ตอนที่แล้วตอนต่อไปค่ำคืนในช่วงกลางฤดูร้อน ภายในเมืองล้วนมืดมิดมีเพียงแสงไฟสลัวของหลอดไฟเท่านั้นที่พอจะทำให้เห็นใบหน้าของแต่ละคนตามทางถนนแปดแลน คับคั่งไปด้วยรถ บางขับเข้าเมืองบางขับออกนอกเมืองเป็นอย่างนี้วนเวียนไม่มีที่สิ้นสุดต้นไม้ริมทางด้านเหนือของเมืองถอดยาวตลอดแม่น้ำแยงซีเกียง
เหล่าแมลงต่างเชยชมรอบๆแสงไฟที่เจิดจ้า ภาพที่เห็นนั้นยากยากจะบอกได้ว่าเป็นกลางวันหรือกลางคืนใกล้ๆเป็นแม่น้ำที่คดเคี้ยวจนดูเหมือนไม่มีที่สิ้นสุด คล้ายกับทางช้างเผือก ที่สะท้อนกลับมาบนโลกที่นี่คือโรงพยาบาลที่แพงที่สุดในเมืองจงไห่ ด้วยสภาพแวดล้อมที่เงียบสงบ เพื่อให้ผู้ป่วยได้ผ่อนครายกับทิวทัศน์ที่สวยสดงดงามนี้
แต่ค่าตอบแทนที่ต้องจ่ายก็สูงจนคนธรรมดาไม่มีทางเหยียบย่ำเข้ามาที่นี่ได้ภายในห้องโถงของแผนกผู้ป่วยพิเศษหยางเฉินกับหวังหม่านั่งอยู่บนม้ามั่ง กำลังรอคอยอะไรบางอย่างหยางเฉินเงียบสงบผิดปกติ แต่ในที่สุดเขาก็อดรนทนไม่ได้ ล้วงมือเข้าไปหยิบบุหรี่ในอกเสื้อ แต่ก็นึกขึ้นได้ว่านี่เป็นเขตห้ามสูบ พลันเก็บบุหรี่กลับไปด้วยความหงุดหงิด พร้อมลุกขึ้นเดือนไปเดินมาอยู่รอบๆ
“คุณชาย……..”
ป้าหวังตาแดงก่ำ เธอร้องไห้มามากก่อนหน้านี้ พูดขึ้นด้วยความกังวลว่า
“คุณชายทำไมหมอและพยาบาลยังไม่ออกมาอีก คุณหนูจะไม่เป็นอะไรใช่มั้ยคะ”
“ไม่ต้องกังวลหรอกครับป้าหวัง ถึงผมจะไม่ใช่หมอ แต่ผมก็รู้เรื่องพวกนี้มาบ้าง รั่วซีจะไม่เป็นอะไรแน่ๆ”
หยางเฉินกล่าวปลอบโยนเธอ เหตุการณ์ขนะส่งตัวหลินรั่วซีเข้าโรงพยายามวนเวียนอยู่ในหัวของเขา ยากนักที่จะเอามันออกไปในทันทีหลังจากหยางเฉินโยนหลินคุนลงถังขยะแล้ว เขาก็เห็นหลินรั่วซีเข่าอ่อน และล้มลงสู่พื้น
ทันใดนั้นหยางเฉินเคลื่อนตัวดั่งกระสุนปืน รับตัวเธอไว้ได้ทัน เขาสังเกตุว่าเธอหมดสติไปแล้วประสบการณ์ในอดีตสอนให้เขาสุขุมเยือกเย็น ไม่เหมือนกับป้าหวัง เขาหยิบโทรศัพท์โทรเรียกรถพยาบาลทันที และแบกหลินรั่วซีกลับเข้าไปในบ้านหลังจากตรวจสอบเยื้องต้นแล้ว
ปรากฏว่าหลินรั่วซีมีไข้ขึ้นสูง เขาบอกให้ป้าหวังเอาผ้าชุมน้ำมาให้และปฐมพยาบาลเบื้องต้น รอจนกระทั่งรถพยาบาลมาถึงหยางเฉินรู้สึกสับสน ถึงแม้ว่าผู้หญิงคนนี้จะเย็นชาเหมือนน้ำแข็ง
แต่เมื่อเกิดอะไรขึ้นกับเธอ หยาบเฉินรู้สึกเป็นกังวลอย่างมากหรือเป็นเพราะเธอคล้ายกับคนคนนั้น หรือไม่ก็เพราะว่าเธอเป็นภรรยาตามกฏหมายของเขา หรือบางทีอาจเป็นเพราะว่านี่คือเธอขณะที่หยางเฉินกำลังครุ่นคิดอยู่นั้น ประตูห้องฉุกเฉินก็เปิดออก ป้าหวังเคลื่อนตัวเข้าไปหาคุณหมอด้วยความรวดเร็วจนเห็นเพียงภาพติดตา พร้อมเอ่ยถามอย่างเร่งรีบว่า
“คุณหมอคะ คุณหนูเป็นยังไงบ้าง”
หมอยิ้มกว้างกล่าวว่า
“ไม่ต้องกังวลครับ คนไข้ปลอดภัย แล้วตอนนี้ไข้ก็เริ่มลดลงแล้ว”
“ดีจริง……….”
ป้าหวังพูดขึ้นด้วยน้ำตา
“ขอบคุณคุณหมอมากนะคะ”
ในขณะที่หมอกำลังตอบเล่นโทรศัพท์ตอบแชทอยู่นั้น เขาก็นึกขึ้นได้ และหันมาถามป้าหวังว่า
“ขอโทษนะครับ คุณหลินได้รับความกดดันจากงานมาก่อนหรือเปล่าครับ”
ป้าหวังหยุดไปชั่วครู่ก่อนตอบว่า
“ใช่แล้วค่ะหมอ คุณหนูทำงานหนักมาก จนเลยเวลาพักผ่อนอยู่บ่อยๆ”
“คุณหลินร่างกายอ่อนแอมากครับ จากการตรวจสอบเบื้อต้นของเรา คิดว่าสาเหตุอาจเกิดมาจากความกดดันจากการทำงาน และการโดนทำร้ายจิตใจน่ะครับ”
หมอขมวดคิ้วถามต่อไปว่า
“ตอนนี้ไข้สูงนั้นเกิดตากการที่ร่างกายอ่อนแอ และการพักผ่อนไม่เพียงพอ ถ้าหากเป็นแบบนี้ต่อไป ถึงเธอจะหายในครั้งนี้แต่ครั้งหน้าก็จะเป็นอีก”
“คุณหมอคะ เราจะทำอย่างไรกันดี คุณหลินจะต้องหายนะคะ”
คุณหมอยิ้มกล่าวว่า
“ไม่ต้องกังวลไปครับ โรคนี้ไม่ไดเร้ายแรงอะไร แค่พักผ่อนสักครึ่งเดือนอยู่ที่โรงพยาบาล อาการทั้งหมดก็น่าจะหายไปครับ”
“ครึ่งเดือน…….ฉันกลัวว่าคุณหนูจะไม่ยอม”
“เธอต้องยอมแน่ๆ”
หยางเฉินแทรกขึ้นมา
“นอกจากกินยาแล้ว มีวิธีอื่นอีกมั้ยหมอ”
“คุณคือ……”
“ผมเป็นสามีของเธอ หยางเฉิน”
หมออึ่งไปเล็กน้อยก่อนเปลี่ยนท่าทีอย่างรวดเร็วและ ยิ้มกล่าวว่า
“ขอโทษที่เสียมารยาทนะครับ ผมไม่คิดว่าคุณหลินจะแต่งงานแล้ว ถ้าคุณหยางมีเวลาล่ะก็ ผมแนะนำให้คุณพาคุณหลินออกไปสูดอากาศข้างนอก ฝึกรำไทเก๊ก เพื่อให้เธอผ่อนคราย และอาการป่วยก็จะหายเร็วขึ้นครับ”
หยางเฉินพยักหน้าในการบริหารบริษัทอันดับหนึ่งของวงการแฟชั่น ตั้งแต่อายุยังน้อย ช่างเผ็นภารพที่หนักหนา ต้องเผชิญคู่แข่งที่เจ้าเล่ห์ ครอบครัวที่เหลืออยู่เพียงคนเดียวนอกจากไม่ช่วยเหลืออะไรแล้ว ยังคอยแต่สร้างปัญหา อีกทั้งยังถูกก่อกวนโดยซูจิฉง การที่เธอทดทนมาได้ถึงขนาดนี้นั้น เป็นที่น่ายกย่องอย่างมากป้าหวังถอนหายใจกล่าวว่า
“คุณชาย ฉันจะกลับไปเอาของใช้ที่นำเป็นให้คุณหนู”
“ลำบากป้าแล้วครับ”
อันที่จริง หลินรั่วซีไม่ได้อยู่คนเดียว อย่างน้อยเธอยังมีป้าหวังที่คอยห่วงใยเธออยู่ตลอดป้าหวังส่ายหัว
“สิ่งที่ฉันทำนั้นเล็กน้อยมากๆ เมื่อเทียบกับคุณชายแล้ว คุณหนูอาจถูกทำร้ายจนตายโดยนายท่าน การที่คุณหนูตัดสินใจแต่งงานกับคุณแน่นอนว่ามันเป็นการตัดสินใจที่ดีที่สุด”
หยางเฉินหัวเราะขึ้นในจิตใจ ถ้าไม่ใช่เพราะเขามีวิชาติดตัวอยู่ท่าสองท่า หลินรั่วซีจะเป็นอย่างไรบ้างนั้นยากที่จะตอบได้ และการที่เธอตัดสินใจแต่งงานกับเขานั้นเหมือนเธอบังเอิญถูกรางวัลที่หนึ่งนั่นเอง
หลังจากป้าหวังจากไปหยางเฉินหลังจากที่ป้าหวังจากไป หนางเฉินเปิดประตูไม้อย่างช้าๆ เดินเข้าไปในห้องมืดสลัวที่มีแสงจากโคมไฟส่องอ่อนๆหลินรั่วซีนอนอย่างสงบ ใบหน้ายังคงเย็นชาหากแต่ว่าอ่อนแอ คิ้วขมวดเล็กน้อยเหมือนว่ากำลังฝันร้ายอยู่หยางเฉินนั่งลงตรงเก้าอี้ข้างๆเตียง
เขาเหม่อมองสาวสวยตรงหน้าด้วยความคิดจมลึกรูปร่าง หน้าตา และลักษณะนิสัย ช่างคล้ายคลึงกับคนผู้นั้น
หยางเฉินจมดิ่งสู่การไหลของเวลา
ก๊อก ก๊อกเสียงเคาะประตูดังขึ้น แต่ก่อนที่หยาบเฉินจะเดินไปดู ประตูก็เปิดออกข้าๆ และใครบางคนก็เดินเข้ามาในห้อง !
ที่มา: