จวินเซียได้สะดุ้งตื่นขึ้นมาอย่างกระทันหัน ด้วยสัญชาตญาณ..มือขวาของเขาตบลงกับพื้น มุ่งที่จะดีดตัวขึ้นก่อนที่จะลืมตาของเขาขึ้น ที่นี่ช่างเป็นอันตรายต่อชีวิตเขานัก และความตายก็กว้างเพียงเส้นผม เขาต้องหนีไปทันที !
นี่คือความคิดแรกที่แล่นเข้ามาในหัวของเขาตอนที่เขาตื่นขึ้น ส่วนหนึ่งในสมองของเขานั้นมีสัญชาตญาณของมือสังหารชั้นเลิศอยู่
ในตอนที่ร่างนี้เริ่มที่จะถูกยกขึ้นในอากาศ ทันใดนั้นเขาก็รู้สึกถึงความอ่อนแอของมือ และไม่สามารถที่จะรองรับน้ำหนักของร่างกายนี่ได้ ปั้งงงง ! เขาร่วงหล่นลงไปยังพื้น
จวินเซี่ยตงอยู่ในสถานการที่ทำให้เขาถึงกับตกตะลึง ‘อะไรกัน?’ เขาพบว่าร่างของเขานั้นร่วงหล่นลงบนเตียงอย่างนุ่ม เมื่อสังเกตไปรอบๆตัว เขาพบว่าตัวเองอยู่ในห้องที่มีการตกแต่งอย่างวิจิตรเลิศเลอ ยกเว้นชุดโต๊ะสี่เหลี่ยมแล้ว ห้องนั่นก็ว่างเปล่า สิ่งอื่นที่อยู่ในห้องนั้นคือ เตียงขนานใหญ่ที่เขาตกลงไปนั่นเอง เตียงนี่มันใหญ่จริงๆน่ะ สามารถที่จะรองรับคนได้อย่างน้อยเจ็ดถึงแปดคนเลยละ
‘เกิดอะไรขึ้น ? ข้าควรอยู่ในการต่อสู้นี่ ? แล้วมาจบที่เตียงนี่ได้อย่างไรกัน ?’ จวินเซียพยายามคิดกลับไปถึงความทรงจำก่อนหน้านี้
… ความทรงจำครั้งล่าสุดที่เขาจำได้ก่อนหน้านี้
…
จวินเซี่ยเป็นมือสังหาร ที่โดดเด่นในการลอบสังหาร ตั้งแต่ตอนเขาปรากฏตัวครั้งแรกเมื่อ ห้าปี ก่อน ไม่มีที่ใดที่เขาไม่สามารถแทรกซึมเข้าไปได้ และ ความสำเร็จของเขานั้นคือร้อยเปอร์เซ็น มันเป็นสิ่งที่ไม่มีผู้ใดทำได้
จากนั้น เขาก็ได้กลายมาเป็นอันดับหนึ่งของมือสังหาร ในรายชื่อของ ‘ราชานักฆ่า’ ในเวลาเดียวกัน นาม ‘ จอมโฉด ’ นั้นได้มาจากการเป็นอันดับหนึ่งในโลกมืด รวมทั้ง ครองตำแหน่งอันดับหนึ่งในราคาค่าหัวสูงที่สุด ที่จริงแล้วค่าหัวของเขานั้นสูงเป็นอันดับหนึ่งสามปีซ้อนเลยละ
นั่นบอกได้ว่า ไม่มีใครที่จะรับข้อเสนอนี้น่ะ ถ้าจะพูดให้ถูกคือไม่มีใครสามารถทำมันได้ ! ไม่มีใครที่สามารถจะไปแตะเพียงปลายเท้ากับมือสังหารระดับตำนานผู้นี้ได้
มีหลายครั้งที่มือสังหารอันดับหนึ่งอาจหาญที่จะรับงานนี้ แต่รางวัลที่เขาได้รับ คือความตาย โดยที่ ‘จอมโฉด’ ยังคงมีชีวิตอยู่
เศรษฐีจากประเทศ วาย เคยตั้งรางวัลไว้ช็อคประวัติการด้วยราคา ร้อยล้านเหรียญ เพื่อซื้อชีวิตของ ‘จอมโฉด’ ผู้ที่รับภารกิจนี้คือ มือสังหารสองคนที่มีชื่อเสียงระดับเดียวกับ ‘จอมโฉด’ สุดท้าย …. ลมหายใจของพวกเขาก็ดับสิ้นไปภายในสามวัน
ตั้งแต่นั้น ไม่มีใครจะรับภารกิจฆ่าตัวตายอีกเลย แม้หลังจากที่รางวัลนั้นเพิ่มขึ้นไปหลายเท่า ก็ยังไม่มีใครกล้า
ไม่สำคัญว่าเงินนั้นอัศจรรย์มากเพียงใด ถ้าตาย? ต้องมีชีวิตอยู่เท่านั้นถึงจะมีความสุขกับเงินทั้งหมดนั้น นามของ ‘จอมโฉดนั้น’ เป็นสิ่งต้องห้ามสำหรับ บัญชีของโลกใต้ดิน
นามของ ‘จอมโฉด’ กลายมาเป็นสัญลักษณ์แห่งความกลัวในโลกมืด อาจจะมีหลายคนรู้ว่ามีจอมโฉดอาศัยอยู่ แต่ไม่มีใครรู้ถึงการปรากฏตัวของ ราชาแห่งมือสังหารนี้ ว่าเขาเป็นชายหรือหญิง? หน้าตาของเขาเป็นอย่างไร ?
ชื่อจริงของเขาคือ จวินเซี่ย มันคือการรวมกันของคำ คำแรก ปิศาจ คำที่สอง เลือดปิศาจ คำที่สามคือ เจ้าแห่งปิศาจที่อัปปรีย์ ชื่อดีมากบอกเลย
เขาฉายเดี่ยวตลอด ไม่เคยทำงานร่วมกับใคร ไม่จำเป็นที่จะต้องเอ่ยอะไร ไม่มีเพื่อนเมื่อรับภารกิจ เขาจะจุกจิกมากไม่แต่กับลูกค้าเท่านั้น ยังรวมถึงเป้าหมายของลูกค้าด้วย !
ถ้าเขาเจอลูกค้าที่เลวทราม มอบรางวัลให้แก่การสังหารคนจนที่ไม่มีทางสู้ เขาจะไม่รับข้อเสนอนั้นโดยที่ไม่ลังเล และสำหรับบางคนที่เขาเห็นว่าสมควรตาย เขาจะสมัครใจที่จะสังหารผู้นั้น หลังจากนั้นก็ไปหาผู้ที่เป็นศัตรูกับคนนั้นเพื่อเรียกค่าจ้างโดยที่พวกมันไม่มีทางเลือก ผู้เคราะห์ร้ายเหล่านี้ไม่เคยคิดที่จะจ้างเขา บางคนถึงกับไม่เคยได้ยินชื่อเขาเลย …
มันสามารถพูดได้ว่า … ครั้งหนึ่งเขาเคยสังหารผู้ค้ามนุษย์ แต่ไม่มีผู้ที่เป็นศัตรกับเขาได้ ดูเหมือนว่าไม่มีทางเลือก เขาโยนร่างนั้นลงไปตรงหน้าเด็กสาว แล้วบังคับเอาเงินจากเธอสิบเซ็น สิบเซ็น! เขาพูดอย่างเร่าร้อน ; ข้าไม่เคยทำธุรกิจโดยไม่มีผลรางวัล แน่นอน บางคนอาจจะได้รับการยกเว้น…
ด้วยความแปลกประหลาดและ พฤติกรรมของเขาต่อเจ้านาย และ สมาชิกส่วนอื่นที่เข้าใจในสิ่งที่เขาไม่พูด …
มันบอกได้อีกว่า .. ครั้งนึงเขาได้เอากระดาษทิชชูออกจากห้องน้ำก่อนที่เจ้านายจะเข้าไปขี้ หลังจากเสร็จกิจ เจ้านายก็ได้เรียกหาเขาเพื่อที่จะช่วยเอากระดาษทิชชู่มาให้ เขาใช้โอกาศนี้ในการเรียกเงิน ห้าแสนเหรียญเพื่อเป็นค่าตอบแทน และเจ้านายของเขา …. ก็ยอม
สำหรับเหตุผลหนะหรอ …
วันนั้นเขาได้เรียก หญิงสาวในหน่วยของเขามากมายมาที่ทางเข้าของห้องน้ำและ ทำให้เกิดสิ่งที่สวยงาม
แม้ว่าเขาจะเชื่ออย่างมากว่า จุดอ่อนของเขาคือความรักที่มีต่อคน ในความคิดของเขาที่มาอยู่ในจุดสูงสุดของมือสังหารที่มือเปื้อนเลือด เรื่องนี้จะทำให้คนอ้วกแตกแน่นอน
การอ้างของเขาดูไม่จริงเลยแม้แต่น้อย
เมื่อยู่ภายในประเทศบ้านเกิดของเขา เขารังเกียจมากที่เห็นคนรวย กดขี่คนจน โดยเฉพาะ พฤติกรรมอันชั่วร้ายของเจ้าหน้าที่ทางการ เมื่ออยู่ในต่างประเทศ เขารังเกียจที่ได้เห็นผู้คนของเขาโดนกดขี่ ! ด้วยความรักชาติของเขา มีคนจำนวนไม่น้อยเลยที่ต้องเจอกับความโชคร้าย
แม้จากพฤติกรรมของเขา ก็ยังลูกค้าจำนวนมากที่ยังตรงเข้ามาเพื่อรับ บริการจากเขา เหตุผลนะหรือ ? เพราะว่าเขานั้นยิ่งปืนก็แม่น สายตาเป็นเยี่ยมและมีชั้นเชิงอย่างที่สุดในศิลปะการต่อสู้ การบ่มเพาะหมัดมวยและการใช้ดาบของเขานั้นเป็นเลิศอีกด้วย แม่ว่าเหตุผลหลักยังคงเป็นผลความสำเร็จร้อยเปอร์เซ็น ! ซึ่งมันไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน
เขาได้อยู่ในจุดสูงสุดของ ดินแดนแห่งมือสังหาร
เขาเป็นหนึ่งในมือสังหาระดับสูงที่ได้บันทึกไว้
แม้ว่าระดับนัฆ่ามือทองนี้จะมีแต่คนหนุ่มที่เลือดร้อน !
ในภารกิจสุดท้ายของเขานั้นคือ งานอาสา เขาได้ยินมาว่าองค์กรจากประเทศเอ็ม ได้แอบขุดสมบัติมาจากหุบเขาคุนลุ้นของประเทศ แซ่ด จากนั้นกำลังทำการลักลอบขนส่งสมบัตินั้นกลับประเทศก่อนที่ประเทศ แซดจะรู้เข้า
ด้วยความเลือดร้อนของชายหนุ่มอย่าง จวินเซี่ย เขาถึงกับระเบิดความโกรธออกมา! ภายใช้ความสงบนี้ สมบัติของประเทศชาติจะตกไปอยู่ในมือของประเทศ เอ็ม ได้อย่างไรกัน !?
เขาได้กระทำการสังหารหมู่และตรงไปยังสมบัตินั้น ต่อหน้าเจ้าหน้าที่ลับจากประเทศเอ็มนับร้อย เขาได้ใช้วิชาพรางกายเข้าไป ใช้กับดักและวิชาการต่อสู้เพื่อสังหารเจ้าหน้าที่เจ็ดคน ก่อนที่ในตอนท้ายเขากำลังเอื้อมมือไปสัมผัสกับสมบัติ และในตอนนั้น เจ้าหน้าที่ได้ตระหนกออกไปด้วยความกล้า ถ้าเขาต้องการ ที่จะออกไปจากที่แห่งนั้นก็สามารถทำได้โดยง่าย แต่มากกว่านั้น จวินเซี่ยได้มีความกล้าที่เต็มเปี่ยม !
แม้ว่าในตอนที่มือของเขาจะสัมผัสกับสมบัติ ที่เป็นเจดีย์นั่น ก็เกิดผลบางอย่างราวกับส่งมาจากสวรรค์ เวลานั้นมันเป็นช่วงอันตราย ร่างกายของเขาขยับไม่ได้ แค่กระพริบตายังทำไม่ได้เลย! เขาไม่รู้ว่ามีเลือดจากบาดแผลของเขาแล้วหยดลงไปยัง เจดีย์น้อยที่ดูบอบบางและวิจิตรนั้น ….
ความทรงจำสุดท้ายของเขาคือ มีลูกระเบิดขนาดเล็ก ราวๆห้าสิบลูก ลอยละลิ้วตรงมาที่เขา พร้อมกับมือปืนยี่สิบคนที่สาดกระสุนมาที่เขา ด้วยความสามารถและความแข็งแกร่งของเขา เขาสามารถที่จะสังหารชายเหล่านั้นได้ภายในการเคลื่อนที่เพียงครั้งเดียว ตอนนี้เขาทำได้แค่สิ้นหวัง เพราะร่างของเขานั้นขยับไม่ได้เลย
ความรู้สึกนี้นำพาซึ่งความโมโหอย่างแท้จริง !
ไม่จินตนาการไม่ออกเลยว่าข้าจะตกต่ำได้ขนาดนี้ แม้ว่าข้าจะยังอยู่ดี ! เจ้าหน้าที่เลวทรามและพวกอันธพาลได้ตายไปด้วยน้ำมือของข้าราวพัน! ชีวิตข้าก็คุ้มแล้ว
ผู้อื่นจะยิ้มเมื่อได้รับการต้อนรับเข้าสู่สวรรค์ชั้นเก้า แต่ข้าจะยิ้มเมื่อลงสู่นรก!
ชีวิตของข้านั้นน่าตื่นเต้นและยิ่งใหญ่! ข้าจะไม่เสียใจเลย!
แม้ว่าข้าสังหารผู้คนมามาก แต่พวกมันก็เป็นขยะที่สมควรได้รับผลนั้นแล้ว ! ถ้าอย่างนี้แล้วจะกลัวอะไรอีกละ ? ถ้าสถานการณ์นี้จะลากข้าสู่ขุมนรก แล้วไง?
สังหาร ! สังหาร ! สังหาร ! สังหาร ! สังหาร ! สังหาร ! สังหารพวกคนชั่วให้หมด ! แม้ทั้งโลกจะประณามข้าเรื่องการสังหาร แล้วจะทำไม?
ในโลกนี้ใครจะมีชีวิตได้อย่างข้าอีกเล่า ? ชีวิตที่ครื้นเครง !
“ ฮ่า ฮ่า ฮ่า …. ”
ณ. จุดจุดนี้ จวินเซี่ยทำอะไรไม่ได้นอกจากหัวเราะออกมา
….
“ นายน้อย ท่าน … เป็นอะไรไป ? ”
เสียงที่หวาดหลัวดังขึ้นใกล้ๆเขา เขาลืมตาขึ้นในทันที ทันใดนั้นปรากฏความทรงจำที่ไม่คุ้นเคยพุ่งเข้ามามากมาย ! ความทรงจำและข้อมูลต่างหลั่งใหลเข้ามาในหัวของเขา ราวกับฟ้าผ่า !
ตอนนี้เขาอยู่ในร่างคนอื่นหรือ ? หรือมาเกิดใหม่แล้ว ? แต่ทำไมข้ายังจำเรื่องราวในอดีตได้อยู่อีก ? ข้าไม่ได้ดื่มน้ำ แกงยายเมิง หรอ ? หรือข้าอยู่ในร่างคนอื่นจริงๆ ?
ถ้าข้าไม่ไปสิงร่างใครเข้า ข้าก็คงจะมาเกิดใหม่
จวินเซี่ยเพ่งมองอย่างเย็นชาเป็นเวลานานโดยที่ไม่ขยับตัวและแน่นอนเข้าไม่เข้าใจในสิ่งที่เกิดขึ้น
เมื่อมีมือเล็กๆมาโบกอยู่ตรงหน้าเขา จวินเซี่ยก็สัวเราะออกมาอย่างบ้าคลั่ง
“ ไอบ้าเอ้ยย ผลกรรมมันสนองมาได้ดีจริงๆ! ให้ข้ามีชีวิตอยู่ ข้าไม่หวังว่าจะเกิดสิ่งดีๆแบบนี้เลย มันคงเป็นผลมาจากความดีที่ข้าสะสมไว้สินะ วะห้า ห้า ห้า ….. ”
หลังจากที่เด็กน้อย อายุราวสิบปีที่อยู่ข้างๆเขาได้ยินเสียง หัวเราะอย่างบ้าคลั่งนั้น นางก็ตัวสั่นด้วยความกลัว แล้ววิ่งไปหลบที่มุมห้อง ดวงตากลมโตอันฟรุ่งฟริ้งของนางกระพริบด้วยความสับสนและหวางกลัวถึงฝันร้ายของ นายน้อย และร่างของนางก็สั่นไหว หน้าถอดสีดูราวกับผีดวงตากลมโตนั่งอยู่ที่มุมห้อง
ทันใดนั้นก็มีเสียงกรีดร้องดังขึ้นไปทั่ว มันฟังดูน่ากลัวแต่ก็เกิดจากจาก จวินเซี่ยเอง เสียงนี้ทำไมมันเหมือนกับเด็กสาวนั่นละ หรือว่ามัน ? ตรงนั้นหายไป?! ม่ายยยยยยยยยยยยยยยย !
เขาไม่สนใจเด็กสาวที่อยู่ตรงหน้า ทันใดนั้นจวินเซียก็จับไปที่เป้าของเขา
แล้วเขาก็ค้นพบว่า ‘ไข่’ ของเขายังอยู่ที่เดิม จวินเซี่ยถอนหายใจเฮือกใหญ่ สวรรค์ยังไม่ทิ้งข้าจริงๆ ข้ายังทำลูกได้อยู่
มันทำให้ข้ากลัวจริงๆน่ะ ข้าคิดว่าข้าจะมาอยู่ในร่างผู้หญิงซะแล้ว… จวินเสี่ยปาดเหงือของเขาทิ้งไป
ผ่านไปสักครู่ จวินเสี่ยก็เริ่มสำรวจร่างใหม่ของเขา
เชื่อชาเสียจริง กล้ามเนื้ออ่อนแรง ข้อต่อแข็งทื่อ …
เจ้านี่มันเป็นใครกัน ? ร่างกายช่างอ่อนปวกเปียกสิ้นดี ไร้ประโยชน์ชะมัด!
จวินเซี่ยพูดเบาๆ แต่มันไม่สำคัญละ แค่เส้นยังไม่ถูกทำลาย สามถึงเจ็ดปีก็เพียงพอที่ข้าจะกลับไปยืนที่จุดสูงสุดอีกครั้ง !
หลังจากที่เขาตัดสินใจ ก็ก็อยากรู้ว่าเขาอยู่ในโลกที่ต่างออกไปแล้วจริงๆ !
ไม่ว่าเขาจะมองยังไงมันก็ไม่ต่างจากโลกเดิมของเขา ! เขายังคงโดดเดี่ยวอยู่ในโลกนี่ เขาเหมือนจะเข้าใจในสิ่งต่างๆแต่ก็เหมือนว่าจะไม่เข้าใจอะไรเลย ! กฏของโลกนี้คืออะไร ? นี่คือโลกอะไร ?
หลังจากที่คิดถึงความเป็นจริง แม้แต่ปัญญาของมือสังหารเลือดเย็นอย่างจวินเสี่ยก็ไม่ท้อแท้
เมื่อสังเกตุดูก็พบว่า เครื่องตกแต่งนั้นโบราณ ไม่ว่าจะเป็นเตียง ชุดของเขานั้นดูแตกต่างไปจากช่วงเวลาของเขานัก ความสนุกของเขาก็เริ่มลดลง แทนที่ด้วยความสับสน ..
ดูเหมือนจะจริงที่ข้าได้รับโอกาศที่สอง …
นี่น่าจะเป็นความหวังอันแสนวิเศษของใครหลายๆคน แต่ทันใดนั้น ความรู้สึกสูญเสียและความเจ็บปวดก็เกิดขึ้นมาในใจเขา ที่มันไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน เพราะเขาได้กลิ่นเหม็น น้ำตาล้นเอ่อขึ้นมา หัวใจของเขาอดกลั้น ปากของจวินเซี่ยเบะออก ในระหว่างที่เขาเริ่มร้องไห้เป็นครั้งแรกในชีวิต
ข้าอยากกลับบ้าน โลกนี้ช่างอยู่ยากนัก ข้าคิดว่าข้าจะเป็นอิสระ แท้จริงแล้วข้าคิดว่ามันง่ายกว่าถ้าจะหนีไป ข้าเชื่อย่างนั้น แต่เมื่อทุกอย่างมันเป็นจริงขึ้นมา ข้าก็พบว่าข้าหนีไปไม่ได้ ข้าหนีไปไม่ได้จริงจริง !
ในตอนแรกที่ข้าคิดอย่างนั้นข้าไม่ได้สนใจโลกนี้เลย แต่มันเป็นจริงแล้วตอนนี้สิ่งที่ข้าคิดถึงนั้นมากมายเหลือเกิน !
อย่างแรกที่สำคัญในโลกที่แปลกประหลาดนี้ ข้าไม่สามารถที่จะพบความรู้สึกของตัวเอง ! ความรู้สึกของตัวข้า ! ….
วิญญาญข้าได้หลุดออกไปแล้ว …
จวินเซี่ยหลับตา และเอียงหัวให้น้ำตาไหลออกไป ในตอนที่ไม่มีใครเห็น …
นี่เป็นการเสียน้ำตาครั้งแรกของชายจากสองโลก !
อย่าดูถูกชายที่เสียน้ำตา ทุกๆคนนั้นมีเวลาที่พวกเขาอ่อนแอ !
….
เมื่อเพ่งมองไปยังกระจกทองแดง เขาเห็นใบหน้าของชายหนุ่ม ที่ดูเรียว ปากบางๆ คิ้วเรียวยาวพุ่งขึ้นยังขมับ และดวงตาคม จวินเซียหัวเราะเล็กน้อยและพึมพัม
“ ข้าพูดเลย เด็กนี่ดูดีไม่น้อย หล่อไม่เบาเลยน่ะ แต่ทำไมดูอ่อนโยนจัง แล้วเสียงก็แต๋วจริงๆ ”
เขาจำได้ว่า หน้าตาเขาแสนจะธรรมดาและมีเสน่ห์แห่งการสังหาร! แม้ว่ามันจะไม่เป็นที่นิยมของสาวๆ ดวงตาของเขาเล็ก ปากเล็กๆ จมูกของเขาโง้มต่ำ ดูรวมๆแล้วมีสเน่ห์เหล่อเกิน ไม่ใช่ละ ก็ดูเหมือนชายปกติทั่วไปแหล่ะน่า ! มันก็ดูเป็นแมนจริงๆ มากกว่าเจ้าเด็กนี่แน่นอน เมื่อมองลงไป เขาจะคาดหวังอย่างไรว่าจะมาอยู่ในร่างของเด็กแต๋วนี่?
“ เจ้าเป็นคนที่พาข้ามาที่นี่หรือเพื่อน ? ”
เขาสัมผัสข้อมือซ้ายของเขาอย่างแผ่วเบา มีรูปเจดีย์ขนาดเล็กปรากฏอยู่ตรงนั้น เจดีย์นั่นดูเหมือนกับรอยสัก ใบหน้าของเขาแสดงออกถึงความภูมิใจ ; แม้ว่าข้าจะย้ายมาอยู่ในร่างนี่ แต่ข้าก็ยังปกป้องเจ้านี่ได้แทนที่จะให้มันตกอยู่ในมือของผู้อื่น
เจดีย์นี่ช่วงวิจิตรดีแท้ จวินเซี่ยได้ใช้ชีวิตของเขาแลกมา แม้ว่ามันจะกลายเป็นรอยสักอันเล็กอยู่ที่มือของเขา เขามั่นใจว่ามันเป็นเจดีย์อันเดียวกัน แม้ไม่รู้ว่าเขารู้ได้อย่างไร แต่มันเป็นคำตอบที่ออกมาจากภายในหัวใจ เป็นความรู้สึกที่ลึกลับจริงๆ
ดูเหมือนมีบางอย่างพาเขามาจากโลกเก่า เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ สมองของจวินเซี่ยก็กลับมาสับสน เขาไม่แน่ใจว่าที่รู้สึกอยู่นี้คืออะไร แม้กระนั้นเขาก็ยังคงควบคุมอารมณ์ ไม่ให้แสดงออกมาทางสีหน้า
มันเป็นบรรยกาศที่เงียบอย่างไม่แยแสเสียจริง
ในระหว่างที่เขาแตะรูปหอคอยอย่างแผ่วเบาอยู่นั้น ทันใดนั้นเองก็เกิดหมอกสีเหลือง ทำให้จวินเซียรู้สึกเวียนหัว เขารู้สึกว่ามีบางอย่างเข้ามาในหัวของเขา จากนั้นรูปเจดีย์นั้นก็ได้หายไป …
“ประหลาดแท้!”
เขาสั่นหัว จวินเซียรู้สึกแปลกใจ ของเล่นนี่ประหลาดนัก มันเริ่มจากเป็น เจดีย์ขนาดเท่าฝ่ามือ แล้วเป็นเปลี่ยนเป็นรอยสัก จากนั้นมันก็หายไป หรือสิ่งนี้จะเป็นสมบัติในตำนาน ?
“ นายน้อย นายท่านถามหาท่านอยู่ ”
ในระหว่างที่เขาคิดเกี่ยวกับเรื่องราวที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้ ก็มีเสียงดังขึ้นมาในทันที
“ ถามหาข้า ”
จวินเซี่ย เลิกคิ้วขึ้น
“ ทำไมหรือ ? ”
‘อะไรที่ทำให้ตาแก่นี่ถามหาข้า ? เขาคิดว่าข้าเป็นหลานของเขาหรือย่างไร ??’ ก่อนที่เขาจะพูดสิ่งเหล่านั้นออกมา เขาได้กลืนมันลงคอไป เมื่อคิดได้ดังนั้น เขาก็รู้ว่า ชายแก่คนนั้นคงเป็นปู่ของเขาจริงๆ หรือไม่ก็เป็นปู่ของร่างนี่ละ …
“ ข้าก็ไม่ทราบ ”
เด็กสาวมองไปที่เขาในระหว่างที่เผยความหวาดกลัวออกมาก่อนที่จะก้มหัวลงไป เห็นแต่ขนตาของนางกระพริบด้วยความกังวล ขาของนางวางไว้ในท่าที่พร้อมจะเตรียมตัววิ่งหนีไปตลอดเวลา
ตอนต่อไป