หยางเฉินยิ้มให้ป้าหวัง แล้วหันไปพูดกับซูจิฮง
“คุณซู คุณขยันจริงๆ คุณมาเร็วกว่าสามีอย่างผมซะอีก”
ซูจิฮงดูเหมือนไม่สะทกสะท้านใดๆ เขายิ้มอย่างสุภาพแล้วกล่าวว่า
“คุณหยางพูดล้อเล่นแล้ว ผมกับรั่วซีรู้จักกันมาหลายปี ผมรีบมาที่นี่ทันทีเลยที่รู้ว่าเธอป่วย”
“โอ้…..”
หยางเฉินแสดงออกเหมือนตรัสรู้ แล้วเดินไปข้างหน้าด้วยรอยยิ้มแปลกๆ
“เมื่อคุณซูมาที่นี่ แน่นอนว่าต้องมีของเยี่ยมใช่มั้ยครับ”
ซูจิฮงได้แต่สาปเช่งคำว่า ‘ไร้ยางอาย’ อยู่ในใจ ก่อนกล่าวว่า
“ผมนำผลไม้มาบ้างนิดหน่อยน่ะครับ”
พูดพลางชี้ไปทีตะกร้าผลไม้บนโต๊ะ
“ผมรู้ว่ารั่วซีไม่ชอบความฟุ่มเฟือย ผมจึงซื้อของเล็กๆน้อยๆ ด้วยใจน่ะครับ”
หยางเฉินเดินไปที่ตะกร้าแล้วหยิบแอปเปิ้ลสีแดงมาลูกหนึ่ง แล้วโยนไปมาทดสอบน้ำหนักของมัน ก่อนเอ่ยขึ้นอย่างผิดหวังว่า
“เฮอะ แอปเปิ้ลของจริงหรือนี่?”
ซูจิฮงถามอย่างงุงงงว่า
“แน่นอนครับ มันเป็นแอปเปิ้ลจริงๆ คุณหยางหมายความว่ายังไงครับ”
หยางเฉินพูดขึ้นอย่างเศร้าสร้อย
“ผมคิดว่าคนรวยอย่างคุณซูจะนำแอปเปิ้ลทองคำมาเสียอีก ใครจะคิดละว่ามันจะเป็นแค่แอปเปิ้ลธรรมดา ไม่มีความหมายอะไรเลย”
ซูจิฮงรู้สึกปวดจะฉีกขาด ชายคนนี้เติบโตมาได้ยังไงกัน แอปเปิ้ลทองคำ?ระยำเอ้ย ไอ้บัดซบ สถุลรุนชาติ
“คุณหยางชอบล้อเล่นจริงๆ เลยนะครับ ฮ่าฮ่า”
ซูจิฉงฝืนหัวเราะอย่างยากลำบากหลินรั่วซีที่นั่งอยู่บนเตียงสายตามองออกไปนอกหน้าต่าง แต่เมื่อเธอหันกลับมาแล้วเห็นซูจิฮงฝืนยิ้มออกมาด้วยท่าทีแปลกพิกล ริมฝีปากเธอก็แยกออกเล็กน้อยถ้าหากเธอกับตะกูลซูไม่ทำธุรกิจด้วยกันล่ะก็ หลินรั่วซีก็อยากจะให้ซูจิฮงหายไปจากโลกนี้ซะ
ถ้าไม่ใช่เพราะเขา หลินคุนคงไม่มีปัญญาทำเรื่องอะไรแบบนี้ เขาทำให้หัวใจที่ปวดร้าวของเธอ บอบซ้ำหนักขึ้นกว่าเดิม และเป็นเหตุที่ทำให้เธอต้องอยู่ที่นี่น่าเสียดายที่เธอไม่สามารถทำอะไรกับซูจิฮงอย่างโจ้งแจ้งได้ เธอจึงพอใจที่เห็นหยางเฉินทำในสิ่งที่เธออยากทำดูเหมือนว่าหยางเฉินยังไม่หยุดแค่นั้น เขาโบกมือ กล่าวว่า
“ผมทราบมาว่า คุณซูมีความสามารถอันหลากหลาย อย่างเช่น แอปเปิ้ลทองคำนั่นไม่ได้ยากเย็นอะไรเลยสำหรับคุณที่จะหามันมา แต่การที่จะต้องให้ของที่มีราคาแพงขนาดนั้นกับคนที่ไม่สนิทนั้น อาจจะทำให้พวกเราสองสามีภรรยาลำบากใจไม่น้อย ดังนั้นคุณเลยให้แอปเปิ้ลจริง ๆ มาแทน พวกเราต้องขอขอบคุณในความมีน้ำใจของคุณซูด้วยนะครับ”
หลังจากพูดจบ หยางเฉินคว้าทิชชู่มาเช็ดแอปเบิ้ล แล้วจึงกัดลงไปคำใหญ่ กล่าวอย่างเปี่ยมสุขว่า
“ไม่เลว หวานมากๆ คุณซูช่างเลือกสรรแอปเปิ้ลได้เก่งจริงๆ ผมว่าถ้าคุณหันมาเอาดีในการเป็นชาวสวนก็เป็นตัวเลือกที่ดีนะครับ”
ซูจิฮงเกือบเป็นลมจากความโกรธ เขาเคยเจอคนหยาบคายมามาก แต่ไม่เคยเจอใครที่หยาบคายเท่านี้มาก่อน เพียงถูกหยางเฉินพูดไม่กี่คำ เขาก็กลายเป็นคนขี้เหนียว เห็นแก่ตัว หรือแม้แต่เป็นชาวสวน…….
ฉันมาที่นี่เพื่อเยี่ยมไข้ ไม่ใช่มาเพื่อให้สารเลวนี่ด่าและฉันไม่ได้เลือกแอปเปิ้ลบัดซบนี่ด้วยแน่นอนว่าซูจิฮงไม่ได้โง่ ณ จังหวะนี้เขาพูดกลบเกลื่อนขึ้นว่า
“ผมให้คนไปซื้อมาให้นะครับ”
ซูจิฮงรู้สึกว่าเขาแทบจะเป็นบ้าถ้ายังสนทนาต่อไป เขายิ้มกล่าวว่า
“ช่วงบ่ายผมมีงานต้องไปทำน่ะครับ ถ้างั้นผมไม่รบกวนพวกคุณแล้ว รั่วซีไว้ผมจะมาเยี่ยมใหม่นะ “
พูดจบเขาก็เดินออกจากห้องไปอย่างรวดเร็วป้าหวังทนไม่ได้อีกต่อไป ในที่สุดเธอก็หัวเราะออกมาเสียงดัง ‘ปุชชึ่’
“คุณชาย คุณพูดได้ดีจริง ๆ ค่ะ ซูจิฮงคนนั้นดูเหมือนจะยังโกรธไปอีกหลายวัน”
หยางเฉินเคี้ยวแอปเปิ้ลพลางพูดขึ้นว่า
“ไม่หรอกครับป้า ถ้าเขาโกรธด้วยเรื่องแค่นี้ เขาคงเลิกตอแยรั่วซีไปนานแล้ว”
“เฮ้อ…..”
ป้าหวังถอนหายใจและหันไปมองหลินรั่วซีที่นิ่งเงียบไม่พูดไม่จามาเนิ่นนาน
“ฉันขอตัวไปข้างนอกซักพักนะคะ พวกคุณสองคนคุยกันไปก่อน”
หลังจากป้าหวังออกไปแล้ว หยางเฉินหยิบแอปเปิ้ลมาหนึ่งลูก นั่งลงข้างๆ หลินรั่วซีก่อนจะยิ้มกล่าวว่า
“ภรรยาที่รัก รั่วซี แอปเปิ้ลนี่รสชาติไม่เลวเลย ผมปอกให้คุณทานเอามั้ย”
หลินรั่วซียังมองออกไปนอกหน้าต่างเช่นเดิมโดยไม่พูดอะไรหยางเฉินพยักหน้าด้วยความพอใจ
“ตอนนี้คุณไล่ผมออกไปไม่ได้หรอก เมื่อคุณไม่พูดแสดงว่าคุณยอมรับ และยังทำท่าทางเหมือนเด็กงอนด้วย เมื่อเห็นคุณพัฒนาการดีขึ้นขนาดนี้ ผมจะให้เป็นรางวัลคุณละกัน”
หลังจากรู้จักกับสามีในนามมาระยะหนึ่งแล้ว แล้วแต่เธอยังคงไม่อาจคาดเดาคนผู้นี้ได้ฉันยังไม่ได้พูดอะไรเลย อยู่ดี ๆ กลายเป็นเด็กงอนไปได้อย่างไร?
“นายจะพูดดี ๆ กับเขาบ้างไม่ได้หรือไง”
หลินรั่วซีถอนหายใจหันหน้ากลับมา หวังจะพูดกับหยางเฉินดี ๆ
“เรื่องดีๆ? ผมพูดแต่เรื่องดีๆอยู่เสมอ สามีจะปอกแอปเปิ้ลให้ภรรยา มันไม่ดียังไงเหรอครับ”
พูดพลางก็หยิบมีดขึ้นมา หมุนควง 360 องศาหลินรั่วซีไม่มีอารมณ์จะพูดด้วย แต่เมื่อเธอเห็นทักษะการควงมีดของหยางเฉินแล้ว เธอก็มองมาอย่างอยากรู้อยากเห็นหยางเฉินถือแอปเปิ้ลด้วยมือหนึ่ง ถือมีดมือหนึ่ง และเริ่มลงมือปอกแอปเปิ้ลอย่างรวดเร็วหยางเฉินขยับมืออย่างรวดเร็ว
จนหลินรั่วซีที่นอนอยู่ข้างๆ ยังไม่อาจมองได้ชัดเจน เธอเพียงเห็นแสงของมีดกระพริบวูบวาบเท่านั้นไม่ถึงครึ่งนาทีหยางเฉินก็หยุดมือ และยื่นแอปเปิ้ลให้หลินรั่วซี
“สามีขอมอบรางวัลให้ภรรยา”
หลินรั่วซีมองแอปเปิ้ลตรงหน้าเธอ กระพริบตาปริบๆ และรู้สึกว่ามีบางอย่างที่ไม่สามารถอธิบายได้ก่อตัวภายในจิตใจ และเธอเองก็ไม่อาจเข้าใจได้แอปเปิ้ลสีแดงเมื่อกาลก่อน บัดนี้กลายเป็นแอปเปิ้ลสีขาวนวล และเหลือเปลือกนิดหน่อย เป็นคำพูดประโยคหนึ่ง
“ขอให้ภรรยาหายไวไว”
หลินรั่วซีรู้สึกว่าน้ำตาเอ่อคลอ เธอรีบควบคุมอารมณ์ก่อนกล่าวว่า
“นายรู้จักแต่ทำตัวแหกคอกหรือไงกัน แม้แต่แอปเปิ้ลที่นายปลอกยัง……”
“ฮ่าฮ่า”
หยางเฉินยังคงหน้าหนา
“แต่คุณควรจะรับทานมันนะ หรืออยากจะให้ผมป้อน”
“ไม่ต้อง”
หลินรั่วซีรีบหยิบแอปเปิ้ลมาจากมือหยางเฉินอย่างรวดเร็ว แต่เมื่อมองข้อความสีแดงบนลูกแอปเปิ้ลแล้ว เธอก็ลังเลเล็กน้อยหยางเฉินเห็นดังนั้นก็กล่าวว่า
“มันยากที่จะกินแอปเปิ้ลสวยๆ ใช่มั้ยล่ะ งั้นผมปอกอันใหม่ให้ได้นะ แต่ว่าจะเขียนอะไรดีน๊า…”
“ไม่ต้องคิดอะไรสกปรกเลย !”
หลินรั่วซีรีบตอบ
“ฉันแค่สงสัยว่านายล้างมือหรือยัง”
เมื่อเห็นหลินรั่วซีกัดแอปเบิ้ล เขาก็ไม่ได้หยอกล้อเธออีก เพียงรู้สึกว่าเมื่อเห็นราชนีน้ำแข็ง ถือแอปเปิ้ลด้วยสองมือขณะกัดแอปเปิ้ลนั้น ดูน่ารักยิ่ง
“ขอบคุณ”
หลินรั่วซีพูดอย่างแผ่วเบาหยางเฉินรู้สึกเหมือนฟังผิดไป
“อะไรนะ?”
“ฉันบอกว่าขอบคุณ ! ขอบคุณทุกอย่างที่นายทำเพื่อฉัน”
หลินรั่วซีเงยหน้าขึ้นดวงตาเปร่งประกายพร่างพราว
“ฉันคิดว่าฉันคงไม่ได้เกลียดนายเหมือนแต่ก่อนแล้ว”
หยางเฉินยิ้มอย่างขมขื่น
“คุณไม่จำเป็นต้องขอบคุณผม หากวันหนึ่งเราเปลี่ยนจากสามีภรรยาชั่วคราวเป็น สามีภรรยากันจริงๆล่ะก็ เมื่อนั้นผมจะขอบคุณสวรรค์”
หลินรั่วซีไม่ได้โกรธ เธอครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง และตอบอย่างจริงจังว่า
“นั่นเป็นเรื่องที่ยากมาก”
ที่มา:
ตอนที่แล้ว
ตอนต่อไป