ตอนต่อไปในวันที่หิมะกำลังตกคราบเลือดที่เหมือนกับดอกกุหลาบแต่งแต้มหิมะสีขาวบริสุทธิ์แท่งเหล็กที่อยู่หลังรถบรรทุกร่วงลงมาต่อหน้าต่อตาของผม ผมไอและตระหนักได้ในตอนนั้นว่ากำลังจะตายภาพรอยเลือดสีแดงบนหิมะปรากฏขึ้นก่อนที่สติจะเลือนลางไป
ในตอนนั้น ผมก็พลันนึกถึง『ฮิยูกิ』(หิมะสีเลือด) ตัวละครที่เปรียบเหมือนอีกครึ่งหนึ่งของผม…
อา จริงสิ ถ้าผมตาย เธอก็คงจะหายไปเหมือนกันขณะที่เสียใจกับการตายไปทั้งของผมและ’ฮิยูกิ’ สติของผมก็พลันดับวูบและหลอมละลายสู่ความมืด …
◆◇◆◇ผมตื่นขึ้นในโลงศพที่หรูหราและเต็มไปด้วยดอกกุหลาบ
“-อุหว่า!?”
ทันทีที่รู้ด้วยเหตุผลบางอย่าง ผมก็รีบทาบมือกับฝ่าโลงและผลักมันด้วยแรงทั้งหมด มันเปิดออกได้ง่ายกว่าที่คิด จากนั้นผมก็ชันตัวขึ้นและมองไปรอบๆอย่างตระหนก–ที่นี้ที่ไหนกัน?
ผมอยู่ในโลงศพ ถ้าอย่างนั้นแปลว่าที่นี้คือที่เผาศพไม่ก็เมรุนะสิ!?
ถ้าตื่นขึ้นมาตอนเริ่มเผากันแล้วนี่ไม่ขำเลยนะ!
อย่างไรก็ตาม ผิดจากที่คาดไว้ ที่นี้ดูเหมือนคฤหาสถ์ในช่วงยุคกลาง เตียงแบบมีเสาขนาดใหญ่ที่ไม่รู้ว่านับได้กี่เสื่อทาทามิ แต่มันดูหรูหราเหมือนที่พวกชนชั้นสูงใช้ และนอกจากนั้นยังมีเฟอร์นิเจอร์และเครื่องนอนที่ใหญ่และงดงามมากอยู่ในห้อง
“…เห? ที่นี้มันอะไรกัน??”
เสียงที่ผมพึมพำออกมาสูงและฟังดูน่ารักอย่างน่าประหลาดและสิ่งที่ผมสวมใส่อยู่ก็คือชุดเดรสนุ่มวาววับที่ส่วนใหญ่เป็นสีดำและตกแต่งด้วยช่อดอกกุหลาบสีแดงอย่างหรูหรางดงามเหนือขึ้นไปคือเรือนผมสีดำเงางามราวกับกำมะหยี่ ซึ่งดูเหมือนจะเป็นเส้นผมของผม เมื่อผมทอดสายตาลงมองเบื้องล่างก็เห็นหน้าอกเล็กๆ เอวบอบบาง และ
“…หายไป”
ขณะที่กำลังทำความเข้าใจกับส่วนล่างที่หายไป นิ้วมือเรียวดูบอบบางแต่หยืดหยุ่นเหมือนกับนิ้วของเด็กๆคล้ำไปมา สัญลักษณ์ความเป็นชายของผมหายไปแล้ว และถูกแทนที่ด้วยร่องที่ผมไม่รู้จักช่วงที่ผมกำลังสตัน ก็มีเสียงเคาะมาจากบานประตูสีดำ
“ชะ-เชิญ…”
ผมกลืนคำว่า「ใช้อยู่」ที่เกือบเผลอพูดไป
“ขออนุญาตขอรับ”
เสียงนั้นดึงผมจากภวังค์ บานประตูหนาที่ขนาดประมาณ 3×2 เมตรถูกเปิดออกอย่างง่ายดาย จากนั้นชายหนุ่มหน้าตาดี เจ้าของดวงตาสีทองและเรือนผมหยักศกสีบลอนด์ก็เดินเข้ามาในห้องชายคนนั้นดูราว 20 ปี แต่งชุดที่ดูคล้ายทักซิโด แต่กลับดูดีอย่างน่าประหลาด เขาส่งรอยยิ้มกว้างมาให้ผม ไม่-ไม่ ผมจะไม่ข้าม “เส้นนั้น” ไปแน่ๆ
จนตอนนี้ผู้ชายที่งดงามคนนั้นก็ยังส่งผิ้มมาให้ผมเหมือนกับอาวุธ ถ้าผมเป็นผู้หญิงก็คงตกหลุมรักไปแล้ว หืม… เดี๋ยวนะ ตอนนี้ผมเป็นผู้หญิงนี่!
อา…นี่ผมกำลังตกอยู่ในสถานการณ์วิกฤตสินะ? ขณะคิดอะไรไร้สาระไปเรื่อยเปื่อย ชายตรงหน้าผมก็ทาบมือขวาไว้ที่อก ก้มศีรษะลงต่ำและก้าวเท้าหนึ่งมาเบื้องหน้า ทรุดตัวทำความเคารพประหนึ่งเป็นอัศวิน
“องค์หญิงทรงฟื้นคืนแล้ว ช่างเป็นเรื่องที่น่ายินดีอย่างยิ่งที่ เท็นไก (เส้นขอบฟ้า) ผู้นี้ได้เป็นคนแรกที่ได้รับรู้เรื่องนี้ พวกเราทุกคนต่างเฝ้ารอคอยถึงวันนี้จากก้นบึ้งของหัวใจ”
ทั้งเสียงและรูปร่างช่างงดงามจริงๆ
ผมคิด~ แต่เดี๋ยวนะ
ผมนึกบางอย่างขึ้นมาได้ ทันทีที่ผมได้ยินบางอย่างที่ไม่คาดคิด ผมก็เผลอส่งเสียงสูงออกไป
“เท็นไก!!?”
“…อะ-อืม มีอะไรหรือขอรับ องค์หญิง?”
เขาไม่ได้ตอบคำถามของผม และดูสงสัย ผมจึงชี้ไปที่ชายหนุ่มตรงหน้า
“มังกรทอง [นาคราชา]??!”
“? ขอรับ กระผมเอง…?”
ทันใดนั้น บางอย่างเหมือนเมนูป๊อบอัพโปร่งใสก็ปรากฏขึ่นตรงที่ผมชี้ไป มันแสดงข้อมูลของชายคนนั้น
เผ่าพันธุ์ : มังกรทอง [นาคราชา] ชื่อ : เท็นไก เจ้าของ : ฮิยูกิ
HP : 556,800(ร่างมนุษย์)/1,948,800(ร่างกึ่งมังกร)/61,234,800(ร่างมังกร)
MP : 767,800(ร่างมนุษย์)/2,303,400(ร่างกึ่งมังกร)/53,746,000(ร่างมังกร)
▼มังกรทอง {นาคราชา} แต่เดิมเป็นบอสอีเวนท์ในเกมที่ผมเล่นอยู่ ‘Eternal Horizon Online’ มันถูกแจกออกมาเป็นรางวัลกาชา ไอเทมคลาส SSR (Super-super rare) ในอีเวนท์แบบจำกัด ในตอนนั้นแม้ว่าผมจะได้มันมา แต่ก็ไม่ใช่เรื่องง่ายๆเลย
ผมต้องแลกกับของมีค่าและไอเทมหายากจำนวนไม่น้อยเลยทีเดียว มันเป็นมอนเตอร์ระดับสูงมากๆที่มีไม่ถึง 5 ตัวด้วยซ้ำในเซิฟเวอร์ และเมื่อผมได้มาเลยให้ชื่อว่า เท็นไก อย่าบอกนะว่าเขาคือคนนั้น?! มังกรตัวนั้นนะ?!
ขณะที่ผมกำลังสับสน ผมก็ชี้ปลายนิ้วเข้าหาตัวเอง เมนูป๊อบอัพกึ่งโปร่งใสแบบเดียวกันก็ปรากฏขึ้น
เผ่าพันธุ์ : เจ้าหญิงแวมไพร์ {ผู้สืบเชื้อสายพระเจ้า} ชื่อ : ฮิยูกิ ฉายา : ท่านหญิงแห่งฟากฟ้า [เท็นโจเท็นเก๊ะ]
HP : 78,000 MP : 95,500 ▼
มันเป็นชื่อและสเตตัสตัวละครในเกม ‘Eternal Horizon Online’ ของผม
Prologue 2
ประตูที่เปิดค้างไว้ถูกเคาะตามมารยาท ก่อนหญิงสาวในชุดเมดจะก้าวเข้ามา เธอมีเรือนผมสีแพลตินัมบลอนด์สวย ดวงตาเย็นชาเป็นประกายและแพปีก 3 คู่ ก้าวตรงมาทางนี้ ขณะที่ผมสังเกตเธอเธอมองไปทาง’เท็นไก’ซึ่งเข้ามาอยู่ก่อน
และยังคงอยู่ในท่าทางทำความเคารพ แล้วพูดด้วยน้ำเสียงเจือความยำเกรงเล็กน้อย
“เท็นไก-โดโน่ การบุกรุกเข้ามาในห้องนอนของสุภาพสตรีเช่นนี้ คิดว่าหัวหน้าแห่ง 4 ราชามารสวรรค์เช่นคุณ สมควรกระทำเช่นนี้หรือ?”
“…อา ต้องขอโทษด้วย มิโคโตะ (แก่นแห่งชีวิต) ผมรู้สึกว่าเวทมนต์ขององค์หญิงตื่นขึ้น จึงไม่อาจอดทนรอคอยได้ …”
ประโยคพูดเหมือนรู้สึกผิดแต่น้ำเสียงแข็งทื่อปราศจากความสำนึกผิด เธอจึงได้แต่โคลงหัวไปมาอย่างช่วยไม่ได้ จากนั้นเธอก็หันมาทางผม ยืดตัวตรงอย่างสง่างามและโค้งคำนับต่อผม
“องค์หญิง การตื่นขึ้นมาของท่าน ทำให้ดิฉันรู้สึกปลื้มปิติอย่างหาที่สุดไม่ได้จริงๆ”
อย่างที่คิด นั่นคือ’มิโคโตะ’ อืมผมลองเช็คหน้าต่างป๊อบอัพด้วยการชี้ไปที่เธอ
เผ่าพันธุ์ : เซราฟิม ชื่อ : มิโคโตะ เจ้าของ : ฮิยูกิ
HP : 27,960,000 MP : 35,268,000 ▼
…อา ระดับความสามารถไม่ชวนขำเอาซะเลย แน่นอนว่าถ้าผมแตะที่ปุ่ม「▼」ก็จะแสดงรายละเอียดสเตตัสอื่นๆกับรายชื่อสกิล แต่ตอนนี้ผมจะข้ามไปก่อน เพราะมันคงมีไม่ต่ำกว่าสิบบรรทัดผมเข้าใจว่าระดับความสามารถของ’เท็นไก’ก่อนหน้านี้ชวนหัวเราะแล้ว
แต่ของ’มิโคโตะ’ตอนนี้มันแปลกเกินไปเธอเป็นรางวัลกาชาระดับ SR (Super Rare) ชิ้นแรกที่ผมได้จากกาชา ดังนั้นเธอจึงเป็นสัตว์เลี้ยงมานานกว่า’เท็นไก’ ระดับพื้นฐานทั้งคู่นั้นเต็มไปนานแล้ว แต่ระดับความสามารถของเธอควรจะใกล้เคียงกับผม ตัวเลขไม่น่าจะสูงขนาดนี้โดยปกติ
การที่ค่าความสามารถของสัตว์เลี้ยงสูงกว่าเจ้าของมากๆนั้นเป็นไปไม่ได้เลยในเกม ดังนั้นมังกรทองที่มีระดับความสามารถที่สูงมาก เมื่อกลายเป็นรางวัลกาชาจึงถูกเปลี่ยนเป็นไอเทมกึ่งแฟชั่น มังกรทองที่ปรากฏในอีเวนท์นั้นต้องใช้ผู้เล่นเลเวลเต็มในการจุติครั้งที่ 3 กว่า 150 คนรวมทั้งผมสู้นานกว่า 2 ชั่วโมงจึงจะปราบมันลงได้
นี่ไม่ใช่ว่าจะเลเวลเท่าตอนนั้นหรอกนะ?
(TL: เมื่อเก็บเลเวลจนถึงขีดสุดจะสามารถจุติได้ โดยการจุติจะทำให้เลเวลกลับเป็น 1 แต่สเตตัสพื้นฐานจะสูงขึ้นเมื่อเทียบกับเลเวล 1 ตอนที่ยังไม่ได้จุติ)
เช่นเดียวกัน ‘เซราฟิม’นั้นเป็นระดับสูงสุดในเผ่าพันธุ์ทูตสวรรค์ แต่มันยังไม่มีปรากฏเป็นมอนเตอร์ทั่วไป เท่าที่ผมจำได้ ฝูงมอนเทวดา 2 ปีกที่อยู่ชั้นบนของ『หอคอยผู้ร่วงหล่น』ระดับสูงกว่าด้านล่างประมาณ 40-50 เท่าได้ บางทีเมื่อทำ’เซราฟิม’เป็นมอนเตอร์ทั่วไป อาจจะมีค่าสเตตัสอะไรแบบนี้?
ถ้าเดาจากตัวเลขนะผมไม่รู้ว่าทำไมแต่ดูเหมือนขีดจำกัดของสัตว์เลี้ยงจะหายไปแล้ว ในอีกความหมายหนึ่งด้วยสภาพนี้ ผมอาจถูกฆ่าได้ในทันที ถ้าพวกเขาคิดจะกำจัดผม
…อืม งั้นต้องระวังท่าทางหน่อย เพื่อแสดงว่าผมไม่ได้คุกคามพวกเขา
“ขอโทษทีนะ ทั้งสองคน มีเรื่องอยากจะถาม…”
ผมพูดได้ไม่นาน ทั้งชายงามและหญิงสาวคนนั้นก็ลุกขึ้นยืนแข็งทื่อ และหน้าเปลี่ยนสีเหมือนถูกฟ้าผ่นะ…นี่มันแย่แล้วสิ! นี่ผมทำอะไรผิดไปหรือไง….? ผมควรทำยังไงดี…?
“องค์หญิง! ได้โปรดอย่าพูดเช่นนั้นกับพวกเราเลย พวกเราไม่มีค่าถึงขนาดนั้น”
“องค์หญิง บางทีท่านอาจสูญเสียความทรงจำไปจากการหลับไหลชั่วนิรันดร์…?”
“เอ๋?! อา- …. ไม่ ฉันจำได้ เท็นไก-ซังกับมิโคโตะ-ซังช่วยไว้มากในฐานะ DPS (Damage per second) กับ Healer”
หลังจากผมพูดไปเช่นนั้น ก็เห็นทั้งสองแสดงสีหน้าโล่งอกหืม? ผมคิดว่านี้อาจเป็นเรื่องทั่วไปที่เกิดขึ้นในเกม…
“อย่างไรก็ตาม ได้โปรดอย่าใช้คำสุภาพเช่นนั้นเรียกพวกเราเลย”
เป็น’มิโคโตะ’ที่โค้งให้ผมพูด… ที่สำคัญ ในเกม มันไม่มีการพูดคุยกับสัตว์เลี้ยง!อา เดี๋ยวก่อน มันอาจจะเป็นตอนที่ผมอยู่ในการต่อสู้ แล้วมีเสียงตัวละครสั่งสัตว์เลี้ยงอย่าง ‘ไปได้!’, ‘ชักช้า!’, ‘กำจัดมัน!’ …หรือบางทีอาจจะเป็นอะไรแบบนั้น…? คำพูดที่ให้อารมณ์แบบให้คำสั่งที่ไร้เมตตา??
ขณะที่ผมเหลืบมองพวกเขาแบบขลาดๆก็เห็นพวกเขากำลังรอผมพูดด้วยดวงตาเป็นประกาย ถ้าพวกเขาเป็นสุนัข พวกเขาคงกำลังนั่งและสะบัดหางไปมาผมคิดว่าการพูดด้วยน้ำเสียง…อะไรแบบนั้นอาจจะถูก บางทีอาจจะมีอะไรอย่างค่าความชอบซ่อนอยู่ ซึ่งผมไม่รู้ว่าถ้ามันลดต่ำลงแล้วพวกเขาจะก่อกบฏหรือเปล่า ด้วยความสัตย์จริงผมว่าแค่ตบเดียวผมก็ปลิวแล้ว
… มะ-ไม่ได้การแล้ว มันอันตรายเกินไป ถ้าปล่อยให้พวกเขารอนานกว่านี้ผมพูดอีกครั้งด้วยน้ำเสียงเหมือน’ฮิยูกิ’ในเกม
“อา ลำบากพวกเจ้าทั้งสองแล้ว ที่เฝ้าดูแลจนการนิทราของเราเป็นไปอย่างราบรื่นด้วยดีขนาดนี้ เราขอยกย่อง”
“ขอรับ/เจ้าค่ะ พวกเรายินดีที่ท่านพอใจ!!”
อา – ดูเหมือนจะดีแล้วสินะ
“…เกิดอะไรขึ้นตอนที่เราจมสู่ห้วงนิทรา? เราต้องการฟังสถานการณ์”
หลังจากที่ผมพูดไป ‘เท็นไก’ก็เปลี่ยนท่าทางและผายมือไปทางประตู
“ขอรับ สำหรับเรื่องนั้นเป็นความเลินเล่อของกระผมเอง มาเถิดขอรับ พวกเราจะพาท่านไปที่ท้องพระโรง”
“พวกเรา 4 ราชามารสวรรค์ 7 สัตว์ร้ายแห่งภัยพิบัติ และ 13 แม่ทัพปีศาจต่างเฝ้ารอคอยการกลับมาของท่านอย่างใจจดใจจ่อ องค์หญิง”
‘มิโคโตะ’เสริมอย่างมีความสุข ในขณะที่ผมพยักหน้ารับเบาๆ ในหัวก็เต็มไปด้วยคำถาม4 ราชามารสวรรค์? 7 สัตว์ร้ายแห่งภัยพิบัติ? 13 แม่ทัพปีศาจ? …นี่มันอะไรกัน?เท็นไกยื่นมือมาอย่างสง่างาม
ผมวางมือลงไป เขาประคองผมออกจากโลงอย่างนุ่มนวลราวกับกำลังจับต้องวัตถุที่เปราะบางมาก เมื่อเท้าผมแตะลงพื้น ‘มิโคโตะ’ก็เข้ามาประชิดตัวและหวีผมให้ผมอย่างชำนาญ
“ถ้าเช่นนั้น องค์หญิง พวกเราไปกันเถอะขอรับ”
พูดเช่นนั้นแล้ว ‘เท็นไก’ก็นำพวกเราออกจากห้อง ขณะที่’มิโคโตะ’ก้าวตามมาข้างหลังผม เหมือนผมเป็นไส้แซนวิสคั่นกลางระหว่างทั้งสองคน แม้ว่าจะดูสงบนิ่งแต่ข้างในตัวผมนี่สั่นระริกๆ
อา รู้สึกเหมือนหมูไม่ก็วัวที่กำลังจะไปโรงฆ่าสัตว์อย่างในเพลง dona dona เลย ผมหลับหูหลับตาเดินไปตามทางเดินกว้าง
(TL: Dona dona เป็นเพลงญี่ปุ่นที่เกี่ยวกับสัตว์ที่กำลังจะถูกนำไปเชือด)
Prologue 3
ซ่า ซ่า ซ่า –น้ำร้อนไหลทะลักจากปากของรูปปั้นสิงโตทั้งสี่มุมกลายเป็นแบบนี้ได้ยังไง…?
ท่ามกลางม่านหมอกของไอน้ำ นั่งลงที่ขอบหินอ่อนของอ่าง แช่ก้นลงไปในน้ำร้อน (Hot sitz bath) จนเหมือนทางหิมะขาวบริสุทธิ์…. เหมือนกับ ยูกิ (หิมะ) จากชื่อของผม ‘ฮิยูกิ’ (หิมะสีเลือด) –มันยากมากเลยนะกว่าจะได้ผิวแบบนี้ตอนที่สร้างตัวละครนะ
ในขณะที่ทอดสายตาไปตามร่างผอมบางของตัวเอง ผมก็อดนึกย้อนถามตัวเองเป็นครั้งที่ไม่รู้เท่าไรตั้งแต่ตื่นขึ้นมา ย้อนไปตอนที่ผมคิดว่ากำลังตรงไปที่ท้องพระโรง แต่กลายเป็นว่าถูกพามาที่ห้องอาบน้ำแทนตอนแรกผมก็ไม่สามารถเข้าใจได้ ทั้งความกว้าง ความยาวและรายละเอียดการตกแต่งล้วยแตกต่างอย่างมากเมื่อเทียบกับในเกม
ถึงจะมีความคล้ายคลึงอยู่บางในเรื่องดีไซน์ อย่างไรก็ตามผมที่เคยคิดว่าขนาดของที่นี่มี『ขนาดอย่างมากที่สุดคือเท่าโรงเรียน』แต่ดูเหมือนผมจะคิดผิด ขนาดและความสวยงามของที่นี่ถึงขนาดทำให้ 『พระราชวังแวร์ซายด์ดูเหมือนบ้านสุนัขและใส่เข้ามาในนี้ได้ถึง 23 แห่ง』
(TL: ประมาณว่า หรูมากจนที่ว่าหรูแล้วดูด้อยไปเลย และใหญ่ขนาดที่ว่าเอาพระราชวังแวร์ซายด์มาใส่ได้ 23 แห่ง)
ดังนั้น เมื่อผมถูกพามาที่นี้ จึงไม่สามารถบอกได้ว่าคือท้องพระโรงหรือห้องอาบน้ำ ตอนที่ผมยืนสตัน มิโคโตะก็พุ่งเข้ามาปลดชุดผมออกในชั่วพริบตา –ทั้งส่วนบนและส่วนล่างถูกถอดออกอย่าง่ายดาย ไม่เหมือนกับในเกม- และพาผมมาที่อ่างหลังจากนั้นเธอก็พูดว่า
“เนื่องจากท่านหลับใหลมานานน องค์หญิงจึงควรชำระร่างกายและผลัดเปลี่ยนเสื้อผ้า”
ยังก็ตาม คุณควรบอกก่อนหน้านี้เซ่! คุณไม่รู้หรือไงว่ามันลำบากใจแค่ไหนนะ! นั่นเป็นสิ่งที่ผมละ อยากตะโกนออกไปจริงๆ แต่กลัวจะไปกระตุกอะไรเธอเข้า เลยไม่พูดดีกว่า
“-นั่นสินะ อาบน้ำหลังจากไม่ได้ทำมานานก็ดี”
เพื่อปกปิดความกลัว ผมก้าวตรงไปที่อ่าง –อา ถึงแม้จะพูดแบบนั้น หอหินอ่อนนี้ก็ทำให้ผมอดคิดไม่ได้จริงๆว่า 『นี้มันโบสถ์หรือไง?』- – ก้าวไปอีกก้าว… อา ผมพยายามแล้วนะ แต่มันสุดจะทนแล้ว ผมจึงหันหลังกลับไปถาม
“…แล้วนายตามมาด้วยทำไม?!”
คนในคำถาม –หรือให้เจาะจงกว่านั้นคือ’เท็นไก’ ก็ทำสีหน้าเอ๋อๆ แม้ว่าจะอยู่ในสภาพเปลื่อยเปล่าก็ไม่ได้มีท่าทีแสดงความเขินอายสักนิด แล้วตอบมาอย่างซื่อๆ
“แน่นอน ต้องมาอาบน้ำให้ท่านไม่ใช่หรือ องค์หญิง?”
“……”
…อา…ผมว่าผมเข้าใจแล้วละ เสียงกรอบแกรบตอนที่’มิโคโตะ’ถอดชุดให้ผมแล้วเขาก็มายืนตัวเปล่าข้างๆมิโคโตะ อีกทั้งยังตามเข้ามาหลังจากที่ผมเดินมานี่แต่มันไม่ใช่เรื่องปกติซะหน่อยนี่?! ก็ยังพอเข้าใจได้ละนะถ้าเมดอย่าง’มิโคโตะ’จะเข้ามาช่วยเด็กผู้หญิงอาบน้ำ
(ผมหมายถึงฮิยูกินะ!)
แต่อะไรคือการให้ผู้ชายวัยกำหนัดเข้ามาช่วยเด็กผู้หญิงอาบน้ำกันละนั่น?!ถึงผมไม่ใช่อักเนส-ซัง ผมก็มั่นใจว่าเธอต้องพูดคำว่า ‘พอแค่นั้นละ’ แน่ๆ!
“…ไม่ เราไม่ต้องหารนาย หมายถึง..มันน่าอาย!”
หลังจากที่ผมแสดงท่าทางไปแบบนั้น ‘เท็นไก’ก็ระเบิดหัวเราะออกมาเสียงดัง
“ฮะฮะฮ่า ช้าไปไหมขอรับ? ไม่ใช่ว่ากระผมอาบน้ำกับองค์หญิงเป็นปกติอยู่แล้วหรือขอรับ?”
นั่นมันในร่างมังกร! อีกอย่างการอาบน้ำร้อน 1 นาทียังให้โบนัสเพิ่มเลือดอัตโนมัติ 3% กับโบนัสความต้านทานธาตุทุกธาตุ 15% เป็นเวลา 30 นาทีต่างหาก ผมถึงได้เอาสัตว์เลี้ยงมาอาบก่อนจะไปสู้นะ!!
ผมอยากจะกระทืบเท้าแรงๆเสียจริง แต่มันก็ไม่ได้สำคัญอะไร~.อีกอย่าง ถ้าผมทำไปแบบนั้นอาจจะเป็นการเปลี่ยนท่าทางนอบน้อมนั่นได้ แล้วถ้าเขาโกรธผมคงตายแน่
“ช่างเถอะขอรับ ยืนตากลมในห้องแต่งตัวนานๆจะทำให้ตัวเย็นได้ เชิญไปที่ห้องอาบน้ำเถอะขอรับ”ขณะที่กำลังคิดว่าควรทำอย่างไรต่อไปดี ไหล่ของผมก็ถูกเท็นไกผลักเบาๆ อุหว่า ตอนที่ผิวแตะกัน ทั้งร่างของผมก็ชาวูบ..แข้งขาก็อ่อนแรงไปหมด ดังนั้นผมเลยถูกพามาหน้าอ่าง“ถ้าเช่นนั้น ขออนุญาตนะขอรับ-”
ในที่สุดผมก็นั่งลงที่ขั้นบันไดของอ่าง และอีกหนึ่งหน่อที่เปลื่อยกายอยู่ก็คุกเข่าอยู่ในน้ำร้อน ผมพยายามเลี่ยงสายตาออกไปเท่าที่จะทำได้..ขนาดนั้นมันอะไรกัน ขวดเบียร์หรือไง? ไม่ช้าเขาก็ถูมันด้วยมือทั้งสองข้าง แล้วมันก็ฟูขึ้น
….อา สบู่นี่เองเพราะใช้ผ้าถูสบู่อาจระคายเคืองผิวได้ ถูด้วยฝ่ามือจึงดีที่สุด~
…ผมคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อยอย่างพยายามหนีความจริง ตอนนั้นเองมือของเขาก็สัมผัสตัวผม
“อ๊าย…!!”
ถึงแม้ว่าจะเผลอร้องออกไปด้วยน้ำเสียงน่ารัก ‘เท็นไก’ก็เพียงถามขึ้นอย่างใสซื่อว่า
“ระคายผิวหรือขอรับ องค์หญิง”
พร้อมสีหน้าเฉยชาสัมพัสตั้งแต่ปลายผมจรดน้ำเท้า ตั้งแต่ส่วนบนยันส่วนล่างที่ผมยังไม่ทันได้สำรวจดูด้วยซ้ำ รู้สึกราวกับเหยื่อคดีข่มขืนเลยจริงๆ โดยไม่รู้ตัวผมก็เผลอปล่อยโฮออกมาในห้องน้ำหลังจากที่ผมออกมาจากห้องน้ำอย่างมึนๆ
‘มิโคโตะ’ก็ยืนคอยอยู่แล้ว ในมือของเธอเป็นชุดเดรสที่ดีไซน์เหมือนตัวที่เคยใส่ แต่ดูจะใหญ่กว้าง เธอสวมมันให้ผม ในที่สุดพวกเราก็มุ่งหน้าไปยังโถงพระโรง
End of prologue
ที่มา: