ว เธอปลอดภัยดีทุกอย่าง ในขณะที่กำลังฟังเสียงร้องครางด้วยความเจ็บปวดของหานซั่ว เธอมองหานซั่วด้วยความสงสัย และถามเขาด้วยความประหลาดใจอย่างที่สุดว่า
 

 
“เจ้าช่วยข้าทำไม?”
 
เสียงร้องของหานซั่วเงียบหายไปเพราะคำถามของลิซ่า สีหน้าของเขาเศร้าหมองลงทันที ขณะที่ส่ายหัวและถอนหายใจ
 

 
“เพราะข้าชอบเจ้า”
 
ราวกับสายฟ้าฟาดใส่ลิซ่าทันทีที่เธอได้ยินคำนั้น เธอจ้องหานซั่วอย่างงุนงง ตกตะลึงจนตัวแข็งทื่อ ใช้เวลานานทีเดียวกว่าเธอจะมีอาการตอบกลับมา เธอชี้ไปที่หานซั่วและพูดอย่างตะกุกตะกัก
 

 
“จ… เจ้า… ข…ข้า เจ้าพูดว่าอะไรนะ?”
 
 
“ข้าบอกว่าข้าชอบเจ้า ลิซ่า”
 
หานซั่วจ้องมองลิซ่าด้วยสีหน้าจริงจัง และพูดอย่างบริสุทธิ์ใจ
 

 
“ข้าชอบเจ้ามาหลายปีแล้ว ถึงได้ไม่เคยคิดเคียดแค้นอะไรเจ้าที่ชอบมาทำการทดลองอะไรกับข้า และถึงเจ้าจะเคยทรมานข้าจนเกือบตายเพราะคำสาปกรีดวิญญาณนั่นด้วยก็เถอะ ข้าก็ยังไม่เคยเกลียดเจ้าอยู่ดี
 
 
อีกอย่าง ข้ารู้ดีว่าข้าเป็นแค่ทาสรับใช้ ฐานะของเจ้ากับข้าต่างกันเกินไป ข้าก็เลยต้องเก็บความคิดนี้ไว้ให้ลึกสุดหัวใจ และก็ไม่กล้าที่จะเผยมันออกมา ข้าก็เลยทำได้เพียงแกล้งทำตัวเป็นคนเสียสติ เพราะหวังว่าจะเรียกร้องความสนใจจากเจ้าได้บ้าง ลิซ่า ข้ามันโง่มากเลยใช่มั้ยที่ทำแบบนั้น?”
 
เรานี่ร้ายกาจจริง ๆ เลวได้อีก หานซั่วนอกจากจะโกหกคำโตด้วยสีหน้าจริงจังแล้ว ยังคิดในใจว่าเขาจะใช้วิธีสกปรก ๆ ยังไงก็ได้ตั้งแต่มาอยู่ในโลกประหลาดแห่งนี้ ไม่รู้ว่าเป็นเพราะตั้งแต่เริ่มบ่มเพาะแก่นมนตรา หรือเพราะเขาชั่วร้ายเองมาตั้งแต่ต้น ซึ่งเริ่มแสดงออกให้เห็นมากขึ้นเรื่อย ๆ เพราะข้อจำกัดทุกอย่างบนโลกนี้ถูกขจัดออกไปหมด
 
หานซั่วทำให้ลิซ่าตกใจจนพูดอะไรไม่ออก เธอจ้องมองเขาอย่างงุงงงและลืมไปเสียสนิทว่าจะพูดอะไรต่อ สุดท้ายเธอก็สลัดความรู้สึกมึนงงนั้นออกและลุกยืนขึ้นอย่างรวดเร็ว เมื่อเธอรู้สึกว่ามือที่กำลังตื่นเต้นของเธอลูบอยู่บนท่อนขาเปลือยเปล่า เธอดูอายเล็กน้อย
 
หานซั่วก้มลงมอง และรู้ทันทีว่าลิซ่าทำกางเกงเขาขาดตอนที่ร่วงลงมา นอกจากกางเกงขาสั้นข้างในแล้ว ท่อนล่างของเขาก็ไม่มีอะไรเลย และเมื่อครู่นี้เองที่ลิซ่าเพิ่งนั่งอยู่บนตักเปลือยเปล่าของเขา
 
ลิซ่าสะบัดหน้าไปทางด้านข้าง และพูดด้วยน้ำเสียงขุ่นเคือง
 

 
“ข้าไม่สนว่าที่เจ้าพูดมาจะจริงรึไม่ แต่ไม่มีทางที่ข้าจะชอบเจ้าแน่ เจ้าเป็นแค่เด็กรับใช้ของสาขาศาสตร์แห่งความตาย ข้าไม่มีวันคิดอะไรกับเจ้าเด็ดขาด”
 
 
“ข้าเข้าใจ ลิซ่า ข้าแค่หวังว่าจะได้อยู่ในศาสตร์แห่งความตายและเฝ้ามองเจ้าอยู่ห่าง ๆ ก็พอ ข้าไม่คิดไปไกลเกินกว่านั้นหรอก ทีนี้ ข้าได้พูดทุกอย่างที่เก็บไว้ในใจมาเป็นปี ๆ ออกไปแล้ว โล่งใจขึ้นมากเลยล่ะ”
 
หานซั่วพูดเสียงค่อย ด้วยสีหน้าเศร้า และจริงใจ
 

 
“ข…ข้าไปล่ะ เราลืมเรื่องที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้ไปเลยก็ได้ และข้าจะไม่พูดถึงมันอีก แต่เจ้าอย่าคิดฝันกลางวันอะไรอีกล่ะ เจ้าเป็นแค่ทาสรับใช้ เรื่องระหว่างเราสองคนไม่มีทางเป็นไปได้หรอก!”
 
ลิซ่าหันหลังให้หานซั่ว เธอตอบอย่างเร่งรีบเมื่อฟังคำสารภาพจากใจของหานซั่วจบ เธอร่ายเวทย์และอัญเชิญนักรบโครงกระดูกออกมาทันที และสั่งให้มันโยนเชือกที่เคยคิดจะใช้กับหานซั่วลงมา
 
หานซั่วรู้ดี ว่าเมื่อใดก็ตามที่เด็กผู้หญิงรู้ตัวว่ามีใครบางคนแอบชอบ พวกเธอจะทำตัวไม่ถูกกับคน ๆ นั้นอีกเลย ไม่ว่าก่อนหน้านั้นจะเคยเกลียดเขามากแค่ไหน ลิซ่าก็เหมือนกัน
 
ลิซ่าเองก็ไม่ได้ชอบหานซั่วแค่เพราะสิ่งที่เขาพูดออกมา แต่ก็ยกโทษในเรื่องทั้งหมดที่เขาเคยทำเพราะเหตุผลเหล่านั้นได้ อนาคต เธออาจจะช่วยเหลือเขาได้บ้างเพราะรู้ว่าหานซั่วชอบเธอ ถึงแม้ว่าเธอไม่มีวันชอบเขาก็ตาม ความรู้สึกบางอย่างที่สัมผัสหัวใจเธอวันนี้ อาจส่งผลต่อการกระทำและการตัดสินใจของเธอในอนาคต
 
เมื่อเห็นลิซ่ากำลังจากไป หานซั่วหันหลังให้เธอ และแอบยิ้มอย่างชั่วร้ายที่แผนลวงสำเร็จด้วยดี เขาพูดด้วยเสียงเบา ๆ ว่า
 

 
“ลิซ่า เพื่อเจ้าแล้ว ข้าทำอะไรก็ได้ทั้งนั้น ข้าทำทุกอย่างที่ทำได้เพื่อที่จะได้รู้ว่า หากเจ้าอยากให้หน้าอกใหญ่ขึ้น เจ้าต้องดื่มนมมะละกอเยอะ ๆ และว่ายน้ำบ่อย ๆ ตอนอาบน้ำหลังจากว่ายน้ำเสร็จ เจ้าก็ต้องนวดด้านข้างหน้าอกด้วย ว่ากันว่าทำแบบนี้แล้วหน้าอกจะใหญ่ขึ้นแน่ ๆ”
 
 
“เจ้าบ้าไบรอัน ไปได้ยินเรื่องพวกนี้มาจากไหนอีกเนี่ย?”
 
ลิซ่าได้แต่เบือนหน้าหนี และตอบกลับมาอย่างโกรธ ๆ ขณะที่กำเชือกไว้แน่น หลังจากเงียบไปชั่วครู่ เธอก็ถามขึ้นว่า
 

 
“นมมะละกอคืออะไรเหรอ?”
 
 
“อ๋อ นมธรรมดานี่ล่ะ วันละ 2 ถ้วยนะ!”
 
หานซั่วพลันนึกขึ้นได้ว่าโลกนี้น่าจะไม่มีมะละกอ จึงรีบอธิบาย
 
ลิซ่าหันหัวกลับมาอย่างรวดเร็ว และส่งสายตาดุร้ายให้หานซั่ว และพูดอย่างโกรธ ๆ ว่า
 

 
“เงียบไปเลยนะ ห้ามบอกใครเรื่องที่เกิดขึ้นวันนี้ และห้ามเที่ยวไปบอกคนอื่นด้วยเรื่องที่เจ้าชอบข้า ไม่งั้นข้าฆ่าเจ้าแน่!”
 
เมื่อพูดจบ เธอสั่งให้นักรบโครงกระดูกที่รออยู่บนพื้นดึงเธอขึ้นไป เกิดเสียงวุ่นวายบางอย่างดังลงมาถึงข้างล่าง และสักพักทุกอย่างก็สงบลงอีกครั้ง
 
หานซั่วหัวเราะเบา ๆ อย่างร่าเริงหลังพ่นลมหายใจออกอย่างโล่งใจ พลางคิดว่าเขานี่ชักร้ายกาจขึ้นทุกวัน ๆ ถึงได้โกหกได้อย่างแนบเนียนไร้ที่ติ คราวนี้ลิซ่าจะได้เลิกมายุ่งกับเขาสักที เป็นเครื่องพิสูจน์ว่าวิธีนี้ได้ผลอย่างน่าอัศจรรย์ใจแค่ไหน
 
เขาหัวเราะคิกคักขณะก้าวไปข้างหน้า พบว่าเชือกที่ลิซ่าทิ้งไว้ยังอยู่ที่เดิม เขาลองกระตุกมันดูและคิดว่าปลายอีกด้านหนึ่งดูเหมือนจะถูกผูกไว้กับภูเขาจำลอง หานซั่วดีใจ เข้าใจว่าลิซ่าตั้งใจช่วยเขาหลังจากที่เธอไปแล้วแน่ หานซั่วปีนเชือกขึ้นไป และเดินอย่างอาด ๆ กลับไปที่โรงเก็บของ
 
หานซั่วฝึกเวทมนตร์ต่อหลังจากที่สั่งให้เจ้าโครงกระดูกตัวเล็กทำแผลที่หลังให้ใหม่ เขารู้สึกว่าไม่เพียงแต่แก่นมนตราที่ดูจะมีขนาดใหญ่ขึ้นอีกเล็กน้อย แต่มันยังหมุนวนด้วยความเร็วสูงมากกว่าก่อน เวทย์อัคคีเหมันต์ที่เขาพยายามฝึกฝนมานาน ในที่สุดก็สามารถโคจรแก่นมนตราไปที่ข้อมือได้สำเร็จ หานซั่วปลาบปลื้มเป็นอย่างมาก
 
เป็นเพราะแก่นมนตราที่ย่อยสลายออร่าต่อสู้ของเอริคไปก่อนหน้านี้หรือเปล่านะ? หานซั่วขมวดคิ้วขณะใช้ความคิด ย้อนนึกกลับไปถึงผลที่เกิดขึ้นหลังจากดูดซับออร่าต่อสู้ของคล็อดเมื่อคราวก่อน หานซั่วจึงเริ่มสงสัยอย่างช้า ๆ ว่าแก่นมนตราในร่างกายเขาสามารถทำให้ตัวมันเองแข็งแกร่งขึ้นได้จากการดูดซึมพลังจากออร่าต่อสู้
 
แล้วทำไมการบ่มเพาะแก่นมนตราถึงได้มีผลกระทบที่ประหลาดขนาดนี้กันนะ? เมื่อผ่านไปสักพักก็ยังคิดอะไรไม่ออกจึงเลิกคิด และเริ่มรวบรวมสมาธิเข้าฌานเพื่อฝึกพลังจิตต่อไป
 
จิตของเขาว่างเปล่าและชัดเจน แต่อยู่ ๆ เขาก็ถูกทำให้เสียสมาธิ เขาไม่สามารถเข้าฌานได้ทันทีเหมือนปกติที่เคยทำ ราวกับว่ามีอะไรบางอย่างคอยรบกวนการเข้าฌานด้วยการเฝ้าแต่เพรียกหาเขา เป็นความรู้สึกที่แปลกประหลาด ครั้งแรก หานซั่วพยายามจะไม่ใส่ใจ แต่เมื่อการเข้าฌานถูกขัดจังหวะหลายครั้งเข้า เขาก็เริ่มพุ่งความสนใจมายังสิ่งที่เกิดขึ้นนี้ทันที
 
หานซั่วทำใจให้สงบและแผ่ประสาทสัมผัสให้ไกลออกไป เขาสัมผัสได้ทันทีว่าสิ่งที่คอยรบกวนการเข้าฌานของเขานั้นอยู่ใต้เตียง และสิ่งเดียวที่อยู่ใต้เตียงของเขาก็คือถุงที่เคยเป็นของดีแลน
 
ความคิดหนึ่งผุดขึ้นมาในใจขณะที่หานซั่วเอื้อมไปหยิบถุง และดึงกล่องประหลาดทำด้วยหยกสีเขียวเข้มออกมา สัมผัสได้ถึงไอเย็นและลางร้ายบางอย่างแผ่กระจายออกมา หานซั่วตัวสั่นอย่างไม่ตั้งใจ และเริ่มตรวจสอบกล่องหยกสีเขียวเข้มนั้นอย่างระมัดระวัง
 
ตัวการที่คอยรบกวนการเข้าฌานของหานซั่วก็คือกล่องหยกสีเขียวเข้มตรงหน้าเขานี่เอง จนถึงวันนี้ เขาก็ยังไม่รู้อยู่ดีกว่าข้างในคืออะไร เพราะไม่ได้สนใจตั้งแต่ต้น แต่ตอนนี้เขาไม่มีทางเลือกอื่น นอกจากต้องตรวจสอบกล่องหยกนี่หากต้องการจะเข้าฌานให้สำเร็จอีกครั้ง
 
เขาหยิบกุญแจสีเขียวขึ้นมา และเสียบมันเข้าไปในรูกุญแจของกล่องหยก แต่กลับพบว่ามันหมุนไม่ได้ ความสับสนงุนงงปรากฏขึ้นบนใบหน้าหลังจากที่พยายามเอากุญแจเสียบเข้าเสียบออกอยู่หลายครั้ง
 
กุญแจไขกล่องไม่ได้ หานซั่วตกตะลึงและทวีความไม่เข้าใจมากขึ้นไปอีก เขาพยายามย้อนนึกกลับไปถึงเหตุการณ์ครั้งก่อนโดยละเอียด และเมื่อนึกถึงอะไรบางอย่างได้ เขาก็เพ่งสมาธิ รวมรวมพลังจิตไปยังกล่องหยกนั่น
 
ทันใดนั้นเอง ไอของลางร้ายก็พวยพุ่งจากตัวกล่อง รุกล้ำเข้าไปในจิตของหานซั่วทันทีและทำให้เขาเจ็บ และเมื่อพยายามต่อสู้กับความทรมานนั้น หานซั่วก็รวบรวมพลังจิตในแบบที่ไม่เคยทำมาก่อน แม้แต่แก่นมนตราในร่างกายก็หมุนวนอย่างรวดเร็วกว่าปกติ
 
ขณะที่ทนกับการรุกล้ำของออร่าแห่งลางร้ายจากกล่องหยก หานซั่วพยายามหมุนกุญแจอย่างแรงอีกครั้ง กุญแจหมุนไปทางขวาจนเกิดเป็นเสียงดัง “กริ๊ก” และกล่องหยกก็เด้งเปิดออกอย่างรวดเร็ว และเผยให้เห็นสิ่งที่อยู่ภายใน
 
…………………………………
 
อ่านตอนต่อไปก่อนใคร ที่นี่ค่ะ >>> 
 


 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 (0 votes)
   0/10