หลังจากถูกชมแบบไม่ตั้งตัว ‘เจียงเว่ย’เริ่มหน้าแดง เธอกัดรืมฝีปาก แล้วเริ่มบ่น
 

 
“ใครนะแทบไม่เคยเหยียบเท้ามาที่นี่ ใครนะที่สัญญาว่าจะมา แต่ก็มาสาย”
 
ภายใต้ใบหน้าที่ทรงสเน่ห์แสนเย้ายวน ‘หยางเฉิน’เกือบจะหลุดการควบคุม แค่เพียงแค่การสบตา แต่ด้วยเกียรติของลูกผู้ชายแล้วทำให้หยางเฉินรีบดึงสติกลับมาทันที พูดพลางหัวเราะว่า
 

 
“ผมไม่ดื่มแอลกอฮอล์คุณก็รู้ แล้วผมยังคุยกับผู้หญิงไม่เก่งอีกด้วย แถมต้องไปตลาดทุกวันอีก ผมเหนื่อยมากจริง ๆ นะเจียงเว่ย”
 
สายตาเธอนั้นมองที่’หยางเฉิน’อย่างไม่แยแส
 

 
“หยุดพูดเรื่องจรรยาบรรณกับฉันซะที นายต้องการจะขายอะไร? กับร้านแพะทอดเล็กๆ นั่นน่ะเหรอ เหนื่อยเปล่าแถมกำไรก็น้อยนิด ถ้านายอยากได้เงิน นายมาที่นี่สิมาเป็นเด็กของฉัน ฉันจะให้เงินเดือนนายมากกว่ารายได้ที่นายขายแพะทอดนั่นเป็นร้อยเท่า!”
 
‘หยางเฉิน’ยิ้มเศร้าพลางกล่าวว่า
 

 
“พี่สาวเจียงเว่ย เป็นไปไม่ได้หรอกนะที่ผู้ชายคนนึงจะกลายเป็น เด็กเลี้ยง”
 
 
“ฉันบอกนายกี่ครั้งแล้วว่าอย่าเรียก พี่ นายคิดว่าฉันแก่มากนักหรือไง”
 
‘เจียงเว่ย’พูดพลางจ้องมองที่’หยางเฉิน’ด้วยสายเย้ายวน
 

 
“ฉันสบายดีเจียงเว่ย รายได้ของฉันยังทรงตัวอยู่ ตอนนี้ยังไม่ต้องการหางานใหม่”
 
 
“ถ้านายไม่อยากมาเป็นเด็กฉัน แล้วบอดี้การ์ดเป็นไง ผู้จัดการบาร์นี้ก็ได้ นั่นเป็นความคิดที่ดีทีเดียว ฉันไม่ค่อยมาที่นี่บ่อยนัก แล้วก็ยังไม่มีผู้จัดการร้านที่นี่ด้วย”
 
‘หยางเฉิน’เข้าใจถึงความหวังดีของเธอเป็นอย่างดี แต่ยังไงก็ตามเขามีเหตุผลของเขา ตั้งแต่ครั้งแรกที่พบ’เจียงเว่ย’ เขาก็ตัดสินใจที่จะไม่พัฒนาความสัมพันธ์นี้
 

 
“พอแล้วล่ะ เจียงเว่ย ฉันขายเนื้อแพะทอดก็ดีอยู่แล้ว อีกอย่างคนในตลาดก็เป็นคนดีด้วย”
 
‘หยางเฉิน’ดื่มน้ำอย่างเงียบๆ และไม่ต้องการที่จะพูดเรื่องนี้ต่อไปอีก ‘เจียงเว่ย’เห็นความดื้อรั้นของหยางเฉินเธอก็บ่นด้วยความไม่พอใจ
 

 
“ฉันแค่ต้องการให้นายเป็นคนรัก….”
 
เธอเพียงกระซิบบอกตัวเองเท่านั้น เสียงแผ่วเบาจนแม้เธอเองอาจได้ยินไม่ชัด แต่’หยางเฉิน’สามารถได้ยินอย่างชัดเจน อย่างไรก็ตาม’หยางเฉิน’ก็แกล้งทำเป็นไม่ได้ยินอะไร แม้ว่าใบหน้าและรูปของเธอจะงดงามละมุน
 
ภายใต้แสงไฟริบหรี่ในบาร์ ในครั้งแรกที่เธอปรากฏตัวในบาร์นี้ ไม่มีผู้ใดกล้าที่มองมาที่เธอ แม้จะมีแขกบางคนจะชวนเธอไปร่วมโต๊ะ แต่ทุกครั้งได้จะคำตอบแบบเดียวกัน
 

 
“ดื่มของพวกนายไปเถอะ ถ้ายังไม่อยากตาย”
 
‘เจียงเว่ย’รู้สึกผิดหวังเป็นอย่างมาก เธอนั่งข้างๆ ‘หยางเฉิน’พร้อมวิสกี้สองแก้ว ยื่นให้’หยางเฉิน’หนึ่งแก้ว พลางพูดว่า
 

 
“เจ้าลิงหัวแข็ง ฉันรู้ว่านายปากแข็งและไม่ต้องการเป็นของฉัน แต่วันนี้เป็นวันเกิดฉันนะ ดังนั้น นายต้องดื่มให้ฉันอย่างน้อยหนึ่งแก้ว”
 
‘หยางเฉิน’ลังเลเล็กน้อย เขาอยากจะบอกเธอเหลือเกินว่าเขาไม่ใช่ว่าดื่มไม่ได้ แต่เมื่อเขาเริ่มดื่มเมื่อไหร่ เป็นต้องนึกถึงเรื่องที่ไม่อยากจดจำทุกที เขาต้องการอยู่อย่างสงบ เช่นชั้นแล้ว แอลกอฮอล์สำหรับเขานั้นเปรียบเหมือนยาพิษดี ๆ นี่เอง
 

 
“ก็ได้ครับ แต่แค่แก้วเดียวเท่านั้นนะ”
 
‘หยางเฉิน’ไม่ต้องการให้’เจียงเว่ย’เสียใจ เขากลั้นใจดื่มลงไป ‘แค่แก้วเดียวคงไม่เป็นไร’
 
‘เจียงเว่ย’หัวเราะขยับแนบชิดแล้วซบลงบนแผงอก’หยางเฉิน’ พลางพูดว่า
 

 
“นายรู้หรือเปล่าฉันไม่ได้ฉลองวันเกิดมา 10 ปีแล้ว ถึงแม้ว่าวันนี้จะไม่มีเค้ก ไม่มีของขวัญ แต่ฉันอยากใช้เวลาร่วมกับคนเจ้าชู้มากกว่า”
 
เมื่อต้องเผชิญกับผู้หญิงที่งดงามทรงเสน่ห์ ‘หยางเฉิน’ผู้สึกถึงกระแสไฟฟ้าวิ่งพล่าน เมื่อมือเรียวยาวสัมผัสที่ต้นขาของเขา เขายิ่งรู้สึกถูกกระตุ้นรุนแรง สัดส่วนโค้งเว้าขยับไฟด้านหน้า ‘เจียงเว่ย’ยกร่างกายของเธอเผยให้เห็นต้นขาเรียวขาวของเธอระหว่างร่องชุดกี่เพ้า
 
ความละเอียดอ่อนเปราะบาง รุกหน้าอย่างอุกอาจเช่นนี้ จู่โจมที่จุดฮอร์โมน’หยางเฉิน’เข้าอย่างจัง เมื่อบุรุษใกล้ชิดสตรีจะเกิดปฏิกิริยาบางอย่างยิ่งถ้าความสนใจในอีกฝ่าย ด้วยการสัมผัสผิวหนังโดยตรงด้วยแล้ว ปฏิกิริยายิ่งเด่นชัด แน่นอนว่า’หยางเฉิน’กำลังพยายามควบคุมตัวเองอยู่
 
