ตอนที่แล้วตอนต่อไป
วันนั้น ปราสาทหยกโลหิต
ที่ปกคลุมทุกสิ่งด้วยความมืดกำลังเดือดพล่านไปด้วยความยินดีเป็นครั้งแรกในรอบร้อยปี-องค์หญิงทรงฟื้นคืนมาแล้ว!
พวกเราเหล่าข้าผู้ต่ำต้อยขอแสดงความนอบน้อมต่อนายเหนือหัวผู้ยิ่งใหญ่
ผู้เป็นเสมือนพระเจ้าของพวกเรา! -องค์หญิงทรงฟื้นคืนมาแล้ว!
พวกเราขอถวายลมหายใจและวิญญาณแต่องค์หญิงผู้สง่างามและยิ่งใหญ่ตลอดไป!! -องค์หญิงทรงฟื้นคืนมาแล้ว!
พวกเราเหล่าปีศาจแห่ง『จักรวรรดิสีเลือด』 จะต่อสู้เพื่อคืนวันอันรุ่งเรืองอีกครั้ง!!!
◆◇◆◇
ผมมีเรื่องมากมายที่เสียใจ …ทำไมตอนนั้นผมถึงมีงานอดิเรกแบบนั้นกันนะ?ในตอนแรกสุด ด้วยสกิลพิเศษของเจ้าหญิงแวมไพร์ 『Evil Eye』 ที่สามารถขจัดความต้องการโจมตีจากเป้าหมายซึ่งสามารถใช้ได้กับทั้งผู้เล่นและมอนเตอร์ (อัตราความสำเร็จขึ้นอยู่กับความต่างของเลเวล)
อย่างไรก็ตามมันถูกพบว่าส่งผลต่อโอกาสในการจับมอนเตอร์ด้วย ดังนั้นผมถึงพยายามจับมอนเตอร์ทุกตัวที่จับได้ในเกมต่อมา ผมเหลือบมองไปที่ใบหน้าของมิโคโตะที่ยืนอยู่ด้านหลังถัดจากบังลังก์เธอเป็นคนแรกที่ผมได้มาจากกาชา เซราฟิมระดับ SR (Super Rare) ผมรู้สึกโชคดีมากจนอดกระโดดอย่างดีใจไม่ได้
ตั้งแต่นั้นผมก็มักจะเล่นกาชาเพราะอยากได้สัตว์เลี้ยงเป็นรางวัล และด้วยความผิดพลาดจากการสนทนาในช่องแชทกิลด์ เพราะผมเผลอหลุดไปว่าเก็บเงินจนถึงขีดจำกัดและคลังส่วนตัวก็เต็มไปด้วยสัตว์เลี้ยงแล้ว พวกสมาชิกกิลด์คนอื่นๆจึงพากันร่าเริงเพราะตั้งแต่เลเวลตัน พวกเขาก็ไม่รู้ว่าจะใช้เวลาว่างทำอะไรดีดังนั้น ก่อนที่ผมจะรู้ตัว พวกเขาก็ไปเก็บรวบรวมชิ้นส่วนทั้ง 36 ของพิมพ์เขียว 『สวนลอยฟ้า』 จนครบ
ทั้งที่มันดรอปเพียงครั้งเดียวต่อการเข้าไปในซากปรักหักพังโบราณ『สวนที่ถูกทอดทิ้ง』หนึ่งครั้งและคืนมันสู่รูปลักษณ์เดิมจากนั้นก็รวบรวมวัตถุดิบ -มันระบุว่าต้องรวบรวมวัตถุดิบที่แตกต่างกัน 20 ชนิดซึ่งหายากสุดๆเป็นโอกาสร้อยละจากการเปิดสมบัติ และแร่ธาตุซึ่งได้มาจากกลุ่มผู้เล่นที่เลเวลตันกว่า 10 คนกวาดล้างบอสที่ใจกลางของดันเจี้ยน 『เขาวงกตแห่งมิติ』- ในความจริงมันต้องการ 50 ชิ้นในแต่ละประเภท
ซึ่งผมพูดได้เลยว่าเป็นการกระทำที่โหดร้ายมาก!เพราะมันเป็นการกระทำเพื่อผมเองด้วย ผมจึงเข้าร่วมในการรวบรวมวัตถุดิบในพื้นที่โดยรอบ ผมพานักฝีมือและนักเล่นแร่แปรธาตุที่นานๆทีจะพบทั่วโลกไปสถานที่ฝึกเซียนซึ่งเป็นที่ที่ผมช่วยให้พวกเขาผ่านเควสเควสและขอร้องพวกเขาเกี่ยวกับการสร้าง
ครั้งหนึ่งตอนที่กระบวนการสร้างล้มเหลว ผมก็ต้องไปรวบรวมวัตถุดิบมาใหม่… แน่นอนว่าผมสนุกมากเลยกับการทำเช่นนั้น ผมจึงไม่ปฏิเสธแม้ว่าจะต้องทำงานอย่างหนักเพราะมันก็ตามและในที่สุด สวนลอยฟ้าก็เสร็จสมบูรณ์ภายใน 4 เดือน!ผมก็ไม่ได้อยากอวดหรอกนะ แต่อย่างไรก็ตามผมก็อยู่ใน 『กิลด์แมวสามสี』สมาชิกทั้งหมดต่างก็จุติมาแล้วสามครั้ง และยังมีผู้เล่นถึง 5 คนที่ถือ 『ยศ』 ฉายาพิเศษ
ที่ผมพูดได้เลยว่าในเซิฟเวอร์นี้ไม่มีผู้เล่นระดับสูงคนไหนไม่รู้จักพวกเรา แต่ถึงอย่างนั้นก็เถอะ 4 เดือนเลยนะ!
…เอาเถอะ ก็ยังดีที่สมาชิกในกิลด์พอใจกับมัน ในตอนที่วงแหวนเวททำให้เกาะลอยขึ้น ด้วยความสัตย์จริง ผมรู้สึกประทับใจมากเลยจริงๆแล้วสมาชิกกิลด์ที่ถัดจากผมก็ร้องออกมาว่า ‘BALSE!’ ‘BALSE!‘ อย่างต่อเนื่อง ผมที่ถูกยกให้เป็นเจ้าของ 『สวนลอยฟ้า』จากแอดมิน
จึงได้รับฉายาที่น่าอายอย่างท่านหญิงแห่งฟากฟ้ามา และเข้าสู่ 『Court Rank』 ที่สำคัญจากนั้นชื่อของผมก็แพร่กระจายไปทั่วช่องแชทโลก ทำเอาผมคิดอยู่ในใจว่า ‘นี่มันการประจานทางสาธารณะหรือไง?!’
…ยิ่งไปกว่านั้นพวกสมาชิกกิลด์ยังคึกคักกันใหญ่ในการเปลี่ยนเกาะให้เป็นป้อมปราการแห่งความมืดหรืออะไรซักอย่าง -แบบที่พวกจิตรกรในช่วงยุคสมัยนิยมพวกปีศาจชอบทำกันสำหรับผมก็ได้รับห้องเก็บของบนเกาะ ต้องขอบคุณจริงๆที่ทำให้ลิมิตช่องเก็บของทั้งหมดเกือบถึง 2,000 ยูนิต
นั่นถือว่าเป็นสิ่งที่ดีที่สุดเหนือกว่าสิ่งใดเลยละ และมีจุดแสดงสัตว์เลี้ยงที่ถูกจับอยู่กว่า 100 จุดทั่วปราสาทและเกาะ ดังนั้นผมจึงตะลุยเก็บมอนเตอร์หายากเพิ่มมากขึ้น แม้มันก็ทำให้เพื่อนๆของผมเรียกที่นี้ว่า 『ปราสาทจอมมาร』 ไม่ก็ 『ดินแดนสัตว์ประหลาด』
แต่ผมก็ปล่อยผ่านมันไปใช่ ถ้าผมย้อนเวลากลับไปได้ ผมจะแก้ไขมัน ผมละอยากตำหนิกับการกระทำของตัวเองจริงๆพอเข้าใจว่าต้องเจอกับอะไร ถ้าเป็นไปได้ผมจะไม่เก็บมอนเตอร์ระดับสูงกับมอนเตอร์ระดับบอสแน่ๆ—!!!
เมื่อผมนั่งลงบน 『บังลังก์แห่งราชันย์』-ไอเทมแคสที่ประดับด้วยทองคำและอัญมณีจำนวนมาก- เหงื่อค่อยๆไหลออกมาจากไรผม ขณะที่ผมมองดูขบวนแถวของเหล่ามอนเตอร์ที่ยืนอยู่ตรงหน้า แล้วกรีดร้องอยู่ภายใน ก็มีเสียงสัญญาณเล็กๆส่งมาจากข้างๆผม เมื่อผมหันไปมองก็พบว่าเป็นเท็นไกที่ขยิบตาให้อา ผมต้องพูดอะไรสักหน่อยสินะ…
แล้วผมควรทำยังไงดี?
ผมสงสัยว่าผมควรจะพูดประโยคแบบไหนดีในเวลาสำคัญแบบนี้ ผมยิ่งไม่ค่อยรู้เท่าไรด้วยสิ…
อา ก่อนอื่นต้องจบเร็วๆแล้วรีบไปนอนสินะ ไม่สิ ผมควรทำให้มันเหมาะสม…
“–ทุกคน ,คงลำบากสินะ!!”
หืม? ผมไม่ได้พูดอะไรผิดสินะ???
“องค์หญิง——!!!!!”
มอนเตอร์ทั้งหมดโค้งศีรษะลงอย่างพร้อมเพรียง แต่เหมือนมีใครใส่แรงมากเกินไปจนหัวโขกกับพื้น และเกิดรอยแตกขึ้นบนพื้นนั้น
…พวกตึกอาคารถูกจัดเป็นไอเทมประเภทหนึ่งที่ไม่มีวันพัง ผมสงสัยว่าตอนนี้มันน่าสามารถซ่อมแซมได้แล้วผมพยายามคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย แต่อย่างไรก็ตามเท็นไกมองดูไปที่มอนเตอร์ทั้งหมดและเปิดปากพูดออกมาอย่างพึงพอใจ
“องค์หญิงนายเหนือหัวของเราได้รับการโค้งคำนับแล้ว ทุกคน เงยหน้าขึ้นเถอะ!”
ในเวลานั้นมอนเตอร์ทั้งหมดต่างพากันเงยหน้าขึ้นอุหวา นะ น่ากลัว~~~~~!!!
อา ผมรู้สึกว่าเห็นใบหน้าคุ้นๆอยู่เหมือนกันนะ ก็นะยังไงเจ้าพวกนี้ก็เป็นสัตว์เลี้ยงที่ผมจับมานี่น่ะ มันก็ให้ความรู้สึกว่าน่าคิดถึงเหมือนกันนะ
แต่ว่า… การเจอเจ้าหมีกริซลี่อย่างตอนนี้กับตอนเป็นตุ๊กตาหมีนี่มันต่างกันอยู่นะ?บนหน้าจอเกม พวกมันเดินน่ารักๆตามหลัง’ฮิยูกิ’ แต่ตอนนี้ ถ้าผมเจอพวกมันตอนกำลังเดินคนเดียวกลางดึกละก็ ผมคงเป็นลมเพราะความกลัวแน่ และสิ่งที่ทำให้มันแย่ลงไปอีก
เพื่อเป็นการทดสอบ ผมลองตรวจค่าสเตตัสของปุโรหิตนัยน์ตาปีศาจที่มีค่าสเตตัสต่ำสุด
ดูเผ่าพันธุ์ : ปุโรหิตนัยน์ตาปีศาจ ชื่อ : โคโคโนเอะ เจ้าของ : ฮิยูกิ HP : 6,255,000 MP : 7,780,000 ▼
“……”
แม้ว่ามันจะปรากฏเช่นนี้ แต่เขาก็เป็นแค่ปลาเล็กๆเอง แต่ส่วนใหญ่ที่เหลือนะมีแต่บอสมอนเตอร์ทั้งนั้นนะ ดูเหมือนว่าทุกคนที่เป็นส่วนหนึ่งของสภาโต๊ะกลมจะไม่มีลิมิตของสัตว์เลี้ยงสินะ ถ้าหากว่าตัวผมไม่ได้อยู่ที่นี้ก็คงไม่มีปัญหาสินะ…?
นั่นเป็นสิ่งที่ผมคิด แต่เพราะอะไรบางอย่างผมก็ไม่ทราบ พวกเขาก็จ้องมองมาที่ผมอย่างลึกซึ้ง
“โอ นั่นคือฮิเมะ-ซามะ”
“เธอกลับมาแล้วจริงๆ”
“ช่างงดงามไม่เปลี่ยนแปลงเลยจริงๆ”
“ช่างสว่างไสวจริงๆ”
“ผมดีใจจริงๆที่ได้พบท่านอีก”
และอีกมากมาย พวกเขาบางส่วนก็ระเบิดน้ำตาออกมาด้วยจากนั้น ทางด้านซ้ายของบังลังก์ อัศวินแห่งความมืดที่ยืนอยู่, ‘โคคุโย’ (พระอาทิตย์สีดำ) – เขาวางหอกลงกับพื้น ถัดจากเขายืนคือจิ้งจอกเก้าหาง, ‘อุสึโฮะ’ (ซองธนูโบราณของญี่ปุ่น) ที่กำลังถือพัดไว้ในมือ ขณะที่ชี้พัดในมือไปทางทุกคน เธอก็ได้ตำหนิพวกเขา
“พวกเจ้าทุกคน คือผู้บัญชาการของเหล่าปีศาจแห่งสภาโต๊ะกลมอันรุ่งโรจน์ ควรแล้วหรือที่จะทำไร้ระเบียบวินัยเยี่ยงทารกเช่นนี้ แถมยังต่อหน้าฮิเมะ-ซามะอีก! ทำตัวให้สง่าเสียหน่อยไม่ได้หรืออย่างไร?”
คำพูดดังกล่าวทำให้ภายในห้องตึงเครียดอีกครั้ง
…ไม่ ไม่ ผมโอเคกับบรรยากาศอบอุ่นแบบเมื่อกี้แล้ว มันบรรเทาความเครียดของผมนะ เข้าใจไหม!
“เอาละ สุภาพบุรุษทั้งหลาย นายเหนือหัวแห่งสภาโต๊ะกลมอันรุ่งโรจน์ของพวกเราได้กลับคืนมาแล้ว ช่วงเวลาอันคลุมเครือและยาวนานของพวกเราได้สิ้นสุดแล้ว เกียรติและความรุ่งโรจน์ของ『จักรวรรดิสีเลือด』ของพวกเรากำลังจะกลับคืนสู่โลกอีกครั้งจนแม้แต่คนสามัญธรรมดาก็ต้องรู้จัก!!”
“โอ———-!!!!”
ทุคนต่างกู่ร้องกันสุดเสียงตามคำพูดของเท็นไก คลื่นเสียงนั้นทำเอาผมตกลงมาจากบังลังก์ ผมจึงต้องวางมือไว้ที่วางแขน ในขณะที่เท้าก็แตะลงบนพื้น ชั้วขณะนั้น ทุกคนต่างพุ่งสายตามาที่ผมอย่างเต็มไปด้วยความคาดหวัง…เสียจนน่าตกใจ…นะ-นี่มันหมายความว่า ถ้าผมไม่ทำอะไรซักอย่าง มันจะเกิดการอาละวาดใช่ไหมนี่?
ผมคงไม่สามารถยืนอย่างนี้ต่อไปได้แน่ และผมก็เดาว่าคงออกไปไม่ได้ด้วย…
โอ… จริงสิ ถ้าหากว่าผมเอาอย่างคำพูดของ’เท็นไก’ละ
“–พวกเจ้าทั้งหมด! จงยืนขึ้น จงมากับเรา และจงเปล่งเสียงของเจ้าเพื่อเฉลิมฉลองแด่ชัยชนะ!!”
ทันใดนั้น เหล่ามอนเตอร์ที่คุกเข่าทั้งหมดก็ลุกขึ้นในครั้งเดียว
“โอ๊ส—-!!!!!!”
และตะโกนออกมาด้วยน้ำเสียงที่ดังกว่าปกติถึงสองเท่า
“——-”
นิ่งค้าง ผมที่กลับคืนสติกลับมา หลังจากที่ผมสลบไปทั้งที่ยังยืนลืมตาไปหลายวินาทีแน่นอนว่าหลังที่สติผมคืนกลับมา ผมก็ไม่สามารถยืนต่อไปได้อีกและทรุดตัวลงกับบังลังก์อีกครั้ง
End Author Notes อนึ่ง อัศวินแห่งความมืด ‘โคคุโย’ เป็นบอสที่มีโอกาสดรอปมาเป็นไอเทมในระดับที่ต่ำมาก
(TL: ว่าง่ายๆคือต้องตีบอสตัวนี้ไปเรื่อยจนมันดรอปตัวเองออกมา)
จากอีเว้นท์เฉพาะ【การคืนชีพของจักรพรรดิแห่งความมืด】 จิ้งจอกเก้าหาง ‘อุสึโฮะ’ก็เช่นกัน เธอเป็นสัตว์เลี้ยงเฉพาะที่เป็นของขวัญให้กับผู้ถือครองอันดับ 1 รายสัปดาห์ช่วงอีเว้นท์ตามฤดูกาล
ทั้งสองรวมกับ’เท็นไก’และ’มิโคโตะ’รวมเป็น 4 ราชามารสวรรค์แล้วอะไรคือสิ่งพิเศษของทั้งสี่? พวกเขาทั้งหมดคือสัตว์เลี้ยงที่หายากมากของมากที่สุด ที่แทบจะไม่มีใครสามารถครอบครองได้อีก
สำหรับเหตุผลนั้น ลองคิดดูสิว่าถ้าชื่อพวกเขาเป็น「โซระ」(ท้องฟ้า) หรือ「จิกะ」(เวลา) มันก็จะไม่มีภาพจริงๆจากการตั้งชื่อเช่นนั้น
(TL: สำหรับเหตุผลนี้อ้างอิงมาจากผู้แปล neginegi จากเว็บ nekopost >> ผู้แต่งต้องการชื่อที่แสดงออกได้ถึงตัวละคร เช่น ฮิยูกิ(หิมะสีเลือด) เลือด=แวมไพร์ หิมะ=ผิวที่ขาวราวหิมะ หรือมิโคโตะ (แกนแห่งชีวิต) คือ ทูตสวรรค์)
ที่มา: