I-Here.info [ไอ้-เหี้ย ดอท อินโฟ]

Legend of the Great Saint ตอนที่ 15 หมอกทมิฬ

| Legend of the Great Saint | 619 | 2338 วันที่แล้ว
ตอนที่แล้วตอนต่อไป

ทันทีที่แม่มดชี้นิ้วพลันเกิดหมอกควันทมิฬลอยมาตรงหน้าเขาทันที  ในหมอกควันนั้นมีใบหน้าที่ดูเจ็บปวดมากมายเต็มไปหมด

 

นี้คือไม้ตายของแม่มดที่ถูกเรียกว่า”หมอกภูติผี”มันรวบรวมความเศร้าโศกและขุ่นเขืองใจ เธอเก็บมันไว้ในไหดินเผาที่เต็มไปด้วยขี้เถ้าของคนตายและฝังไว้ใต้ดินเพื่อดูดซับความมืดมิด มันมีไว้ใช้เฉพาะในช่วงเวลาที่สำคัญเท่านั้น ไม่ว่ายังไงหมอกควันนี้ไม่มีสามัญสำนึก มันมีเพียงความเกลียดชัง ดังนั้นมันจึงยากที่จะควบคุม มันอาจจะทำให้เธอพลาดได้

 

วันนี้เธอเห็นหลี่ฉิงชานมาพร้อมกับกลิ่นอายคุกคามรุณแรง เธอเลยรีบเปิดไหทันที หมอกภูตผีนี้มันไม่ใช่หมอกธรรมดาๆ เมื่อเจอกับมนุษย์ธรรมดาเพียงแค่เปิดไหออกมาหากมนุษย์ผู้นั้นถูกล้อมรอบไปด้วยหมอกนี้ จะสูญเสียสติทันที สิ่งที่ร้ายกาจมากที่สุดก็คือหมอกภูติผีนี้เหมือนกับผีและยืนอยู่ระหว่างความเป็นจริงและภาพลวงตา ซึ้งคนธรรมดาจะมองไม่เห็น

 

ถ้าดวงตาของหลี่ฉิงชานเป็นดวงตาของคนปกติในครั้งนี้เขาคงจะพ่ายแพ้ทันที

 

ตลอดการฝึกฝนอย่างหนักจนมาถึงตอนนี้มันได้แสดงผลลัพธ์ออกมาแล้ว เขาเบี่ยงตัวหลบหมอกควันและพุ่งเข้าไปหาแม่มดทันที

 

แม่มดตกใจมากเธอไม่คิดว่าหลี่ ฉิงชานจะมองเห็นหมอกนี้ เธอรีบสั่นกระดิ่งของเธอทันที”อานน้อย อานน้อย ออกมาหายายเร็ว แล้วไปฆ่ามัน!”

 

เจ้าเด็กน้อยถูกเรียกว่า”อาน” นั่งอยู่ตรงมุมห้องใบหน้าของเด็กน้อยเต็มไปด้วยความทุกข์ทรมานแต่เขาก็ไม่ขยับแม้แต่นิดเดียว

 

ในเวลาเดียวกันในขณะที่เธอพูด หลี่ฉิงชานได้ใช้ทักษะวัวอสูรย่ำปฐพี เท้าของเขาหนักมากก้าวแต่ละทีจะทิ้งลอยเท้าลึกไว้ในขณะที่เขาพุ่งไปข้างหน้าพร้อมกับง้างดาบฟันทันที

 

มีแสงเย็นๆกระพริบและมีเลือดสดสาดกระเด็นไปทั้งสี่ทิศทาง มือของแม่มดที่จับกระดิ่งสีเงินผอมบางราวกับกรงเล็บของไก่ มันถูกหลี่ฉิงชานฟันขาดออกพร้อมกับข้อมือในดาบเดียว

 

หลี่ฉิงชานไม่มีเวลามองผลลัพธ์ที่เขาฟัน เมื่อเขารู้สึกว่าอากาศมืดมนพลั่งพรู่มาด้านหลังเขา หมอกควันพวกนี้สัมผัสถึงลมหายใจของคนที่มีชีวิตอยู่ได้ราวกับสัตว์ป่าที่ได้กลิ่นของเลือดสดมันจะเข้าโจมตีทันที

 

หลี่ฉิงชานไม่กล้าที่จะหยุดแม้แต่นิดเดียวเขารีบวิ่งไปข้างหน้า จากนั้นเขารู้สึกว่าหมอกควันพวกนั้นตามเขาไม่ทันแล้วและเขาได้ยินเสียงกรีดร้องดังขึ้นข้างหลังเขา เขาหันกลับไปและเห็นหมอกควันพวกนั้นกำลังปกคลุมร่างแม่มด ใบหน้ามากมายในหมอกนั้นได้กัดแทะร่างกายของเธอ

 

หลี่ฉิ่งชานไม่คาดคิดว่ามันจะเป็นแบบนี้

 

แม่มดได้รับความเจ็บปวดเลยสูญเสียการควบคุมหมอกควันพวกนั้นและถูกพวกนั้นย้อนกลับมากัดทันที

 

สำหรับความเศร้าโศกที่พวกนั้นนี้ได้รับต้องมีคนรับผิดชอบ หนี้ทุกอย่างนั้นต้องมีลูกหนี้ แม่มดเป็นคนหนึ่งที่ก่อให้เกิดความชั่วร้ายในที่สุดเธอก็ได้รับผลของสิ่งที่เธอทำ ร่างกายของเธอบิดเบี้ยวตั้งแต่หัวจรดเท้าเนื้อของเธอเหี่ยวไปด้วยความเร็วที่สามารถมองเห็นได้ด้วยตาเปล่า

“ฮ่าฮ่าฮ่า”

หลี่ฉิงชาน เฝ้าดูด้วยความรู้สึกที่ไร้กังวลและรู้สึกสะใจ เขาหัวเราะออกมาเสียงดัง

 

แต่เดิมเขามีความรู้สึกสงสารและเห็นอกเห็นใจในตัวอยู่แล้วแต่เขาอดกลั้นมันไว้เพราะเขารู้สึกว่ามันน่าอับอาย

 

เขาเผชิญหน้ากับเด็กที่ไร้เดียงสาที่ไม่เคยได้รับความยุติธรรม เขายินดีที่จะร้องเพลงด้วยความเศร้าโศกพร้อมกับหลั่งน้ำตาออกมา แต่เมื่อต้องเจอกับคนแบบนี้ที่เลวทรามต่ำช้าเสียยิ่งกว่าสัตว์ร้ายเช่นนี้เขาพร้อมที่จะขจัดความเห็นอกเห็นใจทั้งหมดและแหงนหน้าไปหัวเราะเย้ยท้องฟ้าเต็มที่

 

มีหลายคนที่ได้ปีนขึ้นไปเหนือกำแพงเพื่อที่จะมองเข้ามาในบ้าน ชาวบ้านทุกคนอยากรู้อยากเห็นและอันธพาลทั้งสามไม่สามารถหยุดพวกเขาได้ทั้งหมดดังนั้นทั้งสามเลยให้พวกชาวบ้านทำได้แค่ปีนกำแพงเท่านั้น พวกเขาเพียง แต่ครอบครองที่นั่งที่ดีที่สุดที่หน้าประตูหลัก

 

พวกเขาเห็นหลี่ฉิงชานก้าวข้ามประตูไปแล้วกระโดดไปตัดมือของแม่มดทันทีด้วยดาบของเขาจากนั้นแม่มดก็ล้มลงกับพื้นและร้องไห้ด้วยความเจ็บปวด

 

ท่ามกลางเสียงร่ำไห้อันเจ็บปวดนี้ หลี่ฉิงชาน หัวเราะราวกับเป็นปีศาจที่บ้าคลั่ง ให้ฝูงชนตื่นตกใจและทำให้พวกเขากลัวจนตัวสั่น

 

หลายคนบนกำแพงกลัวจนตกลงมา อันธพาลทั้งสามก็ไม่ต่างกัน ทั้งสามขาอ่อนจนล้มลงกับพื้นทันที  พวกเขารู้สึกเสียใจอย่างหาที่เปรียบมิได้เมื่อพวกเขาจำได้ว่าพวกเขาเคยเยาะเย้ยกลั่นแกล้งและดูถูกเขา คนแบบนี้จะมีใครกล้าที่ไปยุแหย่เขา?

 

หลี่ฉิงชาน เห็นหมอกควันค่อยๆจางไป และความเกลียดชังภายในนั้นถูกปล่อยเป็นอิสระใช่ช่วงเวลาสั้นๆ แม่มดนอนคว่ำอยู่บนพื้นได้สูดลมหายใจครั้งสุดท้ายของเธอ ไม่น่าแปลกใจที่เธอยังไม่ตายแต่มันก็คงอีกไม่นาน เขาเดาว่าเธอได้บ่มเพาะทักษะบางอย่างและนั่นคือเหตุผลว่าทำไมเธอถึงสามารถทนอยู่ได้

 

แม่มดพยายามเหยียดมือเล็กๆของเธอไปทางเด็กน้อยที่อยู่ตรงมุม ดูเหมือนจะขอร้องและไม่พอใจในเวลาเดียวกัน”อานน้อย อานน้อย”

 

อานน้อย มองเธอด้วงความว่างเปล่าและเกรงกลัว

 

หลี่ฉิงชานกล่าว”ข้าจะส่งเจ้าไปเดียวนี้!”ดาบเล่มหนาในมือเขาได้แทงลง

 

หลังจากที่พ่อบ้านหลิวและหัวหน้าหมู่บ้านหลี่ได้ข่าวก็รีบวิ่งไปทันที พวกเขาเพิ่งจะเห็นฉากที่เกิดขึ้นและก่อนที่พวกเขาจะตะโกน”ไว้ชีวิตเธอเถอะ”แม่มดได้ยอมแพ้ให้กับภูตผีไปแล้ว ทั้งคู่ต่างมองกันและกันพร้อมกับมีเหงื่อเย็นๆไหลออกมา พวกเขาจำได้ว่าเมื่อสองสามวันที่ผ่านมาแม่มดยังคงพูดว่าหลี่ฉิงชานจะมีชีวิตได้ไม่นาน แต่วันนี้กลับเป็นเธอที่ไม่มีชีวิต

 

มันโชคดีที่พวกเขาไม่ได้กดดันหลี่ฉิงชาน จนจนมุมในวันนั้นมิฉะนั้นคงจะไม่มีใครสามารถรู้ได้ว่าอะไรจะเกิดขึ้น

 

นี่เป็นครั้งที่สองแล้วที่หลี่ฉิงชานฆ่าคน เมื่อเทียบกับความหวาดกลัวของเขาในความมืดมิดครั้งแรกคราวนี้ดูเหมือนว่าเขาจะไม่กระวนกระวายอะไรเลยในตอนกลางวัน เขาพัฒนาไปอย่างมากแม้แต่ตัวเขาเองก็ประหลาดใจ”มันอาจเป็นไปได้ว่า หมัดวัวอสูร ได้ปลุกนิสัยปีศาจในใจข้าหรือว่านี้คือตัวตนของข้าจริงๆ?”

 

ในสังคมสมัยใหม่ที่เลอะเลือนและเสื่อมโทรมในโลกใบเก่าของเขามีคนจำนวนมากมายที่ไม่สามารถเปิดเผยตัวตนที่แท้จริงของพวกเขาได้ พวกเขาสามารถลอยตามน้ำไปกับประจุบันและใช้ชีวิตที่มีแนวความคิดเหมือนกับสังคม ไม่พูดถึงผู้ใหญ่อายุสามสิบหรือสี่สิบปี แม้แต่ชายหนุ่มและหญิงสาวไม่ได้มีความกระตือรือร้นหรือมีความทะเยอทะยานที่ยิ่งใหญ่ เขายังเป็นแค่คนๆหนึ่งในฝูงชนไม่ต่างจากคนต่อไป

 

หลังจากประสบกับการเปลี่ยนแปลงชีวิตและความตาย ผ่านวงล้อแห่งการเกิดใหม่ มันทำให้เขาขะมักเขม้นขึ้นมีความปรารถนาอันสูงส่งในอกของเขาและเขาปฏิเสธที่จะใช้ชีวิตนี้อย่างธรรมดาเช่นทั่วไปแต่เขาก็ยังคงถูกขังที่นี้โดยใช้ชีวิตที่ขมขื่นในหมู่บ้านเล็ก ๆ แห่งนี้เป็นเวลาสิบห้าปี ตอนนี้เขาได้โอกาศแล้วและเมื่อวิญญาณกล้าหาญเฉกเช่นวีรบุรุษของเขาถูกปลดปล่อยมันราวกับว่าเป็นปีศาจที่บ้าคลั่ง เขาปฏิเสธที่จะยับยั้งมันอีกต่อไป

 

หลี่ฉิงชาน กลั้นขำไว้และเขาหันหลังกลับ”ท่านทั้งสองไม่ต้องตกใจไป ยัยแก่จอมหลอกลวงคนนี้แค่ประณามตนเองมันสมควรแล้วที่จะถูกลงโทษ ข้ายังคงต้องการท่านทั้งสองสนับสนุนความยุติธรรมนี้”

 

เจ้าได้บุกเข้าไปในบ้านกลางวันแสกๆและฆ่าคน ตอนนี้เจ้ายังต้องให้เราสนับสนุนความยุติธรรมนี้คำเหล่านั้นหมุนเวียนอยู่ในใจของทั้งสองแต่พวกเขาก็ไม่กล้าพูดออกมาดัง ๆ

 

ทันใดนั้นมีคนวิ่งออกมาจากฝูงชนและยืนด้านหน้าของหลี่ฉิงชาน ‘ตุบ ตุบ ตุบ’ เขานั่งลงโขกหัวสามครั้งและเงยหน้าขึ้น”ฆ่าคือคนฆ่า มันไม่เกี่ยวกับหลี่เอ๋อร์ ยัยปีศาจแก่นั้นทำลายครอบครัวของข้าและฆ่าครอบครัวของข้า ผมน้อย พ่อแก้แค้นให้เจ้าแล้ว”เมื่อเขาพูดเสร็จเขาทั้งสองหัวเราะทั้งน้ำตาในเวลาเดียวกัน นี้คือหลี่ผู้มั่งคั่งหินก้อนใหญ่ที่อยู่บนอกเขาเป็นเวลาหลายปีก็ถูกเอาออกไปและเขารู้สึกว่าเขาจะสงบสุขแม้ว่าเขาจะต้องตายก็ตาม

 

ไม่มีใครที่ไม่รู้เรื่องที่ขมขื่นของหลี่ผู้มั่งคั่ง ทั้งหมดก็เงียบไป

 

มีเพียงพ่อบ้านหลิวเท่านั้นที่เปิดเผยความกลัวและลำบากใจบางอย่าง มันเป็นเพราะ หลี่ผู้คั่งได้พบกับความโชคร้ายได้จมอยู่กับความเมามายและได้ขายที่ดินอุดมสมบูรณ์ของเขา เพื่อที่เขาจะได้ใช้ชื่อเล่นว่า”หลิวครึ่งหมู่บ้าน หากหลี่ฉิงชานสงสัยเขาว่าร่วมมือกับแม่มดนั้นมันจะไม่เป็นหายนะแก่เขาหรอกหรือ

 

หลี่ฉิงชานกล่าว”สิ่งที่ข้าทำข้าต้องรับผิดชอบ ข้าไม่ต้องการให้ท่านเป็นแพะรับบาป โปรดตามข้ามา!” เขาเรียกอันธพาลทั้งสามและผู้อวุโสในหมู่บ้าน จากนั้นพวกเขาก็ไปที่สนามหลังบ้านของแม่มด หลี่ฉิงชานหันหัวกลับมาและพยักหน้าไปทางหลังคาบ้าน คนอื่น ๆ มองตามไปที่เขาจ้องมอง แต่ก็มีเพียงความว่างเปล่าตรงนั่น อานน้อยซ่อนตัวอยู่ในเงามืดและชี้ไปที่จุดว่างเปล่า

 

หลี่ฉิงชาน ออกคำสั่งและทั้งสามคนก็เริ่มขุด ภายใต้การควบคุมของ หลี่ฉิงชาน พวกเขาทั้งหมดทุ่มเทความพยายามอย่างเต็มกำลังและไม่กล้าที่ผ่อนแรงแม้แต่นิดเดียว หลังจากนั้นไม่นาน พวกเขาขุดหลุมใหญ่มากและขุดเจอกองกระดูก

 

หลี่ฉิงชานโดดลงไปและเก็บกระดูกไว้ เขาหันศีรษะกลับมาและมองไปที่หลังคาบ้านแล้วสั่ง”ขุดต่อไป!” นี้ไม่ใช้กระดูกของอานน้อย

 

ภายใต้คำแนะนำของ อานน้อย หลี่ฉิงชาน ให้พวกเขาขุดอีกหลายครั้งและพวกเขาก็ขุดเจอโครงกระดูกสีขาวอีกหลายอัน คนที่อยู่รอบข้างแสดงสีหน้าที่สยดสยองออกมา ทำไมมีโครงกระดูกจำนวนมากมายถูกฝังอยู่ในสนามหลังบ้านแม่มด? นอกจากนี้ทั้งหมดเป็นโครงกระดูกของเด็ก ๆ

 

หลี่ฉิงชาน  ก็ตกใจเล็กน้อยและใบหน้าของเขาพลันมืดมัว เขารู้ว่านี่คือการสังเวยให้ความชั่วร้ายเพื่อบ่มเพาะพลังของแม่มด หมอกควันที่เต็มไปด้วยความแค้นที่เขาเห็นคงมาจากเรื่องนี้อย่างแน่นอน

 

เขาไม่ชอบเพียงอย่างเดียวว่าเขาปล่อยให้แม่มดแก่นั้นตายเร็วเกินไป

 

ในตอนนี้ “เคร้งง….”ราวกับว่าพวกเขาโดนบางอย่าง พวกเขาขุดมันออกมาอย่างระมัดระวัง มันเป็นไหกระเบื้องปิดผนึกอย่างแน่นหนา

 

ทั้งสามไม่รอให้หลี่ฉิงชานหยุดพวกเขา ทั้งสามรีบแย่งกันไปเปิดไหทันที มีหมอกควันสีดำเล็กๆลอยออกมา เหมือนกับว่ามันจะกลัวว่าแสงแดด มันรีบลอยเข้าไปในปากและจมูกของอันธพาลทั้งสามทันที

 

ร่างของอันธพาลสั่นอย่างแรงจากนั้นก็ล้มลงไปผ่านไปไม่นาน ก็ไม่มีเสียงอะไรมาจากเขาอีกเลย

 


 

พี่หลี่กลัวมาตั้งนานฟังฉับเดียวตาย = =

ติดต่อข่าวสารได้ที่เพจ  ครับ^^

 

ตอนที่แล้วตอนต่อไป
comments