‘เจียงเว่ย’เงยหน้าขึ้นจ้องมองไปที่’หยางเฉิน’แล้วหัวเราะ
 

 
“ไม่เป็นไรที่รัก ดูเหมือนว่านายเป็นพวกไร้อารมณ์สินะ”
 
ถึงคราว’หยางเฉิน’หัวเราะบ้าง เขารู้ว่า’เจียงเว่ย’พูดแหย่ แต่เขาก็ไม่ได้ใส่ใจ เธอสังเกตเห็นว่าในขณะที่เธอนั่งถัดจากเขา
 

 
“ฉันรู้ว่านายต้องนั่งนิ่งๆ แน่ ฉันจะไปดูแขกคนอื่นต่อ ถ้านายไม่อยากอยู่ก็ออกไปเถอะ”
 
แขกที่มาที่นี่รู้ดีถึงความงามของเจ้าของบาร์ แต่พวกเขาก็ไม่กล้าที่จะหยาบคาย เพราะรู้ดีถึงภูมิหลังของเธอ เช่นนั้นแล้วเมื่อเธอเดินมาทักทาย พวกเขาก็ทักตอบเป็นพิธี อันที่จริงแล้วถึงแม้ใบหน้าของ’เจียงเว่ย’จะยิ้มแย้มแจ่มใจ แต่ทุกคนต่างสังเกตถึงอารมณ์ขุ่นมัวภายใต้หน้ากากนี้ จึงไม่มีใครกล้าที่ล้อเล่นอีก
 
ขณะที่มอง’เจียงเว่ย’เดินจากไป ‘หยางเฉิน’ก็หยักไหล่แล้วถอนหายใจ เขาเปลี่ยนไปแล้วจากเมื่อครึ่งปีก่อน เมื่อก่อนเขาเป็นเพลบอยโดยแท้จริง ผลักผู้หญิงล้มลงเป็นว่าเล่นโดยไม่คิดถึงผลที่ตามมาแม้แต่น้อย แต่ตอนนี้เขาเปลี่ยนไปแล้ว
 
‘เจียงเว่ย’เป็นหนึ่งในหญิงสาวที่งดงามที่สุดของเมือง และ’หยางเฉิน’ก็ให้เกียรติเธอมาก แอลกอฮอร์เริ่มแผลงฤทธิอย่างเชื่องช้า ส่งผลต่อการรับรู้ร่างกายของ’หยางเฉิน’ แม้จะเป็นเพียงแก้วเล็กๆ แต่เพราะเหตุนี้เองเขาจึงไม่อยากดื่มมาก เพราะไม่งั้นล่ะก็ความคิดเก่าๆ ก็จะผุดออกมาราวดอกเห็ด
 
ถึงแม้ว่าเขาจะดูเป็นสุภาพบุรุษ แต่’หยางเฉิน’รู้สึกว่าจะต้องปลดปล่อยอารมณ์ที่ติดค้าง เขาจะไม่สามารถทำกับ’เจียงเว่ย’ได้ เพราะเขาคิดว่าอาจเกิดปัญหาตามมาได้ในอนาคต หลังจากดื่มน้ำเปล่าไปแก้วหนึ่ง ‘หยางเฉิน’ก็เดินออกจากร้านไป โดยไม่ทันได้สังเกตสายตาเศร้าของ’เจียงเว่ย’
 
ทันทีที่ออกจากร้าน เขาสวมวิญญาณนักล่าในทันทีกวาดสายตาโดยรอบอย่างรวดเร็ว เดินผ่านบาร์สุดหรูหลากหลาย ที่นี่เต็มไปด้วยสาวสวย แต่เงินในกระเป๋านั้นไม่เพียงพอ ในปรกติของบุรุษ เงินนั้นจำเป็นอย่างยิ่งในการล่า
 
ป.ล. มิตรรักสามารถ เข้าไปพูดคุย ถกเถียงติชม ทวงนิยาย
 
ได้ที่เฟสบุ๊กนี่เลยยย : 
 
ที่มา: