ตอนที่แล้วตอนต่อไปหลังจากอิ่มหนำกับมื้ออาหารแล้ว หลิวมิ่งหยูยังคงไม่หายจากอาการง่วงนอน หยางเฉินจึงพาเธอไปส่งที่บ้าน แล้วจึงกลับมาที่บริษัท
เมื่อมาถึงออฟฟิต เหล่าสาวๆ ต่างส่งรอยยิ้มแปลกๆมา แต่หยางเฉินก็ไม่พูดอะไร เขาหันไปถามจางไช่คนสนิทว่า เกิดอะไรขึ้น
“นายไปไหนมา”
จางไช่ตอบด้วยคำถาม ในปากกำลังเคี้ยวขนมหนึบหนับอยู่ ด้วยรูปร่างที่ผ่านการดูแลมาอย่างดีทำให้เธอมีเสน่ห์อยู่ไม่น้อย
“ผมออกไปทำธุระบางอย่าง”
หยางเฉินยังไม่กล้าพอที่จะบอกว่า ‘ไปถ่ายหนังมา’
จางไช่วางขนมลง และยืนขึ้นหน้าหันใบหน้าที่มีเสน่ห์หันมาทางหยางเฉิน พร้อมกับดวงตาใจกระจ่าง นั่นทำให้หยางเฉินรู้สึกแปลกๆ
“ไปสะสางเรื่องราวมาใช่ไหม ไปกับใครล่ะ ฮะ? สหายหยาง”
“เอ่อ………..”
หยางเฉินได้กลิ่นน้ำหอม COCO จากตัวจางไช่ เมื่อมองไปที่แก้วที่ยุ้ยเล็กน้อยแล้ว เขาก็รู้สึกอยากกัดมันขึ้นมา
“ผมไปคนเดียว เรื่องเล็กน้อยน่า”
จางไช่ได้ยินดังนั้นก็หัวเราะ ‘ปุชชรือ’ ออกมากรอกตาไปหาหยางเฉิน
“ยังโกหกอยู่อีก พี่มิ่งหยูเพิ่งโทรมาลาเมื่อซักครู่นี้เอง และยังบอกว่านายเป็นคนไปส่งเธอที่บ้าน”
หลิวมิ่งหยูไม่ให้ความร่วมมือกับหยางเฉินโดยสิ้งเชิง !! หยางเฉินบ่นในใจ แต่ในสุดท้ายก็ยิ้มแล้วกลับไปนั่งที่
เมื่อหยางเฉินนั่งลง จ้าวฮงหยานที่นั่งใกล้ที่สุดก็เลื่อนเก้าอี้มาข้างๆ ถามอย่างมีเลศนัยว่า
“นายไปทำอะไรกับพี่มิ่งหยูเหรอ นายไม่ได้จับกดเธอใช่ไหม?”
หยางเฉินค้นพบแล้วว่าผู้หญิงเหล่านี้ต่างไม่มีความเอียงอายเลยแม้แต่น้อย
เมื่อก่อนเขามักจะหยอกล้อผู้หญิงอยู่เสมอๆ แต่เมื่อเขามาทำงานที่นี่เขากลับเป็นฝ่ายถูกแกล้งเสียเอง เขาเข้าใจแล้วว่าความรู้สึกเวลาถูกปืนจ่อหัวมันเป็นยังไง และตระหนักได้ทันทีว่า คนหน้าด้านนั้นอยู่ยงคงกระพัน
ดังนั้นหยางเฉินยื่นมือออกมาลูบไล้ต้นขาของจ้าวฮงหยาน
วันนี้จ้าวฮงหยานสวมถุงน่องตาข่ายสีดำ เมื่อประกอบกับชุดออฟฟิตแล้ว มันก็คล้ายคลึงกับชุดออฟฟิตในหนังเอวี
แต่ทันใดนั้นจ้าวฮงหยานก็จับมือแขนหยางเฉินไว้กับ
“หยางเฉินนายอยากตายหรือไง ถ้าหากคนอื่นเห็นเข้าจะทำยังไง?”
“เป็นความผิดคุณเองที่ถามอย่างโจ๋งครึ่มอย่างนั้น ถ้าผมไม่แกล้งทำอย่างนี้ ผมจะมีชีวิตอยู่ที่นี่ได้อย่างไร แล้วก็ชุดที่คุณใส่ก็…..อย่าบอกนะว่าไม่ต้องการให้คนใครจับ”
หยางเฉินสงบยิ่งอย่างมาก คล้ายกับกำลังพูดคุยเรื่องงานกับจ้าวฮงหยานอยู่
“และจากคำพูดของคุณ ดูเหมือนว่าถ้าไม่มีคนเห็น ผมสามารถจับมันได้อย่างงั้นสิ”
จ้าวฮงหยานคิดว่า เธอจะพูดสิ่งนี้ออกไปในคนอื่นรู้ได้อย่างไร ใบหน้าเธอตอนนี้ขึ้นสีระเรื่อเธอเหลือบมองหยางเฉิน แต่นั่นก็ทำให้เธอดูเย้ายวนมากขึ้น
“นายอย่าทำอย่างนี้ดีกว่า แม้ว่าเราจะค่อนข้างสนิทกัน แต่ฉันก็มีสามีแล้ว ไม่ได้เป็นผู้หญิงอย่างที่นายคิด”
“ผมก็มีภรรยาแล้วเหมือนกัน ไม่ใช่ผู้สบายๆ สะหน่อย”
“ฉันกลัวว่าหากนายเป็นผู้ชายแบบนั้น นายก็คงยังไร้ยางอายเหมือนเดิม”
หยางเฉินเลิกคิ้วตอบ
“น่าเสียดายที่คุณพูดถูกเผง”
หยางเฉินพูดพลางก็ทะลวงมือของจ้าวฮงหยาน ล้วงเข้าไปใต้กระโปรงพุ่งเข้าสู่จุดสุทธศาสตร์
“นาย……..อย่าทำอย่างนี้……”
จ้าวฮงหยาน เธอรู้สึกถึงความอบอุ่นหว่างขาของเธอ แต่เธอก็ไม่ได้หนีไปไหน พร้อมทั้งปิดกระโปรงด้วยสองมือ และทำตัวให้นิ่งเพื่อไม่ให้คนอื่นสงสัย
สัมผัสอันอบอุ่นที่จุดยุทธศาสตร์ทำให้หยางเฉินรู้สึกล่องลอย นิ้วของหยางเฉินสัมผัสกับกางเกงในและรู้สึกได้ถึงเส้นขนบางอย่าง ทันใดนั้นเขาก็เผยรอยยิ้มชั่วร้าย
จ้าวฉงหยานก้มหน้าลงด้วยความอับอาย เธอครางออกมาเบาๆ และกล่าวว่า
“อย่า………..เอามันออกไปเร็วเข้า”
“คุณบอกให้ผมเอามันออก….แต่คุณก็ไม่ลุกหนีก่อนหน้านี้ และยังไม่ดึงมือของผมออกด้วย หนำซ้ำยังปิดกระโปรงเพื่อไม่ให้คนอื่นรับรู้อีก”
หยางเฉินขยับเข้าไปใกล้พลางเป่าลมร้อนใส่ข้างหูเธอ
ร่างกายของจ้าวฮงหยานสั่นสะท้าย แก้มแดงจนถึงหู
“ผู้หญิงไม่จำเป็นต้องได้รับสิทธิพิเศษ การปล่อยตัวเป็นครั้งคราวก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร จริงมั้ย?”
“นายอย่าเพิ่งได้ใจหน่อยเลย ระวังฉันจะตะโกนออกมา”
หยางเฉินไม่ตอบเขายังคงคลึงนิ้วมือ และวาดวงกลมอย่างสนุกสนาน
“อ่า…..”
เมื่อถูกกระตุ้นจากหยางเฉิน จ้าวฮงหยานเกือบกลั้นเสียงเอาไว้ไม่อยู่
ภายในออฟฟิตมีชายหญิงคู่หนึ่ง ชายล้วงมือเข้าไปยังจุดซ่อนเร้นของหญิงสาว แต่เธอก็ไม่ได้หยุดเขา กลับกันเธอยังช่วยปกปิดไม่ให้ใครรู้ จ้าวฉงหยานไม่เคยคิดว่าเหตุการณ์นี้จะเกิดขึ้นกับตัวเอง แต่ด้วยแรงกระตุ้นของหยางเฉินนั่นทำให้เธอถึงกับทำตัวไม่ถูก
เธอรู้สึกว่าช่องขาของเธอเปียกเล็กน้อย ไม่สามารถทนได้อีกต่อไป เธอดึงมือขอหยางเฉินออกในที่สุด
หยางเฉินดึงมือออกมา ขณะที่ของเหลวบางอย่างยังคงติดอยู่ที่นิ้ว
“เป็นเพราะนาย ฉันเปียกแล้วเห็นไหม มันคงรู้สึกไม่ดีไปตลอดทั้งวัน”
“ผมไม่คิดว่าคุณจะเปียกนี่นา”
หยางเฉินยิ้มลูบนิ้วมือไปมา
จ้าวฮงหยานรีบหันหน้าหนีและไม่สนใจหยางเฉินอีก เธอรู้สึกอับอายเป็นอย่างมาก แต่นอกจากนั้นแล้วเธอยังรู้สึกมีความฟินอยู่ลึกๆ
กริ๊งงๆ
โทรศัพย์เข้าในช่วงนี้มีแต่เรื่องไม่ดี แต่เมื่อรับสายนี้ เขาก็รู้ได้เลยว่าสิ่งที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้ล้วนเป็นเรื่องเล็กน้อย
เสียงป้าหวังจากปลายสายพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงตื่นกลัว เหมือนกำลังร้องไห้
“คุณชาย………..คุณหนู………เธอถูกลักพาตัวไป !!”
ที่มา :