ตอนที่แล้วตอนต่อไปบุลคลที่เข้ามา เดินอย่างเชื่องช้า ลมหายใจแผ่วเบาเหมือนกลัวหลินรั่วซีจะตื่นหยางเฉินรับรู้ได้จากจังหวะการก้าวเดินว่าไม่ใช่ป้าหวัง เขามองไปในทิศทางนั้น และทันใดนั้น
“ทำไมเป็นนาย?”
โมเชี่ยนหนี่เบิ่งตากว้างเอ่ยถามอย่างตกใจ
“นี่เป็นคำถามของผมเช่นกัน คุณมาที่นี่ทำไม?”
หยางเฉินขมวดคิ้วถาม ความสัมพันธ์ของเขากับหลินรั่วซีเป็นความลับ ถ้าโมเชี่ยนหนี่ล่วงรู้เข้ามันจะเป็นปัญหาได้ขณะที่ทั้งคู่กำลังสับสนอยู่นั้น ประตูก็เปิดอีกครั้งป้าหวังหอบหิ้วสัมภาระด้วยรอยยิ้ม ก่อนกล่าวขึ้นว่า
“คุณโม นี่คือคุณชายค่ะ “
“ป้าหวัง”
โมเชี่ยนหนี่มองหยางเฉินอย่างไม่เชื่อสายตาเกือบร้องออกมาด้วยความตกใจ
“ป้า…………ป้ากำลังจะบอกว่าหยางเฉินคือสามีของรั่วซี”
“ทำไมคุณต้องตกใจด้วยล่ะคะ”
ป้าหวังก็ตกตะลึงเช่นกัน หยางเฉินเห็นดังนั้นก็ไม่เสแสรร้งอีกต่อ ไปกล่าวขึ้นพร้อมรอยยิ้มชั่วร้าย
“หรือจะเรียกได้ว่าผมทำคุณโมอกหัก เมื่อคุณรู้ว่าเธอหมดโอกาสสานสัมพันกับชายคนนี้”
โมเชี่ยนหนี่กัดฟันแน่น พูดขึ้นด้วยความโกรธ
“ฉันแค่งุนงงว่าทำไมรั่วซีถึงแต่งงานโดยไม่บอก และเลือกโจรภูเขาอย่างนายเป็นสามี นายต้องใช้วีธีสกปรกแน่ๆ”
ป้าหวังเห็นทั้งสองโต้เถียงกันตั้งแต่แรกพบ จึงรีบหยุดพวกเขาไว้กล่าวว่า
“เอาล่ะ คุณโม คุณชาย คุณทั้งสองต่างเป็นคนใกล้ชิดกับคุณหนู ควรจะเป็นมิตรกันไว้ดีกว่านะคะ”
หยางเฉินคิ้วกระตุก ถามว่า
“ป้าหวัง ทำไมป้ามาพร้อมเธอล่ะ”
ป้าหวังยิ้มอธิบายว่า
“เมื่อฉันกลับไปเอาของที่บ้าน คุณโมโทรมาหาคุณหนูพอดีค่ะ คุณชายอาจจะยังไม่รู้ แต่คุณโมและคุณหนูรู้จักกันมานานแล้ว พวกเขาไปมาหาสู่ด้วยกันบ่อยๆ เมื่อตอนคุณหญิงยังอยู่ ตอนนี้เมื่อพวกเขาทำงานบริษัทเดียวกัน ความสัมพันธ์ของทั้งสองก็สนิทกันดี เมื่อก่อนเธอมากินข้าวที่บ้านบ่อยๆ แต่ก็ไม่ค่อยได้มาตั้งแต่คุณหญิงจากไป เมื่อคุณโมได้ยินว่าคุณหนูเข้าโรงพยาบาล เธอจึงยืนกรานที่จะมาด้วยค่ะ”
ไม่น่าเชื่อว่าโมเชี่ยนหนี่และหลินรั่วซีจะเป็นเพื่อนกัน ถึงว่าทำไมตอนอยู่บริษัท ทั้งสองถึงดูสนิทกัน ที่แท้ก็มีความสัมพันอันไม่ธรรมดานี่เอง
“งั้นผมก็ขอขอบคุณในความเป็นห่วง คุณโม รั่วซีไม่เป็นอะไรมากแล้ว ถ้าคุณเหนื่อยคุณก็กลับบ้านไปผักผ่อนเถอะ”
โมเชี่ยหนี่กรอกตามองหยางเฉิน แม้ว่าเธอจะไม่เข้าใจว่าผู้ชายหยาบช้าและน่ารำคาญคนนี้เป็นสามีของหลินรั่วซีได้ยังไง แต่นี่ไม่ใช่เวลามาโต้เตียงเรื่องนั้น เธอเดินไปข้างๆ เตียงมองหน้าที่ขาวซีดด้วยความเป็นห่วง พร้อมกล่าวว่า
“ถ้านายง่วงก็นอนไปคนเดียวเถอะ ฉันจะอยู่ที่นี่คอยดูแลเธอเอง”
“เหมือนเธอจะไม่ใช่ภรรยาคุณนะ คุณจะดูแลเธอทำไม”
หยางเฉินพูดติดตลก
“สามหาว !”
(ความจริงคือ ฟัก) โมเชี่ยนหนี่โกรธจนตัวสั่น
“เรารู้จักกันมาแปดปีแล้ว นายไม่รู้เรื่องก็เงียบปากไป”
“ผมรู้ว่าถ้าคุณพูดเสียงดัง ภรรยาที่รักของผมจะต้องตื่นเพราะคุณ”
หยางเฉินพยายามจะให้เธอเงียบโมเชี่ยนหนี่ปิดปากในทันที จ้องมองหยางเฉินพูดเบาๆ ว่า
“ในที่สุดฉันก็รู้แล้วว่าทำไมรั่วซีไม่ไล่นายออก เพราะว่านายไม่สามารถออกได้นั่นเอง”
“โอ้ว นั่นเป็นเพราะหน้าตาและความสามารถของผมต่างหาก”
หยางเฉินกระพริบตาปริบๆ
“คุณโมอย่าลืมให้โบนัสผมสิ้นเดือนนี้ด้วยล่ะ ผมอุตส่าทวงเงินได้ได้ 400,000 หยวนเชียวนะ”
เธอเมินหยางเฉินในทันที่ ดึงเก้าอี้ออกมานั่ง และไม่พูดอะไรอีกป้าหวังมองเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นนี้อย่างเหนื่อยอ่อน และได้แต่ถอนหายใจเงียบๆค่ำคืนที่เงียบสงบ แสงจัทนร์สว่างใสวส่องผ่านหน้าต่าง ดูสบายน่านอนเป็นอย่างยิ่งเวลาล่วงเลยจนถึงเที่ยงคืน ป้าหวังจัดเตรียมของเสร็จเรียบร้อยแล้ว
เธอลังเลชั่วครู่ก่อนตัดสินใจกลับไปรอที่บ้าน ที่นี่มีพยาบาลส่วนตัวอยู่แล้ว ดังนั้นไม่จำเป็นต้องมีคนอยู่เฝ้าหลินรั่วซีณ เวลานี้นอกจากหลินรั่วซีที่นอนอย่างสงบแล้ว หยางเฉินและโมเชี่ยนหนี่ก็นั่งอยู่ที่ขอบเตียงทั้งสองด้านอย่างเงียบเชียบผ่านไปไม่นาน สุดท้ายโมเชี่ยนหนี่ไม่อาจอนทนต่อบรรยากาศมาคุได้อีกต่อไป
“นายแต่งงานกับรั่วซีได้ยังไง เธอไม่เคยบอกให้ฉันรู้มาก่อน”
“เราตั้งใจจะเก็บเรื่องนี้เป็นความลับ แต่เมื่อคุณรู้เข้าแล้ว ก็อย่าไปบอกใครล่ะ”
“ฉันไม่ใช้คนขี้นินทา พวกเราเป็นมากกว่าพี่น้อง”
โมเชี่ยนหนี่ค่อนข้างไม่พอใจ
“แต่นายก็ปรากฏตัวและหลายเป็นสามีของเธอ นั่นเพราะว่านายใช้วิธีสกปรกใช่ไหม?”
หยางเฉินหัวเราะกล่าวว่า
“เหมือนที่ป้าหวังบอกแหละครับ คุณสองคนรู้จักกันตั้งแต่เด็ก คุณสมควรสนิทสนมกันมากกว่าผม ใช่มั้ย?”
“ใช่………ตอนเด็กๆ ยายของรั่วซีซึ่งเป็นซีอีโอคนก่อนช่วยฉันเอาไว้ และทำให้ฉันมีทุกอย่างในวันนี้ รั่วซีคือน้องสาวที่น่ารักของฉัน และฉันจะทำทุกอย่าง เพื่อไม่ให้ใครหน้าไหนมาทำร้ายเธอได้”
หยางเฉินไม่สนใจสายตาอันหวาดระแวงของโมเชี่ยนหนี่
“คุณรู้จักกันมานานขนาดนี้ แล้วคุณคิดว่าคุณหรือรั่วซีฉลาดกว่ากัน?”
“เธอ”
โมเชี่ยนหนี่กรอกตาไปที่หยางเฉินกล่าวว่า
“ถึงแม้ว่าฉันจะไม่อาจยอมรับก็เถอะ แต่ในอดีตจนถึงปัจจุบัน เธออยู่เหนือฉันเสมอ และทั้งหมดที่ฉันต้องทำก็คือแบ่งเบาภาระของเธอ”
“แล้วคุณไม่คิดบ้างหรือว่าเธอไม่ต้องการให้คุณมาเกี่ยวข้องด้วย สำหรับงานแต่งงานของพวกเรา ผมมีเหตุผลของผม เธอมีเหตุผลของเธอ มันไม่ใช่ธุระกงการอะไรของคุณ”
หยางเฉินกล่าวโมเชี่ยนหนี่กัดฟันแน่นฟันเกือบแตก
“ถ้านายไม่อยากพูด ก็ไม่ต้องพูด แต่นายอย่าคิดว่าฉันจะแตะต้องนายไม่ได้ อย่าลืมว่าฉันคือหัวหน้าของนาย”
“หน้าที่ของผมทำคือเล่นเกม สนทนากับเหล่าสาวๆ ในแผนก อ่า………..ให้ผมแนะนำอะไรหน่อยได้ไหม ถ้าคุณไม่สร้างปัญหาให้ผม ผมก็จะไม่ไปตอแยคุณ”
หยางเฉินพูดพลางยืนขึ้น
“นี่ก็ดึกมากแล้ว ผมมีธุระต้องไปทำพรุ่งนี้ คุณโม ถ้าคุณจะกลับบ้านผมก็จะไปส่งที่ลิฟต์ แต่ถ้าคุณอยากจะอยู่ต่อ จำไว้ว่าอย่าไปเล่นกับน้ำแข็ง”
พูดจบหยางเฉินก็เหลือบมองหลินรั่วซีเล็กน้อยก่อนเดินออกจากห้องไปโมเชี่ยนหนี่ทำท่าต่อยอากาศ เธออยากจะเอาเท้ายัดหน้าผู้ชายคนนี้ซะเหลือเกินหลังจากหยางเฉินจากไปไม่นานโมเชี่ยนหนี่ก็ถอนหายใจออกมา เธอรู้สึกว่าไม่ควรไปใส่ใจกับคนเยี่ยงนั้น จับมือหลินรั่วซ๊อย่างแผ่วเบา พึมพำว่า
“รั่วซี ทำไมเธอถึงเลือกโจรภูเขาอย่างหยางเฉินมาเป็นผัว ถึงเธอจะถูกเขาทำร้ายจริงๆ แต่เธอก็ไม่จำเป็นต้องทรมารตัวเองอย่างนี้”
“ฉันโอเค”
โมเชี่ยนหนี่ตกตะลึง เงยหน้าขึ้นมองให้แน่ใจว่าหลินรั่วซีลืมตาขึ้นมาหรือไม่
“รั่วซี เธอตื่นแล้วงั้นเหรอ ตื่นมาเมื่อไหร่เนี่ย”
โมเชี่ยนหนี่รู้สึกตกใจหลินรั่วซียิ้มขึ้นอย่างเหนื่อยอ่อนให้กับเพื่อนยากอย่างโมเชี่ยนหนี่คนนี้
“เขาไปแล้ว ฉันเลยตื่นขึ้นมา”
“งั้นเธอก็ตื่นนานแล้ว? แล้วรอจนเขากลับไปงั้นเหรอ?”
โมเชี่ยนหนี่ไม่รู้จะหัวเราะหรือร้องไห้ดี
“ถ้าเขายังอยู่ ฉันไม่กล้าตื่นขึ้นมาหรอก”
ด้วยแววตาอันซับซ้อนซ่อนเงื่อน เธอหลับตาลงโดยไม่พูดอะไรอีก
——————————————
ที่มา: