GDK ตอนที่ 42 สิ่งที่ลุกตั้งขึ้นมา
 

 
“อะ… แค่ก แค่ก แค่ก…!”
 
หานซั่วพ่นน้ำที่ล้นออกมาเต็มปาก ใบหน้าของเขาแดงก่ำขณะแกะมือที่บีบแน่นของแฟนนี่ออกจากคอ และยังคงงุงงงในสิ่งที่เกิดขึ้น เขารีบพูดด้วยสีหน้าขมขื่น
 

 
“อาจารย์แฟนนี่ ทำอะไรน่ะครับ? ข้าอาการหนักขนาดนี้แล้ว อ่อนโยนกว่านี้หน่อยไม่ได้เหรอ?”
 
เมื่อพูดจบ ตาของหานซั่วก็เบิกกว้างขึ้นทันใดขณะจับจ้องไปที่แฟนนี่และลิซ่า ร่างกายท่อนบนของทั้งคู่เปลือยเปล่าอย่างสิ้นเชิง สิ่งชวนฝันที่ขาวบริสุทธิ์ราวหิมะสำหรับชายหนุ่มทั้งมวลเผยให้เห็นในทุกอณู ทั้งหน้าอกกลมกลึงสวยงามของแฟนนี่ และหน้าอกสาวแรกแย้มเล็กน่ารักของลิซ่าปรากฏเต็มสองตาของหานซั่วในระยะห่างเพียงเอื้อมมือ…
 
กางเกงในที่บางราวปีกแมลงปอซึ่งปิดบังตำแหน่งเร้นลับและน่าถวิลหาของทั้งคู่เปียกจนน้ำไหลหยดมาตามขา แม้จะไม่สามารถมองทะลุจนเห็นสิ่งที่อยู่เบื้องหลังเนื้อผ้าบางเบานั้นได้ชัดเจน แต่แค่เพียงความโปร่งแสงที่เห็นก็ทำให้จินตนาการเตลิดเปิดเปิงจนหัวใจแทบหยุดเต้น น้องชายของหานซั่วซึ่งอ่อนตัวลงไปแล้วเพราะความตกใจในทีแรก ก็ลุกผงาดขึ้นมาอีกครั้ง
 

 
“อ๊าย ไบรอัน ในที่สุดเจ้าก็ฟื้นแล้ว! เอ๋? อาจารย์แฟนนี่ ทำไมท่านทำอย่างนั้นกับเขาล่ะคะ?”
 
ลิซ่ามีสีหน้าสับสน
 

 
“ก็ดูข้างล่างของเขาสิ ถ้าเขาหมดสติไปจริง ทำไมตรงนั้นของเขาถึงมีปฏิกิริยาแบบนั้นได้ล่ะ?”
 
แฟนนี่เดือดดาลและพูดกับลิซ่าด้วยใบหน้าแดงระเรื่อ ขณะที่มือก็หยิกเนื้อหานซั่วไปทั่วตัวเพื่อเอาคืน
 
หานซั่วงุนงงกับคำพูดของแฟนนี่ ในขณะที่ตายังคงกลอกไปมาเพื่อจับจ้องไปทั่วเรือนร่างของทั้งคู่ ทันใดนั้นเอง ดวงตาของเขาก็ฉายแววเป็นประกายและโต้เถียงออกไป โดยไม่สนว่าตรรกะที่ใช้จะถูกหรือผิด
 

 
“ข้าโดนพิษของเจ้าอสรพิษนั่น ตัวของข้าก็เลยแข็งทื่อไปหมด ร่างกายท่อนล่างของข้าก็เลยแข็งไปด้วยไงครับ มันจะเป็นความผิดของข้าได้ยังไงกันล่ะ?”
 
เมื่อเขาพูดจบ แฟนนี่และลิซ่ามองหน้ากัน แล้วจู่ ๆ ก็เพิ่งตระหนักได้ว่าพวกเธอกำลังโป๊อยู่ จึงอุทานออกมาด้วยความตกใจและกรีดร้องพร้อมกันดังลั่น
 

 
“หุบปากนะ! เลิกแก้ตัวซะที ข้าไม่เคยได้ยินว่ามีใครที่โดนไอพิษของมันแล้วช่วงล่างต้องแข็งแบบเจ้ามาก่อน อ๊ะ! หลับตาเดี๋ยวนี้เลย ห้ามแอบมองเชียวนะ! ลิซ่า รีบใส่เสื้อผ้าให้เสร็จแล้วค่อยจัดการกับเขากันเถอะ!”
 
แฟนนี่โวยวายอย่างโกรธเคือง และรีบหลบออกไปด้วยความรวดเร็ว ขณะส่งเสียงกรีดร้องกับลิซ่าไปตลอดทาง
 
หานซั่วปิดปากแน่น แต่ตาทั้งคู่กลับเบิกกว้างทันทีที่ทั้งคู่หันหลังวิ่งออกไป และจ้องเขม็งไปที่ก้นงามงอนของแฟนนี่ด้วยสายตาหื่นกระหาย
 
ผ่านไปไม่นาน ทั้งแฟนนี่และลิซ่าที่แต่งตัวเรียบร้อยแล้วเดินออกมาด้วยท่าทีโกรธเกรี้ยวแต่ไกล แก้มของทั้งคู่แดงระเรื่อ แฟนนี่มองหานซั่วด้วยสีหน้าน่ากลัวและพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา
 

 
“ทำไมอยู่ดี ๆ เจ้าถึงโผล่มาที่นี่ได้อย่างบังเอิญเสียเหลือเกิน สารภาพมานะ?”
 
 
“เอ๋? …ก็ข้ามาเก็บฟืนแถวนี้ แล้วก็ได้ยินเสียงร้องของพวกท่านไง ข้าถึงได้มาที่นี่และช่วยชีวิตพวกท่านไว้โดยไม่ได้สนใจอะไรอย่างอื่นเลยจริง ๆ อาจารย์แฟนนี่ ข้าบาดเจ็บนะครับ ข้าไม่ได้ตั้งใจมองพวกท่านเลย ข้าตัวแข็งไปหมด แล้วก็โดนหางของอสรพิษตวัดเข้าตั้งแต่อกขึ้นมาถึงแก้ม แค่นี้ก็เจ็บจะแย่แล้ว ทั้งหมดนี่ ข้าทำเพื่อช่วยพวกท่านนะครับ…”
 
หานซั่วพูดด้วยสีหน้าขมขื่นขณะนอนราบอยู่บนพื้น ร่างกายทั้งตัวของเขาแข็งทื่อไปจริง ๆ ราวกับตุ๊กตาไม้ มีเพียงปากและดวงตาเท่านั้นที่ยังขยับได้
 

 
“อาจารย์แฟนนี่ ถึงไบรอันจะดูน่าสงสัยก็จริง แต่เขาก็ช่วยชีวิตพวกเราไว้จนตัวเองต้องกลายเป็นแบบนี้ ท่านอย่าถือสาเขาได้มั้ยคะ?”
 
ลิซ่ามองหานซั่วอยู่ห่าง ๆ และจ้องมองเขาด้วยสีหน้าดุร้ายเมื่อเห็นว่าท่อนล่างของเขายังคงแข็งไม่เลิก เธอพ่นลมดูถูกเขาเบา ๆ แต่ก็หันไปขอร้องแฟนนี่แทนเขา
 

 
“ลิซ่า… ข้า… ข้าถูกเขากระทำชำเรานะ!”
 
แฟนนี่จ้องหานซั่ว และรีบพูดขึ้นมาเมื่อได้ยินลิซ่าขอความเมตตาให้เขา
 

 
“มีแค่พวกเราที่รู้เรื่องนี้ ข้าไม่บอกใครอยู่แล้วค่ะ ไบรอันเองก็จะไม่พูดแน่นอน ท่านก็แค่ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นเท่านั้นเอง แล้วอีกอย่าง เขาก็เห็นร่างข้าเหมือนกัน ทั้ง ๆ ที่ข้าเกลียดเขา แต่เราฆ่าเขาไม่ได้หรอกค่ะ ในเมื่อเขาเองก็เกือบต้องมาตายเพราะเราด้วยเหมือนกัน”
 
ลิซ่านิ่งเงียบไปครู่หนึ่ง และในที่สุดก็ตอบแฟนนี่ไปด้วยสีหน้าขมขื่น
 

 
“ข้าไม่เห็นอะไรจริง ๆ ครับ แม้แต่เมื่อกี้ก็ไม่เห็นอะไรเลยด้วย ข้าสัญญา อาจารย์แฟนนี่ อย่าฆ่าข้าเลยนะครับ…”
 
สีหน้าของหานซั่วเต็มไปด้วยความตระหนกตกใจในขณะที่ลูกตากลอกไปมาอย่างรวดเร็ว เขาพูดรัวเร็วด้วยน้ำเสียงหวาดกลัวสุดขีด
 

 
“เงียบนะ!”
 
แฟนนี่ตะคอกใส่เขาด้วยความโกรธ แต่ท่าทีนี้ก็ถูกแทนที่ด้วยการยอมจำนน หลังครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง เธอกระทืบเท้าอย่างแรง พร้อมกับกัดฟันพูด
 

 
“เรื่องนี้ไม่จบง่าย ๆ หรอกนะ ตอนนี้เจ้าบาดเจ็บ ข้าจะปล่อยเจ้าไปก่อน แต่ไม่ช้าก็เร็ว ข้าจะกลับมาจัดการกับเจ้าแน่ ๆ คดีคราวที่แล้วพวกเรายัง… เอ่อ ช่างมันเถอะ”
 
แฟนนี่เพิ่งรู้สึกตัวว่าเกือบหลุดพูดอะไรออกไป เมื่อเห็นว่าลิซ่าจ้องมองเธอด้วยความสงสัย เธอจึงรีบเปลี่ยนเรื่องเพื่อกลบเกลื่อน
 

 
“อาจารย์แฟนนี่ ท่านหมายถึง…”
 
ลิซ่ามองแฟนนี่ด้วยสายตาแปลก ๆ
 

 
“ไม่มีอะไร!”
 
แฟนนี่รีบโพล่งออกมาขัดจังหวะลิซ่าที่ยังพูดไม่จบประโยค และหัวเราะอย่างมีเสน่ห์ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน
 

 
“ก็ไบรอันน่ะ ชอบทำเสียเรื่องตอนทดลองเวทมนตร์คราวที่แล้วอยู่เรื่อยเลย ที่พูดว่าข้าค่อยจัดการคดีคราวที่แล้วก็หมายถึงเรื่องนั้นแหละจ้า อย่าเข้าใจผิดสิ จริงมั้ย ไบรอัน?”
 
หานซั่วกลอกตาไปมาอย่างรวดเร็ว และรีบตอบเธอทันที
 

 
“ใช่ ใช่ ถูกต้องแล้วครับ”
 
 
“เอาล่ะ ลิซ่า เจ้าดูแลไบรอันไปก่อนนะ อสรพิษน้ำลึกตายสนิทแล้ว ข้าจะไปเก็บผลึกมนตราของมันมา ฮิฮิ แล้วมันก็เป็นผลึกมนตราระดับ 3 ซะด้วย แค่นี้เราก็กลับไปคุยที่วิทยาลัยอย่างภาคภูมิใจได้แล้วล่ะ”
 
แฟนนี่ค่อนข้างกลัวว่าหากยังอยู่ที่เดิมต่อไปเธอจะเผลอพูดอะไรออกไปอีก จึงรีบเดินออกไปราวกับกำลังวิ่งหนีอะไรบางอย่าง เธอลงไปว่ายน้ำในสระอีกครั้ง เพียงแต่คราวนี้ใส่เสื้อผ้าครบ
 
หลังจากที่แฟนนี่ออกไป ลิซ่าขยับเข้ามาใกล้หานซั่วพร้อมกับถอนหายใจเบา ๆ
 

 
“ไบรอัน ทำไมเจ้าถึงบ้าบิ่นได้ขนาดนี้ ที่เจ้าต้องเสี่ยงตายต่อสู้กับอสรพิษครั้งนี้เป็นเพราะข้าคนเดียวแท้ ๆ ทีแรก ข้าเชื่อคำพูดที่เจ้าบอกกับข้าในหลุมกับดักนั่นแค่ครึ่งเดียว แต่หลังจากเหตุการณ์นี้แล้ว ข้าเชื่อหมดใจแล้วล่ะ ไบรอัน ข้ามันนิสัยไม่ดี ไม่คู่ควรกับความพยายามของเจ้าเลย”
 
 
“……….”
 
หานซั่วนิ่งเงียบ
 
ลิซ่าเห็นหานซั่วตกตะลึงจนพูดอะไรไม่ออก และนึกว่าเดาความคิดในใจของเขาถูก เธอส่ายหัว พร้อมกับกัดฟันพูด
 

 
“ไบรอัน ล้มเลิกความตั้งใจเกี่ยวกับข้าตอนนี้ก็ยังไม่สายไปนะ พวกเราไม่เหมาะสมกันจริง ๆ เพราะสถานะของพวกเราแตกต่างกันเกินไป ครอบครัวข้าไม่มีวันยอมรับความสัมพันธ์ของพวกเราแน่ ๆ ข้าเสียใจจริง ๆ ไบรอัน”
 
 
“……….”
 
หานซั่วยังคงไม่พูดอะไร
 

 
“ไบรอัน เป็นอะไรไป ทำไมเจ้าไม่พูดอะไรเลยล่ะ เจ้าเสียใจเหรอ?”
 
ลิซ่ามองเขาด้วยสีหน้าเข้าอกเข้าใจ เธอพูดขณะที่ในใจก็คิดว่าตัวเธอเองช่างเป็นผู้หญิงที่ใจร้ายเหลือเกิน
 
หานซั่วสับสนไปหมด ไม่รู้ว่าจะหัวเราะหรือร้องไห้ดี เขามองลิซ่าซึ่งกำลังไม่สนใจอะไรอื่นนอกจากความคิดเข้าข้างตัวเองและพรั่งพรูคำพูดเหล่านั้นออกมา เขาเองก็ไม่รู้จริง ๆ ว่าจะตอบกลับไปว่าอะไรดี หลังจากที่จ้องมองเธออยู่ครู่หนึ่ง ในที่สุดเขาก็ตะโกนออกมาด้วยความรู้สึกเจ็บปวด
 

 
“ไม่ต้องพูดแล้วล่ะ!”
 
สิ้นเสียงตะโกน หานซั่วก็มองหน้าลิซ่าที่กำลังตกใจกลัว เขาถอนหายใจและพูดด้วยสีหน้าสิ้นหวัง
 

 
“ข้าเข้าใจดี ข้าขอแค่ได้มองเจ้าอยู่ห่าง ๆ ก็พอแล้วล่ะ ข้าไม่สร้างปัญหาให้เจ้าหรอก การชอบใครสักคนน่ะ มันแปลว่าเราต้องไม่ทำให้คน ๆ นั้นหนักใจ และควรทำทุกอย่างเพื่อเขาอย่างบริสุทธิ์ใจจริง ๆ ต่างหาก …ลิซ่า เจ้าไม่ต้องคิดมากหรอก จริง ๆ นะ ข้าดูแลตัวเองได้ เพื่อเจ้าแล้ว ข้าก็อยากให้เจ้าได้รับสิ่งที่ดีที่สุดเหมือนกัน”
 
หานซั่วเคยได้ยินประโยคนี้จากละครน้ำเน่ามาก่อน แม้หลังจากพูดเสร็จจะทำให้ตัวเองต้องขนลุกก็ตาม และคิดว่าตัวเองเริ่มจะชั่วร้ายไร้ยางอายเกินไปหน่อยแล้ว
 

 
“ไม่เคยมีใครพูดกับข้าแบบนี้มาก่อนเลย ฮือออ… ไบรอัน ข้าขอโทษ!”
 
ตรงข้ามกับความคาดหวังของหานซั่วโดยสิ้นเชิง ลิซ่าปล่อยโฮออกมาเบา ๆ ทันทีที่ได้ยินสิ่งที่เขาพูด น้ำตาไหลไม่หยุด ราวกับว่าคำพูดของเขาช่างกินใจเธอเหลือเกิน
 
 
 
 
 
 
แฟนนี่กลับขึ้นมาจากสระพร้อมเนื้อตัวเปียกปอน เมื่อเธอได้ยินเสียงลิซ่าร้องไห้ สีหน้าของแฟนนี่ก็เปลี่ยนไปทันที และหันไปจ้องหานซั่วตาเขม็ง
 

 
“ไบรอัน แค่นี้ยังแกล้งพวกเราไม่พออีกรึไง?”
 
 
“หวา… อาจารย์แฟนนี่ ไม่เกี่ยวกับไบรอันค่ะ ข้าแค่รู้สึกกลัวตอนที่นึกถึงเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อกี้เท่านั้นเอง ไม่เกี่ยวกับเขาจริง ๆ ค่ะ!”
 
ลิซ่ารีบปาดน้ำตาอย่างรวดเร็ว เธอพยายามฝืนยิ้มพร้อมกับรีบอธิบายเมื่อได้ยินแฟนนี่ดุหานซั่ว
 
แฟนนี่มองลิซ่าด้วยความสับสน ก่อนจะหันมามองหานซั่วที่ยังขยับตัวไม่ได้แม้แต่นิ้วเดียวและนอนแน่นิ่งอยู่ที่เดิม จึงพ่นลมเชิงดูถูกเบา ๆ
 

 
“สภาพอย่างงี้คงไม่กล้าแกล้งอะไรเจ้าได้แล้วล่ะ”
 
เสื้อผ้าบางเบาของแฟนนี่แนบสนิทกับเรือนร่างอันสวยงามของเธอหลังขึ้นมาจากน้ำ ถึงจะมองไม่เห็นอะไร แต่สัดส่วนโค้งเว้าอันสมบูรณ์แบบของเธอก็ยังเป็นอาหารตาอันโอชะสำหรับหานซั่วอยู่ดี เขาจึงแอบชื่นชมอยู่เงียบ ๆ ในใจ แฟนนี่ไม่เพียงแต่เป็นเจ้าของเรือนร่างงดงามและโดดเด่นสะดุดตา แต่ยังเป็นอาชญากรตัวฉกาจข้อหาล่อลวงและเย้ายวนใจชายอย่างที่สุดด้วยก็ว่าได้
 

 
“แปลกจัง อสรพิษน้ำลึกมีแผลไหม้เหวอะตั้งแต่คอทะลุไปยันหัวเลย สงสัยจริงว่าเกิดอะไรขึ้น? เพราะจะว่าไปแล้ว…อสรพิษตัวนี้ก็ตายเร็วมาก ไม่ใช่เพราะเวทมนตร์ของข้า แต่เพราะรอยแผลไหม้ในหัวมันนี่แหละ และที่แปลกก็เพราะเวทย์คมหอกกระดูกของช้าไม่ได้มีผลทำให้เป้าหมายเกิดการเผาไหม้จากภายในได้แบบนั้น มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่น่ะ ไบรอัน?”
 
แฟนนี่หันขวับมาทางหานซั่วและถามด้วยความแปลกใจ
 
หานซั่วหัวเราะแห้ง ๆ และรีบตอบกลับไป
 

 
“ใครจะรู้ล่ะครับ? ข้าแค่แทงมันไปไม่กี่ที แถมยังไม่มีเวทมนตร์หรือออร่าต่อสู้อะไรที่ทำให้มันเผาไหม้ได้เลยสักนิด มองข้าไปก็ไม่มีประโยชน์หรอกครับ”
 
 
“จริงเหรอ? แล้วทำไมข้าถึงรู้สึกว่าเจ้าน่าสงสัยนักล่ะ?”
 
แฟนนี่ขมวดคิ้วพร้อมกับดวงตาคู่งามของเธอที่จับจ้องหานซั่วอย่างพินิจพิจารณา เธอพูดด้วยความสงสัย
 

 
“อ่า งั้นแล้วแต่ท่านจะคิดแล้วกันครับ ข้าเองก็อยากมีเวทมนตร์หรือออร่าต่อสู้กับเขาบ้างเหมือนกัน แต่โชคร้ายไปหน่อย เพราะไม่มีทั้งสองอย่างเลย”
 
หานซั่วหัวเราะเสียงดังและพูดด้วยน้ำเสียงประชดชีวิตตัวเอง
 
เพราะเวทมนตร์ที่หานซั่วกำลังฝึกฝนอยู่ไม่ได้มีตัวตนอยู่บนโลกนี้ และเป็นความลับที่เขาจะไม่มีวันบอกใคร แม้ต้องถูกทรมานจนตายก็ตาม
 

 
“อาจารย์แฟนนี่ ท่านคิดมากไปแล้ว หรือไม่ก็ตาฝาดไปเองมากกว่าค่ะ สายตาท่านไม่ค่อยดีอยู่แล้วด้วย ไบรอันเพิ่งช่วยชีวิตพวกเราไว้ ทำไมเขาต้องโกหกพวกเราด้วยล่ะ? อีกอย่าง ถ้าเขาแข็งแกร่งขนาดนั้นจริง เขาคงเลิกเป็นทาสรับใช้ไปนานแล้วล่ะ”
 
 
“ก็อาจเป็นไปได้นะ”
 
แฟนนี่ยิ้มเล็กน้อย พยักหน้ารับและพูดอย่างร่าเริง
 

 
“ข้าได้ผลึกมนตรามาแล้ว มาเถอะ กลับไปที่เต็นท์กันได้แล้วล่ะจ้ะ รอบนี้เป็นการว่ายน้ำที่สยองขวัญน่าดู แต่สุดท้ายก็ได้ผลึกมนตราระดับ 3 มาอยู่ในมือ!”
 
 
“ไบรอัน เจ้าขยับตัวได้รึยัง? ให้ข้าไปตามพวกนักเรียนชายมาช่วยแบกเจ้ากลับไปมั้ย?”
 
ลิซ่ามองหานซั่วและถามด้วยความเป็นห่วง
 

 
“เท่าที่ข้ารู้ ไอพิษของอสรพิษน้ำลึกแค่ทำให้เป็นอัมพาตชั่วคราวเพื่อจะได้กินเหยื่อง่าย ๆ เท่านั้นเอง นี่ก็นานแล้วนะ ไบรอัน เจ้าน่าจะดีขึ้นแล้วไม่ใช่เหรอ?”
 
แฟนนี่พูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา และมองหานซั่วอย่างโกรธเคือง
 
หานซั่วอุทานด้วยความแปลกใจทันทีที่ได้ยิน
 

 
“อ้าว จริงด้วย! ข้าขยับตัวได้ปกติแล้วนี่ พวกเรารีบกลับกันเลยดีมั้ยครับ?”
 
ลิซ่าสะดุ้งโหยง เธอมองหานซั่วและพูดด้วยความโกรธ
 

 
“ไบรอัน นี่เจ้าขยับตัวได้ตั้งนานแล้วใช่มั้ย?”
 
หานซั่วพูดด้วยสีหน้าจริงจังโดยไม่มีท่าทีกระอักกระอ่วนเลยแม้แต่น้อย
 

 
“ไม่นะ ไม่เลย ข้าเพิ่งรู้ว่าข้าขยับตัวได้หลังจากได้ยินอาจารย์แฟนนี่พูดนี่แหละ ไปกันเถอะ ไปกันเถอะ ขืนช้ากว่านี้ คนอื่น ๆ คงเป็นห่วงแย่เลย”
 
เขากระโดดลุกขึ้นอย่างรวดเร็วโดยไม่รีรอคำตอบของแฟนนี่และลิซ่า และรีบเดินจ้ำอ้าวตรงไปยังพื้นที่กางเต็นท์ที่พวกนักเรียนคนอื่น ๆ อยู่ทันที
 

 
“บ้าจริง เขาต้องแกล้งทำเป็นขยับไม่ได้มาตลอดแน่เลย ข้ารู้เพราะเมื่อกี้ข้าแค่ลองถามเพื่อทดสอบเขาดูเฉย ๆ ไบรอัน หยุดเดี๋ยวนี้เลยนะ! ข้ายังพูดไม่จบเลย!”
 
แฟนนี่โกรธเกรี้ยว ก่อนจะลากลิซ่าวิ่งไล่หานซั่วตามไปติด ๆ
 
 
 
…………………………………
 
ติดตามอัพเดทและอ่านตอนต่อไปทันที ที่นี่ >>> 
 


 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 (0 votes)
   0/10