ตอนที่แล้วตอนต่อไปอัศวินนั่นบอกว่าจะทำลายแกนกลางดันเจี้ยน สถานการณ์คับขันสุดๆแล้วสิ เหงื่อค่อยๆผุดออกมาจากฝ่ามือและฝ่าเท้าของผม ความกลัวเริ่มเข้าครอบงำจนเหมือนว่าเลือดในกายนั้นจะไหลย้อนกลับได้ยังไงยังงั้น อัศวินคนนั้นเงื้อดาบขึ้นช้าๆ…จากนั้นก็ฟันดาบลงมา!!
“ก็อบ!!”
“ก็อบสุเกะ!?”
‘ก็อบสุเกะ’พุ่งออกไปจากห้องควบคุม โดยที่ผมและ’โรคุโกะ’ไม่ได้สั่งอะไร มันอาจจะเป็นสัญชาตญาณของมอนสเตอร์ที่จะปกป้องแกนกลางดันเจี้ยนไม่ให้ถูกทำลายก็เป็นได้
“เหวอ!? อะไรวะเนี่ย?”
“ก็อบลินโผล่มาจากไหนวะ!?”
ในหน้าจอ พวกผมเห็น’ก็อบสุเกะ’ กระโดดออกมาจากแกนกลางดันเจี้ยน เข้าไปขวางทางดาบของอัศวินเอาไว้ ‘ก็อบสุเกะ’ผู้น่าสงสาร ถูกฟันขาดครึ่งเป็นสองท่อนและสิ้นลมหายไปในทันที
“แม่งเอ๊ย..ดันมีก็อบลินมาขวางซะได้…เอาใหม่อีกทีละกัน”
“เฮ้ นั่นนายจะทำอะไรหนะ นั่นมันไม่เกี่ยวกับภารกิจที่เรารับมาซะหน่อย!”
นายกองหยุดอัศวินคนที่กำลังจะฟันแกนกลางดันเจี้ยนเอาไว้พอดิบพอดี
“ดันเจี้ยนระดับต่ำๆนั้นถือว่าอยู่ในการครอบครองของกิลนักผจญภัยนะโว๊ย เท่าที่เห็นจากมีแค่ก็อบลินออกมา ดันเจี้ยนนี้คงเป็นระดับต่ำของต่ำสุดๆเลยหละ”
“โอ๊ะ จริงด้วยสิ ข้าต้องขออภัยด้วยท่านนายกอง”
หลังจากถูกนายกองห้ามไว้ อัศวินคนนั้นก็ลดดาบลงไปเก็บไว้ข้างกาย
“….น่าเสียดาย กะว่าจะได้เลื่อนระดับจาก [อัศวิน] เป็น [อัศวินชั้นสูง] จากการทำลายแกนกลางดันเจี้ยนซะหน่อยนะเนี่ย”
“ข้าก็เข้าใจนะ ว่าทำไมแกถึงอยากทำลายมันนัก แต่ดันเจี้ยนนี้ถูกปราบจนไม่เหลืออะไรแล้วหละ นอกจากนั้น ผู้คนจะจดจำนายที่กลายเป็นอัศวินชั้นสูงจากการกำหราบดันเจี้ยนอ่อนๆที่มีแค่พวกโจรกระจอก แม้กระทั้งบอสประจำดันเจี้ยนก็ยังไม่มีเชียวนะ มันจะดีหรือ?”
“ชิ…จะว่าไป ก็มีแต่ก็อบลินกระจอกๆออกมา ถึงทำลายแกนกลางไปก็อาจจะได้รับพลังไม่มากพอจะเลื่อนระดับก็เป็นได้”
“ยังไงแกก็ทำนอกเหนือคำสั่งไปหละนะ ไว้กลับไปถึงเมืองแล้วจะหักเงินค่าจ้างเอาละกัน”
“เอ๋…! ไหงงั้นหละคร๊าบบบ”
“จะว่าไปถ้าเกิดทำลายแกนกลางไปจริงๆ นอกจากจะโดนดูถูกว่า เลื่อนขั้นจาการทำลายดันเจี้ยนกระจอกๆแล้ว มันอาจจะแย่กว่านั้นก็ได้นะ”
“จริงๆแล้วเราอาจนับได้ว่า ไอ้เจ้าอ๊วกแตกนั่นเป็นบอสของดันเจี้ยนนี้ ทีนี้พอแกกลับไปรายงานว่า ผมทำลายดันเจี้ยนที่มีบอสเป็นเจ้าบ้าอ๊วกแตกคร๊าบบบ…ทีนี้ผู้คนก็จะกล่าวขานกันว่า นี่มัน อัศวินชั้นสูง ผู้ซึ่งพิชิด [ถ้ำธรรมดาๆ] และกำราบไอ้บ้าอ๊วกแตกลงได้ หลังจากนั้นแกก็จะได้ฉายาว่า [อัศวินอ๊วกแตก] หรือ [อัศวินแห่งถ้ำธรรมดาๆ] ยังไงหละ”
“ฟังดูแย่ชะมัด…ว่าแต่ไม่คิดเลยนะ ว่าเราจะเสีย ริวอี้, โทมัส และ ไอจิน จากภารกิจง่ายๆอย่างการมาปราบกองโจรนี่”
“ต้องยอมรับหละนะ ว่าเจ้าอ๊วกแตกเป็นศัตรูที่ไม่ธรรมดาจริงๆ”
หลังจากพวกอัศวินตกลงกันได้และล่าถอยไป
ผมเองก็พึ่งจะตั้งสติได้ว่าลืมหายใจไปนานพอดู ผมสูดหายใจลึกๆเฮือกใหญ่ๆ ….นึกว่าจะต้องตายจริงๆซะแล้วนะเนี่ย หลังจากที่เข้ามาสู่โลกนี้ นี่เป็นครั้งแรกที่ผมรับรู้ถึงความกลัวตาย นี่ผมเกือบจะฉี่ราดไปซะแล้ว…ไม่ได้ล้อเล่นนะ เกือบกลัวจนฉี่ราดซะตรงนี้จริงๆ ยังไงก็ตาม ผมได้ข้อมูลน่าสนใจเรื่องที่อัศวิน สามารถเลื่อนระดับเป็นอัศวินชั้นสูงได้จากการทำลายแกนกลางของดันเจี้ยนหละ
“โธ่…ก็อบสุเกะ…..ไม่น่าเลย….ฮึก…ฮึก…”
‘โรคุโกะ’นั่งก้มหน้าร้องไห้น้ำตาไหลด้วยความเสียใจ
จะว่าไป ‘ก็อบสุเกะ’ก็เป็นพรรคพวกที่อยู่กินด้วยกันมานานเกือบครึ่งเดือนจริงๆนั่นแหละ ภาพความหลังที่ผมนั่งแบ่งขนมปังกินด้วยกันยังชัดเจน สงสัยจริงๆเจ้า’ก็อบสุเกะ’มันไปสนิทอะไรกับยัยเปี๊ยกนั่นระหว่างที่ผมหลับกันนะ?
“ก็อบสุเกะ เสียสละชีวิตตัวเองได้คุ้มค่าเกินค่าตัวของมันจริงๆ ถ้าหมอนั่นไปกระโดดออกไปขวาง ป่านนี้พวกเราคงไม่รอดแล้วหละ…. เฮ้!! โรคุโกะ ผมเข้าใจนะว่าเธอคงเสียใจมาก เอ้านี่ ผมเลี้ยง ซาลาเปาไส้ถั่วดำปลอบใจละกัน”
ผมเสกซาลาเปาไส้ถั่วดำจำนวน 6 ลูกแล้วยื่นไปให้’โรคุโกะ’
“เอ๋…จริงอะ!! เค้าหายแล้ว เค้าหายเป็นปลิดทิ้งเลย เย้ๆๆ!!”
‘โรคุโกะ’ฟินกับการหม่ำซาลาเปาอย่างร่าเริงจนผมแทบจะเห็นออร่าแห่งความยินดีเปล่งออกมาจากร่างยัยนี่เลยแหละ จะว่าไปยัยนี่เองไม่ใช่เรอะ ที่เอาแต่บอกให้ส่ง’ก็อบลิน’ออกไปให้เค้าเชือดอยู่บ่อยๆ ไม่น่าจะหลงเห็นใจยัยนี่เลยแฮะ บ้าจริงเชียว
“นี่มันอารายอ่า ไอ้สีดำๆที่อยู่ในแป้งเนี่ย อร่อยโคตรๆเยย…..”
แล้วผมก็ค่อยๆสอนยัยนี่ให้รู้จักของกินที่มีชื่อว่าซาลาเปา….
ที่มา: