ตอนที่แล้วตอนต่อไปผลงานที่’หยางเฉิน’แสดงออกมาในการสอบนั้นต่างเป็นที่สนใจจากพนักงานในบริษัทเป็นอย่างมาก แม้แต่ในช่วงพัก ‘หยางเฉิน’ก็ถูกยกให้เป็นหัวข้อเม้ามอยประจำวันไปเป็นที่เรียบร้อยตั้งแต่ยังไม่เข้าทำงาน
หลังจากเซ็นสัญญาเข้าทำงาน ‘โมเชี่ยนหนี่’ก็นำ’หยางเฉิน’ไปยังชั้น 18 ซึ่งทั้งชั้นเป็นของแผนกประชาสัมพันธ์
เสียงปรบมือดังขึ้นเมื่อ’หยางเฉิน’เดินเข้าไป พนักงานหญิงต่างให้การต้อนรับ’หยางเฉิน’เป็นอย่างดี พวกเธอต่างชื่นชมความสามารถของ’หยางเฉิน’ ซึ่งนั่นทำให้พวกเธอรู้สึกตื่นแต้นซ่าบซ่า
หลังจาก’หยางเฉิน’แนะนำตัวเสร็จแล้ว ‘โมเชี่ยนหนี่’ก็นำพา’หยางเฉิน’ไปที่โต๊ะของเธอ
ภายในออฟฟิต มีกระถางต้นลิลลี่สีแดงอยู่เล็กน้อย ตกแต่งเรียบง่าย โต๊ะเป็นระเบียบเรียบร้อย บนผนังเต็มไปด้วยโล่รางวัลต่างๆ บ่งบอกถึงความสำเร็จของเจ้าของห้องเป็นอย่างดี
‘หยางเฉิน’รู้สึกชื่นชมต่อหัวหน้าคนใหม่ของเขา ผู้หญิงคนนี้สวยและมีเสน่ห์ แต่เธอก็มีไหวพริบ และความมั่นใจ ไร้ซึ่งการกระทำที่ไม่สมควร ปฏิเสธไม่ได้ว่าเธอได้รับตำแหน่งนี้มาด้วยความสามารถของเธอเอง
“นั่งลงเถอะ จะรับเครื่องดื่มอะไรมั้ยคะ”
‘โมเชี่ยนหนี่’ยิ้มถามอย่างสุภาพ
“ไม่ครับผมไม่หิว”
‘โมเชี่ยนหนี่’หัวเราะขึ้นพลางรินน้ำใส่แก้วให้’หยางเฉิน’
“เหตุผลที่ฉันถามคุณไม่ใช่เพื่อให้คุณดื่มน้ำแก้กระหาย แต่มันเป็นการบอกในใน ว่าเรามีเรื่องต้องคุยกันอีกนาน คุณเป็นประชาสัมพันธ์ คุณไม่ควรจะพลาดเรื่องเล็กน้อยแค่นี้นะคะ”
‘หยางเฉิน’รู้สึกตะหงิดเล็กน้อย เขาเพิ่งเข้ามาทำงานวันแรกก็โดนรับน้องเข้าให้แล้ว เขากล่าวอย่างช่วยไม่ได้
“เอิ่ม……..คุณโม ผมเป็นคนกักขฬะ ให้ทำงานอะไรเล็กน้อยผมทำได้หมด แต่บอกถามตรงงานประชาสัมพันธ์ผมไม่ถนัดเลยจริงๆ”
“ฉันไม่เชื่อว่าชายที่พูดได้ทั้งอิตาลี และเยอรมัน อีกทั้งยังรู้จัดเสื้อผ้าที่ออกแบบโดยดีไซเนอชาวอิตาเลี่ยนได้อย่างรวดเร็ว จะเป็นกักขฬะ”
‘โมเชี่ยนหนี่’จ้องมองไปที่’หยางเฉิน’ด้วยแววตาวาววับสดใส
“เอ่อ….”
‘หยางเฉิน’อับจนถ้อยคำกับสายตาดั่งเหยี่ยวที่มองมา เขาทำได้แค่ยกมือตอบไปว่า
“คุณโม คุณจะเชื่อผมหรือไม่ก็แล้วแต่ ผมมาที่นี่เชื่อหางาน ผมไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตำแหน่งประชาสัมพันธ์ต้องทำอะไรบ้าง แต่เชื่อผมเซ็นสัญญาเข้าทำงานแล้ว ผมจะทำมันให้ดีที่สุด”
‘โมเชี่ยนหนี่’รู้สึกว่า’หยางเฉิน’ไม่ได้โกหก เธอจึงเปลี่ยนหัวข้อสนธนาในทันที
“ฉันได้ดูรีซูเม่ของคุณแล้วรู้สึกว่ามันขัดแย้งกันนิดหน่อย”
“คุณจบปริญญาโทจากฮาวาร์ด และเป็นคนเดียวจากผู้สมัครทั้งหมดที่จบปริญญาโทจากไอวี่หลีก (ไอวี่หลีก เป็นคล้ายๆจุฬาธรรมศาสตร์ของเมืองไทย เป็นมหาลัยดังของอเมริกา มีประมาณแปดหมาลัย) เป็นเหตุผลเดียวที่คุณถูกยกเว้นในการสอบรอบสุดท้าย และในแง่ของภาษาต่างประเทศ และเรื่องแฟชั่น ความสามารถของคุณก็โดดเด่นมาก”
“ขอบคุณมากครับ ผมแค่โชคดีน่ะ”
ฟังหัวหน้ากระหน่ำคำชมมาทีเขา ทำให้หยางเฉินรูสึกไม่ค่อยสบายเท่าไหร่
‘โมเชี่ยนหนี่’เองก็รู้สึกไม่ค่อยพอใจกับข้อแก้ตัวของ’หยางเฉิน’ เธอกลับไปที่เอ้าอี้ของเธอ และถาม’หยางเฉิน’ว่า
“หยางเฉิน ถ้าคุณไม่รู้เรื่องตำแหน่งประชาสัมพันธ์ ทำไมคุณถึงมาสมัครงานล่ะ”
“คุณอยากรู้ความจริงไหม”
“ทำไมฉันต้องไม่อยากรู้ล่ะ?”
“ผมคิดว่ามันจะดีกว่าถ้าคุณไม่รู้ ความจริงมันค่อนข้างจะลำบากสำหรับคุณ”
“ความจริง ฉันต้องการฟังความจริง”
‘โมเชี่ยนหนี่’รู้สึกหงุดหงิดขึ้นมาเล็กน้อย ลูกน้องใหม่คนนี้ไม่มีความยำเกรงในตัวหัวหน้าเลยหรือยังไง?
‘หยางเฉิน’ถอนหายใจยาว
“เอาล่ะ เหตุผลที่ผมมาสมัครงานที่นี่เป็นเพราะว่า ภรรยาของผมต้องการให้ผมหางานที่ดูมีหน้ามีตา”
“ภรรยาของคุณให้คุณหางานที่มีหน้ามีตา?”
‘โมเชี่ยนหนี่’รู้สึกมึนตึงไปในทันที เธอเลิกคิ้วถามต่อไปว่า
“แล้วคุณทำงานอะไรมาก่อน?”
“เอ่อ……ผมขายแพะทอดเสียบไม้ อยู่ที่ตลาดตะวันตกน่ะ บางทีคุณอาจเคยเห็นผมมาแล้วก็ได้ ผมทำมาได้ครึ่งปีแล้วล่ะ”
‘หยางเฉิน’ตอบอย่างตรงไปตรงมาด้วยรอยยิ้มสดใส
‘โมเชี่ยนหนี่’รู้สึกอยากจะบ้า ขายแพะทอด ชายที่ได้รับการพิจณาเป็นพิเศษจากกรรมการผู้ทรงคุณวุฒิ เป็นคนขายแพะทอด
“ฉันไม่ตลกด้วยหรอกคุณหยางเฉิน คุณอย่ามาล้อเล่นกับฉัน”
‘โมเชี่ยนหนี่’พยายามควบคุมอารมณ์ตัวเองอย่างหนัก
‘หยางเฉิน’รู้สึกงงงวยอย่างยิ่ง เขาล้อเล่นเมื่อไหร่กัน? เขาเปลี่ยนเป็นพูดด้วยสีหน้าจริงจังในทันที
“คุณโม คุณอาจดูถูกงานของผม แต่คุณไม่อาจดูถูกผม ผมอาจเป็นแค่คนขายแพะทอด แต่ผมไม่มีเหตุผลที่จะต้องโกหกคุณ ผมภูมิใจที่เป็นคนขายแพะทอด !”
ใบหน้าของ’โมเชี่ยนหนี่’เปลี่ยนเป็นขาวซีด เธอกัดฟันแน่นพูดต่อไปว่า
“นายยังจะล้อฉันเล่นอยู่อีกหรือ? ชายผู้ซึ่งจบจากฮาวาร์ด สามารถพูดได้ทั้งทั้งสองภาษา แถมรู้จักเสื้อผ้าแฮนเมคจากดีไซเนอขาวอิตาเลี่ยนจะเป็นคนขายแพะทอด? แล้วคนอื่นๆล่ะ ทุกคนภายในเมืองนี้ พวกเขาเป็นคนขายพักหรือยังไงกัน !”
หลังจากการระเบิดอารมณ์ของ’โมเชี่ยนหนี่’จบลง ‘หยางเฉิน’ก้มหน้าลงทันทีและตอบออกไปว่า
“คุณโม ผมไม่แน่ใจว่าพวกเขาขายพักมาก่อนหรือเปล่า แต่คุณควรไปถามพวกเขาเอาเองนะ”
“นาย……..นี่นาย…..”
‘โมเชี่ยนหนี่’ราวกับโดนสายฟ้าฟาดแผ่นดินระเบิด เขาเป็นคนแบบไหนกัน เขาไม่อยากจะโตแล้วใช้ไหม?
‘หยางเฉิน’มองหัวหน้าของเขาบิดเบี้ยวไปด้วยความโกรธ เขารู้สึกว่าได้ก่อปัญหาใหญ่เข้าให้แล้ว ก่อนจะเข้าทำงานเขาก็ทำหัวหน้าโกรธซะขนาดนี้ ‘หยางเฉิน’ไม่รู้จะทำเช่นไร เขาจะพูดโกหกแต่ก็ถูกหัวหน้าบอกห้าม พอเขาพูดความจริงเธอก็โกรธเขาอีก แล้วเขาจะทำอะไรได้ล่ะ ‘หยางเฉิน’ตัดสินใจนิ่งเงียบในที่สุด
‘โมเชี่ยนหนี่’เปรียบดั่งวีรสตรีท่ามกลางเหล่าพนักงาน เธออาจจะโกรธ แต่ก็สามารถปรับอารมณ์ได้อย่างรวดเร็ว เธอมองมาที่’หยางเฉิน’ด้วยสีหน้าไม่เหมือนเก่า เธอมอง’หยางเฉิน’อย่างกับเพลบอยที่มาที่นี่เพื่อให้ตัวเธอมีความสุข เมื่อคิดได้ดังนี้ เธอก็สงบใจลงได้ ยิ้มบอกกับ’หยางเฉิน’ว่า
“เอาล่ะ ฉันจะไม่ถามอะไรอีก โต๊ะทำงานของคุณอยู่ด้านนอก ล็อกที่สาม และจะมีคนมาบอกนายเรื่องงานในภายหลัง”
“คุณออกไปได้แล้ว”
“โอ้ว ขอบคุณครับคุณโม ผมจะออกไปเดี๋ยวนี้”
‘หยางเฉิน’พูดราวกับยกภูเขาออกจากอก ขณะที่กำลังจะลุกออกไปนั้น เขาเหมือนจำอะไรบางอย่างได้ จากนั้นหันกลับมากระดกแล้วน้ำในอึกเดียว พร้อมใช้แขนเสื้อเช็ดปาก แล้วเดินออกจากห้องไป
หลังจากเห็นการกระทำนี้แล้ว ‘โมเชี่ยนหนี่’ขมวดคิ้วอีกครั้ง เธอรู้สึกว่าไม่อยากเห็นหน้า’หยางเฉิน’อีก แต่’หยางเฉิน’ก็เซ็นสัญญาเข้าทำงานแล้ว ถ้าหากจะไล่ออกบริษัทก็ต้องจ่ายค่าชดเชยค่อนข้างสูง และต้องได้รับการอนุมัติจาก CEO ถึงแม้ว่า’หยางเฉิน’จะอยู่ในช่วงทดลองงาน เขาก็ยังเป็นพนักงานบริษัท
คิดอยู่ซักพักเธอก็ยกสายโทรศัพท์ขึ้น
“ฮัลโล”
เสียงหญิงสาวออกจากปลายสาย
‘โมเชี่ยนหนี่’ลังเลเล็กน้อยก่อนกล่าวว่า
“ชีอีโอคะ ฉันอยากจะเลิกจ้างพนักงานชายที่เพิ่งเข้ามาทำงานในตำแหน่งประชาสัมพันธ์ค่ะ เขามีปัญหาด้านทัศนคติ และปัญหาด้านโลจิกอย่างร้ายแรงค่ะ ฉันขอคำอนุมัติจากท่านคะ”
หญิงสาวในเครื่องแบบ ซีอีโอเงียบไปซักพักจากนั้นตอบกลับมาว่า
“คุณเพิ่งรับเขาเข้าทำงานไม่ใช่หรือไง ทำไมเปลี่ยนใจเร็วนักล่ะ”
“เอาล่ะ ส่งข้อมูลทั้งหมดของเขามาให้ฉัน ฉันจะตัดสินใจอีกที”
“ค่ะท่าน”
หลังจากวางสาย’โมเชี่ยนหนี่’ถอนหายใจ พลางส่งข้อมูลของ’หยางเฉิน’ให้ซีอีโอในทันที
ที่มา : http://pattayalp.com/seo/forfun/28