“หยางเฉินเงินของพวกข้าล่ะพวกข้าต้องการเงินไปจ่ายค่าอาหารเช้าและเครื่องดื่มนะโว้ย”
 
‘เฉินเฟิง’หัวหน้านักเลงพูดขณะพันโซ่ไปรอบๆ หมัด ไม่รอช้า’ลุงลี’เดินไปข้างหน้า’หยางเฉิน’กล่าวว่า
 

 
“เฉินเฟิง อย่ากดดันคนอื่นให้มากนักเลยน่า ถึงพ่อของเจ้า หัวหน้าเฉิน จะคุมพื้นที่นี้อยู่ แกมิสิทธ์อะไรมาเก็บค่าคุ้มครอง อีกอย่างหัวหน้าเฉินก็เคยพูดว่าถ้าไม่ได้มาเปิดหน้าร้านที่นี่ ก็ไม่จำเป็นต้องจ่ายค่าใดๆ พวกแกคิดว่าพวกเราไม่รู้หรือไง”
 
พ่อของ’เฉินเฟิง’ ‘เฉินต้าไห่’หนึ่งในผู้มีชื่อเสียงในโลกมืด ซึ่งปกครองในเขตตะวันตกแห่งนี้ เหตุนี้เอง’เฉินเฟิง’จึงกล้าเก็บค่าคุ้มครองโดยไมาเกรงกลัว
 

 
“ตาแก่ลี แกคิดว่าแกเป็นใคร แกคิดว่าข้าจะกลัวแกไปฟ้องพ่อข้าเหรอ เขาคือพ่อของข้า ไม่ใช้หลานแก แล้วข้าก็แค่เก็บเงินแทนพ่อ แกจะทำเรื่องง่ายให้เป็นเรื่องยากใช่มั้ย”
 
 
“แก….”
 
ในขณะที่เขาพูดจบ ‘ลุงลี’รู้ตัวว่าเกือบจะโกรธ’เฉินต้าไห่’ อย่างไรก็ตาม พวกเขาก็เป็นพ่อลูกกัน และเขาก็แค่คนนอก แต่เขาไม่สามารถหันหลังกลับได้อีก
 
ในขณะที่’ลุงลี’กำลังจะตอบโต้กลับไปนั้น ‘หยางเฉิน’ก็ดึงตัว’ลุงลี’ไปข้างหลังของเขา ‘หยางเฉิน’ขวดคิ้วพร้อมกุมขมับดูเหมือนว่าเขาจะยังไม่หายปวดหัว เขาพูดอย่างเฉยเมยว่า
 

 
“นายชื่อเฉินเฟิงใช้ไหม ฉันจะเรียกพี่เฉินล่ะกัน อย่าทำเรื่องเล็กนี้ให้เป็นเรี่องใหญ่เลย ฉันเป็นคนประเภทไม่ชอบสร้างปัญหาซะด้วย เอาล่ะตอนนี้ฉันยังไม่มีเงิน ฉันจะให้ในภายหลัง วันนี้กลับไปก่อนเถอะ”
 
 
“ฮ่าๆๆๆ”
 
หนึ่งในลูกน้องหัวเราะขึ้น
 

 
“ลูกพี่เฟิง ดูไอ้นี่สิ มันคิดว่ามันเป็นหัวหน้าพวกเราหรือไง ถึงสามารถบอกให้พวกเราไปได้”
 
พวกที่เหลือหัวเราะลั่น
 

 
“สั่งสอนมันกันเถอะลูกพี่”
 
‘เฉินเฟิง’เหมือนกำลังดูเรื่องโจ๊กที่สุดในโลก แต่มันก็กำลังโกรธเล็กน้อยจากสายตาของ’หยางเฉิน’ มันยิ้มอย่างเหี้ยมเกรียม
 

 
“หยางเฉิน ไหนแกลองพูดอีกทีซิ แกอยากโดนตัดลิ้นมากนักใช่มั้ยฮะ?”
 
แกรู้หรือเปล่าคนประเภทไหนที่ฉันเกลียดที่สุด ดวงตา’หยางเฉิน’เต็มไปด้วยความเหี้ยมโหด ขณะฟัง’เฉินเฟิง’พูดจบ เขาเริ่มจะสูญเสียความเยือกเย็นกล่าวขณะจ้องมอง’เฉินเฟิง’
 

 
“แกรู้หรือเปล่าคนประเภทไหนที่ฉันเกลียดที่สุด”
 
 
“หาาา? แกพูดอะ…..”
 
ไม่ทันได้พูดจบ ร่างกายของเขาก็ลอยไปในอากาศ พร้อมความเจ็บปวดบริเวณท้อง กระเด็นไปตกที่กองขณะข้างถนน เสื้อผ้าเต็มไปด้วยคราบนน้ำสกปรกและเศษอาหารเหม็นเน่า
 

 
“คนประเภทที่ชอบข่มขู่ยังไงล่ะ”
 
‘หยางเฉิน’แค่ปล่อยหมัดธรรมดาๆ ออกไป เขาถึงแขนกลับแล้วเดินไปยังที่ๆ ‘เฉินเฟิง’เคยยืนอยู่ ‘เฉินเฟิง’โกรธจากการโดนต่อย จมูกและปากของเขาเต็มไปด้วยเลือด พร้อมกลิ่นขยะ เขาแทบอ้วกออกมาด้วยความขยะแขยงทันทีจากเลือดที่ผสมกับน้ำขยะ
 

 
“ไอ้สารเลว แกกล้าทำแบบนี้กับพี่เฟิง แกอยากตายใช่มั้ย”
 
 
“เห้ยพวก จัดการมัน”
 
ลูกสมุนเห็นไม่ชัดว่าเกิดอะไรขึ้นกับลูกพี่ตัวเอง รู้ตัวอีกทีลูกพี่ก็ลงไปกองคากองขยะ แต่พวกมันทำหน้าที่ได้ดีเยี่ยมเข้ากลุ้มรุมดั่งฝูงผึ่ง พวกมันประเคนหมัดและเท้าใส่’หยางเฉิน’ทันที
 
‘หยางเฉิน’ไม่อยากเสียเวลาอีกต่อไป เขาไม่สนหมัดและเท้าที่พวกนั้นปล่อยออกมา  คว้าจับแล้วเหวี่ยงออกไปทันที พวกลูกสมุนรู้แต่เพียงว่าแขนขาของพวกมันถูแรงมหาศาลกระแทกใส่ จากนั้นร่างกายพวกมันก็ลอยคว้างไปกระแทกกับพื้นถนน พร้อมความเจ็บปวดถาโถม
 
ก่อนร้องโอดครวญด้วยความเจ็บปวด ‘เฉินเฟิง’คลานออกมาจากกองขยะ เหลือบมองลูกน้องทั้งหลายหมดสภาพ ถึงแม้ว่าพวกมันจะเป็นทหารเก่า ที่พ่อของมันเลือกสรรมา หนึ่งคนสามารถสู้สิบ แต่เมื่อเจอกับ’หยางเฉิน’ พวกมันเป็นได้แค่เพียงฝักปลา อีกทั้ง’หยางเฉิน’ดูจะผ่อนคลาย ขณะโยนพวกมัน
 
แม้ว่าลูกน้องเหล่านี้จะไม่ได้เรียนศิลปการต่อสู้มา แต่พวกมันก็ผ่านการวิวาทต่อยตีมาตั้งแต่เป็นเด็กเล็กๆ ก่อนที่จะปลดออกมาจากการเกณฑ์ทหาร พวกมันไม่สมควรจะแพ้ง่ายดายถึงเพียงนี้
 

 
“ไสหัวไปให้พ้น”
 
‘เฉินเฟิง’สายตาแดงก่ำและโกรธเป็นอย่างมาก มันพยายามข่มความโกรธอย่างมันอย่างหนัก แต่เมื่อมองไปที่ใบหน้า’หยางเฉิน’ มันรู้สึกว่ากำลังพบเธอกับปีศาจ จากนั้นรีบสั่งลูกน้องให้หนีไปให้ไวๆ เมื่อเห็นสกิลของ’หยางเฉิน’ ‘ลุงลี’และชาวบ้านที่ห้อมล้อมเขาตะโกนด้วยความสะใจ ที่’หยางเฉิน’ได้สอนบทเรียนสำคัญกับพวกนั้น
 
พวกถึงแม้ว่านี้กดขี่มานาน แต่คนเหล่านี้ต่างพยายามไม่เข้าใกล้’หยางเฉิน’เพราะถ้าพ่อของ’เฉินเฟิง’มาแก้แค้นเมื่อไหร่ พวกเขาจะติดร่างแหไปด้วย ‘ลุงลี’ตื่นเต้นเป็นอย่างมาก
 

 
“หยางน้อย ลุงไม่รู้ว่าเอ็งมีความสามารถขนาดนี้ นี่เอ็งฝึกวิชาการต่อสู้มาก่อนเหรอ”
 
 
“ผมเรียนมานิดหน่อยน่ะลุง”
 
‘หยางเฉิน’ไม่อยากตอบอะไรมาก ถ้าเขาไม่ถูก’เฉินเฟิง’ยั่วยุด้วยคำขู่ที่เขาเกลียดที่สุด เขาจะไม่ตอบโต้อะไรเลยแม้จะถูกซ้อมจนตาย ‘หยางเฉิน’มีกฏของตัวเอง และสิ่งที่เขาเกลียดที่สุดคือคำข่มขู่ เขาจะไม่ละเมิดกฏข้อนี้เด็ดขาด แม้ว่าเขาอยากจะใช้ชีวิตอย่างเงียบง่าย สิ่งนี้เป็นความหมายลูกผู้ชายของเขา
 
‘ลุงลี’ไม่ได้ถามต่อ และเห็นว่า’หยางเฉิน’ไม่พูดอะไรอีก เขากังวลขึ้นมาทันที
 

 
“หยางน้อย เฉินเฟิงต้องกลับไปฟ้องพ่อมันแน่ๆ ถ้าเฉินต้าไห่มา จะทำยังไงดี เขาเป็นคนสำคัญในพรรค ซีหมิง หนึ่งในสององค์กรที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในเขตตะวันตกแห่งนี้ ไม่มีใครกล้าจะแตะต้องพื้นที่นี้ได้เลย”
 
‘ซีหมิง’…
 
‘หยางเฉิน’ยิ้มอย่างดูถูก และถาม’ลุงลี’ว่า
 

 
“ลุงมีบุหรี่มากไหม”
 
‘ลุงลี’มองลักษณะไม่หยี่ระของ’หยางเฉิน’ แล้วเริ่มกังวลแทนเขา แต่หลังจากที่ฟังคำขอของ’หยางเฉิน’เขา ผืนยิ้มกล่าวว่า
 

 
“เด็กน้อยเอ้ย เอ็งบอกข้าว่าเอ็งเลิกสูบแล้วนี่”
 
 
“ผมทนต่อไปไม่ไหวแล้วลุง หลังต่อสู้ผมไม่สูบไม่ได้หรอก”
 
‘หยางเฉิน’ถอนหายใจอย่างเงียบๆ เขาไม่คิดว่า’เฉินต้าไห่’จะมาจากกลุ่ม’ซีหมิง’ เขาไม่ได้อยากมีปัญหากับใคร กับ’เจียงเว่ย’เขาก็ไม่ได้ต้องการข้องเกี่ยวไปมากกว่าที่เป็นอยู่ แต่ดูเหมือนว่าเขาจะเข้าไปดูในวังวนนี้อย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้
 
‘ลุงลี’เอาบุหรี่ตรากล้วยไม้ออกจากกระเป๋า ยื่นให้’หยางเฉิน’ พร้อมไฟแช็ค
 

 
“เมื่อคนจนจะซื้อบุหรี่ เขาจะเลือกอันที่ถูกที่สุด ยี่ห้อนี้ค่อนข้างแรง เอ็งอยากสูบมากนักล่ะ”
 
‘หยางเฉิน’สูบควันเข้าปอดด้วยสีหน้าผ่อนคลาย
 

 
“ไม่เลวเลย ผมชอบแบบแรงๆ”
 
 
“คนหนุ่มสาวไม่ควรสูบเยอะ มันไม่ดีต่อสุขภาพ”
 
‘ลุงลี’เตือนด้วยความหวังดี หลังจากเสร็จเรื่องทั้งหมด ‘หยางเฉิน’กลับมาทอดแพะต่อ เขาจัดอาหารเช้าไว้หนึ่งชุด ถึงแม้ว่างานนี้มันค่อนข้างสกปรก แต่ความอร่อยนั้นเป็นเหมือนรางวัลชีวิต
 
เป็นอีกครั้งหนึ่งที่เขามีความสุขกับการทำงาน ทันใดนั้น รถตำรวจแล่นมาแต่ไกลสายตา นายตำรวจสองนายก้าวลงจากรถในชุดเครื่องแบบ เดินมาหยุดอยู่ตรงหน้า’หยางเฉิน’ด้วยใบหน้าเคร่งขรึม
 

 
“คุณหยางเฉินใช่ไหมครับ”
 
ที่มา: