ตอนที่แล้วตอนต่อไปในค่ำคืนของเมืองจงไห่ ภายในบ้านตระกูลซูสว่างไสว พื้นที่รอบ ๆ เป็นสวนขนาดใหญ่ พร้อมบอดี้การ์ดมากมายรายล้อมดั่งฝูงลิงภายในห้องสไตล์บาร็อคที่ค่อนข้างสลัว ซูตีฮงสวมชุดนอนสีดำนั่งอยู่ที่เคาน์เตอร์ของบาร์. เทไวน์ลงไปในแก้ว หมุนวนสองสามครั้ง แต่ก่อนที่เขาจะยกขึ้นจิบ พลันมีเสียงเคาะประตูดังขึ้นมา
“เข้ามา”
ซูจิฮงขมวดคิ้วเป็นแฮรี่บอลที่เดินเข้ามาอย่างอารมดี ด้วยชุดเสื้อยืดรูปเงิน กางเกงยืน หนวดเคราที่ไม่ได้โกนมาเป็นอาทิตย์ และกลิ่นตัวที่ลอยมาแต่ไกล
“ฉันบอกแกกี่ครั้งแล้ว ประตูบานนี้พิเศษ ถ้าจะเข้ามาก็ตะโกนสิโว้ยยย”
ซูจิฮงรู้สึกไม่พอใจลูกน้องคนนี้แฮรี่บอลหัวเราะกล่าวว่า
“ผมตื่นเต้นจนลืมไปน่ะครับ”
“แกไม่เคยจำได้อยู่แล้ว”
แฮรี่บอลได้แต่เกาหัวที่มันแพร่บ กล่าวต่อว่า
“นายน้อย รู้ไหมว่าวันนี้ผมเห็นอะไรมา”
ซูจิฮงเดินไปที่หน้าต่าง กล่าวว่า
“อย่ามาเล่นลิ้น”
‘ไม่มีอารมขันเล้ย ไม่แปลกใจเลยที่เขาไม่สามารถชนะใจคุณหลิน’ แฮรี่บอลพึมพำ
“หลินคุนมาที่นี่ และขอความเชื่อเหลือในการจัดการกับหยางเฉิน ผมอยากจะสร้างบุญคุณก็เลยให้มันยืมทหารเกษียณไปห้าคน แต่ไม่น่าเชื่อ ห้าคนนั้นถูกหยางเฉินจัดการได้ด้วยตัวคนเดียว และหลินคุนยังโดนโยนลงถังเหมือนเดิม นายท่านไม่คิดว่ามันตลกหรือไง ฮ่าฮ่า ของโยนพ่อตาลงถังถึงสองครั้ง”
ซูจิฮงจิบวาย กล่าวว่า
“ดูเหมือนหยางเฉินจะไม่ธรรมดาจริงๆ น่าเสียเดียที่มีข้อมูลน้อยเกินไป”
แฮรี่บอลพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเยาะเย้ย
“ไม่ใช่ว่านายน้อยกลัวมันไม่ใช่มั้ยครับ”
“กลัว?”
ซูจิฮงยิ้มอย่างเย็นชา
“มันรู้จักแต่ชกต่อยกับพูดจาหยาบช้า ทำไมฉันต้องกลัวมันด้วย เสือหมอบอย่างมันจะสู้กับมังกรซ่อนได้ยังไง อีกอย่างมันเพิ่งกลับมาจากต่างประเทศไม่ถึงปีไม่มีทางรู้ความเคลื่อนไหวในเมืองนี้เท่ากับฉัน”
“งั้น ผมขอจะไปจัดการมันตอนนี้เลยป่ะครับ ได้ยินจากลูกน้องไร้ประโยชน์พวกนั้นว่า การเคลื่อนไหวของมันรวดเร็วมาก ผมคันมือไปหมดแล้ว”
แฮรี่บอลพูดขึ้นอย่างตื่นเต้นซูจิฮงส่ายหัว
“ไม่จำเป็น ตอนนี้เราไม่จำเป็นต้องเข้าไปยุ่งเกี่ยว ในเมืองนี้แม้หลินรั่วซีจะไม่ใช่ผู้หญิงที่ฉลาดที่สุด แต่เธอกลับอันตรายที่สุด แม้แต่หนูถ้าจนมุมก็ยังกัดแมวตายได้”
“นายน้อย คุณมักจะเห็นคุนหลินสำคัญเสมอ แค่ความสามารถที่เธอมีจริงๆหรือครับ?”
ซูจิฮงหมุนแก้วไวน์ไปมาก่อนกล่าวว่า
“อันที่จริงฉันก็ยังไม่แน่ใจ แต่เราไม่ควรประมาท สำหรับหยางเฉิน ไม่ต้องกังวลไป เราไม่จำเป็นต้องทำอะไรทั้งนั้น ให้ไอ้สมองนิ่มหลินคุนมันจัดการแทน”
“นายน้อยฉลาดจริงๆ”
“ไม่ต้องมาประจบ รีบออกไปจากห้องของฉัน แล้วไปอาบน้ำซะ”
“ผมเพิ่งจะอาบน้ำไปเมื่ออาทิตก่อนเองนะครับ”
เข้าวันถัดมา หยางเฉินขับรถไปตลาดเหมือนเคย ลุงหลี่ที่กำลังตั้งแผงด้วยใบหน้าเปี่ยมสุข เมื่อเห็นเฉินเดินเข้ามาก็ยิ้มทักทาย
“ไอ้หนุ่ม มาแล้วรี ลุงได้ยินว่าเอ็งทำงานในบริษัทแล้ว ทำดีมาก ! นี่สิถึงเป็นสิ่งที่คนหนุ่มสมควรทำ”
“ทั้งสองอย่างต่างก็คืองานครับ มันไม่แตกต่าง”
หยางเฉินยิ้มตอบ
“น่าเสียดายที่ต่อไปผมจะไม่ได้คุยกับลุงแบบสบาย ๆ อีกแล้ว ทำงานในออฟฟิตค่อนข้างน่าเบื่อครับ”
ลุงลียิ้มกล่าวว่า
“เมื่อคืนจิงจิงยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ เอ็งได้ไปพูดอะไรกับเธอมาหรือเปล่า?”
หยางเฉินคิดซักครู่กล่าวว่า
“ผมสัญญาว่าจะไปเยี่ยมเธอที่โรงเรียนน่ะครับ”
ลุงหลี่ทำท่าเหมือนล่วงรู้อะไรบางอย่างพลางตบไล่หยางเฉินกล่าวว่า
“จิงจิงของข้านั้นใสซื่อบริสุทธิ์ เอ็งห้ามทำให้เธอเสียใจเด็ดขาด ไม่งั้นข้าไม่ยกโทษให้แน่”
หยางเฉินเห็นท่าทีของลุงลีก็ต้องการจะอธิบาย แต่คำพูดล้วนติดอยู่ตรงลำคอ ได้แต่กลืนกลับเข้าไป พร้อมพยักหน้าอย่างเชื่องช้าเมื่อกลับมาถึงบริษัท หยางเฉินเดินแบกถุงอาหารขนาดใหญ่เข้ามาอีกครั้ง เหล่าสาว ๆ เห็นดังนั้นก็ต่างมาเลือกสรรอาหารที่ตนชอบ และกล่าวขอบคุณหยางเฉินเป็นการใหญ่หยางเฉินกลับมานั่งที่โต๊ะ
และเริ่มต้นเข้าสู้เส้นทางของโปรเพลเยอร์เกม แต่ทันใดนั้นโมเชี่ยนหนี่ก็เข้ามาในออฟฟิตพอดี ด้วยสีหน้าท่าทางเหนื่อยอ่อนเธอเหลือบมองหยางเฉิน และทันทีเห็นถุงอาหารใบใหญ่ ความต้องการสังหารก็พุ่งขึ้นถึงสวรรค์ชายคนนี้! ภรรยาป่วยหนักอยู่ในโรงพยาบาลแท้ เขาไม่เพียงไม่ไปดูแลเธอ แต่กลับซื้ออาหารมาแจกสาวในแผนก !!
“นายดูใส่ใจกับเพื่อนร่วมงานดีนะ ซื้ออาหารมาให้ถุงใหญ่เบอเร่อ ฉันสงสัยว่านายคงลืมใครบางคนไปแล้วสิท่า”
“คุณโมอยากได้บ้างเหรอครับ พอดีเลย มันยังเหลืออีกมากทีเดียว”
หยางเฉินพูดพลางหยิบซาลาเปายื่นให้โมเชี่ยนหนี่
“นายก็รู้ว่าฉันทำลังพูดถึงใคร !!”
โมเชี่ยนหนี่พูดอย่างแผ่วเบาหยางเฉินหัวเราะ
“รั่วซีควรทานอาหารเบาๆ และป้าหวังก็ทำให้อยู่แล้ว ผมให้เธอทานซาลาเบา กับเกี๊ยวไม่ได้หรอกครับ”
“คนใจดำ ไม่ต้องหาข้ออ้างเลย”
เหตุผลข้างๆคูๆแบบนี้โมเชี่ยนหนี่ไม่อาจยอมรับได้หยางเฉินเห้นดังนั้นเปลี่ยนเป้าหมายโยนซาลาเปาใส่ปากเคี้ยวหงับๆโมเชี่ยนหนี่อยู่กับหลินรั่วซีทั้งคืน ทำให้เธอหิวเป็นอย่างมาก
หลังจากได้สูดกลิ่นอโรม่าขับไล่ในออฟฟิตแล้ว เธอก็รู้สึกดีขึ้นมาก แต่เมื่อมองหยางเฉินหยิบซาลาเปาใส่ปากเคี้ยวต่อหน้า นั่นทำให้ความอยากอาหารของเธอพุ่งถึงขีดสุด ก่อนจะสาปแช่งหยางเฉินพลางเอื้อมมือไปคว้าเกี๊ยวซ่าถุงหนึ่ง และเดินทางไปอย่างเร่งรีบ
“หิวแล้วยังปากแข็งอีก”
หยางเฉินแอบหัวเราะคิกคักเมื่อถึงเวลาพักเที่ยง หยาวเฉินปฏิเสธคำเชิญของสามสาว แล้วรับเบิ่งไปโรงพยาบาลอย่างรวดเร็วในตอนกลางวัน โรงพยาบาลอันดับหนึ่งนี้ไม่ได้ร้อนเท่าใดนัก
ตัวโรงพยาบาลนั้นกว้างใหญ่ แต่คนไข้นั้นน้อยนิดหยางเฉินเดินตรงเข้าไปในห้องหลินรั่วซี เขาสังเกตุเห็นประตูเปิดอยู่ก่อนแล้ว และเสียงพูดคุยก็ดังออกมา
“รั่วซี ผมมีสัมพันธ์อันดีกับผู้บริหารที่นี่ ผมสามารถนำพยาบาลที่ดีที่สุดมาให้คุนได้นะ”
หลินรั้วซีนั่งพิงหมอนสีขาวเหม่อมองออกไปนอกหน้าต่าง และกล่าวว่า
“ไม่จำเป็น ขอบคุณที่มาเยี่ยมค่ะ”
“รั่วซี คำนี้เย็นชาไปหน่อยนะ ถ้าไม่เพราะผมมีงานต้องทำล่ะก็ ผมจะอยู่ดูแลคุณให้นานกว่านี้”
หลินรั่วซีไม่ได้ตอบกลับ เธอมองออกไปนอกหน้าตาเหมือนไม่ได้ยินสิ่งใดป้าหวังที่กำลังทำความสะอาดช้อมซ่อมอยู่นั้นรู้สึกว่าบรรยากาศน่าอึดอัดเป็นอย่างมาก แต่เมื่อเห็นหยางเฉินยืนอยู่ตรงประตู เธอก็เผยให้เห็นรอยยิ้มโล่งโปร่ง และรีบกล่าวขึ้นว่า
“คุณชาย มาแล้วเหรอคะ”
ที่มา: