ตอนที่แล้วตอนต่อไปกระดูกแขนชิ้นนั้นเกิดจากการรวมตัวของซากสัตว์ร้ายโบราณและพลังที่คั่งค้างอยู่ในซากของสัตว์ร้าย รวมเข้ากับความรู้ที่ได้รับจากตำรากระดูกและค่อยๆถูกพัฒนาอย่างพิถีพิถันจากกระดูกของสัตว์ร้ายที่แสนล้ำค่าโดยมีรากฐานเป็นพลังลี้ลับที่คอยทำหน้าที่เป็นตัวเชื่อม
“พาหุอสูร”
(เอาชื่อนี้นะครับ)ผสานเข้ากับแขนของฉีหลิงหู่ ทำให้พลังแผ่พุ่งออกมาอย่างมหาศาล
ผลลัพธ์ของมันก็คือความเผ็ดร้อนของพลังที่เพิ่มขึ้นอย่างมากมายนอกจากนี้ ร่างกายของเขาที่เดิมทีสูงสองเมตรเพิ่มเป็นสามเมตรอย่างไม่น่าเชื่อเหมือนดั่งยักษ์ที่ทรงพลังและมีพลังลี้ลับที่เปล่งแสงไหลเวียนไปทั่วร่างกายดูคล้ายดั่งเส้นเลือดอีกด้วย
แม้ว่าอินทรีเกล็ดเขียวจะหวาดผวาเพราะพลังที่ปลดปล่อยออกมาจากพาหุอสูร ลึกลงไปก็แสดงออกว่าต่อต้านไม่ยินยอมสยบ จะงอยปากสีดำโค้งดั่งคมดาบล้อมรอบไปด้วยแสงสว่าง พลังแห่งเจตลักษณ์ก่อเกิดเป็นคลื่นพลังเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ จนพร้อมที่จะปลดปล่อยออกไป
(ปล.สำคัญมาก พลังเจตลักษณ์ผมขอใช้ชื่อนี้นะครับ คือพลังที่แฝงมากับสายเลือดจากสัตว์ร้ายสายเลือดแท้ระดับตำนาน พลังนั้นขึ้นอยู่กับสายเลือดครับ ยิ่งเข้มข้นยิ่งทรงพลัง ซึ่งเป็นพลังเฉพาะตัวของสัตว์ร้ายเท่านั้น ยกตัวอย่างจักรพรรดิกิเลนสายเลือดแท้มีพลังเต็มเปี่ยมรุ่นลูกหลานสายเลือดก็จะค่อยๆเจือจางลงไปตามรุ่นครับ)
พลังเจตลักษณ์ที่สะสมอยู่ที่จะงอยปากนั้นเพิ่มอย่างทวีคูณ เป็นเหตุทำให้นกตัวอื่นและสัตว์น้อยใหญ่พากันสั่นด้วยความหวาดกลัว
“เฟยเฉียว จัดการได้แล้ว”
หัวหน้า’ฉีหยุ่นเฟิง’ออกคำสั่งไปที่ชายคนหนึ่งที่มีหน้าที่ใช้อาติแฟ็กโบราณชิ้นที่สอง
‘ฉีเฟยเฉียว’เป็นที่ยอมรับว่าแข็งแกร่ง เขาโยนกระบองเขี้ยวหมาป่าออกจากมือของเขาแล้วใช้พลังลี้ลับ บริเวณหน้าอกพลันสว่างขึ้นเป็นแสงจากตำรากระดูก แสงเปล่งประกายราวกับดวงดารา ทันใดนั้นเขาล้วงสิ่งของบางอย่างจากในเสื้อที่เก่าแก่และมีคราบเลือดของสัตว์ร้ายติดอยู่แล้วกดลงไปบนหน้าอก
คลื่นพลังอำมหิตแผ่กระจายออมา สร้างความหวาดผวาให้แก่สัตว์ทั้งหลายในบริเวณใกล้เคียงราวกับเจอสายเลือดของสัตว์ร้ายในตำนานรวมถึงอินทรีเกล็ดเขียวที่กำลังอยู่บนอากาศ เป็นอีกครั้งที่เจ้านกยักษ์ชะงักไม่ขยับตัวที่นัยน์ตาฉายแววตื่นตระหนกออกมา
บริเวณหน้าอกของ’ฉีเฟยเฉียว’เปล่งแสงออกมา ชิ้นส่วนของสัตว์โบราณผสานเป็นหนึ่งเดียวกับหน้าอกของเขา จากนั้นค่อยๆเปล่งแสงปรากฏเป็นสัญลักษณ์ลี้ลับขึ้นมา มองเห็นลางๆเป็นรูปร่างคล้ายหัวของสัตว์ร้ายดูมีชีวิตราวกับจะพยายามคำรามออกมา
พลังที่ปล่อยออกมาแผ่เข้าครอบคลุมทั้งหุบเขาสร้างแรงกดดันให้กับทุกชีวิตในหุบเขาแห่งนี้
นี่เป็นอาติแฟ็กอีกชิ้นหนึ่งที่สืบทอดมาจากบรรพบุรุษแห่งหมู่บ้านหินผา อสูรอำพราง อาติแฟ็กชิ้นนี้มีที่มาไม่ชัดเจนนัก แต่ก็น่าจะมีที่มาจากชิ้นส่วนจากสัตว์ร้ายโบราณเช่นกัน
โดยนำความรู้จากตำรากระดูกมาใช้คัดลอกพลังจากชิ้นส่วนสัตว์ร้ายในตำนานมาบันทึกเป็นอักษรลงบนแผ่นหนังที่ได้จากสัตว์ร้ายในตำนาน โดยพลังลี้ลับทั้งหมดจะแฝงไปในตัวอักษรที่ถูกบันทึกไว้จึงถูกเรียกว่า อสูรอำพราง(เอาชื่อนี้เนอะ)
ประกายแสงที่แผ่ออกจากร่างกายของ’ฉีเฟยเฉียว’ ทำให้เขาดูเหมือนถูกพลังลุกโชติช่วงไปทั่วทั้งกายดั่งเปลวเพลิง สัญลักษณ์หัวสัตว์ร้ายที่กลางหน้าอกคำรามออกมาดั่งฟ้าผ่า ทำให้ป่าเขาในบริเวณนี้สั่นสะเทือนและเกิดแผ่นดินถล่ม
นี่ไม่ใช่พลังที่มาจากตำรากระดูกที่บันทึกและพัฒนาเพียงเท่านั้น แต่มีพลังที่แฝงอยู่ในแผ่นหนังที่ได้มาจากสัตว์ร้ายในตำนานอีกด้วย ช่างทรงพลังเสียจริง
‘ฉีหลิงหู่’และ’ฉีเฟยเฉียว’ยืนเคียงบ่าเคียงไหล่แล้วมองไปที่อินทรีเกล็ดเขียวที่อยู่บนท้องฟ้า ก่อนจะระบิดพลังทั้งหมดจากอาติแฟ็กทั้งสองชิ้น ก่อเกิดเป็นคลื่นพลังระเบิดฝ่าอากาศขึ้นสู่ท้องฟ้า
“ท่านหัวหน้าหมู่บ้านมาแล้ว ท่านลุงหลิงหู่มาช่วยพวกเราแล้ว”
เด็กบางคนโผล่หัวออกมาจากภายในถ้ำแล้วตะโกนส่งเสียงเชียร์ออกมา
“ไปเถอะ ท่านหัวหน้ากับท่านลุงหลิงหู่มาพาเรากลับบ้านแล้ว”
ทันใดนั้นเหล่าเด็กๆพากันวิ่งกรูออกมาดั่งผึ้งแตกรังเข้าไปหาพวกผู้ใหญ่ โดยมี ‘ฉีหลิงหู่’กับ’ฉีเฟยเฉียว’คอยแผ่พลังจากอาติแฟ็กคุมเชิงป้องกันเอาไว้
“เด็กๆ ไม่มีอะไรร้ายแรงใช่หรือไม่”
บรรดาผู้ใหญ่พุ่งเข้ามาอุ้มลูกของตนขึ้นทั้งใช้สายตาสำรวจไปรอบตัวของเด็กๆเพื่อตรวจหาบาดแผลด้วยความหวาดกลัว
“ไม่มีขอรับ พวกเราสบายดี จะมีเพียงแค่รอยขีดข่วนเล็กน้อยเท่านั้น”
เด็กๆตอบกลับไป
“ดีแล้วที่ไม่มีอะไรร้ายแรงเกิดขึ้น”
ท้ายที่สุดพวกผู้ใหญ่จึงคลายใจลงแล้วเงื้อมฝ่ามือฟาดไปที่ก้นของพวกเด็กๆ
“โอ้ย!! ท่านตีข้าทำไม ไม่ห่วงพวกเราแล้วเหรอ ใยจึงเปลี่ยนสีหน้าเร็วเช่นนั้น”
พวกเด็กๆกรีดร้องออกมา
ชายคนหนึ่ง
“ในเมื่อพวกเจ้าไม่เจ็บตัว พวกเจ้าก็ต้องโดยลงโทษให้เจ็บตัวไง พวกเจ้ายังเป็นเด็กตัวกะเปี๊ยกแต่ยังก็ไปตอแยกับเจ้านกผีนั่น ถ้าข้าไม่ตีก้นเน่าๆของเจ้า ข้าก็ไม่ใช่บิดาของเจ้าแล้ว”
เจ้าอินทรีเกล็ดเขียวที่อยู่กลางอากาศยังคงเผยบรรยากาศอันมุ่งร้ายออกมา อย่างไรก็ตาม ก็ไม่ได้จู่โจมแต่อย่างไร และยังคอยจ้องคุมเชิงอยู่แต่ก็ไม่ได้มีท่าทีอะไร
หัวหน้าหมู่บ้าน ‘ฉีหยุ่นเฟิง’ตะโกนบอก’ฉีหลิงหู่’กับ’ฉีเฟยเฉียว’
“จงเร่งมือเข้า!! เจ้าสองคนยังไม่สามารถเข้าใจพลังของอาติแฟ็กโบราณอย่างลึกซึ้ง จงเก็บเกี่ยวประโยชน์ให้มากไว้แล้วจงถอยออกมา”
พวกเด็กได้ยินสิ่งที่ไม่คาดฝันราวกับว่าได้รับข่าวดีโดยบังเอิญ ในขณะที่กลุ่มผู้ใหญ่ต่างก็กระชับกระบองอันมหึมาและคันธนูในมือ แล้วค่อยๆถอนตัวกลับหมู่บ้านพร้อมกับกลุ่มเด็กๆ
“โอ้ว!! ท่านลุงหลิงหู่ช่างยอดเยี่ยมยิ่งนัก หลายปีที่ท่านหัวหน้าฝึกฝนพวกท่าน ไม่น่าเชื่อว่าจะได้รับรางวัลที่ยอดเยี่ยมเช่นนี้ ช่างอัจฉริยะเหลือเกิน”
“จริงด้วย ว่าแต่ท่านลุงเฟยเฉียวใช้อาวุธใดกันไม่เคยเห็นมาก่อนเลย ต้องเป็นเพราะเข้าใจในตำรากระดูกเป็นแน่ ท่านช่างแข็งแกร่งและน่าเกรงขามยิ่ง”
ระหว่างถอยกลับนั้น พวกเด็กๆหลงลืมเจ้าอินทรียักษ์กลางอากาศเสียสิ้น เข้ายกยอปอปั้นและชื่นชมอย่างไม่กลัวโดนดุด่าในขณะเดินทางกลับ
“พูดให้เบากว่านี้ ถ้าไม่อยากโดนเจื๋อน”
บิดาของ’ไป่หัว’เบิกตากว้าง
อินทรีเกล็ดเขียวบินไล่ตามพวกเขากลับมา แต่เมื่อเห็นต้นไม้ศักดิ์สิทธิ์ก็ไม่กล้าตามเข้าไปต่อ ได้แต่บินรอบๆกลางอากาศส่งเสียงด้วยความกระฟัดกระเฟียด
สุดท้ายทุกคนจึงถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก หลังจากถูกไล่ตามจากอินทรีเกล็ดเขียว สัตว์ร้ายที่มีเชื้อสายจากอดีตกาล หัวใจของพวกเขาราวกับบีบตัวตลอดเวลาเพราะถ้าพวกเผลอประมาทเพียงนิดเดียว จะต้องมีผู้คนล้มตายเป็นแน่
“ในขณะที่เราใช้อาติแฟ็กโบราณหวังว่าคงไม่เกิดเหตุแทรกซ้อนนะ”
ท่านหัวหน้ากล่าวออกมา
“ไม่มีปัญหาแน่ขอรับ จะมีใครที่เข้ามาในป่าลึกแบบนี้กัน ไม่มีใครเห็นแน่ขอรับ”
‘ฉีหลิงหู่’ตอบกลับไป
“หวังว่าจะเป็นไปตามที่เจ้ากล่าวนะ สิ่งของเหล่านี้ตกทอดมาจากบรรพบุรุษของพวกเรา ข้าไม่อยากให้เกิดเหตุไม่คาดคิด”
‘ฉีหยุ่นเฟิง’กล่าวอย่างแผ่วเบา
ไม่มีเหตุการณ์นองเลือดเกิดขึ้น ทุกคนกลับมาถึงหมู่บ้านอย่างปลอดภัย เจ้านกปีศาจนั่นก็อยู่บนอากาศกรีดร้องออกมาเสียงดังสั่นสะเทือนไปทั้งหุบเขา
หลังจากเข้ามาในบริเวณหมู่บ้าน บรรดาสตรีต่างพุ่งเข้าไปสวมกอดบุตรของตนอย่างรวดเร็ว หลังจากรับรู้ข่าวของพวกเด็กได้ไม่นาน พวกเขาไม่สารถหยุดความรู้สึกหวาดกลัวนี้ได้ และเหล่าบุรุษก็เดินไปหาไม้เรียวเพื่อเตรียมลงโทษเจ้าลูกไม่รักดี
“เจ้าลูกไม่รักดี ใครให้เจ้าก่อปัญหาขนาดนี้ หยุดเดี๋ยวนี้!!”
“ท่านพ่อ หยุดโบยข้าเถอะ ข้าสำนึกผิดแล้ว”
กลุ่มเด็กต่างก็ลุกขึ้นหนีอย่างเร่งรีบ พวกเขาหลบหนีไปทางลานบ้านของหัวหน้าหมู่บ้าน ‘ฉีหยุ่นเฟิง’ เพื่อจะไปขอให้ความช่วยหยุดบิดาของตนให้หยุดลงโทษ
เมื่อมาถึงลานบ้านของหัวหน้าหมู่บ้าน พวกเด็กๆทั้งหมดพากันโกรธและอิจฉา เจ้าเด็กน้อยไม่ได้รับการลงโทษใดๆ กลับกันยังนั่งดื่มนมในแก้วเล็กๆอย่างมีความสุข
“หวา เจ้าหนูดื่มนมอีกแล้ว เจ้าอายุสามขวบครึ่งแล้วนะ”
เด็กคนหนึ่งเอ่ยออกมา
เจ้าเด็กน้อยเขินอายยิ่ง แล้วรีบนำเอาแก้วมาซ่อนให้พ้นสายตาของกลุ่มเด็กๆด้วยแขนอันบอบบางของเขา ทำให้มีใบหน้ามีเลือดฝาดและดวงตาที่กำลังสั่นไหว แล้วพูดว่า
“พวกเจ้าพูดอะไรกัน ข้าแค่กำลังดื่..ม..น้ำ..”
พวกเด็กๆระเบิดเสียงหัวเราะออกมา
“พวกเราต่างถูกลงโทษแล้วทำไมเจ้าถึงได้ดื่มนมกันเล่า”
‘ไป่หัว’ถามอย่างอยากรู้อยากเห็น
“นั่นเป็นเพราะข้าเล่าเรื่องให้ฟัง ท่านปู่คิดว่ามันยอดเยี่ยมเลยไม่ตำหนิข้า”
ดวงตากลมโตของเด็กขยับไปมาช้าๆ
“เรื่องอันใดกัน”
“เรื่องของเจ้าแดงน้อย”
“ใครกันเจ้าแดงน้อย”
“เจ้าแดงน้อยคือนกกระจิบสีแดงที่เคยเล่าให้ฟังไง”
เด็กน้อยดูไม่ค่อยมีความสุข
กลุ่มเด็กๆกรอกตานึกแล้วกล่าวออกมาเสียงดัง
“ถ้าท่านหัวหน้าเชื่อ เขาก็ไร้เดียงสาเกินไปแล้วนั่นมันวิหคสีชาดในตำนานตั้งแต่โบราณกาลเลยนะ มันจะโผล่มาให้เจ้าไล่จับได้อย่างไร ”
“สองปีมาแล้ว มีภูเขาสมบัติที่ไม่มีใครรู้จักปรากฏออกมาในส่วนลึกของพื้นที่ในหุบเขา จึงดึงดูดหลากหลายเผ่าพันธุ์เข้ามามากมาย จนเกิดการต่อสู้ที่อย่างไม่เคยมีมาก่อน เปลวเพลิงสีชาดกวาดข้ามขอบฟ้าจนสามารถมองเห็นได้ด้วยตา ไฟนั่นมีที่มาจากหมู่บ้านเรา”
หัวหน้าหมู่บ้านเดินเข้ามาแล้วเล่าออกมา
“อย่างนี่เองสินะ อสูรที่ใช้เพลิงซ่อนตัวอยู่ในส่วนลึกของหุบเขา แต่ไม่น่าจะใช่วิหคสีชาดในตำนานนะ มันไม่น่าจะเป็นไปได้”
‘ฉีหลิงหู่’เดินออกมา
“สองปีที่แล้ว เกิดการต่อสู้ที่น่าสะพรึงกลัวเกิดขึ้น แถมตอนนั้นเราก็ยังไม่รู้ว่าสัตว์ร้ายขนาดมหิมาคือตัวอะไรที่เข้ามาในหุบเขา กลางดึกเมื่อวันก่อน ข้าเห็นร่างสูงตระหง่านดูคล้ายมนุษย์ถือแท่งบางอย่างสีดำเดินก้าวเดียวก็ผ่านเขาไปได้แล้ว แต่ข้ามองเห็นหน้าไม่ชัด”
‘ฉีเฟยเฉียว’ถอนหายใจออกมา ผ่านมาวันหนึ่งแล้วภาพนั้นยังคงตามมาหลอกหลอน
เมื่อพวกผู้ใหญ่มาถึง สีหน้าของกลุ่มเด็กเปลี่ยนไปในทันที แล้วมาจับเด็กๆมาอุ้มขึ้นเพื่อจะนำตัวออกไปจากที่แห่งนี้
“ท่านหัวหน้า พวกเราพบรังที่เต็มไปด้วยของอินทรีเกล็ดเขียวแล้วแอบเอากลับมาด้วย พวกเราสามารถเลี้ยงไว้ได้ บางที่ในอนาคตพวกมันสามารถช่วยปกป้องหมู่บ้านของพวกเราได้”
“ใช่แล้ว ในอนาคตหมู่บ้านของพวกเราจะมีนกอสูรสงคราม แถมมีตั้งสามตัว”
เด็กพยายามที่จะแสดงผลงานของพวกตนที่เป็นประโยชน์มากพอที่จะได้รับการให้อภัย
“แล้วรู้ไหม ในหนึ่งวันพวกนกโบราณมันกินเนื้อมากเท่าไหร่พอๆเราเลยนะ แล้วพวกเราจะหาอาหารที่ไหนมาเลี้ยงดูพวกมันกัน”
“หา!!”
พวกเด็กๆพากันตกใจหน้าซีด
“อีกอย่าง คิดว่าพวกเจ้าทำสำเร็จงั้นเหรอ ลองหันไปดูข้างนอกสิ”
พวกผู้อาวุโสถอนหายใจออกมา
พวกเด็กๆขึ้นไปบนหอสังเกตการณ์แล้วเพ่งดูไปนอกหมู่บ้านอย่างสงสัย เจ้านกอินที่เกล็ดเขียวเกาะอยู่บนยอดเขา คอยเฝ้าอยู่นอกเมืองโดยแสดงออกว่าจะไม่จากไปไหนแน่นอน
“สัตว์ร้ายประเภทนกค่อนข้างมินิสัยพยาบาท แต่พวกเจ้ากลับขโมยลูกของมันมา แล้วพวกเราจะออกล่ากันได้อย่างไร ”
‘ฉีเฟยเฉียว’เอ่ยด้วยความละเหี่ยใจ
หน้าของพวกเด็กเปลี่ยนเป็นซีดขาว เมื่อรู้ว่าตนเป็นผู้นำพาความวิบัติ
“รีบคืนลูกของเขาไปเถอะขอรับ เจ้าอินทรีเกล็ดเขียวน่าสงสารจะตาย”
เจ้าหนูน้อยกระพริบตาปริบๆแล้วกล่าวออกมา
เหล่าชาวบ้านพยายามจัดการส่งไข่พวกนี้ออกไปภายนอกหมู่บ้าน ถ้ามันไม่ได้ผลก็คงต้องหาวิธีการอื่น
ไข่สามใบถูกนำออกมาแต่ละใบถูกหุ้มด้วยแสงสีเขียวหยก ไข่พวกนี้เปล่งแสงจนดูเหมือนกับว่าโปร่งใสจนมองทะลุได้ และปรากฏแสงจากพลังเจตลักษณ์พุ่งขึ้นในอากาศราวกับมาจากสรวงสวรรค์
ในตอนนั้นเองหลังจากที่ทุกคนออกไปจากบริเวณลานบ้าน ที่แท่นบูชา ต้นไม้ศักดิ์สิทธิ์ก็สั่นสะเทือนในทันที ที่ตรงกิ่งไม้ก็ส่องแสงสีเขียวมรกตส่องลงมาเหมือนดั่งโซ่จากสวรรค์ ค่อยขจัดผิวด้านนอกของไข่จนก่อให้เกิดลำแสงแผ่กระจายออกมา
ที่มา: