ตอนที่แล้วตอนต่อไปภายใต้การนำสวดภาวนาของหัวหน้าและเหล่าผู้อาวุโส บรรดาชายฉกรรจ์ทั้งหมดต่างก็มีสีหน้าเคร่งขรึม ในระหว่างการทำพิธี ทั้งยังสตรีและเด็กทั้งหมดต่างก็รีบออกมารวมตัวกัน และสวดภาวนาต่อเทพพฤกษาเงียบๆในใจ ให้แก้ทีมนักล่าที่ออกไปทำภารกิจให้กลับมาอย่างปลอดภัย
หุบเขามืด(จะขอใช้แบบนี้นะครับ)เป็นพื้นที่ที่อันตรายอย่างแท้จริง หากมีใครออกไปยังภายนอกโดยพ้นจากอาณาเขตการปกปักษ์ของหมู่บ้านและต้นไม้ศักดิ์สิทธิ์(คำนี้แทนต้นไม้ฟ้าผ่านะครับ)คนผู้นั้นจะต้องถูกสังหารโดยนกปีศาจและสัตว์อสูรแทบจะทันที
แล้วอย่างไรเล่า กลุ่มนักล่านี้ต่างประกอบไปด้วยคนที่แข็งแกร่งที่สุดในหมู่บ้าน ทุกคนต่างก็สะพายดาบเหล็กกล้าและคันธนูขนาดใหญ่ไว้ที่หลัง และเริ่มออกเดินทางไปตามลำธารเล็กๆที่ไหลออกมาจากหุบเขามืด เมื่อออกเดินทางได้ครู่เดียว ทุกคนต่างก็สัมผัสได้ถึงกลิ่นอายความหดหู่ที่ลอยอยู่ในบรรยากาศ
เมื่อกลุ่มนักล่าออกไปได้ซักพัก อดีตผู้นำหมู่บ้าน ฉีหยุ่นเฟิง ได้เดินนำกลุ่มเด็กๆ ไปที่สนามหญ้าหน้าหมู่บ้านและนั่งไขว่ห้างบนหิน แล้วเอ่ยออกมา
“เจ้าพวกลิงน้อยทั้งหลาย จงนั่งลงแล้วเรียนรู้ให้หนัก”
กลุ่มเด็กนั่งลงทันทีด้วยความหดหู่ และพวกเขาต่างก็แสดงสีหน้าปั้นยาก พวกเขานั่งลงด้วยความฝืนใจ จนดูเหมือนพืชที่กำลังเหี่ยวเฉา
“ท่านผู้เฒ่าขอรับ ภาษานก? กับการเขียนแบบเต่า? มันซับซ้อนมากพอๆกับสัญลักษณ์ของฮอบกอบลินเลยนะขอรับ มันไม่ยากไปเกินไปหรอกเหรอ แล้วเราจะเรียนไปทำไมกัน”
“แน่นอนว่ามันไม่มีประโยชน์หรอก ถ้าเจ้าไม่ใช่นักธนู”
กลุ่มเด็กๆทำหน้าบูดบึ้งออกมาทันทีที่ได้ยิน พวกเข้าต่างก็รู้สึกขัดแย้ง
“เจ้าพวกเด็กน้อย ช่างไม่รู้อะไรเลยเสียจริง ตำรากระดูก ถูกสร้างมาจากการทำสัญลักษณ์เป็นตัวอักษรสลักบนกระดูก ถูกฝังให้คนรุ่นหลังไว้ในซากโบราณเก่าแก่ด้วยพลังลี้ลับ ผู้คนต่างก็อยากครอบครอง แต่ก็ไม่เคยมีใครได้อ่านมันซักครั้ง พวกเจ้าจะพบกับความสำเร็จ หากได้เรียนสิ่งนี้จะมีซักกี่ครั้งกัน ที่ได้รับโอกาสที่จะแข็งแกร่งดั่งเช่นพ่อแม่ของพวกเจ้า”
ชายแก่ดุเหล่าเด็กน้อยหลังจากเห็นใบหน้าที่ไม่ตั้งใจของพวกเค้า
“ท่านผู้เฒ่า ช่วยแสดงพลังของตำรากระดูกให้พวกข้าได้หรือไม่ ขอรับ”
เด็กที่โตที่สุดเป็นคนกล่าวออกมา
“เจ้าหนู มานี่หน่อย”
ชายแก่ตะโกนเรียกเด็กน้อยที่อยู่ไกลออกไป
เด็กน้อยที่เคยวิ่งไล่จับกับนกกระจอกห้าสี บัดนี้กำลังใช้พลังอย่ากมากในการดึงหางของสุนัขสีเหลืองตัวเขื่อง หันไปตามเสียงเรียกอย่างงงงวย เด็กน้อยไปล่อยมือทันทีและวิ่งไปหาพร้อมทั้งส่ายก้นน้อยๆของตน เบิกตากลมโต พร้อมถามว่า
“ท่านผู้เฒ่าต้องการอะไรหรือขอรับ”
“ข้าต้องการให้เจ้าใช้สิ่งที่ข้าเคยสอนจากตำรากระดูก”
‘ฉีหยุ่นเฟิง’ กล่าวตอบเด็กน้อย
“ได้ขอรับ”
ช่างเป็นเด็กน้อยที่เชื่อฟังยิ่ง ตอนนั้นเองเด็กน้อยค่อยๆยื่นมือเล็กออกมา พร้อมทั้งเม้มปากแน่น เกร็งทั้งร่างกายเพื่อใช้พลัง เป็นเหตุใบหน้าเล็กนั่นกลายเป็นสีแดงระเรื่อ
*วิ้งงง*
มีเสียงดังขึ้น ที่ฝ่ามือทั้งสองของเด็กน้อยปรากฏแสงเจิดจ้า มีพลังบางอย่างไหลออกมาจากฝ่ามือ มีสีเหมือนเหล็ก ไม่นานนักพลังนั่นก็ครอบคลุมทั่วทั้งมือทั้งสองของเด็กน้อย ราวกับว่ามือทั้งสองทำมาจากเหล็กกล้าก็ไม่ปานเด็กน้อยเดินไปที่หินขนาดใหญ่กว่าตัวของเด็กน้อย พร้อมยกขึ้นมาอย่างง่ายดาย
“แข็งแกร่งสุดยอดดด”
เหล่าเด็กอุทานออกมาอย่างตื่นเต้น นี่เป็นเพียงแค่เด็กน้อยมิใช่หรือ เหตุใดจึงสามารถยกก้อนหินนั่นได้อย่างง่ายดาย
“เจ้าหนู นั่นเพราะพลังนั่นได้มาจากการดื่มนมใช่หรือไม่”
เหล่าเด็กโตล้อเลียนเด็กน้อย
“ใช่แล้ว ข้าใช้พลังไปจนหมดเลย”
เด็กน้อยวางก้อนหินลง พร้อมทิ้งตัวนั่งไปกับพื้น ยิ้มแย้มโดยไม่แสดงความขุ่นเคืองแม้แต่น้อย ช่างเป็นเด็กที่ใสซื่อยิ่งนัก ทันใดนั้น ฝ่ามือของเด็กน้อยก็ซีดลงเล็กน้อย
“อย่าตื่นเต้นเกินไปนัก นี่เพียงแค่พลังพื้นฐานของเนื้อหาในตำราเท่านั้น เมื่อเปรียบกับพลังวิเศษจากในตำนานตำรากระดูกแล้ว ยังห่างไกลนัก “
ชายแก่พยักหน้าพลางกล่าวออกมา
“ท่านผู้เฒ่าสามารถเล่าเรื่องราวโลกภายนอกได้หรือไม่ ขอรับ”
เหล่าเด็กน้อยทำสีหน้าเต็มไปด้วยความคาดหวัง
ทุกคนภายในหมูบ้านรู้ดีว่า อดีตหัวหน้าหมู่บ้าน ‘ฉีหยุ่นเฟิง’ เคยเดินทางไปกับกลุ่มของเขาเพื่อไปที่สุดขอบดินแดนของ Mother Earth เพื่อสำรวจพื้นที่รอบนอกโลก
อย่างไรก็ตาม สิบปีผ่านไป มีเพียงแค่สองคนที่กลับมาได้ ในลักษณะที่ชุ่มไปด้วยเลือด หนึ่งในสองคน ตายไปหลังจาก
นั้นไม่นาน เหลือเพียง ‘ฉีหยุ่นเฟิง’ คนเดียวที่ยังมีชีวิตอยู่“โลกภายนอก…”
ชายแก่ค่อยระลึกถึงอดีต หลังจากจมกับความเศร้าไม่นานก็กล่าว
“โลกใบนี้มีขนาดใหญ่โตมากจนดูเหมือนไร้ขอบเขต เพียงแค่หนึ่งทวีปก็มีพื้อที่ไมต่ำกว่าหนึ่งล้านลี้ ไม่เคยมีใครรู้ว่ามันกว้างมากถึงขนาดไหน ในช่วงชีวิตของคนใช้เวลาไปกับการเดินทางไปยังไม่สามารถไปได้ทั่วทั้งหนึ่งทวีปเลยด้วยซ้ำไป ผู้คนที่อาศัยในแต่ละทวีปแทบจะไม่มีทางติดต่อสื่อสารกันระหว่างทวีปได้เลย เพราะเต็มไปอันตรายอย่างมาก ในทุกพื้นที่มีเหล่าสัตว์ร้ายที่มีเอกลักษณ์หลากหลายตามแต่ละเผ่าพันธุ์ พวกมันทั้งดูน่าสะพรึงกลัวจนยากจะจัดการ เหล่าอสูรร้ายมีมากกว่าหนึ่งแสนกลุ่มสายพันธุ์และมีเมืองที่ชั่วร้ายมากมาย แต่ก็ยังมีโอกาสถูกทำลายจากเผ่าพันธุ์ดึกดำบรรพ์ได้เช่นกัน และแน่นอนว่ายังมนุษย์ที่พลังที่ไม่อาจหยั่งถึงเทียบได้กับสายพันธุ์ดึกดำบรรพ์ พวกเขาต่างก็ครอบครองพลังอำนาจที่ไร้ผู้ต้าน”
เหล่าเด็กต่างก็รู้สึกเคารพนับถือขึ้นในจิตใจ แต่ในเวลาเดียวก็รู้สึกกระหายและมีความอยากรู้อยากเห็นเกี่ยวกับโลกภายนอก มีบางคนถามว่า
“ในแผ่นดินนี้ เป็นไปได้หรือไม่ ที่จะมีอัญมณีหรือยาวิเศษช่วยให้เหมือนเกิดใหม่ หากมีการแข่งขันระหว่างมนุษย์ แล้วจะวัดความแข็งแกร่งกันได้อย่างไร? ขอรับ “
ชายแก่หัวเราะเสียงดัง แล้วพูดออกมา
“หากเจ้าต้องการจะรู้ เจ้าต้องแข็งแกร่งให้ได้ซะก่อน”
“หากพวกเราบรรลุพลังลึกลับจากตำรากระดูก พวกเราจะสามารถท่องไปทั่วดินแดนภายใต้
ท้องฟ้านี้ได้หรือไม่ ขอรับ”เด็กบางเริ่มเผยให้เห็นความกระหายในบางอย่าง
‘ฉีหยุ่นเฟิง’ลูบหัวเด็กคนนั้น พร้อมกล่าวว่า
“ไม่ต้องเอ่ยถึงทวีปอื่นหรอก เพียงทวีปที่เราอยู่แทบเป็นไปไม่ได้ที่จะเดินทางไปอีกฟากหนึ่งของทวีป”
พวกเด็กๆ ออกอาการเงิบพร้อมๆกัน
“ทั้งหมดที่ข้าพอจะทำได้ คือชี้แนะพวกเจ้าไปในทางที่ถูกต้องเท่านั้น หลังจากนี้ล้วนเป็นการตัดสินใจด้วยตัวพวกเจ้าเอง ข้าจะสอนในสิ่งที่จะทำให้พวกเจ้าไม่ด้อยกว่าใคร ไม่ให้เหมือนที่ข้าเคยประสบมาจากโลกภายนอก”
ชายแก่พูดสิ่งที่ต้องการออกมา พร้อมเผยแววตาเจิดจ้า และนำมือถูกับหยกจากต่างแดนที่ห้อยอยู่ตรงหน้าอก
หลังจากนั้นเหล่าเด็กๆนั่งเป็นวงกลมล้อมรอบชายแก่ ทั้งมีสมาธิและจดจ่อไปที่การเรียนรู้ เมื่อถึงยามเที่ยง เหล่าเด็กก็แยกย้ายกัน
“ช่างยากเหลือเกิน ท่านผู้เฒ่ากำชับว่า ต้องใช้เวลาถึงสองสามไปเพื่อให้พลังของตำรากระดูกค่อยๆซึมซับเข้า เมื่อถึงตอนนั้นจะเข้าถึงจุดที่ผู้คนส่วนมากต่างไม่เคยไปถึงมาก่อน”
“แต่เจ้าเด็กนั่นกลับทำได้แล้ว”
ในขณะที่เด็กน้อยผู้อ่อนต่อโลกกระพริบตากลมโตอีกครั้งและอีกครั้ง ก่อนที่เริ่มดึงหางของเจ้าสุนัขสีเหลืองตัวเขื่อง จนเจ้าสุนัขเริ่มเห่าออกมาอย่างร้อนรน
ตะวันกำลังลับขอบฟ้า แสงอาทิตย์ยามตกดิน ส่องไปกระทบหมู่บ้านหินผาก่อให้เกิดประกายแสงสีทองเรืองรอง ในเวลานั้น บ้านหินผาจำนวนมากช่างดูเหมือนสถานปัตยกรรมโบราณศักดิ์สิทธิ์และแฝงความสงบยิ่งนัก
ทันใดนั้นเอง แลเห็นกลุ่มคนเล็กๆกลุ่มหนึ่งเคลื่อนที่มาจากเส้นขอบฟ้า เงาของพวกเขายืดยาวออกไปเพราะแสงตะวัน ร่างกายของพวกเขายามถูกอาบไปด้วยแสงอาทิตย์ช่างดูสง่างามและทรงพลัง พวกเขากำลังลากหัวของสัตว์ร้ายตามมาด้วยมือของพวกเขา ราวกับจะแสดงให้เห็นถึงความอุดมสมบูรณ์ในการล่า
“พวกเขากลับมาแล้ว”
มีเสียงมาจากเหล่าหญิงสาวและเด็กที่กำลังยืนอยู่หน้าหมู่บ้าน พวกเขา
ตะโกนออกมาอย่างบ้าคลั่งเพื่อปลดปล่อยความกลัวและความกังวลใจออกมา“ท่านพ่อและคนอื่นๆกลับมาอย่างปลอดภัย !! “
“โอ้ว สวรรค์ พวกเขากลับมาพร้อมกับเหยื่อมากมาย พวกเขาได้ผลผลิตที่หายากและยอดเยี่ยม
กลับมา”การล่าครั้งนี้ประสบความสำเร็จอย่างงดงาม และกลุ่มนักล่าก็สามารถกลับมาได้อย่างปลอดภัยปราศจากการสูญเสีย เหยื่อที่ได้กลับมาคือ ช้างเขามังกร เนื้อของมันมีรสชาติเหมือนกับเนื้อวัว
ยิ่งไปกว่านั้น ในถังวัตถุดิบยังเต็มไปด้วย อสรพิษเวหา จำนวนมาก สร้างความตกใจให้กับเหล่าจิ้งจอกเฒ่าอย่างมาก เพราะโดยปกติในวันแห่งการล่านั้น จะค่อนข้างล่าเหยื่อได้น้อยมากยังไงก็ตามสัตว์ร้ายก็ยังเป็นสัตว์ร้าย ร่างของกลุ่มนักล่าต่างเต็มไปเลือด แต่ก็สามารถรอดกลับมาได้ น่าเหลือเชื่อยิ่งนัก
อย่างเช่น ช้างเขามังกร ผิวหนังของไม่ต่างจากเหล็กทำให้อาวุธแทบไม่มีผลกับตัวมัน อีกทั้งยังเขาที่คมดุจดั่งมีด สามารถฟันศัตรูเป็นส่วนๆ ได้อย่างง่ายดาย ยังมีอสรพิษเวหาที่เกิดมาพร้อมกับปีกที่น่าสะพรึงกลัว
พวกมันถูกขนานนามว่าเป็นนักฆ่าแห่งหุบเขา อาศัยบนยอดเขาและค่อยซุ่มสังหารโดยการโฉบลงมาหาเหยื่อที่ไม่ระวังตัว นั่นคือความน่ากลัวของพวกมัน และยังมีเหยื่ออีกมากมายที่ไม่สามารถล่าได้อย่างง่ายดาย แต่พวกเขากลับทำได้ในวันนี้
“ในเวลานี้ พวกเราช่างโชคดียิ่งนัก ที่กลับมาพร้อมกับเหยื่อมากมายและยังปราศจากการสูญเสีย”
‘ฉีหลิงหู่’ หัวเราะพลางกล่าวออกมา หัวหน้านักล่าเล่าให้เหล่าชาวบ้านฟังว่าทำไมพวกเขาถึงล่าได้มากมาย เนื่องจากการปรากฏตัวของบางอย่างเคลื่อนตัวบนพื้นดินสั่นสะเทือนไปทั้งหุบเขา ทำให้เหล่าสัตว์ร้ายต่างบาดเจ็บมากมาย ยิ่งบางตัวบาดเจ็บหนัก ทำให้ง่ายต่อการออกล่า หลังจากล่าได้มากพอแล้วก็พากันกลับมา
“รอยเท้าของ เจ้านั่นดูเหมือนกับมนุษย์ แตมีขนาดใหญ่กว่ามาก ดูจากรอยเท้าน่าจะสูงไม่ต่ำกว่า 100 เมตร”
“ช่างใหญ่โตยิ่งนัก”
เสียงอุทานดังมาจากเหล่าชาวบ้าน ช่างเป็นข่าวที่น่าตื่นตระหนก
เมื่อเหล่าผู้อาวุโสได้ฟังข่าวที่น่าตระหนก ต่างพากันสูดลมหายใจอย่างหนาวเหน็บ เมื่อได้รู้ข้อมูลของต้นเหตุที่ทำให้สัตว์ร้ายในหุบเขามืดพากันตื่นตระหนกและหวาดกลัว
แต่ยังไงก็ตามการเก็บเกี่ยวครั้งนี้ ได้ผลลัพธ์ที่ดียิ่ง ผู้คนต่างมีความสุขเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะหมู่บ้านหินผาในตอนนี้อบอวลไปด้วยบรรยากาศแห่งความรื่นเริง
ที่มา: