เมื่อตำรวจปรากฏตัวขึ้น เหล่าคนในระแวกนั้นต่างกระซิบกระซากกัน บ้างว่า’หยางเฉิน’โชคโชคร้าย บ้างว่าเป็นการเข้าใจผิด
“ครับผมเอง”
‘หยางเฉิน’ประมวลสถานการณ์ เขายังไม่ทราบถึงสาเหตุที่ตำรวจมาหา หรือว่ารัฐบาลจะสืบประวัติเขาแล้ว? ไม่น่าจะใช่ เพราะไม่งั้นตำรวจที่มาคงจะเป็นหน่วยปฏิบัติการพิเศษเป็นอย่างน้อย ไม่ใช่ตำรวจยศต่ำต่อยสามคนนี้ ตำรวจนายหนึ่งโชว์บัตรประจำตัวอย่างฉับไว พลางพูดด้วยเสียงเสียงเฉียบ
“ผมคือหัวหน้าตำรวจแห่งเขตตะวันตก เฟิ่งเปี่ยว เราได้รับแจ้งมาว่า คุณเป็นผู้ต้องสงใสในคดีพยายามฆ่า กลุ่มชายกลุ่มหนึ่ง ขอเชิญคุณให้ปากคำที่โรงพักด้วยครับ”
เป็นเช่นนี้เอง ‘หยางเฉิน’ประหลาดรู้สึกประหยาดใจ ดูเหมือนว่า’เฉินเฟิง’ กลุ่มนักเลงนี้จะไปแจ้งตำรวจมาจับเขา ไม่บ่อยนักที่กลุ่มแก๊งอันธพาลจะไปขอความช่วยเหลือจากตำรวจ
‘ลุงลี’ที่ยืนอยู่ใกล้ผู้ซึ่งอยู่ในเหตุการณ์รีบกล่าวกับตำรวจทันที
“คุณตำรวจครับ เข้าใจอะไรผิดหรือเปล่า เป็นเฉินเฟิงต่างหากที่มาเก็บเงินค่าคุ้มครอง สิ่งที่หยางเฉินทำก็แค่ป้องกันตัวเท่านั้น”
“จะถูกจะผิดนั้นเดี๋ยวทางเราจะสอบสวนให้ถี่ถ้วนเองครับ เท่าที่ผมเห็นนั้น คุณเฉินได้รับบาดเก็บจนกระอักเลือดไหลเป็นโลหิต แต่ชายคนนี้กลับไม่มีแม้รอยขีดข่วนเลย”
‘เฟิ่งเปี่ยว’บอกต่อ’ลุงลี’แล้วหันไปส่งซิกให้ลูกน้อง เดินไปหา’หยางเฉิน’ ‘หยางเฉิน’ไม่ได้ขัดขืน ยอมใส่กุญแจมือแต่โดยดีพลางกล่าวต่อลุงลี
“ไม่ต้องกังวลหรอกลุงลี ผมไม่ได้ทำผิดอะไร คืนนี้ผมคงไม่ได้กลับ ลุงช่วยดูแลรถเข็นให้ผมหน่อยนะ”
“หยุดพูด! ไปกันได้แล้ว”
‘เฟิ่งเปี่ยว’ตะคอกใส่’หยางเฉิน’
‘ลุงลี’อยากจะพูดอะไรบางอย่างกับตำรวจ แต่เขาก็ถอนหายใจมอง’หยางเฉิน’ถูกพาตัวไป หลังจากรถตำรวจเคลื่อนตัวออกไป กลุ่มพ่อค้าแม่ค้า คนโดยรอบบริเวณนั้นต่างส่งเสียงพูดคุยเกี่ยวกับเรื่องนี้ พวกเขาต่างเหนื่อยหน่ายกับความจริงที่ว่าแก๊งอันธพาลกับตำรวจนั้นร่วมมือกัน
แม้กระนั้นพวกเขาก็ไม่กล้าพูดต่อหน้าตำรวจ หลังจากถึงสถานีตำรวจ ‘หยางเฉิน’ถูกพาตัวเข้าห้องสืบสวนทันที เขากวาดสายตาไปรอบๆ ห้อง ‘หยางเฉิน’เคยมาที่สถานีตำรวจอยู่บ่อยครั้ง แต่นี่เป็นครั้งแรกที่มาให้ฐานะผู้ต้องหา
ไม่นานนัก นายตำรวจ’เฟิ่งเปี่ยว’ก็เรียก นายตำรวจอีกสองนายเข้ามาในห้อง หัวเราะเล็กน้อยกล่าวกับ’หยางเฉิน’ว่า
“ดูเหมือนว่าแกยังไม่รู้สึกทุกร้อนนะ มาดูกันถ้าข้ากลับมาอีกทีแกยังคงทำท่าทางแบบนี้อยู่หรือไม่”
พูดจบก็ออกจากห้องไปพร้อมเสียงประตูดัง ปั้ง!
‘หยางเฉิน’นั่งลงอย่างเงียบๆเขารู้สึกสงบและผ่อนคลาย มองไปที่นายตำรวจสองนาย ที่สายตามองเขาเป็นแค่เหยื่อ ตำรวจเริ่มสอบปากคำทันที
“ชื่อ?”
“หยางเฉิน”
“เพศ”
“ชาย”
‘หยางเฉิน’ตอบกลับไปด้วยรอยยิ้ม
“อายุ”
“24”
“สถานที่เกิด”
“ซงไห่”
‘หยางเฉิน’ตอบคำถามโง่ๆ เหล่านั้นอย่างเบิกบาน ตรงข้ามกับนายตำรวจเริ่มจะหมดความอดทน พวกเขาได้รับมอบหมายให้สั่งสอนคนผู้นี้แต่ ดูเหมือนว่ามันจะไม่สะทกสะท้านอะไร ในที่สุดนายตำรวจผิดเข้มคนหนึ่งก็นึกอะไรบางอย่างออกก่อนจะถามว่า
“วันนี้ที่ตลาดแกมีเรื่องกับ ชายหกคนใช่หรือไม่”
“ผมไม่ได้ต้องการสู้เลย พวกเขาจะมาเก็บค่าคุ้มครอง ผมจำเป็นต้องป้องกันตัว”
“ข้าไม่สนว่าเขาจะมาทำอะไร แต่แกเริ่มก่อนใช่ไหม”
“ใช่…. แต่ผมคิดว่าผมไม่ผิด เลวร้ายที่สุดผมคงจะขึ้นศาลกับพวกเขา”
“ขึ้นศาล?… แกเป็นแค่คนขายแพะเสียบไม้ทอด”
นายตำรวจหน้าดำพูดด้วยน้ำเสียงดูถูก จากนั้นเขียนอะไรบางอย่าง ในกระดาษแล้วยื่นให้’หยางเฉิน’
“เซ็นต์ซะ ใบยอมรับความผิด และค่าชดใช้ต่อเหยื่อ”
‘หยางเฉิน’กวาดสายตาอ่านอย่างรวดเร็ว ในกระดาษมีค่าชดใช้มากพอที่จะทำให้เขาเน่าอยู่ในคุกไปครึ่งชีวิต ‘หยางเฉิน’ยิ้มบางพลางกล่าวว่า
“คุณตำรวจ ผมว่ารายงานนี้ไม่ถูกต้องนะ ทำไมค่าชดใช้ถึงแพงนัก?”
นายตำรวจหน้าดำทุบโต๊ะอย่างแรง
“แกจะบอกว่าพวกข้าใส่ร้ายแกงั้นเรอะ แกคิดว่าแกกำลังนั่งอยู่ที่ไหน?”
“ผมแค่พูดความจริง”
‘หยางเฉิน’รู้อย่างแน่ชัดแล้วว่านายตำรวจพวกนี้ต้องการใส่ร้ายเขาอย่างชัดเจน (เอ็งน่าจะรู้ตั้งนานแล้วนะหยางเอ้ย)
เขาหรื่ตาลงด้วยสายตาดั่งเหยี่ยว เหล่าตำรวจรับรู้ในทันทีว่า’หยางเฉิน’คงไม่ยอมเซ็นต์ง่ายๆ แน่แต่เหล่าตำรวจผู้ชำนาญการในเรื่องนี้ต่างมีวิธีการแก้ปัญหาเคสนี้ และก็มักจะสำเร็จทุกครั้งไป
“ไอ้หนู แกรู้ผลของการขัดขืนการสอบสวนคดีหรือไม่”
นายตำรวจเคราครื้มเดินไปด้านหลัง’หยางเฉิน’พร้อมดึงนิ้วให้เสียงดังกร๊อบแกร๊บอย่างเพลิดเพลิน ‘หยางเฉิน’มองไปที่กล้องวงจรปิด แล้วตรวจดูจอมอนิเตอร์ภายในห้อง ต่อสู้กับเจ้าหน้าที่ตำรวจในนี้ ดูเหมือนว่าข่าวจะไม่รั่วไหลถึงหูประชาชนโดยง่าย ดูเหมือนว่าตำรวจเลวๆ เยี่ยงนี้จะมีอยู่ทั่วทุกแห่ง
“ผมไม่รู้ผลลัพท์อะไรนั่นหรอก แต่พวกคุณสองคนก็ไม่รู้เหมือนลัพท์ที่จะเกิดขึ้นเหมือนกันใช่มั้ย”
“แกไม่หวังอยู่แล้วใช่มั้ยย”
เมื่อเห็นการกระทำของ’หยางเฉิน’ ตำรวจเคราเคลิ้มไม่รีรออีกต่อไป ยื่นมือไปคว้าคอเสื้อ’หยางเฉิน’ ส่วนมืออีกข้างเตรียมตัวจะสั่งสอนเขา แต่ทันใดนั้นเอง ดูเหมือนว่าเขาจะซัดวืด ไม่ทันได้สังเกต ‘หยางเฉิน’ยืนขึ้นในทันทีขณะถูกจับคอเสื้ออยู่
“นี่แก… จะทำอะไร”
‘หยางเฉิน’ยิ้มอย่างชั่วร้ายง้างมัดซัดนายตำรวจเคลาคลื้มจูบพื้นทันที นายตำรวจหน้าดำลุกขึ้นด้วยความโกรธเกรี้ยว
“นี่แกกล้าทำร้ายเจ้าหน้าที่เรอะ”
เขาคว้าปืนจากเอวแล้วเล็งมาที่’หยางเฉิน’ทันที ตั้งแต่เริ่มแรกแล้ว ‘หยางเฉิน’ไม่ได้ละสายตาไปจากนายตำรวจหน้าดำซักนิด ด้วยความเร็วปานสายฟ้าฟาด ‘หยางเฉิน’ได้ปรากฏตัวด้านหลังตำรวจหน้าดำ ยื่นมือไปจับที่แขนนายตำรวจอย่างนุ่มนวลดั่งคนรัก
ทันใดนั้นแขนตำรวจนายนั้นสั่นไหวอย่างแรงเหมือนถูกซ๊อตด้วยไฟฟ้าแสนโวลต์ ปืน 54mm ล่วงหล่นพื้นทันที นายตำรวจหน้าดำไม่อาจตอบสนองใดๆ ได้อีก
เขารู้สึกถึงแรงสั่นสะเทือนที่คอก่อนจะสลบไป ‘หยางเฉิน’กลับไปที่โต๊ะหยิบเอกการขึ้นมาดู
“นี่เป็นทริกของเจ้าพวกนี้สินะ ดูซิว่าจะเกิดอะไรขึ้นถ้ามันถูกเผยแพร่ออกไป”
ที่มา:
ตอนที่แล้ว
ตอนต่อไป