ตอนที่แล้วตอนต่อไปหัวหน้าหม่ารู้สึกร้อนผ่าวไปทั่วร่าง ปากอันใหญ่โตของเขาเริ่มกัดไปทั่วร่างของหญิงสาว มือทั้งสองบีบขย้ำหน้าอกนุ่ม จากนั้นก็ฉีกชุดชั้นในลูกไม้สีดำออกด้วยแขนอันทรงพลัง
หญิงสาวเริ่มที่จะตอบสนองอย่างไม่หยุดยั้ง เธอประกบปากหัวหน้าหน้าอย่างเร่าร้อน แขนเรียวงามขยี้ลงบนหัวและลำคอของหัวหน้าหม่า
หยางเฉินเห็นทั้งสองรุกรับด้วยความรัญจวน เขาก็รู้สึกเร่าร้อนอยู่ภายในเล็กน้อย แต่เขาก็ไม่ได้ขาดสติขนาดเข้าไปร่วมวง แม้ว่าผู้หญิงคนนี้อาจจะงดงามไม่น้อย แต่ก็ไม่อาจเทียบได้กับหญิงสาวที่อยู่เตียงข้างๆ
“หัวหน้าหหม่า ไม่ใช้อุปกรณ์ที่คุณนำมาหน่อยเหรอครับ ดูท่ามันคงไม่ใช่ถูก ๆ นะ”
หยางเฉินกล่าวขึ้นด้วยรอยยิ้มชั่วร้าย
หัวหน้าหม่าก็โงหัวออกมาหน้าอกคู่มหึมาด้วยใบหน้าแดงก่ำ พร้อมดวงตาสาดประกาย เขาไม่สามารถดูแคลนสายตาที่มองมาของหยางเฉินได้ และรีบหยิบเซ็กทอยที่ซื้อมา ใช้กับหญิงสาวทันที
“อ้า…… “
แม้ว่าหญิงสาวจะเคยได้รับประสบการณ์แบบนี้จากในอดีตที่่ผ่านมา แต่เวลานี้นั้นกลับต่างไปจากเดิม เธอร้องออกมาเสียงดัง แต่เธอก็ไม่ได้หยุดหัวหน้าหม่า อีกทั้งยังขยับตามการเคลื่อนไหวของเขาอย่างบ้าคลั่ง เสียงครวญครางของเธอมีเสน่ห์อย่างมาก
เปลวไฟราคะทวีความรุนแรงมากขึ้นเรื่อย หัวหน้าหม่าถลำลึกลงบนร่างกายของหญิงสาว ครึ่งชั่วโมงผ่านไปการเล้าโลมของพวกเขาก็จบลง ทั่วทั้งเตียงเต็มไปด้วยร่องรอยกลิ่นคาวตลบอบอวล
หยางเฉินเก็บภาพไว้อย่างลุ้นระทึกพร้อมกล่าวว่า
“หัวหน้าหม่า เปลี่ยนท่าหน่อยสิครับ คุณจะทำให้หนังเรื่องนี้ออกมาสมบูรณ์แบบ”
ห้องพักที่โรงแรมกลายเป็นสตูดิโอถ่ายทำโดยสมบูรณ์
ผู้กำกับหยางยังคงถ่ายรูปจากอีกมุมหนึ่ง ย้ายมุมกล้องไปอีกมุมอย่างทุ่มเท กว่าการทำงานในบริษัทเสียอีก
น่าเสียดายที่ทักษะบนเตียงของหัวหน้าหม่านั้นแตกต่างจากทักษะด้านการวางท่า หลังจาก 5-6 นาที หัวหน้าหม่าก็นอนแผ่อยู่บนแผ่นหลังขาวนวลของหญิงสาว หอบหายใจหนัก และไม่สามารถเคลื่อนไหวได้ชั่วคราว ลักษณะท่าทางคล้ายหมาปั๊ก
แต่หญิงสาวยังคงไม่พอใจ เธอสบัดก้นไปมาเรียกร้องต่อหัวหน้าหม่า
หัวหน้าหม่าสาปแช่งหญิงสาวอยู่ในใจ เขานำเครื่องมือออกมา และช่วยให้หญิงสาวถึงจุดสุดยอด
เมื่อเสร็จกิจ หัวหน้าหม่าเหลือบไปเห็นหยางเฉินดึง SD การ์ด ออกจากกล้องดิจิตอล เขาเห็นดังนั้นจึงได้แต่เผยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความสิ้นหวัง
“นาย……นายจะสัญญาได้ไหมว่าจะไม่เผยแพ่วิดีโอนี้ออกไป”
หัวหน้าหม่าถามอย่างหวาดระแวง
“ตราบใดที่คุณมีความประพฤติดี แน่นอนผมจะไม่เสียเวลาของผมไปยุ่งเกี่ยวกับคุณ”
หยางเฉินกล่าว
หัวหน้าหม่าถอนหายใจด้วยความโล่งอก แต่เพื่อความปลอดภัยเขาจึงเสริมกล่าวว่า
“เมื่อผมมีโอกาส ผมจะไปบอกให้แผนก HR เลื่อนขั้นให้คุณเร็วขึ้น”
หยางเฉินยิ้มกล่าวว่า
“แล้วแต่คุณละกัน ผมไม่สนใจหรอก ทางที่ดีคุณรีบไสหัวออกไปจากที่นี่จะดีกว่า อ้อ อย่าลืมนำอุปกรณ์ทั้งหมดนี้กลับไปด้วย”
ได้ยินดังนั้นหัวหน้าหม่าก็สั่นสะท้าน เขาหยิบเสื้อผ้าของเขาที่วางเกลื่อนบนพื้น และบอกหญิงสาวให้เร่งรีบแต่งตัว
เมื่อทั้งสองเก็บเสื้อผ้าเสร็จ พวกเขาก็หยิบกระเป๋าเตรียมพร้อมที่ออกไป แต่ทันใดนั้นหยางเฉินก็พูดขึ้นว่า
“ทิ้งเงินไว้ด้วย ผมต้องเช็คเอาท์ห้องพัก”
หัวหน้าหม่าชะงัก รีบเอาแบงค์ปึกใหญ่วางลงบนเตียง แล้วรีบออกจากห้องไปพร้อมหญิงสาว
เมื่อทั้งสองจากไปแล้ว หยางเฉินก็นั่งบนเตียงพูดขึ้นว่า
“พี่สาวมิ่งหยู ไม่ต้องแกล้งนอนแล้วล่ะ พี่หน้าแดงจนจะเป็นไข้แล้วมั้งเนี่ย”
หลิวมิ่งหยูเปิดตาขึ้นช้าๆ เพราะเธอรู้สึกอายเป็นอย่างมาก ใบหน้าที่สวยงามและอ่อนโยนของเธอมองดูน่าสงสารเป็นอย่างยิ่ง
เธอลุกขึ้นพิงหัวเตียงมองหยางเฉิน ด้วยท่าทางเอียงอาย กล่าวถามเบา ๆ ว่า
“นายรู้ว่าฉันแกล้งหลับได้ยังไง”
“มันไม่เหมาะที่จะตื่นขึ้นมาในสถานการณ์เมื่อกี้นี้ ผมจึงรีบไล่พวกเขาออกไป”
หยางเฉินตอบไปตามตรง
หลิวมิ่งหยูกัดริมฝีปากยิ้มหวานกล่าวว่า
“นายนี่แสบจริงๆ พวกนั้นรีบออกไปอย่างกับกลัวผี”
“ถ้าผมไม่ได้ทำแบบนั้นกับพวกเขา พวกเขาต้องไปทำแบบนั้นกับคนอื่นๆ อีก และผมก็เชื่อว่าพี่คงไม่เสียลสะตัวเองแบบนี้อีกใช่ไหม”
“เสียสละอะไรกัน……นายเอาแต่พูดเรื่องไร้สาระ!”
หลิวมิ่งหยูกล่าวออกมาอย่างสนุกสนาน
“แต่ฉันก็ยังต้องขอบคุณนายจริงๆ ฉันไม่คาดคิดว่านายจะปรากฏตัวมาอย่างอัศวินม้าขาว”
หลิวมิ่งหยูประกายตาเปลี่ยนไป หยางเฉินเป็นผู้ดึงเธอออกมาจากขุมนรก ถ้าหากเธอไม่รู้จักโลกอันโหดร้ายนี้มาก่อน เธอคงจะโผกอดเขาและร้องไห้ออกมาเสียงดัง แต่ไม่ต้องสงสัยเลยว่าเธอรู้สึกขอบคุณหยางเฉินเป็นอย่างยิ่ง
หยางเฉินยักไหล่
“มันก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรหรอกครับ อย่างไรก็ตามผมอยากรู้ว่าหนังที่ผมถ่าย พี่ประทับใจฉากไหนมากที่สุด”
เมื่อเห็นการแสดงออกที่แปลกประหลาดของหยางเฉิน หลิวมิ่งหยูก็รู้สึกใจเต้นรัวมันเป็นความรู้สึกแปลก ๆ เธอก้มหน้าลงและแกล้งทำเป็นลูบผม
“ฉันเห็นเพียงเล็กน้อยเท่านั้น”
“แต่ผมจำได้ว่า ตอนที่พวกเขาเริ่มจูบกัน พี่ก็ตื่นขึ้นมา อาจเป็นไปได้ว่าพี่มีความสามารถเฉพาะตัวที่เลือกจดจำเหตุการณ์บางช่วงได้?”
หลิวมิ่งหยูไม่สามารถอดทนพูดคุยเกี่ยวกับเรื่องหยาบโลนนี้ได้อีกต่อไป เธอลุกฟาดหยางเฉินถึงสี่สิบแปดฝ่ามือ ด้วยใบหน้าอันแดง
“ใช่! ฉันเห็นมันทั้งหมด! แต่ทั้งหมดเป็นความผิดของนาย ! “
“เดี๋ยวก่อนพี่มิ่งหยู คนที่ผิดคือหัวหน้าหม่าต่างหาก ผมตั้งใจจะเข้ามาช่วยคุณนะ”
“เห็นได้ชัดว่านายรู้ว่าฉันตื่นแล้ว แต่ก็ยังบังคับให้พวกเขาทำ……เรื่องหยาบคายเหล่านั้น”
หลิวมิ่งหยูบ่น แต่แล้วตาคู่งามก็เลิกขึ้นกล่าวว่า
“นายแต่งงานแล้ว แต่นายก็ยังทำเรื่องพวกนี้อีก นายกับภรรยาคงไม่ได้ชอบเล่นอะไรพวกนั้นใช่มั้ย?”
หยางเฉินไม่มีอะไรจะพูดอีก เมื่อคิดว่าถ้าเขาทำอย่างนั้นกับหลินรั่วซี เธอจะไม่ตัดไอ้นั่นของเขาใช่ไหม คิดได้ดังนั้นก็หัวเราะกล่าวว่า
“เอาล่ะเลิกคิดเรื่องพวกนี้ดีว่า พี่รีบแต่งตัวให้เรียบร้อยเถอะ เราจะได้กลับบริษัทกันเสียที”
หลิวมิ่งหยูขมวดคิ้วพยักหน้ากล่าวว่า
“ที่นี่เหม็นมาก เรารีบออกไปจากที่นี่กันเถอะ”
เมื่อออกมาจากโรงแรม ก็เป็นเวลาพักเที่ยงพอดี หลิวมิ่งหยูที่กลับมาจากนรก มองนาฬิกาบนข้อมือ เธอลังเลเล็กน้อยก่อนพูดขึ้นว่า
“หยางเฉิน ฉันอยากจะขอบคุณนาย ขอให้ฉันเลี้ยงข้าวนายเถอะ!”
“เยี่ยมเลย แต่ว่าความอยากอาหารของผมมันไร้ขีดจำกัด พี่เตรียมเงินมาพอหรือเปล่าพี่มิ่งหยู ?”
เมื่อเห็นว่าหยางเฉินมีความสุขเธอก็รีดตาอย่างมีเสน่ห์กล่าวว่า
“ใครสนล่ะ !!”
ที่มา :