ถนนย่านสถานบันเทิงในตอนกลางวันนั้นเงียบเหงาเป็นอย่างมาก นอกจากหมาแมวไม่กี่ตัว กับรถวิ่งผ่านไม่กี่คันแล้ว แทบไม่มีผู้สรรจรไปมา ช่างต่างกับช่วงกลางคืนดั่งฟ้ากับเหว ‘หยางเฉิน’เปิดประตูเข้าไปในบาร์โรส โบกมือทักทายบาเทนเดอร์หนุ่มคนเดิม
 
(เพิ่มเติมคือเปลี่ยนชื่อแล้ว)
 
‘เสี่ยวเจา’ (เปลี่ยนชื่อจาก เสี่ยวเฉา เป็นเสี่ยวเจา) บริกรหลายคนสังเกตการมาของ’หยางเฉิน’ พวกเขาไม่ได้ขัดขวาง’หยางเฉิน’แต่อย่างใด ตรงกันข้ามกับแสดงท่าทางเคารพนอบน้อม พวกเขารู้ดีว่าความสัมพันธ์ของ’หยางเฉิน’และ’เจียงเว่ย’ไม่ธรรมดา ทางเดินด้านหลังของบาร์ทอดยาวกว่าห้าสิบเมตร
 
ปลายทางเดินปรากฏชายร่างสูงใหญ่ในชุดสูทสองคน ยืนเฝ้ากระตูไม้ที่สูงกว่าสามเมตร เมื่อหยางเฉินเดินมาถึง พวกมันต่างโค้งคำนับอย่างสุภาพ ต้อนรับด้วยความยินดีกับการมาของเขา หยางเฉินพยักหน้าเดินไปหน้าประตูไม้ใบใหญ่ และเปิดมันออก  กลิ่นหอมธรรมชาติโชยเข้าจมูก
 
พร้อมกลิ่นหอมเล็กน้อยของดอกลาเวนเดอร์ ภายในห้องใหญ่มโหฬาร พื้นเป็นไม้ปาร์เก้เรียบสีน้ำตาล ผนังหินอ่อนดีดำ ตรงกลาง เป็นเตียงขนาดใหญ่วางบนพรมหนังขนาดยักษ์  สิ่งของตกแต่งสีกาแฟให้บรรกาศภายในห้องทรงเสน่ห์อึมครึม อีกด้านหนึ่งของห้องเป็นประตูกระจก ด้านนอกเป็นสระว่ายน้ำและส่วนขนาดย่อม
 
ยากที่จะเชื่อว่าด้านหลังของบาร์แห่งนี้จะเป็นสถานที่ที่เงียบสงบเช่นนี้ ใช่แล้วที่นี่เป็นบ้านของ’เจียงเว่ย’ ขณะที่ก้าวเข้ามาในห้อง’หยางเฉิน’รู้สึกเย็บวาบ โดยไม่ลังเล เขาเหยียดแขนออกไปข้างหน้า
 

 
“ฮู่!”
 
เสียงของมีคมตัดผ่านอากาศ แขนเรียวขาว พร้อมมืดเย็นเฉียบประกฏห่างจากใบหน้า’หยางเฉิน’เพียงสามนิ้ว แต่มันถูกบล็อกอย่างสมบูรณ์โดย’หยางเฉิน’ เมื่อการลอบจู่โจมล้มเหลว มืดสั้นในมือพลันหมุนวนเคลื่อนไหวราวสายน้ำตรงไปที่ซี่โครง’หยางเฉิน’
 
‘หยางเฉิน’พลักแขนที่ถูกคว้าด้วยมือใหญ่ ออกด้านข้างเจ้าของมืดรู้ตัวว่าสู้แรงไม้ได้ พลันยกเท้าเรียวงามหวังเตะเข้าที่ด้านหลังของหยางเฉิน ดั่งนกรู้ มืดที่ด้านข้างกลับเข้าขวางการเคลื่อนไหวของเท้า
 

 
“ผมไม่อยากเล่นแล้ว!”
 
‘เจียงเว่ย’ทำปากเบ้อย่างไม่พอใจ พร้อมโดยมืดทิ้งลงพื้น
 

 
“อีกแล้วหรือ? ฉันอยากรู้จริงๆ ว่าสัตว์ประหลาดอย่างฝึกมายังไงถึงทำได้ขนาดนี้ ทั้งที่อายุน้อยว่าฉันแท้ๆ แต่กลับ….ฮึ่ม”
 
‘หยางเฉิน’ปล่อยแขนเรียวงามลง ความนุ่มละมุนให้ความรู้สึกไม่อยากแยกจาก พยางเดินไปรอบๆด้วยท่าทีที่ดูไม่ออกว่ากำลังยิ้มหรือไม่ยิ้ม
 

 
“ไม่เลวเลย คุณพัฒนาได้รวดเร็วกว่าเมื่อเดืนอก่อนมาก”
 
 
“แต่สำหรับนาย ฉันก็ยังแพ้ในกระบวนท่าเดียว”
 
‘เจียงเว่ย’จ้องมอง’หยางเฉิน’ขณะนั่งอยู่บนเตียงขนาดยักษ์ ภายในห้องนี้เปรียบดั่งเวทีเดินแฟชั่น ชุดหวาบหวิวของเธอพร้อมจะหลอมละลายหัวใจชายทุกคนจนสลายหายไป เนื่องจาก’หยางเฉิน’พยายามรักษาระยะห่างของเขากับเธอ แต่ปัจจุบันดูเหมือนว่า’หยางเฉิน’จะต้านทานการยั่วยวนของเธอได้น้อยลง
 
เธอจึงแอบมีความสุขอยู่ภายใน พลางส่งสายตาออดอ้อนมาทาง’หยางเฉิน’
 

 
“หยางเฉิน……….พี่สาวน่ารักหรือเปล่า…..”
 
 
“น่ารัก…..”
 
‘หยางเฉิน’กลืนน้ำลายอึก พยามยามควบคุมอารมณ์ที่ขึ้นมาโดยไม่รู้ตัวอย่างยากลำบาก โอ้พระเจ้า ผู้หญิงคนนี้เหมือนออกมาจากขุมนรกโลกีย์
 

 
“อยากลองสัมผัสไหมล่ะ?”
 
‘เจียงเว่ย’กระพริบตาอย่างเย้ายวนมือข้างหนึ่งขยับเปิดเผย ส่วนสำคัญปรากฏต่อ’หยางเฉิน’ ‘หยางเฉิน’สูดหายใจลึก แม้ว่าเขาจะเห็นสาวงามมามากมาย และยิ่งกับความงามล่มเมืองอย่างภรรยาของเขา’หลินรั่วซี’ แต่กับหญิงสาวตรงหน้าเขาก็ยังมีเสน่ย์เหนือชั้น แม้ความงามจะด้อยกว่า
 
แต่เสน่ห์ของเธอเปรียบดั่งดอกกุหลาบสีแดงพร้อมกลิ่นหอมหวานชวนให้เคลิบเคลิ้มงมงาย ‘หยางเฉิน’เดินไปหา’เจียงเว่ย’อย่างช้าๆ โน้มตัวลงตรงหน้าเธอ พลางกล่าวว่า
 

 
“พี่เจียง ผมก็อยากสัมผัสดูนะ แต่กลัวโดนมืดในมือพี่สับมือขาดน่ะสิ”
 
 
“ฉันสามารถงั้นหรือ?”
 
‘เจียงเว่ย’กล่าวอย่างยั่วยวน
 

 
“พี่สาวงดงามขนาดนี้ บางทีความรู้สึกของผมอาจจะทื่อด้านไปบ้าง”
 
 
“แล้วนายอยากจะลองไหม”
 
เธอเสียริมฝีปากพูดด้วยน้ำเสียงเร่าร้อน ‘หยางเฉิน’สูดกลิ่นกายของเธอ ให้ความรู้สึกเหมือนดอกไม้ที่กระตุ้นอารมณ์ทางเพศ
 

 
“แล้วผมต้องทำอะไรเป็นการแลกเปลี่ยน?”
 
จบประโยค แววตายั่วยวนของ’เจียงเว่ย’เปลี่ยนเป็นผิดหวังเจ็บปวด และเคียดแค้น ความรู้สึกมากมายปรากฏในสายตา
 

 
“ฮ่า ฮ่า ฮ่า หยางเฉินนายเห็นฉันเป็นคนแบบนี้นี่เอง……”
 
 
“เป็นแบบไหนล่ะ?”
 
‘หยางเฉิน’หัวเราะอย่างสนุกสนาน
 

 
“นายคงคิดว่าฉันใช้ร่างกายเข้าแลกเพื่อ บรรลุเป้าหมายอยู่ใช่ไหม?”
 
‘เจียงเว่ย’พูดอย่างตรงไปตรงมา
 

 
“ใช่แล้ว นายแข็งแกร่งอย่างมาก ฉันไม่เคยเห็นใครไร้เทียมทานเท่านายมาก่อน “
 
เธอกล่าวพลางดึงผ้าคลุมปกปิดร่างกาย (ไม่ให้หยางได้หื่นอีกต่อไป)
 

 
“และฉันก็ต้องการพลังของนาย ตอนนี้แก๊งหนามแดง และแก๊งพันธมิตรตะวันตกของพ่อฉัน เป็นสองแก๊งมาเฟียที่ใหญ่ที่สุดในเขตตะวันตกนี้ แก๊งหนามแดงของฉันยังอ่อนแออยู่มาก ถ้าเกิดการปะทะกันขึ้น แก๊งพันธมิตรตะวันตกอาจสูญเสียไม่น้อย แต่แก๊งหนามแดงของฉันแน่นอนว่าต้องพินาศย่อยยับโดยสมบูรณ์….”
 
พูดถึงตอนนี้ใบหน้าที่น่ารักของเธอเปลี่ยนเป็นเย็นเหยียบ
 

 
“หยางเฉิน จำวันที่เราพบกันครั้งแรกได้หรือไม่……คืนนั้นที่ฉันถูกซุ่มโจมตีจนได้รับบาดเจ็บ และลูกน้องทั้งหมดถูกกวาดล้าง และฉันที่กำลังหลบหนีอย่างโดดเดียว…..”
 
‘หยางเฉิน’เงียบหูฟังอย่างเงียบๆ นึกย้อนไปในเหตุการณ์ในค่ำคืนนั้น
 
////////////////
 
– แปลลำบากมาก ตัดฉาก 18+ ไปเยอะมว๊ากกก 5555 อ่านขัดๆกันนิดนึงนาจา
 
– สำหรับชื่อเจียงเว่ยนั้น (jiang wei) เราไปศึกษามาพวกบอกอ่านว่า เกียงอุย แบบสามก๊ก บางเวปเขียนแบบนี้ (QiangWei) แต่เวปที่แปลอยู่เรียก Rose  เรารู้สึกงงงวยมาก เพื่อนอยากได้ชื่อแบบไหนบอกได้นาจา
 
ที่มา: