ตอนที่แล้วตอนต่อไป1 อาทิตย์ผ่านไปนับตั้งแต่วันที่ดันเจี้ยนถูกนักผจญภัยบุกเข้ามาครั้งก่อน สถานการณ์โดยรวมก็ดูสงบดี พวกโจรหายออกไปแล้วนำศพกลับมา 2 ครั้ง รวมแล้วเป็นจำนวน 4 ศพ ทำให้ได้ DP เพิ่มขึ้นมา 600 ถึงยังงั้นก็ดูน้อยไปหน่อยหรือป่าวนะ
สำหรับกองกำลังตั้ง 26 คน แม้ว่า 1 ในนั้นจะไม่นับเป็นกำลังพลหนะนะ หะ? เรื่องรางวัลหนะเหรอ? เนื่องจากพวกนี้ไม่ได้ฆ่าเหยื่อในถ้ำ ทำให้ได้ DP น้อยกว่าที่ควร ดังนั้นรอไปก่อนละกันนะครับ จะว่าไป หัวหน้าโจรก็เสพสุขกับเด็กครึ่งมนุษย์นั่นอยู่เรื่อยๆนะ นี่เป็นเรื่องเดียวที่ผมไม่ชอบเอาซะเลย ถึงแม้ว่ายัยหนูหูหมานี่จะเป็นทาส แต่ว่านะ ไอ้เรื่องแบบนี้ผมก็ยังรับไม่ค่อยได้อยู่ดีแหละ ก็ยังดีที่มีแต่หัวหน้าโจรเท่านั้นที่แตะทาสเด็กนี่ได้
นอกจากนั้นพวกลูกน้องก็เริ่มนินทากันอยู่เนืองๆว่า[เฮ๊ยๆ ลูกพี่เราเป็นพวกนิยมเด็กหรอวะ?] อะไรประมาณนั้นแหละ บางคนก็ถามเรื่องที่อยากจะซื้อทาสกามผู้หญิงที่โตเต็มวัยบ้าง แต่บอสก็เพียงแค่บอกให้ไปฉุดกันเอาเองเฟร้ย
“ก็มีเรื่องภาพบาดตาบาดใจนี่แหละ ที่ผมรำคาญซะจริงๆ ไม่เบื่อบ้างหรือไงนะ ไอ้หัวหน้าโจรนี่”
“นี่ๆ ตอนแรกเข้าเริ่มจะคิดว่าหมอนี่ก็เป็นคนดีเหมือนกันนะ แต่ดูเหมือนว่าเค้าจะคิดผิดหละ เค้าแหวะมากเลย ที่ดันเจี้ยนของเค้าต้องมาเปรอะเปื้อนกับเรื่องแบบนี้อะนะ”
“พูดถึงเรื่องนั้น…แล้วที่ผมกับก็อบสุเกะใช้ห้องนี้เป็นห้องส้วมนี่ไม่เป็นไรแล้วหรอ”
“อ้อ..เรื่องนั้นไม่เป็นไร ก็เคมะ กับก็อบสุเกะเป็น มอนสเตอร์ของเค้านี่นา”
“นี่เธอยังนับผมเป็นมอนสเตอร์อยู่สินะเนี่ย…”
แต่ดูเหมือนว่าวันเวลาที่แสนจะสงบสุขท่าทางจะจบลงในวันนี้ ไม่สิ ต้องบอกว่า ในที่สุดความสงบก็มาเยือนซะทีจะถูกต้องกว่า
“อ๋า!….มีอะไรที่สุดยอดกำลังมาทางนี้หละ”
ได้ยิน’โรคุโกะ’ร้องดังนั้น ผมเปิดแผนที่รอบๆดันเจี้ยนออกมา มีจุดแดงๆแสดงถึงผู้บุกรุกจำนวนมากกำลังตรงมาทางดันเจี้ยนนี้
“ประมาณ 30 คนสินะ…ในที่สุดก็มากันจนได้ จะว่าเร็วก็เร็วอยู่ หรือจะบอกว่าช้ากว่าที่คิดเหมือนกันก็ได้อยู่นะ….”
“เคมะ…พวกนี้ใครอะ?”
