ตอนที่แล้วตอนต่อไปณ ดาวเคราะห์ เอ็กซ์-ซี ศูนย์ ศูนย์ มันเทียบเท่ากับศูนย์กลางการคมนาคมในอาณาเขตเอ็กซ์ การหมุนเวียนระหว่างอาณาเขตต่างๆที่แบ่งตามพันธมิตรแห่งดวงดาว ส่วนใหญ่เกิดขึ้นบนดาวเคราะห์ เอ็กซ์-ซี ศูนย์ ศูนย์ ในทุกๆวันยานอวกาศนับหมื่นลำจะลงจอดยังท่าเรืออวกาศเพื่อเข้าออกไปยังพื้นที่ต่างๆ จุดหมายปลายทางของชิลลินอยู่ระหว่างอาณาเขตดีและอาณาเขตเอ็ม ซึ่งเป็นอาณาเขตที่แบ่งแยกออกเป็นสิบเขตการค้าเสรีที่ตอนนี้กำลังพัฒนาขึ้นอย่างรวดเร็ว โดยอาณาเขตเอ็กซ์เป็นเขตที่ล้าหลังที่สุด
ในทางตรงกันข้ามอาณาเขตเอถึงอาณาเขตซี ไม่ใช่สถานที่ที่สามารถเข้าถึงได้ง่ายๆ อาณาเขตเอได้รับการจัดอันดับโดยองค์กรทางการเมืองและรัฐบาลพันธมิตรของกาแลคติก อะไลแอนซ์ที่สามารถพบได้ในพื้นที่นี้ อาณาเขตบีเป็นที่รู้จักของสถาบันการศึกษาและสถาบันการเงินหลายแห่ง สำหรับอาณาเขตซีดินแดนส่วนใหญ่ตกอยู่ภายใต้การปกครองทางการทหารและสถาบันการทหารแก็ลที่มีชื่อเสียงมากที่สุดคือ วิทยาลัยทหารแก็ล สามารถพบเจอได้ที่นี่ อาณาเขตเอบีซีเป็นที่รู้จักกันดีของคนในแก็ลว่า ‘สามอาณาเขตรุ่งโรจน์’ และมันไม่ได้เป็นที่ที่ใครๆก็สามารถไปได้ เปรียบเสมือนน้ำนิ่งที่ไหลลึกนั้นไม่มีใครบอกได้ว่ามันอาจจะมีบางสิ่งลึกลับซ่อนอยู่
ชิลลินนั่งอยู่ในร้านอาหารใกล้ๆกับท่าเทียบอวกาศ เขานั่งท้าวคางและมองออกไปยังวิวทิวทัศน์ด้านนอก เมื่อเทียบกับความวุ่นวายที่โลกสีน้ำตาล เอ็กซ์-ซี หนึ่ง ศูนย์ ศูนย์ ที่นี่ดูแล้วช่างเป็นระเบียบและสมบูรณ์แบบไปซะทุกๆอย่าง ไม่ว่าจะเป็นเรือบรรทุกสินค้าหรือรถที่บินผ่านไปมาระหว่างถนน ช่างสมกับชื่อที่เรียกว่า ศูนย์กลางการคมนาคมขนส่งอาณาเขตเอ็กซ์
ชิลลินซื้อหนังสือพิมพ์ขนาดกะทัดรัด มันมีภาพเคลื่อนไหวกระพริบและมีชื่อที่สะดุดตา มักจะนำความสดชื่นบางอย่างเข้ามาสู่ชีวิตประจำวันของผู้คน ตั๋วไปอาณาเขตเคได้สั่งซื้อมาแล้วและชิลลินก็ต้องรอให้ถึงเวลาเดินทาง ในขณะเดียวกัน ชิลลินก็จิบชาของเขาไปด้วยไม่ว่าจะเป็นการนั่ง ดื่ม หรือท่าทางขณะอ่าน กิริยาท่าทางของชิลลินดูเป็นคนที่มีวัฒนธรรมเป็นอย่างมาก มันเป็นเพราะว่าเขาปลูกฝังมาโดยเกนยะตั้งแต่อายุยังน้อยและเขาก็ไม่ได้มีลักษณะเหมือนคนจากพื้นที่ยากจนเลย แต่แน่นอนว่านี่เป็นเพียงภาพลวงตาที่ตรงกับลักษณะปัจจุบันของเขาเท่านั้น เขาสามารถทำให้เกิดความประทับใจแรกพบกับคนแปลกหน้าได้หากเขาต้องการ
“เฮ้……. ที่รัก, มีโต๊ะว่างฟรีสำหรับฉันไหม?”
ชายหนุ่มผมประบ่าสีน้ำตาล สวมแว่นตากันแดดและเสื้อผ้าแฟนซีเดินเข้าไปในห้องรับรอง เขาถือกระเป๋าเอกสารสีดำขนาดใหญ่ กระดุมสองเม็ดด้านบนของเสื้อถูกปลดเปลื้องเผยให้เห็นกล้ามเนื้ออัดแน่นพร้อมจะระเบิดที่เป็นเครื่องพิสูจน์ถึงความเป็นชายชาตรีของเขา เขาล้อเลียนพนักงานเสิร์ฟที่มาให้บริการเขาและจ้องมองไปที่หน้าอกของเธอ
ทางขวามือของเขาอยู่ติดกับหุ่นยนต์พนักงานเสิร์ฟแต่เขาก็ยังเรียกพนักงานเสิร์ฟที่อีกฟากหนึ่งของเคาน์เตอร์ ซึ่งการจีบสาวนั้นเป็นเรื่องปกติ ทางด้านพนักงานเสิร์ฟเองก็เห็นได้ชัดว่าไม่แปลกใจกับสถานการณ์นี้ในขณะที่เธอยังคงตอบเขาด้วยรอยยิ้ม “ฉันรู้สึกเสียใจจริงๆ แต่เราไม่มีโต๊ะฟรีในขณะนี้ อย่างไรก็ตามถ้าคุณต้องการที่ว่างก็จำเป็นต้องรอหรือนั่งร่วมโต๊ะกับผู้อื่น…”
“โอ้ พระเจ้า! ไม่มีโต๊ะว่างสักที่! ช่างโชคร้ายอะไรอย่างนี้!”
ชายหนุ่มมองไปรอบๆห้องรับรองผ่านแว่นตากันแดดของเขาก่อนที่จะหยุดลงที่โต๊ะของชิลลิน
“โต๊ะตรงนั้น ฉันจะลองไปขอเบียดเพื่อนสนิทของเราที่นั่น “
“ได้ โปรดเชิญทางนี้ “
รอยยิ้มของพนักงานเสิร์ฟค่อนข้างแข็งกระด้าง มันเป็นโต๊ะสำหรับหกคนและมีเพียงคนๆเดียวนั่งอยู่ที่นั่น หรือสองคนเมื่อรวมเขาไปด้วย ทำไมเขาถึงต้องเบียด?
ถึงแม้จะมีโต๊ะอยู่ในห้องรับรองหลายแห่งที่มีคนนั่งอยู่เพียงหนึ่งหรือสองคน แต่ไดแอสได้เลือกโต๊ะตรงนี้โดยเฉพาะเจาะจงอย่างยิ่ง เด็กคนนี้ได้ให้ความรู้สึกแปลกๆแก่เขา ซึ่งเขาไม่สามารถบรรยายได้และด้วยเหตุผลบางอย่างเขาก็รู้สึกคุ้นเคย แม้ว่าเขาจะจำไม่ได้ว่าเคยเจอกันที่ไหนมาก่อน
ไดแอสวางกระเป๋าไว้ข้างๆและนั่งลงฝั่งตรงข้ามกับชิลลิน เขาไม่ได้มีความคิดที่จะถอดแว่นตากันแดดของเขาออก แม้ว่าเขาจะอยู่ในห้องรับรองก็ตาม เขาทำท่างเช่นนี้ภายใต้ความคิดที่ว่า “นิ่งๆเข้าไว้ อย่ากระโตกกระตาก”
ไดแอสรับเมนูมาจากพนักงานเสิร์ฟ เขาขยับนิ้วมือซ้ำๆเพื่อเลื่อนดูและเลือกเมนูรายการอาหารต่างๆผ่านทางหน้าจอเมนู
“อืม, เอาอาหารตามนี้แล้วกัน”
“ได้ค่ะ โปรดรอสักครู่”
หลังจากที่เขาสั่งอาหารเรียบร้อย ไดแอสมองไปที่ชิลลินและพูดว่า “เฮ้, เพื่อนตัวน้อย กำลังรอเที่ยวบินอยู่หรือ?”
ชิลลินพยักหน้าตอบและยิ้มอย่างสง่างาม ด้วยท่าทางที่เขาได้รับการปลูกฝังมาเป็นอย่างดีพร้อมกับตอบกลับไปว่า “ใช่ครับลุง”
ห๊าาาา…… ลุง? ไอลูกกะ….. นี้เป็นการเรียกคนที่หล่อเหลา น่ารัก เก่ง และน่าสนใจเช่นฉันหรือ? ‘ลุง’ อย่างนั้นหรือ?! ถ้าชิลลินเป็นหนึ่งในคนของเขา เขาจะให้ชิลลินได้ลิ้มรสถึงรสชาติฝ่าเท้าของเขาไปแล้ว แต่อืม……เด็กคนนี้น่าสนใจ
จากช่วงเวลาที่ไดแอสเดินเข้าไปในห้องรับรอง ชิลลินก็เฝ้ามองเขา เขาอาจไม่รู้อะไรเกี่ยวกับชายหนุ่มคนนี้ แต่ชิลลิน รู้สึกว่าผู้ชายคนนี้มีแข็งแกร่งมาก มีความแข็งแกร่งมากกว่าคนที่เขาเคยพบมาก่อน แม้ว่าเขานั้นจะเรียกชิลลินว่า “เพื่อนตัวน้อย” ก็ตาม ชิลลินไม่ได้ตอบโต้อะไรที่ดูรุนแรงกลับไป เขาเพียงแค่พูดว่า ‘ลุง’ กลับไปเท่านั้น
ไดอัสหัวเราะสั้นๆและหยิบเครื่องดื่มที่นำมาเสิร์ฟแล้ว เขาดื่มมันในครั้งเดียว “เหมือนเดียวกัน ฉันซื้อตั๋วไปที่อาณาเขตเ แล้วนายล่ะ? “
“ผมก็ด้วย”
“ทำไมดูเหมือนว่าเราสองคนจะดูถูกชะตากัน”
พนักงานเสิร์ฟที่ทำขนมอยู่ข้างในเมื่อได้ยินคำพูดของเขาก็หรี่ตาลงและหันไปมอง ถูกชะตากันงั้นหรือ ร้อยละแปดสิบของผู้คนที่อยู่ที่นี่ก็กำลังรอเที่ยวบินไปที่อาณาเขตเค ถ้าผมเป็น “คน” คนเดียวในนี้ที่ถูกชะตาด้วยแล้วหมายความว่าคนอื่นๆเป็นลิงเช่นนั้นหรือไม่?
“ขอบคุณมาก, ที่รัก!” ไดอัสลูบเบาๆไปที่ด้านหลังของมืออันขาวและอ่อนนุ่มของพนักงานเสริฟในลักษณะเจ้าชู้เป็นอย่างมาก
“ยินดีค่ะ” เธอยิ้มและไม่สนใจต่อท่าทีใดๆของเขา
ไอแอสไม่ได้ใส่ใจอะไร เขาหันไปมองรอบๆและเริ่มคุยกับชิลลินอย่างไม่หยุดหย่อน เขาได้แสดงความคิดเห็นเล็กๆน้อยๆ เกี่ยวกับข่าวในหนังสือพิมพ์ตอนเช้าของวันนี้ ส่วนใหญ่ของพวกเขาจะพูดสบประมาทและวิจารณ์สิ่งต่างๆ เวลาส่วนใหญ่ ชิลลินแสดงบทบาทเป็นผู้ฟังที่เงียบสงบและมันก็เป็นเมื่อเฉพาะไดแอสถาม เขาเพียงแค่พยักหน้าครั้งเดียวหรือให้คำตอบสั้นๆสองสามคำ ขณะที่ไดแอสเริ่มทำตัวสนิมสนมและสนิทสนมขึ้นเรื่อยๆ และแม้ว่าชิลลินพยายามผ่อนคลาย แต่เขาก็รู้สึกเหนื่อยอยู่ภายใน กล้ามเนื้อของเขาพร้อมที่จะโต้ตอบหากมีปัญหาแม้เพียงเล็กน้อย
“โถ่เอ๊ย ข้าลืมแนะนำตัวเองไป” ไดแอสลุกขึ้นยืนข้างหน้าชิลลินด้วยท่าทางที่น่าสงสัย ขณะพูดด้วยความภาคภูมิใจอย่างเปิดเผย ข้าชื่อ “ไดแอส”
เมื่อเสร็จแล้วไดแอสเอนกายนั่งบนเก้าอี้นุ่มๆ พับแขนและยิ้มแย้มแจ่มใส ถ้าคนจะแปลความหมายของเขาก็จะน่าเป็น เคารพข้า! นมัสการข้า! พระเจ้าของเจ้าอยู่ที่นี่แล้ว!
มีแผงไฟที่มองไม่เห็นอยู่รอบโต๊ะของทุกคน ดังนั้นคนที่อยู่อีกฟากหนึ่งของกระดานไฟจะไม่สามารถได้ยินบทสนทนาได้ ยิ่งไปกว่านั้น ขณะที่ไดแอสพูดอย่างไม่ตั้งใจเขาก็คลุมแขนขึ้นเพื่อไม่ให้คนที่อยู่ข้างนอกสามารถอ่านริมฝีปากได้ ธรรมชาติมันเป็นไปไม่ได้ที่จะเข้าใจในสิ่งที่เขาพูดผ่านริมฝีปากของเขา
ชิลลิน กระพริบตา สักครู่เขาก็ตั้งสติได้และพูดว่า “โอ้, ผมชื่อชิลลิน”
“…”
ปฏิกิริยาของชิลลิน ทำให้เกิดไดแอสสำลักเล็กน้อย
ไม่ถูกต้อง ถ้าเขามาจากครอบครัวแถวๆนี้ก็ไม่มีทางที่เขาจะไม่เคยได้ยินเกี่ยวกับข้า
ไดแอสเห็นว่าชิลลินดูแปลกๆ แต่แล้วเขาก็ตอบทันทีด้วยความสนใจ “นายตลกมาก!”
ชิลลิน “….”
และที่ว่า ‘ตลก’ นี่มันตรงไหน?
“อะแฮ่ม ฉันเดาว่าเรารู้จักกันและกันแล้ว ยินดีที่ได้รู้จักนะชิลลิน” ไดแอสเอื้อมมือไปจับมือ
ชิลลินจ้องมองที่ไดแอสและยื่นมือออกไปจับก่อนที่เขาจะยิ้มและตอบกลับไปว่า “ยินดีที่ได้รู้จักเช่นกัน มิสเตอร์ไดแอส”
การจับมือเกิดขึ้นเพียงชั่วครู่หนึ่ง แต่ภายในชิลลินรู้สึกตกใจและตกใจอย่างยิ่งเมื่อมีการติดต่อสัมพันธ์กับบุคคลอื่น ชิปของเขาจะให้ข้อมูลแก่เขาและจากข้อมูลนี้ ชิลลินได้ค้นพบว่าไดแอสเป็นยีนในระดับเอ!
ชิลลิน ได้ติดต่อกับผู้คนมากมายในช่วงก่อนหน้านี้ แต่ที่ดีที่สุดพวกเขาแค่มียีนอยู่ในระดับบีเท่านั้น เขาคิดมาก่อนหน้านี้ว่าอาจจะได้เจอคนเช่นนี้ แต่ชิลลินไม่คาดว่าจะได้พบกับตัวผู้ที่มียีนในระดับนี้เร็วนัก
เขาเป็นนักล่าหรือไม่?
โดยทั่วไปการจับมือไม่ใช่พฤติกรรมทั่วไป แต่นักล่ามักจะกอดและจับมือกันมากกว่า เนื่องจากมันเหมือนเป็นช่วงเวลาแห่งการแข่งขัน การแข่งขันความแข็งแรงเป็นวิธีที่มีประสิทธิภาพมากที่สุด นักล่าจะใช้เมื่อมีปฏิสัมพันธ์กับคนอื่นๆ แต่ไม่ใช่ทุกคนที่จะมีความกล้าหาญและเข้าใจที่จะยอมรับการกระทำดังกล่าวเหล่านี้ ผู้ที่ประเมินตนสูงเกินไปอาจทำให้ได้รับบาดเจ็บสาหัสและเสียชีวิตด้วยตัวเอง
แต่ไดแอสเห็นได้จากชิลลินที่รู้สึกประหลาดใจชั่วขณะ ก่อนที่เขาจะแสดงมารยาทใดๆ เขาคิดอยู่ในใจว่าเจ้าหนูนี่ไม่เลวนัก แม้ว่าไดแอสจะไม่ได้ใช้เทคนิคใดๆในระหว่างการจับมือกัน เขาคิดว่าชิลลินเป็นเด็กที่น่าสนใจมากๆ สามารถจับมือกับเขาได้อย่างสงบและไม่เกรงกลัว ไดแอสพูดได้ว่าถ้าชิลลินไม่ใช่พวกบ้าๆบอๆ? เขาก็เป็นดั่งหนังสือที่แตกต่างจากหน้าปกหนังสือ?
บางทีไดแอสก็นึกถึงตัวเขาเอง แต่จากการตัดสินจากปฏิกิริยาของชิลลิน ดูเหมือนว่าเขาไม่รู้จักไดแอสจริงๆ ผู้ชายตัวน้อยคนนี้มาจากไหน? ชิลลินบอกกับเขาอย่างตรงไปตรงมาว่าเขาชื่อ ‘ชิลลิน’ สำหรับนามสกุลของเขา ชิลลิน ไม่ได้กล่าวถึงเรื่องนี้เลย ดังนั้นมันจึงไม่เหมาะสำหรับไดแอสที่จะถามเรื่องนี้ แม้จะอยากรู้อยากเห็นมากก็ตาม
ในตอนนี้การประกาศเที่ยวบินดังขึ้นและกว่าร้อยละแปดสิบของคนในห้องรับรองลุกขึ้นและมุ่งหน้าไปยังสถานี ไดแอสเดินตามชิลลินไปเกาะติดเหมือนกับกาว ขณะที่พวกเขาเข้าสู่สถานีพร้อมกัน มีคนไม่กี่พันคนขึ้นไปบนเที่ยวบินนี้ ชิลลินนั่งในระดับหนึ่งหรือระดับสามของห้องโดยสารแทนที่จะเลือกที่นั่งในห้องโดยสารระดับกลาง และไดแอสก็จงใจแลกที่นั่งกับคนอื่นและนั่งข้างชิลลิน แม้ว่าเขาจะอยู่ภายในห้องโดยสารไดแอสก็ไม่ได้ตั้งใจที่จะถอดแว่นตากันแดดออกเลย
ชิลลินรู้สึกได้ว่ามันจะเป็นเที่ยวบินที่ไม่ราบรื่นแน่นอน
————————————————————————————————————————
ฝากกดไลค์ กดติดตามเพจ ให้กำลังใจ และติดตามข่าวสารกันด้วยนะครับ : https://www.facebook.com/Star-Rank-Hunter-นักล่าอันดับดารา-885221738283809/
*หากมีคำติชมใดๆสามารถเสนอแนะเข้ามาได้ครับ ผิดพลาดประการใดผู้แปลต้องขออภัยผู้อ่านมา ณ ที่นี้ด้วย
*ถ้าอยากอ่านและให้ลงบ่อยๆช่วยกันคอมเม้นท์เพื่อเป็นกำลังใจด้วยนะคร๊าบบบบบบบ