Great Demon King ตอนที่ 62 ข้าชอบปัญหาใหญ่ครั้งนี้จริง ๆ! [Great Demon King]

| Great Demon King | |

ชั่ววินาทีที่ดาบยาวทั้งสามเล่มกำลังจะโจมตีหานซั่ว นักฆ่าคนหนึ่งก็แยกออกไปเพื่อรับมือกับเจ้าโครงกระดูกตัวเล็ก ส่วนอีกคนก็เบี่ยงตัวเปลี่ยนเส้นทางเพื่อหลบลูกดอกจากหน้าไม้ของหานซั่ว ในขณะที่อีกหนึ่งคนที่เหลือยังคงแทงเข้ามาที่ตัวเขา

หานซั่วถีบตัวออกไปในขณะที่สองมือยังโอบกอดฟีบี้เอาไว้ และกลิ้งตัวเธอส่งไปทางเฟเบียน มือขวาของเขากำรอบด้ามมีดสั้นไว้แน่น ก่อนที่จะพุ่งออกมาจากด้านหลังซีกของโต๊ะที่ถูกผ่าครึ่งด้วยคมดาบ แก่นมนตราถูกถ่ายเทไปยังมีดสั้นเล่มนั้นจนเปล่งแสงวาบเป็นออร่าสีม่วงอ่อนขึ้นในอากาศ และเล็งเป้าหมายไปที่ดาบยาวที่กำลังพุ่งเข้ามา

เกิดเสียงโลหะปะทะกันดังลั่น พร้อมด้วยเสียงกัดฟันกรอดของหานซั่ว มือขวาข้างที่ถือมีดสั้นรู้สึกชาไปทั้งมืออีกแล้ว ด้วยแรงปะทะที่ทั้ง 2 ฝ่ายพุ่งเข้าหากันอย่างแรงส่งผลให้หานซั่วและนักฆ่าต้องชะงักก่อนที่เขาจะร่วงลงไปกองกับโต๊ะที่หักพัง นักฆ่าเองก็เช่นกัน

นักฆ่าผู้นั้นถือดาบยาวไว้ในมือขวา แต่ด้วยการปะทะกันเมื่อครู่ กลับทำให้มือของเขาเย็นเยียบจนแข็งเพราะผลจาก “เวทย์อัคคีเหมันต์” ในมีดสั้นของหานซั่ว เขารีบเปลี่ยนมาถือดาบยาวในมือซ้ายทันที ในขณะที่สายตาเย็นชาจ้องมองหานซั่วอย่างดุร้าย เขาอาศัยจังหวะตอนที่หานซั่วกำลังเสียการทรงตัว แทงดาบยาวใส่อีกครั้งพร้อมยิงคลื่นออร่าต่อสู้ใส่หานซั่วเข้าตรงกลางอก

ความเจ็บปวดที่บาดลึกไปถึงกระดูกแผ่ซ่านไปทั่วร่างทันทีที่ถูกออร่าต่อสู้สีเขียวเข้มทะลวงเข้ากลางอก ในขณะที่แก่นมนตราหมุนวนอย่างบ้าคลั่งยิ่งกว่าเดิมและทำลายออร่าต่อสู้นั้นจนแตกออกเป็นพันเป็นหมื่นชิ้น และสามารถห่อหุ้มมวลแสงออร่าต่อสู้ไว้ได้ทั้งหมด เพื่อป้องกันไม่ให้กระจายสู่ร่างกายส่วนอื่น

แต่ถึงอย่างนั้น หานซั่วก็ยังกระอักออกมาเป็นเลือดสด ๆ และล้มลงไปอย่างไร้เรี่ยวแรง ส่วนนักฆ่าเองก็คืนความมั่นใจกลับมาเต็มร้อยเมื่อหานซั่วโดนออร่าต่อสู้จากดาบของเขาโจมตีเข้าไปเต็ม ๆ เขาไม่เสียเวลาแม้แต่จะหันกลับมามองอีกครั้งหลังจากที่หานซั่วโดนโจมตี และหันไปหาฟีบี้และเฟเบียนที่อยู่อีกด้านหนึ่งของห้องทันที

แต่ทว่า นักฆ่าผู้นั้นไม่มีทางรู้ได้เลยว่าร่างกายของหานซั่วแข็งแกร่งและทนทานเพราะถูกหล่อหลอมด้วยเวทมนตร์มานับครั้งไม่ถ้วน และด้วยผลอันน่ามหัศจรรย์ของแก่นมนตรา แม้จะเป็นการโจมตีถึงตายก็มิอาจคร่าชีวิตเขาได้

ชั่วขณะที่นักฆ่าหันหลังกลับและกำลังจะเดินจากไป หานซั่วก็ผุดลุกขึ้นจากจุดที่ล้มลงราวกับผีที่ฟื้นคืนชีพ มวลแสงเยือกแข็งเปล่งประกายจากคมมีดสั้นในมือขวา และขว้างมีดไปที่หลังของนักฆ่าคนนั้นทันที

แต่เพราะนักฆ่าเป็นถึงอัศวินระดับสูง เขาจึงไม่สูญเสียสัมผัสการระวังภัยแม้ในเวลาฉุกเฉิน นักฆ่าจึงหันขวับกลับมาทันที เสี้ยววินาทีนั้นเอง ดาบยาวในมือซ้ายของนักฆ่าก็ตวัดลำแสงออร่าต่อสู้สีเขียวเข้มออกไปอีกครั้ง เพื่อหยุดการโจมตีของมีดสั้นจนเกิดเสียงดังสนั่น

แต่ทว่า นักฆ่าเพียงหยุดมีดสั้นของหานซั่ว แต่ไม่ได้หยุดการลอบยิงของเขา… ลูกดอกจากหน้าไม้ในแขนเสื้อของหานซั่วยิงเข้าที่ตาซ้ายที่ไร้ความปรานีของนักฆ่า จนเขาร้องลั่นด้วยความเจ็บปวดขณะที่ยกมือขึ้นมากุมตาซ้ายเอาไว้ และเสี้ยววินาทีนั้นเอง มีดสั้นในมือของหานซั่วก็เคลื่อนไหวอีกครั้ง ตามมาด้วยเลือดที่สาดกระเซ็นเป็นทางออกมาจากคอของนักฆ่า ร่างนั้นค่อย ๆ ร่วงลงไปอย่างช้า ๆ ก่อนจะกระแทกพื้นอย่างแรง

หานซั่วใช้มือซ้ายปาดเลือดที่ไหลออกมาจากมุมปาก พลางกำมีดสั้นในมือไว้แน่น และมองสถานการณ์รอบข้างด้วยอาการสงบ

เจ้าโครงกระดูกตัวเล็กพร้อมกริชกระดูกกำลังต่อสู้กับนักฆ่าอีกคนหนึ่ง หลังจากหล่อหลอมด้วยแก่นมนตรานับครั้งไม่ถ้วน มันจึงแข็งแกร่งอย่างน่าประหลาด ความเร็วในการหลบหลีกของทั้งตัวมันเองและกริชกระดูกที่ลอยฉวัดเฉวียนไปมาในอากาศก็รวดเร็วอย่างเหลือเชื่อ

แม้ตอนที่ร่างของมันถูกโจมตี กระดูกสีดำราวน้ำหมึกของมันก็แกว่งไปมาเพียงเล็กน้อย ทุกครั้งที่เซไปด้านหลัง มันก็จะกลับมาทรงตัวอย่างมั่นคง และสวนกลับการโจมตีได้อย่างต่อเนื่องในเวลาอันรวดเร็ว จนนักฆ่าคนนั้นแทบจนมุม

อีกด้านหนึ่ง นักฆ่าอีกคนที่โดนลูกดอกของหานซั่วโจมตี ก็หักลูกดอกนั้นออกเป็นสองส่วน ก่อนจะพุ่งตัวเข้าหาฟีบี้ ในตอนนั้นเอง เฟเบี้ยนกำลังตระหนกตกใจและหวาดกลัวถึงขีดสุด เขาร้องออกมาอย่างร้อนรน

“ระวังครับ นายหญิงน้อย! ไบรอัน! ช่วยด้วย!”

วินาทีนั้นเอง หานซั่วมองเพียงปราดตาเดียวก็รู้ทันทีว่าสายเกินไปแล้วที่จะช่วยฟีบี้ เขาถอนหายใจอย่างแผ่วเบา และกำลังจะสั่งให้เจ้าโครงกระดูกตัวเล็กรีบหาจังหวะผละตัวออกมา ในขณะที่บางสิ่งบางอย่างนอกที่เหนือความคาดหมายของหานซั่วพลันปรากฏขึ้น

ดวงตาที่อยู่บนใบหน้าที่ตกตะลึงนั้นดูสงบและเศร้าสร้อยอย่างประหลาด ขณะที่ออร่าต่อสู้สีเขียวเข้มกำลังแทงเข้ามา …และโดยที่ไม่มีใครล่วงรู้ จู่ ๆ ก็มีมีดเล่มยาวอยู่ในมือของเธอ พร้อมด้วยออร่าสีขาวบริสุทธิ์ที่เปล่งประกายเจิดจ้าออกมาจากมีดเล่มนั้นราวดอกบัวกำลังเบ่งบาน และออร่าสีขาวบริสุทธิ์ก็ประสานงาเข้ากับออร่าต่อสู้ของดาบ แต่ด้วยพลังที่มากกว่า แสงสีขาวโถมเข้าใส่ร่างของนักฆ่าอย่างสมบูรณ์

“อ๊ากกกกกกกกก!”

นักฆ่าส่งเสียงร้องโหยหวนอย่างทรมาน ทันทีที่ออร่าต่อสู้สีขาวบริสุทธิ์จางหายไป ภาพที่ปรากฏคือร่างของนักฆ่าราวกับถูกแทงด้วยอาวุธมีคมนับพันครั้งจนเต็มไปด้วยรูพรุนที่มีเลือดพุ่งออกมาทุกทิศทุกทาง

ไม่ใช่หานซั่วคนเดียวที่ตะลึงจนอ้าปากค้าง แม้แต่เฟเบียนและนักฆ่าอีกคนที่กำลังรับมือเจ้าโครงกระดูกตัวเล็กก็ตกใจไม่แพ้กัน

แต่การที่หานซั่วและเฟเบียนจะยืนอึ้งไปก็ไม่มีผลอะไร แต่กับนักฆ่าที่บังเอิญตกใจจนเสียสมาธิ แขนซ้ายของเขาก็ถูกเจ้าโครงกระดูกตัวเล็กฟันจนขาดและร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด ทันใดนั้นเอง ฟีบี้ก็เขวี้ยงมีดในมือออกไปทันทีเมื่อเห็นว่าเขากำลังจะหนี มีดของเธอเสียบเข้าที่เอวของนักฆ่าจนมิดด้าม เมื่อเสียงกรีดร้องเสียงเงียบลง ร่างนั้นก็ทิ้งตัวกระแทกพื้น

“น… นายหญิงน้อย ทะ… ท่านเป็นนักดาบ?”

เฟเบียนซึ่งตกตะลึงจนอ้าปากค้างมานานถามขึ้นด้วยเสียงตะกุกตะกักพลางชี้ไปที่ฟีบี้ผู้เปลี่ยวเหงาและเย็นชา

นักดาบ แบ่งระดับเช่นเดียวกันกับอัศวิน ได้แก่ นักดาบฝึกหัด (ออร่าต่อสู้สีฟ้าอ่อน) นักดาบระดับต้น (ออร่าต่อสู้สีน้ำเงิน) นักดาบระดับกลาง (ออร่าต่อสู้สีเขียวอ่อน) นักดาบระดับสูง (ออร่าต่อสู้สีเขียวเข้ม) จอมดาบ (ออร่าต่อสู้สีขาว) จอมดาบเกรียงไกร (ออร่าต่อสู้สีเงิน) และ จอมดาบศักดิ์สิทธิ์ (ออร่าต่อสู้สีทอง)

หานซั่วไม่คาดคิดมาก่อนว่าฟีบี้จะปิดบังความแข็งแกร่งของตัวเองไว้ ดูเหมือนว่าแม้แต่เฟเบียนเองก็ไม่รู้เช่นกัน แท้จริงแล้ว ฟีบี้เป็นนักดาบที่ระดับสูงกว่าอัศวินชั้นสูงเสียอีก ด้วยความแข่งแกร่งในฐานะนักดาบที่มีอายุเพียงเท่านี้ ต้องสร้างความตื่นตะลึงแก่คนจำนวนมากอย่างแน่นอนหากข่าวนี้รั่วไหลออกไป

“ดูเหมือนข้าเสียแรงเปล่ายังไงก็ไม่รู้สิ”

หานซั่วหัวเราะเบา ๆ ก่อนจะเริ่มร่ายเวทย์ และจู่ ๆ เจ้าโครงกระดูกตัวเล็กพร้อมกริชกระดูกในมือที่ยืนนิ่งและจ้องมองไปข้างหน้าด้วยโพรงลูกตาว่างเปล่าก็หายวับไปกับตา

“ไม่หรอก ถ้าไม่ได้ท่านช่วยไว้ ข้าคงสังหารนักฆ่าจาก “ปีศาจเงา” ด้วยตัวเองไม่ได้หรอก และถึงแม้ข้าป้องกันตัวเองได้ แต่ก็กันไม่ให้พวกมันหลบหนีไปไม่ได้อยู่ดี เพราะฉะนั้น ความช่วยเหลือของท่านจึงมีประโยชน์และช่วยข้าได้เยอะมากทีเดียว ข้าซาบซึ้งในน้ำใจท่านจริง ๆ”

ฟีบี้มองหานซั่วและพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง

คิ้วของฟีบี้ขมวดลงเล็กน้อยก่อนจะพึมพำกับตัวเองด้วยเสียงแผ่วเบา แล้วก็จ้องมองหานซั่วด้วยสายตาแปลก ๆ ขณะเงยหน้าขึ้นถาม

“ท่านไบรอัน ทำไม เมื่อครู่ข้าถึงสัมผัสไม่ได้ถึงออร่าต่อสู้จากร่างกายของท่านขณะต่อสู้เลยล่ะ? และถ้าข้ามองไม่ผิด ท่านฝึกฝนศาสตร์แห่งความตายด้วย แต่ข้าไม่เคยรู้มาก่อนเลย ว่านักรบโครงกระดูกจะมีความสามารถในการต่อสู้เทียบเท่าอัศวินระดับสูงได้ถึงขนาดนี้ ท่านไบรอันนี่ยอดเยี่ยมมากเลยนะคะ”

ช่างเป็นผู้หญิงที่มีสายตาเฉียบคมจริง ๆ หานซั่วมองไปที่ฟีบี้ และพูดด้วยน้ำเสียงราวกับเป็นปริศนาชวนสงสัย

“ท่านฟีบี้เองก็แข็งแกร่งมากในฐานะจอมดาบทั้ง ๆ อายุยังน้อย ผู้ที่ยอดเยี่ยมแท้จริงแล้วคือท่านต่างหากครับ ข้าไม่มีทางเทียบท่านได้เลย”

“ท่านถ่อมตัวเกินไปแล้ว”

ฟีบี้ตอบหานซั่วและไม่ได้ถามอะไรอีก เธอหันไปหาเฟเบียนที่ยืนงุนงงเป็นที่สุด และพูดอย่างอ่อนโยน

“เฟเบียน เอาของที่เขาให้มาไปเก็บเข้าคลัง ครั้งนี้ไบรอันช่วยพวกเราไว้ เราต้องให้ราคาดี ๆ กับเขานะ”

เฟเบียนนที่มัวแต่ตกใจก็มีสีหน้าจริงจังขึ้นมาทันทีเมื่อได้ยินคำสั่งของฟีบี้ เขามองสลับไปมาระหว่างฟีบี้และหานซั่วด้วยสายตาแปลก ๆ ก่อนจะก้มหน้าลงนับสิ่งของที่อยู่บนพื้น

“ฟีบี้! ฟี้บี้หลานข้า! เจ้าเป็นอะไรรึเปล่า? เกิดอะไรขึ้นนี่?”

เสียงร้องอุทานเสียงหนึ่งดังมาแต่ไกล ตามมาด้วยเสียงฝีเท้าจำนวนมากที่กำลังรีบบึ่งเข้ามา

ชั่ววินาทีนั้นเอง ใบหน้าของฟีบี้ที่ปกติจะแสดงแต่สีหน้าเย็นชาก็พลันเปลี่ยนแปลงและเต็มไปด้วยความขยะแขยงและเกลียดชัง และจู่ ๆ ก็กลับเป็นปกติทันที ก่อนที่เธอจะร้องตอบออกไป

“ท่านลุงโกรเวอร์ ข้าปลอดภัยดี ขอบคุณนะคะที่เป็นห่วง”

ทหารยาม 5 คนพังประตูเข้ามา พร้อมด้วยชายชราผอมแห้งหน้าตาน่ากลัวในชุดหรูหราที่อยู่ข้างหน้า เขากวาดตามองไปรอบห้องเพื่อประเมินสถานการณ์ ก่อนจะแสดงสีหน้ากังวลใจ

“ลุงได้ยินเสียงหลานร้องขอให้ช่วย และเห็นว่าทหารสองคนที่หน้าประตูห้องหลานนอนกองอยู่ที่พื้น ลุงเลยรีบมาเร็วที่สุดที่ลุงทำได้ ดีจริง ที่เจ้าไม่เป็นอะไร พ่อที่ตายไปแล้วของหลานต้องคอยปกป้องหลานอยู่แน่ ๆ”

“ขอโทษที่ทำให้ท่านลุงต้องเป็นห่วง แต่คนที่ปกป้องพวกเราไม่ใช่ท่านพ่อหรอกค่ะ แต่เป็นนักรบท่านนี้ต่างหากที่ช่วยชีวิตหลานสาวของท่านไว้ ถ้าไม่อย่างนั้น หลานสาวของท่านลุงคงโดนคนพวกนี้ฆ่าตายไปนานแล้ว”

ฟีบี้พูดด้วยท่าทีที่ยังหวาดกลัว ขณะผายมือแนะนำหานซั่วพร้อมอธิบาย

หานซั่วจ้องมองการสนทนาระหว่างโกรเวอร์และฟีบี้แล้ว เขาก็ตระหนักถึงอะไรบางอย่างเมื่อเห็นสีหน้าขยะแขยงเย็นชาของเธอเมื่อครู่

เท่าที่เขาสังเกตุตอนที่โกรเวอร์พุ่งเข้ามา ความสนใจแรกของเขาคือกวาดตามองไปยังศพของนักฆ่าทั้ง 3 คนที่กระจายอยู่ทั่วห้อง และเพิ่งมามีสีหน้าเป็นห่วงเป็นใยฟีบี้เมื่อประเมินสถานการณ์เรียบร้อยแล้ว ซึ่งบ่งบอกอย่างชัดเจนว่า ความสัมพันธ์ของสองคนนี้ไม่ได้รักใคร่กลมเกลียวกันจริง ๆ เหมือนที่กำลังแสดงอยู่ต่อหน้าในตอนนี้

“ขอบคุณท่านนักรบ! ข้าจะตบรางวัลท่านอย่างงามเลย!”

โกรเวอร์อุทาน เขาหันไปมองหานซั่วทันทีที่ฟีบี้พูดจบ สายตาคู่นั้นพินิจพิจารณาหานซั่วตั้งแต่หัวจรดเท้า ราวกับต้องการประเมินอะไรบางอย่าง

“ท่านลุงคะ ข้าขอบคุณในความปรารถนาดี แต่ฟีบี้อยากขอบคุณเขาเป็นการส่วนตัวที่เขาได้ช่วยชีวิตข้าค่ะ ตอนนี้ข้าปลอดภัยดีแล้ว และทุกวันท่านลุงเองก็โหมงานหนักและเหนื่อยล้าจากภาระหน้าที่ในสมาคมพ่อค้ามามาก ท่านรีบกลับไปพักผ่อนดีกว่านะคะ”

ฟีบี้พูดกับโกรเวอร์อย่างจริงจังพร้อมโค้งคำนับ

“ตกลง ตกลง ตราบใดที่หลานปลอดภัยดี หลังจากนี้ลุงจะสืบสวนเรื่องที่มาของนักฆ่าพวกนี้ให้หลานเอง ทำใจให้สบายนะ หลานรัก ถ้าลุงรู้ตัวผู้อยู่เบื้องหลังเรื่องพวกนี้เมื่อไหร่ ลุงไม่ปล่อยมันไปง่าย ๆ แน่ อืมม… ต่อไปนี้หลานต้องระวังตัวให้มากขึ้นนะ ลุงกลับก่อนล่ะ”

โกรเวอร์แสดงสีหน้าเจ้าเล่ห์ทันทีที่หันหลังกลับ ก่อนจะนำทหารทั้ง 5 คนเดินไปที่ประตู และตอนนั้นเอง อยู่ ๆ เขาก็หันมาพร้อมคำถาม

“สหายผู้กล้าหาญ ท่านมีนามว่ากระไรรึ?

“ไบรอันครับ!”

หานซั่วโค้งคำนับเล็กน้อย และยิ้มอย่างสุภาพ

โกรเวอร์พยักหน้ารับ

“ไบรอัน อืมม… เป็นชื่อที่ดี! เป็นชื่อที่ดีจริง ๆ ข้าจะจำไว้”

และโกรเวอร์ก็ออกไปทันทีที่พูดจบ

“ดูเหมือนข้าจะเจอปัญหาใหญ่เพราะการกระทำที่แฝงจุดประสงค์บางอย่างของท่านเข้าซะแล้วสิ ท่านฟีบี้ ท่านจะชดเชยเรื่องนี้ให้ข้ายังไงดีครับ?”

รอยยิ้มแห้ง ๆ ของหานซั่วจางหายไปทันทีเมื่อโกรเวอร์ออกจากห้องไป และจ้องมองฟีบี้ด้วยสายตาเย็นชา

“นอกเหนือจากเงินค่าสิ่งของที่ท่านเอามาขาย ข้าจะจ่ายเพิ่มให้ท่านอีก 3,000 เหรียญทอง …เงิน 3,000 เหรียญทองน่ะ เพียงพอที่จะซื้อชีวิตใหม่ได้เลยนะคะ ท่านคิดว่ายังไง?”

ฟีบี้หัวเราะเบา ๆ พร้อมพูดอย่างนิ่มนวล ในขณะที่แววแห่งความปราดเปรื่องและมองการณ์ไกลฉายวาบขึ้นในดวงตาของเธอ

หัวใจของหานซั่วเต้นไม่เป็นจังหวะ พร้อมรอยยิ้มเปื้อนแก้มอีกครั้ง และพูดอย่างพออกพอใจ

“ปัญหาใหญ่แบบนี้ล่ะ ถูกใจข้าเอามาก ๆ เลย!”

ติดตามอัพเดทและอ่านตอนต่อไปทันที ที่นี่

>>> Facebook : Louktan Translate นิยายแปลไทย