ตอนที่แล้ว“นี่เป็นผู้มีพระคุณของหนู หนูเกือบถูกรถชน แต่เขาก็ช่วยหนูเอาไว้”
“อะไรนะ”
ได้ยินดังนั้นเหล่าบอดี้การ์ดต่างเคร่งเครียด น้ำเสียงถังถังไม่ได้กังวลอะไร แต่เหล่าบอดี้การ์ดต่างหลั่งเหงื่อเย็นเหยียบ ถ้าหากถังถังเป็นอะไรไปล่ะก็ พวกมันคงไม่อาจดำรงอาชีพนี้ได้อีก
หยงน้อยมองหยางเฉินด้วยสายตาอันแปลกประหลาด เขาเดินไปหาหยางเฉินพลางกล่าวว่า
“ขอบคุณที่ช่วยคุณหนูพวกเราไว้นะครับ คุณหยาง เป็นไปได้ไหมว่าพวกเราขอเชิญคุณไปพบกับนายท่านเพื่อแสดงขอบคุณน่ะครับ”
หยางเฉินเข้าใจดีถึงเจตนาที่แฝงเร้น แต่เขาไม่อยากเสียเวลาไร้สาระกับพวกนี้ ถึงแม้ว่าเขาจะว่างเขาก็ไม่อยากอธิบายอะไรให้พวกนี้ฟังอยู่แล้ว หยางเฉินโบกมือกล่าวว่า
“ฉันรู้ว่าพวกนายคิดจะทำอะไร ฉันไม่เกี่ยวอะไรกับครอบครัวของเด็กคนนี้ แค่บังเอิญช่วยเธอไว้เท่านั้น”
“คุณหยาง ใจเมื่อคุณมีเจตนาที่ดี อย่างนั้นคุณก็ไม่จำเป็นต้องกลัวนายท่านไปหรอกครับ”
หยางเฉินหัวเราะกล่าวว่า
“ไม่เกี่ยวกับว่ากลัวหรือไม่กลัว ฉันต้องไปพบกับนายท่านอะไรนั่นเพราะเขาบอกงั้นหรือ ทำไมพวกนายไม่เรียกเขามาคุยกับฉันที่นี่ล่ะ”
“คุณหยาง ถ้าคุณไม่ไปดีๆ อย่าหาว่าพวกเราทำรุนแรงไปล่ะ”
เมื่อเห็นหัวหน้าตัดสินใจใช้กำลัง พวกบอดี้การ์ดที่เหลือต่างล้อมหยางเฉินไว้ไม่ให้ไปไหนได้
ทันใดนั้นเองถังถังที่ยืนอยู่ข้างๆ ไม่อาจทนได้อีกต่อไป
“พี่หยงน้อย เกิดเรื่องอะไรกัน ทำไมทำกับคนที่ช่วยชีวิตฉันอย่างนี้ล่ะคะ ถ้าเขาจะทำร้ายหนูจริงๆ เขาทำไปนานแล้ว”
“เด็กตัวเล็กๆ ยังฉลาดกว่าพวกนายซะอีก”
หยางเฉินถอนหายใจ
ใบหน้าหยงน้อยเต็มไปด้วยความเคารพ
“คุณหนูอาจไม่รู้ มีคนมากมายต่างเข้าหาคุณหนูเพื่อหวังผลประโยชน์ คุณหนูไม่สมควรทำให้พวกเราลำบากใจ”
หนางเฉินได้ยินดังนั้นก็หัวเราะเสียงดัง
“นายดูหนังมากไปหรือเปล่า ฉันไม่มีเวลามาเล่นกับพวกนายหรอกนะ หลีกทางไปก่อนที่นายจะเสียใจ”
“นั่นก็ขึ้นอยู่อยู่กับความสามารถของคุณหยางแล้วล่ะครับ”
หยงน้อยกล่าวพลางสั่งลูกน้อง
“จับเขามัดแล้วนำขึ้นรถ”
“รนหาที่ตาย”
หยางเฉินโกรธเข้าจริงๆ เดิมทีเขาไม่อยากแสดงความสามารถให้ใครเห็นที่นี่
“แต่พวกโง่พวกนี้ทำให้เขามีน้ำโมโห”
ไม่รอให้บอดี้การ์ดตั้งตัว หยางเฉินขว้างบุหรี่ออกไปดั่งกระสุน ปักเข้าที่หัวของบอดี้การ์ดคนหนึ่ง
เพียงแค่ก้นบุหรี่ก็ทำให้ชายคนนั้นเห็นดาว กระเด็นร่วงลงกับพื้น
หยางเฉิน เคลื่อนที่จู่โจมด้วยวิชาคาราเต้พื้นเพธรรมดา หากแต่ว่าทรงพลัง หากไม่ใช่ว่าครึ่งปีที่ผ่านมานี้หยางเฉินคงฆ่าพวกมันไปแล้ว
หยงน้อยตื่นตระหลงเป็นอย่างยิ่ง เขารู้ขีดความสามารถของลูกน้องตัวเองดี ว่าสามารถสู้กับนักคาราเต้สายดำได้อย่างสบายๆ แล้วชายคนนี้สามารถใช้วิชาคาราเต้อันพื้นเพจัดการกับลูกน้องเขาได้อย่างไร
“คุณต้องไม่ใช่คนธรรมดาแน่ๆ “
หยงน้อยโพล่งออกมาพร้อมหลั่งเหงื่อเย็น ดึงถังถังมาไว้ข้างหลัง
หยางเฉิงมองหยงน้อยเหมือนมองคนปัญหาอ่อนคนหนึ่ง เขาหัวเราะเสียงเย็นเหยียบกล่าวว่า
“ใช่ฉันไม่ใช่คนธรรมดา ถ้าฉันต้องการทำร้ายคุณหนูของนาย แล้วนายจะทำอะไรได้ นายหยุดฉันได้หรือไง”
“ถึงผมจะตายผมก็จะปกป้องคุณหนูไว้ให้ได้”
หยงร้อยเกร็งกล้ามเนื้อบนร่างกาย กล่าวกับคถังถังทางด้านหลังว่า
“คุณหนูรีบหนีไปเถอะครับ คนผู้นี้อันตรายมาก”
ถังถังกล่าวว่า
“พี่หยงน้อยหยุดเถอะ พี่เอาชนะเขาไม่ได้หรอก หยางเฉินไม่ได้จะทำร้ายหนูด้วย”
เป็นครั้งแรกที่หยางเฉินรู้สึกอยากสังหารคนเพียงเพราะว่ามันไม่ใช้สมอง หยางเฉินยิ้มเหี้ยมเกรียมกล่าวว่า
“ถึงแม้ว่า หากการว่าใครว่าโง่นั้น จะต้องย้อนมาดูตัวเองเสียก่อน แต่ฉันต้องยอมรับว่าคนอย่างแกนี่มันน่าด่านัก ไอ้โง่เอ๊ย”
หยางเฉินยกขึ้นกลางให้หยงน้อย แล้วหันหลังเดินออกไปในทันที บอดี้การ์ดที่เหลือต่างชี้นิวตำหนิ แต่ไม่มีซักคนที่กล้าขวางทางหยางเฉิน
เมื่อเห็นหยางเฉินจากไปแล้ว หยงน้อยก็ถอนหายใจอย่างโล่งอก และรีบพาถังถังขึ้นรถทันที
“คุณหนูเร็วเข้าครับ มันจะแย่เอาได้หากเขากลับมา พวกเราต้องรีบออกจากที่นี่ให้เร็วที่สุด”
ถังถังได้ยินดังนั้นก็ถึงกับพูดไม่ออก สีหน้าเศร้าหมองลงกล่าว
“เคยมีคนบอกกับพี่บ้างมั้ยว่าพี่บื้อขนาดไหน”
หยงน้อยพยักหน้ากล่าวว่า
“ไม่มีนะคุณหนู ทำไมเหรอครับ”
“งั้นหนูขอบอกพี่ไว้เลยนะ คนโง่!!”
ถังถังตะโกนออกมาเสียงดังลั่น เดินหนีไปทางอื่นทันที
หยงน้อยมองลูกน้องที่นอนอยู่บนพื้นและมองถังถังที่เดินห่างไกลออกเป็น ด้วยสีหน้ามึนงงไม่รู้จะทำอย่างไรต่อไปดี
เมื่อวันจันทร์มาถังอีกครั้งหยางเฉินอย่างส่งอาหารเข้าอีกเช่นเคย จนส่งอาหารหลายต่อหลายครั้ง จนสะสมค่าประสบการณ์ได้เพียงพอ จนสามารถสั่งเสื้อก๊วยเตี๋ยวได้มากขึ้น หรือของน้ำเต้าหู้มากกว่าเดิม
วันนี้จางไช่มาสายเล็กน้อย ดูเหมือนวันนี้เธอจะอารมณ์ดีเป็นพิเศษ เธอมาในชุดสีฟ้า ถุงน้องขาวเอวน้อยๆ พร้อมสะโพกอันอวบอิ่มเข้ารูปกับกระโปรงสั้น
หลังจากยื้มให้หยางเฉินแล้วเธอก็หยิบถุงเกี๊ยว ลังเลเล็กน้อยก่อนจะหยิบปาท่องโป๊อีกสองอันพร้อมกล่าวว่า
“ขอบใจสำหรับอาหารเข้าแสนอร่อยนะคะ น้ำหนักฉันขึ้นไปสองกิโลเรียบร้อยแล้ว”
หยางเฉินกัดขนมเปี๊ยะกล่าวแนะนำว่า
“วันนี้มีนิวไอเทม ได้แก่ ขนมเปี๊ยะไส้ผัก รสชาติไม่เลวทีเดียว คุณจะลองหน่อยมั้ยล่ะ”
“นายกินเถอะ ฉันไม่ค่อยชอบกินขนมเปี๊ยะ”
ทันใดนั้นจ้าวฮงหยานก็โผล่มาแซวจากด้านข้าง
“จางไช่ เก็บปากไว้บ้างนะ ระวังสามีเธอจะรับไม่ได้หละ”
“ฮึ่ม ถ้าสามีฉันไม่ต้องการเมื่อไหร่ ฉันก็แค่หาใหม่ เท่านั้นเอง”
จางไห้หัวเราะอย่างอารมณ์ดีพลางมองไปที่หยางเฉิน
“ใช่มั้ย พี่หยาง”
เมื่อได้ยินคำว่า ‘พี่หยาง’ จากปากจางไช่นั้นทำให้หยางเฉินแทบสำลักอาหาร เขารีบพยักหน้ากล่าวว่า
“ใช่แล้ว ถ้าเขาไม่ต้องการคุณล่ะก็ ผมต้องการเอง”
“มักมาก”
จ้าวฮงหยานดุติดตลก
ในขณะนั้นเองเงาร่างเล็กๆ ก็เดินมาด้านข้างหยางเฉิน กล่าวด้วยเสียงเบาว่า
“หยางเฉิน ผมขอรบกวนคุณสักครู่ได้ไหม”
คนที่พูดกับหยางเฉินนั้นน้อยครั้งนักที่จะพูดออกมา เฉินป๋อ ชายคนนี้
“มีเรื่องอะไรหรือ”
หยางเฉินยิ้มถาม
เฉินป๋อหน้าแดงเล็กน้อย พูดตะกุกตะกักว่า
“ผมมีเรื่องรบกวนคุณน่ะ”
เฉินป๋อรวมรวบความกล้ากล่าวว่า
“ผมได้ยินว่าคุณมีรถ ผมอยากให้คุณไปรับน้องสาวของผมจากสถานนีรถไปน่ะครับ ผมไม่ค่อยคุ้นเคยกับเส้นทางในเมืองจงไห่ และน้องสาวของผมก็เพิ่งเคยมาที่นี่เป็นครั้งแรก ผมกลัวว่าเธอจะถูกโกงหากขึ้นแท๊กซี่ เลยอยากจะถามว่าคุณว่างหรือเปล่า”
เสียงในตอนท้ายนั้นแผ่วเบาจนแทบจะไม่ได้ยิน
“เรื่องเล็กเช่นนี้ ทำไมคุณทำเหมือนมันยากที่จะพูดนัก”
หยางเฉินยิ้มกล่าวว่า
“วันไหนบอกมาได้เลย ผมว่างทุกวันอยู่แล้ว”
เฉินป๋อได้ยินดังนั้นก็เผยรอยยิ้มน่ารัก
“ครับ วันพุธนี้ รถไฟจะมาถึงในตอนบ่าย รบกวนคุณแล้ว”
“เมื่อถึงเวลาก็บอกผมล่ะกัน”
หยางเฉินตอบตกลง
พนักงานสาวในแผนกพีอาร์ต่างรู้สึกประหลาดใจ น้อยนักที่เฉินป๋อจะเอ่ยขอความช่วยเหลือจากคนอื่น
หลังจากเฉินป๋อกลับไปแล้ว หยางเฉินก็กลับมาเล่นเกม วันนี้ไม่ใช่ตาของโปเกม่อน แต่เป็นตาของมาริโอ้
เห็นดังนั้น พนักงานสาวทุกทนต่างมองหยางเฉินอย่างไร้คำพูด
“หยางเฉินสังเกตุมั้ยว่าหัวหน้าดูผอมไปนะ เธอเลิกกับแฟนมาหรือเปล่า”
จ้าวฮงหยานรีบมากระซิบกล่าวกับหยางเฉิน
หยางเฉินเหมือนมีบางอย่างในใจ เขายิ้มอย่างผ่อนคลายกล่าวว่า
“ผมจะรู้ได้อย่างไร แต่ดูเหมือนเธอจะอารมณ์ดีขึ้นแล้วนะ อย่างน้อยเธอก็ขอบคุณ เมื่อเธอหยิบอาหารของเธอไป”
หยางเฉินพูดพลางเล่นเกมต่อ
ช่วงบ่ายหยางเฉินเล่นเกมสักพักก็หมดเวลาทำงาน เขาขับรถ BMW กลับบ้าน ฟังข่าววิทยุพลางคิดว่าป้าหวังจะเตรียมอาหารอะไรไว้ให้เขาเมื่อกลับไปถึง
ในขณะนั้นเอง หยางเฉินรู้สึกถึงสิ่งผิดปกติบางอย่าง จากประสบการณ์พิเศษอันโชกโชน เขามองไปที่กระจกหลัง แล้วทันใดนั้นหยางเฉินก็หัวเราะขึ้นในทันที
By Maddox
ที่มา :