“ก็…น่าจะเป็นกองกำลังปราบปราม ดูแล้วพวกนี้คงฝึกมาอย่างดีเลยแหละ คราวนี้เป็นอัศวินสินะ ท่าทางพวกโจรคงไม่รอดแล้วหละรอบนี้ แต่ถ้าเกิดฟลุ้คชนะขึ้นมาคงได้ DP มหาศาลเลยแหละ”
ดูเหมือนว่าพวกโจรก็จะเริ่มรู้ตัวแล้วสินะ
ผมปิดหน้าต่างแสดงแผนที่แล้วเริ่มย้ายไปดูว่าพวกโจรจะรับมือยังไง เมนูนี่สะดวกสะบายดีแฮะ เหมือนกับมีกล้องวงจรปิดตัดอยู่ทั่วดันเจี้ยนเลยแฮะ แอบส่งได้ทุกที่ที่ต้องการเลย ภาพที่เห็นคือพวกลูกสมุนกำลังวิ่งมารายงานหัวหน้าโจรด้วยท่าทีร้อนรน
“แย่แล้วลูกพี่ อัศวิน!!! พวกอัศวินกำลังมุ่งหน้ามาทางนี้”
“ว่าไงนะ!!! ไอ้พวกบ้านั่นมันรู้จักที่นี่ได้ยังไงวะ!!! ก็พวกเราฆ่าทุกคนพี่เจอฐานลับของเราแล้วนี่หว่า”
หัวหน้าพวกโจรร้อนรนเป็นอย่างมาก ดูเหมือนว่ามันจะไม่ได้คาดคิดว่าอัศวินจะแกะรอยมาจนเจอฐานลับของมัน
“อัศวินยังงั้นเรอะ!! พวกมันมีกันกี่คนวะ!!”
“โทดทีลูกพี่…แค่เห็นพวกมันใส่เกราะหนักอาวุธครบมือ มุ่งหน้ามาทางฐานทัพเรา ผมก็รีบวิ่งกลับมารายงาน ไม่ได้ดูว่ามีกันกี่คน แต่ที่แน่ๆ มากกว่า 5 คนแน่นอนลูกพี่!!”
“ชิ!!! ชวยไม่ได้ เราจะดักซุ่มจู่โจมพวกมันในถ้ำนี้แหละ ไม่ต้องไปสนว่ามันจะมีกันกี่คน”
“แค่นั้นหรอครับ….?”
“ถ้ามันมีกันไม่กี่คน เราจะซุ่มรอยำมันในถ้ำ แต่ถ้ามันมากันเยอะ เราจะป้องกันในถ้ำแคบๆนี่ บีบให้มันเข้ามาทีละไม่กี่คนแบบนี้แหละ”
“โหววว หลักแหลมสมเป็นลูกพี่เรา เอาหละ!!! ได้ยินกันแล้วนี่พวกแกหนะ ไปเตรียมตัวดักซุ่มโจมตีกันได้แล้ว!!”
“โอ๊ววว!!!”
ดูเหมือนพวกโจรมันคึกกันน่าดูเลยแฮะ
การป้องกันถ้ำที่มีทางเดินแคบๆนี่สะดวกดีจริงๆนั่นแหละ ดีนะที่ก่อนหน้านี้ให้คำแนะนำพวกโจรไป พวกมันเลยเลือกที่จะดักซุ่มโจมตี และก็โชคดีที่พวกมันไม่ฉลาดพอที่จะคิดได้ว่า หนีไปซะจะสบายกว่ามาสู้หลังชนฝาแบบนี้
“แล้วพวกโจรจะชนะไหมอะ เคมะ?”
“ขึ้นอยู่กับว่ารอบนี้พวกอัศวินเก่งกันขนาดไหน ถ้าเกิดว่าเก่งพอๆกับกลุ่มนักผจญภัยรอบที่แล้วหละก็ ผมว่างานนี้พวกโจรคงจบเห่กันแล้วหละ”
พวกโจรกระจายกำลังกันไปประจำตำแหน่งตามที่ต่างๆ 8 คนดักซุ่มที่ทางเข้าถ้ำ อีก 8 คนรอตรงทางเดินมายังห้องที่เก็บแกนกลางดันเจี้ยน และสุดท้าย 9 คนรวมตัวหัวหน้าโจรด้วย ดักซุ่มในห้องที่เก็บแกนกลางดันเจี้ยน หลังจากพวกโจรเตรียมตัวกันได้ไม่นาน พวกอัศวินก็มาถึงปากทางเข้า
“พวกเราหยุด!! ท่านเฮ็นรี่ ที่นี่คือ ดันเจี้ยน[ถ้ำธรรมดาๆ] ยังงั้นใช่ไหมขอรับ”
“ดูเหมือนว่าจะใช่นะและที่นี่ก็คือฐานทัพลับที่พวกโจรมาสุมหัวกันอยู่ เบ็ค!! ฝากนายจัดการที”
“ได้เลย…. สัญญาณแห่งชีวา จงตอบสนองต่อคลื่นจากแห่งกายข้า [ค้นหาสิ่งมีชีวิต]”
อัศวินที่ใส่เกราะเต็มยศใช้ทักษะออกมา ซักพักก็มีคลื่นใสๆแผ่ออกมารอบๆกายของอัศวินคนนั้น ฟังจากชื่อแล้วคงเป็นทักษาที่ใช้คนห้าสิ่งมีชีวิตรอบๆบริเวณของผู้ใช้สินะ สงสัยว่าทำงานคล้ายๆคลื่นโซน่าของเรือดำน้ำหรือป่าวนะแบบนี้? แต่ที่แน่ๆการดักซุ่มของพวกโจรคงจะล้มเหลวแล้วหละ
“หืม….จากที่สำผัสได้ มีอย่างน้อย 8 คนดักซุ่มอยู่ครับ”
เท่ากับว่าตรวจพบแค่พวกโจรกลุ่มแรกแฮะ ….ไอ้ทักษะนี้คงทะลุประตูไม้ที่กั้นอยู่ไม่ได้ หรือไม่ก็มีระยะจำกัดอะไรประมาณนั้นละมั๊ง
“โอเค….มาเริ่มทำภาระกิจกวาดล้างกองโจรกันเลย!! ดูเหมือนจะไม่มีตัวประกันหรือผู้ที่ไม่เกี่ยวข้องอยู่ด้วย งั้นเราจะรมควันมันด้วยยาสลบละกัน”
“ครับผม!!”
“กำลังพล 5 คนคอยเฝ้าและจู่โจมจากระยะไกล ส่วนคนที่เหลือปิดทางออกไว้ ดักฆ่าทุกคนที่วิ่งหนีออกมา”
“รับทราบ!!”
พวกอัศวินเริ่มปิดล้อมทางออกของถ้ำไว้ หลังจากตรึงกำลังเสร็จสิ้น พวกนั้นก็เริมเผาธูป หรือยาบางอย่างอยู่ที่ปากทางเข้าถ้ำ …..โฮ่ แบบนี้นี่เอง แบบนี้ก็ไม่ต้องบุกเข้ามาหาพวกโจรที่ดักซุ่มอยู่สินะ หลังจากพวกอัศวินรมยาสลบไปซักพัก พวกโจรกลุ่มแรกดักซุ่มตรงทางเข้าก็พากันหมดสติไป
“อุ๊..นี่มันยาสลบนี่หว่า หนีเร็ว!! หนีไปที่ห้องด้านใน”
“ไม่!!! พวกเรารีบออกไปฆ่ามันระหว่างที่ยังมีสติ!! การที่มันใช้ยาสลบเข้าช่วยแปลว่ามันมีกันไม่เยอะหรอกโว๊ย!!”
“เดี๋ยวๆๆ ถ้าปิดประตูกันไม่ให้ควันเข้ามาดีกว่าไหม อุ๊บบบ เอาไงกันดีวะ!!”
“ไอ้พวกขั้ขลาด!! ถ้าพวกแกจะนอนสลบรอความตายอยู่ที่นี่ก็เชิญตามสบาย ข้าจะออกไปฆ่าพวกมันให้หมดเอง”
โจรหน้าใหม่ ที่ตอนนี้เลื่อนชั้นมาเป็นรุ่นพี่ ตะโกนปลุกใจและนำทีมโจรกลุ่มที่อยู่ด้านในอีก 5 คน บุกออกไปด้านนอกถ้ำ เหลือเพียงโจรที่ตะโกนเสนอให้หลบเข้าไปด้านใน หมอบต่ำติดพึ้นและพยายามคลานหนีเข้าไปด้านในถ้ำ
พวกโจร 6 คนแม้จะบุกฝ่าไปได้ก็มีอาหารอ่อนล้าและง่วงนอนจากฤทธิ์ยาสลบ ไหนเลยจะสู้กับอัศวินที่ล้อมกรอบดักรออยุ่ที่ปากทางเข้าถ้ำได้ พวกโจรกวัดแกว่งดาบทื่อๆเข้าสู้อย่างสิ้นหวัง แต่ดาบห่วยๆพวกนี้ก็ไม่มีทางทำอะไรเกราะหนาๆของพวกอัศวินได้เลย หลังจากที่ได้ยินสียงกรีดร้องโหยหวนของพรรคพวกด้านนอก
โจรคนที่เหลืออยู่ก็พึมพำกับตัวเองว่า [อา..คิดไม่ผิดที่เลือกหนีเข้ามาด้านใน…] แต่หลังจากนั้นไม่นาน เขาก็หมดสติลง จริงๆหมอนี่เลือกทางผิดตั้งแต่มาร่วมเป็นโจรแล้วหนะนะ พอควันยาสลบเริ่มจาง พวกอัศวินก็ใช้ทักษะ [ค้นหา สิ่งมีชีวิต] อีกครั้ง
“[ค้นหาสิ่งมีชีวิต] หืม… ข้างในนั้นตรวจพบเจอเหลืออีก 2 คนครับ…”
“เอาหละ เนื่องจากทางเดินข้างในมันแคบ เราจะจับคู่เข้าไปที่ละ 2 คนตามๆกันไป ระวังตัวกันด้วยหละ”
พวกอัศวินค่อยๆทะยอยกันเข้ามาในถ้ำ เพื่อกวาดล้างพวกโจรที่เหลือรอด
“…สังหารพวกโจรอีกสองคนที่สลบอยู่ให้หมด อย่าให้เหลือรอดไปได้หละ”
“แบบนี้จะโหดร้ายไปไหมครับ?”
“ไม่มีทางเลือก หน้าที่ของเราที่ได้รับมอบหมายมาคือกวาดล้างพวกโจรให้หมด จริงๆเป้าหมายของเรา แค่กำจัดตัวหัวหน้าก็น่าจะเพียงพอ แต่จากที่ดู พวกที่เราเจอน่าจะเป็นพวกลูกกระจ๊อกเท่านั้น พวกตัวเป้งๆคงหลบอยู่ด้านในดันเจี้ยนเป็นแน่”
“นั่นสินะครับ”
หลังจากที่พวกโจรถูกจัดการแล้ว ผมนั่งมองค่า DP ที่เพิ่มขึ้น แต่แล้วก็รู้สึกว่าชายเสื้อของผมถูกกระตุกดึงให้หันไป ผมมองไปพบกับโรคุโกะที่มองมาด้วยสีหน้าประหลาดใจ
“นี่ๆๆ ศพของพวกโจรนี่ ไม่ดูดมาเปลี่ยนเป็น DP เพิ่มหน่อยหนอ เค้าเสียดายอะ”
“….ห้ามเด็ดขาดเลยนะเฟร้ย ไม่งั้นแผนตบตาพวกอัศวนก็ล่มหมดหนะสิ”
“แผนตบตา?”
“ถ้าพวกนั้นรู้ว่าดันเจี้ยนนี้ดูดกินศพได้ หรือสังเกตได้ว่าดันเจี้ยนกระจอกๆนี้กำลังเติบโตและอันตรายขึ้น พวกนั้นอาจจะตัดสินใจทำลายแกนกลางดันเจี้ยนนี้ก็เป็นได้ ผมถึงวางแผนสำรองไว้บ้างแล้วไงหละ”
“อุ๊!! เค้าไม่อยากโดนทำลายแกนกลางอะ ว่าแต่ แผนสำรองอะไยหยอ?”
“จำไอ้ห้องก็อบลินที่ผมสร้างขึ้นมาซักพักแล้วได้ไหมหละ?”
“อ๋อ ไอ้ห้องที่ไปสร้างไกลๆนั่นใช่ไหมอะ ที่บอกว่าเป็นดันเจี้ยน [ถ้ำธรรมดาๆ] สำรองนั่นใช่ป่ะ”
“ช่ายยย แผนที่ของโลกนี้มันไม่ค่อยละเอียดเท่าไรใช่ไหมหละ ดังนั้นเราสามารถที่จะตบตาว่า ตำแหน่งแผนที่ของดันเจี้ยนนี้มันคลาดเคลื่อน จริงๆแล้วดันเจี้ยน [ถ้ำธรรมดาๆ] มันอยู่ตรงนั้นต่างหาก ถ้าเกิดเหตุฉุกเฉินเราก็จะตบตาไปแบบนั้นหละนะ”
“เอ๋ อ้า ยังงั้นหรอ แล้วแกนกลางดันเจี้ยนหละ?”
จริงๆแล้วเรื่องแกนกลางนี่ ถ้าติดตั้ง แกนกลางปลอมเข้าไป ผมสามารถจะใช้ความสามารถสลับแกนกลางโยกหลบเวลามีผู้บุกรุกได้ในเวลาฉุกเฉิน แต่ว่ามันมีราคาตั้ง 5000DPแหนะ แถมการจะติดตั้งเจ้านี่ยังต้องติดตั้งในห้องว่างๆที่ไม่มีผู้บุกรุกอีกต่างหาก และตอนนี้พวกโจรที่อยู่ในดันเจี้ยนเราก็นับเป็นผู้บุกรุกซะด้วย ผมเลยไม่สามารถจะติดตั้งแกนกลางปลอมได้ยังไงหละ
“เราเองก็ได้แต่หวังว่า พวกอัศวินจะเห็นดันเจี้ยนนี้เป็นดันเจี้ยนทื่ไม่เป็นภัยคุกคามใดๆและปล่อยพวกเราไป ดังนั้นอย่าไปดูดศพสุ่มสี่สุ่มห้าเข้าหละยัยเปี๊ยก”
“ขะ…เข้าใจแล้ว เค้าจะไม่ดูดศพ แล้วเราจะทำให้พวกนั้นมองข้ามเราไปได้ยังไงหละ”
“….ตอนนี้คงทำอะไรไม่ได้มากนัก นั่งรอดูสถานการไปละกัน”
จริงๆคือตอนนี้ผมทำอะไรไม่ได้เลยต่างหาก ผมหันกลับมาสนใจสถานการปัจจุบันของพวกอัศวินที่บุกเข้ามาแทน
“นี่มันห้องเก็บสมบัติที่พวกมันไปปล้นมาหรือป่าวนะ โอ๊ะ มีเตียงด้วย อุ๊บ!!…”
“กลิ่นคาวนี่มันอะไร พวกมันฉุดผู้หญิงมาปล้ำที่นี่ด้วยเรอะ อย่างน้อยก็ใช้เวท [ชำระล้าง] หลังเสร็จกิจหน่อยสิฟระ ซกมกจริงๆไอ้พวกนี้”
ตอนนี้พวกอัศวันกำลังสำรวจห้องของหัวหน้าโจรกันอยุ่ ขณะเดียวกัน ทาสกามหูหมาก็ซ่อนตัวอยู่ใต้เตียงอยู่ เธอนอนนิ่งๆไม่ไหวติงใดๆ พวกอัศวินไม่ทันสังเกตุเห็นเธอและจากไป จริงๆแล้วถ้าพวกนั้นใช้ทักษะ [ค้นหาสิ่งมีชีวิต] ก็จะเห็นยัยหนูนี่ไม่ใช่หรือไง ทำไมถึงไม่ใช้นะ สงสัยจริงๆว่าทักษะนี้มีข้อจำกัดอะไรหรือป่าว?
“ไม่เหลือของมีค่าเลยแฮะ”
“พวกเราคงมากันช้าไป ถ้ามาไวกว่านี้อาจจะพอเหลืออะไรให้เก็บเกี่ยวกันบ้างหละมั๊ง”
“อย่างน้อยก็พอได้เหล้ามาบ้างก็โอเคแล้วม๊างงง”
เนื่องจากก่อนหน้านี้หัวหน้าพวกโจรได้รวบรวมของมีค่าเท่าที่จะเก็บได้ไปไว้ในห้องข้างในสุดที่เป็นห้องที่เก็บแกนกลางดันเจี้ยนแล้ว พวกอัศวินจึงไม่พบของมีค่าอะไรมากมายนัก
ที่มา: