‘ชูเฟิง’ พา ‘มู่หรง ซินยู๋’ กลับหุบเขาพยัคฆ์ฯ ตามทางพวกเขาพบกับนักฆ่าเพียงไม่กี่คน บ้างก็ปกคลุมใบหน้า บ้างก็สวมเสื้อผ้าปกติ ลวดลายที่แม้แต่ ‘มู่หรง ซินยู๋’ก็ยังรู้จัก
เมื่อพวกเหล่าคนที่จะหมายเอาชีวิตนาง เห็นนางเข้าพวกเขาก็พากันเข้ามาทำร้าย ‘มู๋หรง ซินยู๋’ แต่โชคดีที่มี ‘ชูเฟิง’ มาด้วย จึงไม่มีผู้เชี่ยวชาญคนไหนขวางทางเขาได้ การเดินทางครั้งนี้จึงกล่าวได้ว่าเรียบง่าย อย่างน้อยๆ ก็ไม่มีสามารถหยุด ‘ชูเฟิง’ ไว้ได้
แต่ที่ทำให้ ‘มู่หรง ซินยู๋’ ไม่สบายใจและกังวลเป็นอย่างมาก เพราะนางรู้สึกว่าต้องมีบางอย่างเดินขึ้นกับหุบเขาพยัคฆ์ขาว ส่วน ‘ชูเฟิง ‘นั้นมีความสุขมากกว่าเพราะว่าเขาจะใช้โอกาสที่ภายในเมืองที่เกิดความขัดแย้ง หาโอกาสแฝงตัวเข้าไป
เมื่อ ‘ชูเฟิง’และ’มู๋หรง ซินยู๋’ มาถึงหุบเขาพยัคฆ์ฯ พวกเขาก็พบว่า ผู้เชี่ยวชาญจำนวนมากต่างพากันฆ่าฟันอยู่ด้านนอก เสียงตะโกนสู้รบดังขึ้นมาจากภายในหุบเขาพยัคฆ์ฯ อย่างไม่หยุดหย่อน
” สวรรค์ ทำไมทุกอย่างถึงเป็นแบบนี้ ? “
บางคนเริ่มกำเริบเสิบสานใฝ่หาอำนาจ การก่อกบฏจึงเกิดขึ้น จากความคิดของ’ชูเฟิง’น่าจะเป็นฝีมือของตะกูลเก่าแก่ พวกเขาต่างพากันเข่นฆ่ากัน ภายในดวงตาของ ‘มู่หรง ซินยู๋’ เต็มไปด้วยหยดน้ำแวววาว ซึ่งไม่สามารถบรรยายอารมณ์ของนางได้
เห็นได้ชัดว่านางสุดแสนจะประหม่า นางไม่รู้ว่าจะทำยังไง เพื่อหยุดเรื่องราวทั้งหมด แต่ด้วยกำลังของนางนั้นไม่อาจหยุดเรื่องราวทุกอย่างที่เกิดขึ้นตรงหน้าได้ และนางก็ไม่รู้ว่าทำไมมันถึงเกิดขึ้น
” ดูเหมือนว่าคุณหนูใหญ่จะโง่ไม่เบาเลยสินะ!!! “
มองหน้าของ ‘มู๋หรง ซินยู๋’ ‘ชูเฟิง’กล่าวพร้อมกับยิ้ม
” เจ้าหมายความว่าไง ? “
‘มู๋หรง ซินยู๋’ ถามอย่างไม่พอใจ
แม้ว่านางจะไม่มีความสามารถด้านการต่อสู้ แต่นางนั้นก็นับว่าเป็นคนฉลาด ทุกอย่างภายในหุบ บิดา เป็นผู้จัดการทุกอย่าง แต่ตอนนี้นางกับถูกชายหนุ่มที่อายุน้อยกว่าล้อเลียน นั่นคือเหตุผลที่ทำให้นางไม่พอใจ
” เห็นอยู่ชัดๆ ว่าเหตุการณ์นี้ทำให้หุบเขาพยัคฆ์ของเจ้าถูกแบ่งออกเป็นสองฝ่าย “
” สำหรับเจ้าที่เป็นคุณหนูใหญ่ของหุบเขาพยัคฆ์ และเป็นลูกสาวของผู้ควบคุมหุบเขาพยัคฆ์ฯ ทั่งๆที่มีอำนาจยังกับไม่ยอมตรวจสอบเรื่องนี้ให้ดีซะก่อน แล้วยังจะมาทำสีหน้า น่าสมเพช แล้วยังจะบอกว่าตัวเองไม่ได้โง่อีก “
‘ชูเฟิง’กล่าวอย่างเยาะเย้ย
” เจ้า . . . . . . . “
‘มู่หรง ซินยู๋’ ตั้งใจจะเถียง แต่นางก็ไม่พบคำพูดที่จะเถียงเขาได้เลย เพราะที่’ชูเฟิง’พูดมาก็ถูก นางไม่เคยสงสัยอะไรเลย นางเห็นความภักดีแค่เปลือกนอกภายในหุบเขาพยัคฆ์ขาว ซึ่งนางไม่ได้ตระหนักถึงอันตรายที่ซ่อนอยู่เบื้องหลังเลยสักนิด
พ่อของนางก็มักจะเก็บตัวทำอะไรบางอย่างหลังจากจัดการเรื่องต่างๆภายในหุบเขาพยัคฆ์ ลุงของนางก็มักจะดึงออกมา นางจึงไม่ได้ตรวจสอบอะไรสักอย่าง นางจึงรู้สึกเกลียดตัวเอง แต่ปัญหาที่เกิดขึ้นในหุบเขาพยัคฆ์ หากนางไม่ทำอะไรสักอย่าง นางคงไม่มีหน้ากลับไปพบพ่อของนาง
” ข้าขอถามเจ้าหน่อย จนถึงตอนนี้เจ้าก็ยังไม่รู้เลยใช่ไม๊ว่าใครเป็นคนก่อกบฏ “
‘ชูเฟิง’ถาม
” ข้า . . . . “
‘มู๋หรง ซินยู๋’ ตอบไม่ถูก
” เฮ้อ ดูเหมือนว่าเจ้าจะใช้ชีวิตอย่างสงบสุขเลยไม่ทันคนอื่นเขาสิท่า “
‘ชูเฟิง’ส่ายหน้า จากนั้นก็กระตุ้นนาง
” ลองคิดดีๆสิ ถ้านี่ไม่ใช่ฝีมือคนภายนอก ซึ่งเร็วๆนี้จะมีการจัดการประชุมเลือกผู้นำภายในตะกูลของเจ้า ดังนั้นการกระทำครั้งนี้น่าจะเป็นฝีมือของคนที่เจ้าคิดว่าเขาจะได้รับผลประโยชน์ และใครที่มีอำนาจขนาดที่กล้าก่อกบฏอย่างไม่ลังเล “
” นี่หรือว่า . . . . .จะเป็นเขา “
‘มู่หรง ซินยู๋’รู้ตัวในทันทีที่ได้ยินคำพูดของ’ชูเฟิง’ แต่นางก็แทบไม่อยากจะเชื่อ
” เขาเป็นใคร ? “
‘ชูเฟิง’ถามข้างๆหู
” ข้า . . . . “
‘มู่หรง ซินยู๋’ ลำบากใจที่จะพูด
” อย่าบอกนะว่าเวลาแบบนี้เจ้ายังคิดจะเก็บไว้เป็นความลับ ข้าเป็นคนเดียวที่ช่วยเจ้าได้!!! “
‘ชูเฟิง’ กล่าว
มอง ‘ชูเฟิง’ ที่เหมือนต้องการจะช่วยเหลือนาง และหลังจากคิดถึงการเดินทางกับเขาที่ผ่านๆมา หากนางไม่ได้เขา นางก็คงตายหรือไม่ก็กลายเป็นของเล่นของนักฆ่าพวกนั้น จากนั้น ‘มู่หรง ซินยู๋’ จึงค่อยๆพูด
” ลุงของข้า มู่หรง หยางกวน เป็นคนเดียวนอกจากพ่อของข้าที่มีอำนาจและการตัดสินใจทุกอย่าง แต่เวลาที่พ่อของข้าเก็บตัว เรื่องราวต่างๆข้าจะเป็นคนจัดการ “
” แต่จะให้พูดจริงๆ ก็มีแค่การแจกอาหารและน้ำ ถ้าลองมาคิดดูดีๆตอนที่พ่อของข้าเก็บตัว อำนาจที่แท้จริงภายในเมืองของหุบเขาพยัคฆ์ฯ จะถูกลุงของข้าเป็นผู้ควบคุม “
เมื่อ ‘มู่หรง ซินยู๋’ คิดถึงจุดนั้น เรื่องที่เกิดขึ้นร้ายแรงเช่นนี้เป็นฝีมือลุงของนาง นางแทบไม่อยากจะยอมรับว่ามันเป็นเรื่องจริง เพราะนึกยังไงก็นึกไม่ออกว่าทำไมลุงของนางจะทำเช่นนี้กับเมืองของตัวเอง
” เรื่องนี่ก็จะโทษเจ้าก็ไม่ได้ เพราะว่าเจ้านั้นยังไม่มีประสบการณ์ หากจะโทษใครก็ต้องไปโทษพ่อของเจ้ามากกว่าที่ไว้ใจลุงของเจ้า “
” เรื่องทุกอย่างในวันนี้ ลุงของเจ้าคงวางแผนเรื่องนี้มานานแล้ว เพราะการที่เขาจะยึดอำนาจ คนแรกที่เขาอยากจะฆ่าคือพ่อของเจ้า หากพ่อของเจ้าตายก็จะไม่มีใครหยุดเขาได้ “
‘ชูเฟิง’เหมือนจะกังวลก็จริง แต่ในความเป็นจริงเขาก็แค่ต้องการอยากรู้ข้อมูล แม้ว่าหลายคนจะไม่รู้ความลับของหุบเขาพยัคฆ์ ‘ชูเฟิง’ รู็สึกว่าเป็นไปไมได้ได้สำหรับคนที่มีอำนาจในหุบเขาพยัคฆ์จะไม่รู้เรื่องนี้
สำหรับการจะแยกตัวเป็นหาทางเข้าสุสานคงไม่ใช่เรื่องง่ายๆ ดังนั้น เขาต้องทำให้ ‘มู่หรง ซินยู๋’ ไว้ใจ แม้ว่านางจะฉลาด แต่นางก็ไม่ใช่คนที่คิดอะไรมากมาย และด้วยเหตุนั้น ‘ชูเฟิง’จึงคิดจะใช้นาง
” ไม่นะ!!! หรือว่าลุงของเจ้าคิดจะ . . . . . “
ได้ยินคำพูดของ ‘ชูเฟิง’ สีหน้าของ ‘มู่หรง ซินยู๋’ เปลี่ยนไปอย่างมาก นางไม่พูดอะไรสักคำจากนั้นก็วิ่งไปยังอีกด้านหนึ่งของหุบเขาพยัคฆ์
เห็นเช่นนั้น ‘ชูเฟิง’ รีบวิ่งตามอย่างติดๆ หลังจากนั้น ‘มู่หรง ซินยู๋’ ก็พา’ชูเฟิง’มาถึงหินกองขนาดใหญ่ที่ตั้งอยู่ด้านนอกของหุบเขาพยัคฆ์ฯ
มันอาจจะพูดได้ว่าเป็นกองหินที่ดูแปลกประหลาดเกินไป มันควรจะถูกสร้างขึ้นหลังภูเขา ‘ชูเฟิง’ไม่รอช้าจึงใช้อำนาจพลังวิญญาณตรวจสอบ แต่เขาก็ไม่รู้สึกว่ามีอะไรผิดปกติ หินพวกนั้นดูเหมือนเป็นหินภูเขาทั่วไป ปกติแล้วพวกมันก็ไม่ตอบสนองต่ออำนาจพลังวิญญาณ
แต่ในตอนนั้น ‘มู่หรง ซินยู๋’ มองไปรอบๆในขณะที่หันซ้ายหันขวา เห็นได้ชัดว่านางกำลังมองหาอะไรบางอย่างและแน่นอนว่ามันน่าอยู่จะบริเวณหินพวกนั้น
หลังจากที่ ‘มู่หรง ซินยู๋’ พบก้อนหินขนาดมหึมา นางถอนหายใจด้วยความโล่งอก จากนั้นก็เอาสร้อยหยกที่อยู่บนคอของนางกดลงไปบนหินก้อนนั้น ทันใดนั้นหินก้อนยักษ์ก็เลื่อนไป จนปรากฏเป็นอุโมงค์ลึกเข้าไป
หลังจากที่อุโมงค์เปิด ‘มู่หรง ซินยู๋’ จึงรีบวิ่งเข้าไปพร้อมกับ ‘ชูเฟิง’ ที่วิ่งตามไปติดๆ ขณะที่เขาก้าวเขาไปด้านหน้าของเขาไม่ใช่ ความมืดแต่อย่างใด
ในตอนนั้น ทุกอย่างภายในค่อนข้างที่จะอลังการ ภาพจิตกรรมฝาผนังนับไม่ถ้วนถูกเขียนเอาไว้รอบๆผนัง หินที่มีแสงสว่างที่แขวนเอาไว้ด้านบนของพวกเขา จนทำให้ภายในถ้ำเกิดความสว่างเหมือนกับตอนกลางวัน สิ่งสำคัญที่กลิ่นอายที่แปลกประหลาด ‘ชูเฟิง’ บอกได้เลยว่ามันถูกสร้างขึ้นมาแล้วมากกว่าหลายร้อยปี
” ดูเหมือนว่าข้าจะเจอกับสิ่งที่ตามหาแล้วสินะ!!! “
รอยยิ้มปรากฏขึ้นมุมปากของ ‘ชูเฟิง’ พื้นที่แห่งนี้ถูกซ่อนเอาไว้ด้วยพลังบางอย่างแม้แต่อำนาจพลังวิญญาณยังไม่สามารถตรวจสอบได้ หาก ‘มู่หรง ซินยู๋’ ไม่พาเขามาที่นี่ ‘ชูเฟิง’ ก็คงไม่พบกับสถานนี้ไปตลอดชีวิตของเขา
โปรดติดตามตอนต่อไป . . . . . . . . . .
ที่มา:
ตอนที่แล้ว
ตอนต่อไป