ตอนที่แล้วตอนต่อไปสาวน้อยนาสงสารคนนี้คือผู้ที่ถูกหยางเฉินขู่ เมื่อการก่อน ถ้าหากจำไม่ผิด เธอชื่อว่า ถังถัง เธอเปลี่ยนทรงผมและสีผม รวมถึงการแต่งตัว หยางเฉินเลยจำไม่ได้
“หมายความว่ายังไงที่ว่าหนูปลอมตัวเป็นนักเรียน หนูเรียนมอปลายอี้จงต่างหาก หนูคิดว่าหนูเจิดจรัดจนแสบตา”
ถังถัง แลบลิ้น
หยางเฉินไม่ได้ปฏิเสธ
“แล้วไง”
“ทำไมคุณทำหน้าอย่างนั้นล่ะ คนสวยชวนคุยแท้ๆ ไม่เป็นสุภาพบุบุษเอาเสียเลย”
“เราอยู่กันคนละโลก หากเธอต้องการภายลมก็ภายลมไปเถอะ”
หยางเฉินไม่มีอารมณ์จะเล่นกับเด็กเหลือขอเช่นนี้ เธอทำเขาโกรธแล้วยังไม่ขอโทษะซักคำ ช่างไม่มีมารยาทจริงๆ
“คุณ…….”
ถังถังกัดฟันแน่น เมื่อตอนที่เธอเห็นทักษะการขับรถของหยางเฉิน และทักษะการต่อสู้ที่ยอดเยี่ยม เขาจึงอยากจะเป็นเพื่อนกับเขา แต่เธอคิดไม่ถึงว่าชายคนนี้จะไม่หลงเสน่ห์ของเธอ
เขาคิดมันเขาเป็นใครกัน คิดหรือไงว่าฉันจะกลัวเขา
หลังจากตัดสินใจได้แล้ว ดวงตาอันสุขใสเปลี่ยนเป็นเศร้ามอง พร้อมเสียงสะอื้น
“เป็นอะไร?”
หยางเฉินงุนงง เขายังไม่ได้ทันทำอะไร เธอจะร้องไห้ทำไม
กัน
ถังถังยังคงสะอื้นไห้ และเมื่อมีคนสนใจมากขึ้น เธอจึงเปร่งเสียงใสออกมา
“หยางเฉิน คนใจร้าย ทำฉันท้องแล้วก็ทิ้งฉันไป คุณมันไม่มีจิตสำนึก”
หยางเฉินได้ยินดังนั้นก็ตกตะลึง ในขณะที่คนบริเวณรอบๆ เริ่มหยุดแล้วหันมามองถังถัง
ในขณะนั้นเองถังถังก็พุ่งเข้าเกาะกอดเอวหยางเฉิน พร้อมกับเหวี่ยงไปมา
“อย่าทิ้งหนูไปเลยนะคะ หยางเฉิน อย่าทิ้งลูกกับหนูไปเลยนะ หนูจะทำยังไงต่อหากไม่มีคุณอยู่ ลูกเราต้องกลายเด็กไม่มีพ่อ คุณจะใจร้ายทิ้งฉันหลังจากมีผู้หญิงคนอื่นเชียวหรือ”
ถังถังร้องไห้เหมือนเขื่อนแตก ผู้คนรอบๆ เริ่มส่งสายตาน่าสงสารมายังถังถัง และส่งสายตารังเกียจเดียจฉันมายังหยางเฉิน
หยางเฉินไม่รู้จะหัวเราะหรือร้องไห้ เธอช่างสรรหาปัญหามาให้เขาจริงๆ อย่างไรก็ตามหยางเฉินเป็นคนประเภทที่ไม่สนใจภาพลักษณ์ตัวเองอยู่แล้ว
ทันใดนั้นเอง หยางเฉินก็อ้าแขนกอดถังถัง เขารู้สึกได้ถึงความหนักแน่นนุ่มเนื้อของสาวเยาว์วัยแม้มีเสื้อผ้ากั้นก็ตาม
ถังถังรู้สึกได้ถึงมือมารของหยางเฉิน ร่างกายเธอสั่นสะท้าน คิดในใจว่า ผิดท่า แต่เธอยังคงยืนกรานตามแผน
“อย่าทิ้งหนูกับเด็กไปเลย นะคะ”
ผู้คนบริเวณรอบๆ ต่างซุบซิบนินทา
“เด็กสมัยนี้นี่เป็นไปถึงขนาดนี้แล้วเหรอ”
“ผมคิดว่าเด็กคนนี้น่าสงสาร เธอยังเด็กมาก ต่อไปเธอจะอยู่อย่างไร”
“ไอ้หนุ่ม เอ็งต้องรับผิดชอบการกระทำของเอ็ง ทำกับเด็กอย่างนี้ สวรรค์จะลงทัณฑ์เอ็งได้”
“หนูน้อยไม่ต้องกลัวไปนะ ฉันจะพาเธอไปโรงพยาบาล รถพยาบาลจะมาภายใน 10 นาที”
หยางเฉินไม่เพียงไม่สนใจ หนำซ้ำยังเผยรอยยิ้มชั่วร้าย ใช้มือข้างหนึ่งกดหลังถังถังแน่นไม่ให้เธอหนีไปได้ มืออีกข้างหนึ่งวกเข้าไปจับหน้าอกโดยพลัน
หญิงสาววัยว้าวุ่นที่อยู่ในช่วงเจริญเติบโต มือของหยางเฉินสามารถจับได้โดยไม่ล้นมือ ความหยืดหยุ่นและนุ่มลื่นทำให้หยางเฉินอารมณ์คุกกรุ่น
“อ๊า”
ถังถังร้องออกมาคล้ายดั่งถูกไฟช็อต เธอไม่คิดว่าต่อหน้าฝูงฝนจับจ้องเช่นนี้ นอกจากจะไม่สะทกสะท้านแล้วหยางเฉินยังกล้าฉวยโอกาศจากเธอ เธออายจนอยากจะเอาหน้าซุกแผ่นดิน เธอพยายามดื้นให้หลุดจากหยางเฉิน แต่ก็ไม่สามารถกระทำได้สำเร็จ หนำซ้ำยังรู้สึกว่ามือของหยางเฉินขยับไปมาอย่างไม่หยุดยั้ง จนแทบไม่อาจทนทานได้ ริมฝีปากเธอเผยอขึ้นเล็กน้อย ร่างกายอ่อนระทวยคล้ายกระดูกแหลกเหลว
หยางเฉินรู้สึกฟินอย่างหาที่สุดไม่ได้ เขาไม่คิดว่าถังถังจะเซ้นซิถีบขนาดนี้
ผู้คนรอบข้างเห็นดังนั้นต่างกลายเป็นใบ้โดยฉับพลัน เหตุการณ์ก่อนหน้านี้ ชายหญิงคู่นี้ยังดราม่าใส่กันอยู่เลย แล้วไหง พออยู่ในอ้อมกอดของชายหนุ่มเด็กสาวถึงแน่นิ่ง ปล่อยให้ชายหนุ่มสัมผัสได้ตามอำเภอใจ
ถังถังเห็นสีหน้าของทุกคน ก็รู้สึกอับอายยิ่งนัก
“คุณ……..ปล่อยหนูไปเถอะ”
ถังถังพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงวิงวอน
หยางเฉินก้มหัวลง พ่นลมหายใจร้อนไปที่หูของถังถัง
“เธอเป็นผู้หญิงที่อุ้มท้องลูกของฉันนะ ให้พ่อเด็กจับหน่อยไม่ได้หรือไง”
“หนู…………หนูผิดไปแล้ว……..หยางเฉินปล่อยหนูไปเถอะ……ลุง……หนูขอร้องล่ะ”
ก่อนหน้านี้ถังถังแกล้งทำเป็นร้องไห้ แต่เวลานี้น้ำตาที่ไหลออกมานั้นเป็นของจริง ท้ายที่สุดแล้วเธอทั้งถูกกอด ถูกจู่โจมที่หน้าอก และยังเสียหน้าอีกด้วย
หยางเฉินหัวเราะเสียงเย็น
“เธอเป็นเด็กที่ขาดการอบรมบ่มวินัย ฉันจึงต้องจัดการแทนพ่อแม่ของเธอเอง”
หยางเฉินพูดพลางปล่อยตัวถังถัง แต่เขาก็ตบก้นของเธอเสียงดัง
ปับ
เสียงนี้ทำให้ถังถังหน้าแดงด้วยความอัปยศ น้ำตาไหลพราก เธอกัดริมฝีปากแน่น แต่เธอก็ไม่กล้าหันกลับไปสู้เพราะกลัวหยางเฉินจะทำอะไรไปมากกว่านี้
ถังถังรีบถอยหลังไปหลายก้าว กล่าวกับหยางเฉินด้วยความเกลียดชัง
“หยางเฉิน หนี้แค้นในวันนี้ หนูจะคืนให้อย่างสาสม”
“แล้วแต่เธอล่ะกัน”
หยางเฉินถูกรบกวนโดยเด็กสาวไร้สาระนี้จนรู้สึกรำคาญ เขาล้วงมือหยิบบุหรี่ขึ้นมาสูบ เตรียมตัวจะกลับบ้าน
ในขณะนั้นเอง รถเชฟโรเลตสีดำก็เบี่ยงออกจากเลนของคนมุ่งหน้ามาทางที่ถังถังยืนอยู่
รถคันสีดำพุ่งเข้ามาด้วยความเร็วคล้ายกระสุนปืน พริบตาเดียวก็เข้าใกล้เด็กสาวที่ยืนร้องไห้อยู่ข้างถนน
ผู้คนจำนวนหนึ่งสังเกตุเห็นเช่นนั้น จึงร้องตะโกนด้วยความตกใจ
“หนู หลบไป เร็วเข้า!!”
ถังถังหันไปด้านหลัง และเห็นรถคันสีดำปรากฏขึ้นฉับพลัน คล้ายกับเสือดำที่พร้อมเข้ามาขย้ำเหยื่อ เธอไม่มีเวลาจะให้ขยับเขยื้อนใดๆ และรู้สึกว่าความตายกำลังกล่ำกลายเข้ามา
แต่ทันใดนั้น เธอก็รู้สึกถึงแรงบางอย่างจับเข้าที่เอว จนวิสันทัศน์นั้นหมุนกลับตาลปัด
ในสายตาคนรอบข้าง ไม่มีใครสังเหตุเห็นความเคลื่อนไหวของหยางเฉิน รู้ตัวอีกทีเขาก็เห็นหยางเฉินคว้าตัวเด็กสาวออกจากทางเท้าได้พอดี
รถคันดำยังคงพุ่งไปข้างหน้า มันเพียงกลับเข้าเลนตามปกติเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
ถังถังใจหล่นไปยังตาตุ่ม หลังจากปลอดภัยแล้ว เธอมองไปที่หยางเฉินพลางกล่าวว่า
“หนู………หนูถึงว่าจะตายแล้วซะอีก”
“ฉันแนะนำให้เธออย่างมาเดินตามข้างถนนอีก นอกเสียจากว่าอยากจะถูกรถสอยไป”
หยางเฉินคาบบุหรี่ไว้ในปากพลางจุดขึ้นหน้าตาเฉย
ผู้คนรอบข้างต่างปรบมือ ให้กับการกระทำที่กล้าหาญของหยางเฉิน พวกเขาอยากรู้ว่าหยางเฉินเคลื่อนที่ได้เร็วขนาดนั้นได้อย่างไร
ถังถังสงบสติอารมณ์ ตบหน้าอกไล่ความกลัวออกไปพลางกล่าวว่า
“ถ้าไม่ได้คุณ หนูคงตายไปแล้ว หนูจะตอบแทนคุณได้ยังไง”
“ปราบใดที่เธอไม่สร้างปัญหาให้ฉัน แค่นั้นก็มากพอแล้ว “
หยางเฉินพูดพลางส่ายหัวเตรียมตัวจากไปทันที
ถังถังเห็นดังนั้นก็ไม่ยิมยอม เธอเอ่ยขึ้นอย่างเร่งรีบว่า
“ไม่ได้นะ คุณต้องให้เบอร์โทรหนู อย่างน้อยหนูยังอยากเลี้ยงข้าวคุณสักหลายมือ ไม่งั้นล่ะก็……..หนู………หนูจะรังควานคุณอยู่อย่างนี้แหละ”
หยางเฉินได้ยินดังนั้น เขาจึงต้องให้เบอร์กับถังถังอย่างไม่เต็มใจ เมื่อถังถังเชคจนแน่ใจแล้วว่าเบอร์โทรศัพท์นั้นถูกต้อง เธอก็ยิ้มกว้างอย่างยินดี
“เอาล่ะ หนูมีเรียนพิเศษ และตอนนี้ก็สายแล้วด้วย ลาก่อนนะคะ ไว้หนูจะเลี้ยงข้าวคุณในภายหลัง”
เมื่อถังถังเดินไปไม่กี่ก้าว รถตู้โตโยต้าก็จอดอยู่ข้างถนน ชายฉกรรจ์จำนวนมากต่างลงมาอย่างเร่งรีบ
“คุณหนู ไม่เป็นไรใช่มั้ยครับ”
ชายรูปร่างไม่สูงไม่เตี้ย สวมแว่นตากันแดด และหูฟัง ปรากฏตัวขึ้น ดูเหมือนเขาจะเป็นหัวหน้า เมื่อลงจากรถเขาจึงรีบมาดูถังถังอย่างกังวล
ถังถังเบ้ปากกล่าวว่า
“พี่หยงน้อย หนูบอกกี่ครั้งแล้ว ว่าหนูแค่ไปเรียนพิเศษ ไม่ต้องพาคนมาขนาดนี้ก็ได้”
“คุณหนู วันนี้เมืองจงไห่ไม่ปลอดภัย คุณท่านกังวลเป็นอย่างมาก เรียกให้ผมมาปกป้องคุณหนูให้เร็วที่สุด ถ้าคุณหนูเป็นอะไรไป พวกผมคงไม่มีหน้าไปพูดกับคุณท่าน”
ได้ยินดังนั้นหยางเฉินก็รู้สึกสนใจ คนรวยในเมืองจงไห่นั้นมีไม่น้อย แต่ที่ขนาดซื้อรถราคาแพงให้ลูกขับและยังสามารถจ้างบอดี้การ์ดมากขนาดนี้ได้นั้น อย่างน้อยต้องเป็นคนที่มีหน้ามีตาในสังคมพอสมควร
“โอเคๆ”
“หนูรู้ว่าพวกพี่ทำตามหน้าที่ แต่หนูไม่ชอบให้ใครติดตามเยอะๆ ในเมื่อพวกพี่ยืนกรานขนาดนี้ล่ะก็ ก็ตามใจพวกนี้ละกัน”
ถังถังหันหลังโบกมือให้หยางเฉิน ด้วยรอยยิ้มสดใสดั่งดวงตะวัน
“ลุง……ลุงต้องรับโทรศัพท์ของหนูนะ โอเค๊”
หยางเฉินพ่นควันพยางพยักหน้า
พี่หยงน้อยและบอดี้การ์ดคนอื่นๆ ต่างมองไปที่หยางเฉินเป็นตาเดียว
“คุณหนู เขาเป็นใครเหรอครับ”
ที่มา :