กษัตริย์มืด – บทที่ 5
 
ความมืดของโลก
 
****************
 
วันต่อมา
 
เกรย นั่งบนเก้าอี้ข้างโต๊ะ เขาถือหนังสือพิมพ์ย่านที่อยู่อาศัยที่ถูกส่งมาในตอนเช้า มีข้อมูลข่าวล่าสุดเกี่ยวกับส่วนต่างๆของละแวกใกล้เคียงรวมถึงจำนวนโฆษณารับสมัครเข้าสู่โรงงานต่างๆ  จูร่ายุ่งอยู่กับการทำอาหารเช้าที่ห้องครัว เธอจัดอาหารขึ้นโต๊ะทุกอย่างก็เหมือนปกติ
 
นาฬิกาชีวภาพของตูเตียนดังขึ้นทำให้เขาตื่นจากการนอนหลับ เขาพับที่นอนขึ้นล้างหน้าและเดินไปที่ห้องครัว เขาทักทายคู่รักจูร่า “สวัดดีตอนเช้า” อย่างเรียบง่ายและนั่งใกล้โต๊ะเพื่อเริ่มกินอาหารเช้า
 
 
 
ในเวลานี้จูร่างส่งอาหารของตูเตียนและวางไว้ด้านหน้าเขา ขณะที่ตูเตียนลิ้มรสอาหาร จูร่าถามด้วยรอยยิ้มเล็กๆบนใบหน้าของเธอ: “รสชาติเป็นอย่างไร?”
 
“เผ็ดเล็กน้อย”ตูเตียน แต่”ผมชอบอาหารรสเผ็ด”
 
“ดีจังเลย”จูร่ายิ้ม
 
จากนั้นเกรยก็วางหนังสือพิมพ์ มองไปที่ตูเตียน “ดีนป้าของเธอและฉันเลือกที่จะให้คุณแต่งงาน เธอต้องเตรียมตัววันนี้ ดังนั้นแต่งตัวดีๆและเพราะเราจะไปพบกับคนสำคัญ “
 
เนื่องจากความสัมพันธ์ของตูเตียน,  เกรยและจูร่าได้ถูกยอมรับชั่วคราวว่าเป็น “ลุงและป้า”
 
หลังจากเหตุการณ์ในคืนสุดท้ายความคิดของตูเตียนสงบลง ตูเตียนแกล้งทำเป็นเด็กไร้เดียงสาโดยเหมือนไม่รับรู้ไดๆ เขาถาม “ทำไมหรอครับ?
 
จูรามองไปที่ตูเตียนและกระซิบกับเกรย: “คุณเห็นมั้ยอย่างที่ฉันพูดตูเตียนยังเด็กอยู่ เราอาจจะรออีกสักสองสามปี “
 
“อายุสิบสามเป็นอายุที่สมรสถูกต้องตามกฎหมาย”เกรยมองกลับไปยังเธอ มีความเย็นเยือกในดวงตาของเขาและกล่าวว่า “ตอนนี้พวกเราแค่อยากให้เขาทำงานให้เรา ในไม่กี่ปีข้างหน้าจะไม่มีใครกล้าสร้างปัญหาให้เรา. “
 
จูร่า เห็นสามีของเธอตัดสินใจอย่างแน่วแน่ในการแต่งงานเธอไม่ได้พูดอะไรอีก
 
“เราจะพาเธอไปหาพี่สาว”เกรยพูดกับตูเตียน “นี่เป็นโอกาสที่ดีสำหรับเธอและต้องทำทุกวิธีเพื่อให้ได้รับการยอมรับ เพื่อให้เธอสามารถกินอาหารที่ดีได้ทุกวัน สวมใส่เสื้อผ้าที่ดี และเธอจะอดยาก เธอรู้ไหมว่าฉันหมายถึงอะไร? ”
 
“จริงหรอ? ผมจะทำ! “ตูเตียนตอบด้วยความตื่นเต้น นอกจากนี้เขายังมีใบหน้าที่แปลกประหลาดบนใบหน้าของเขาซึ่งทำให้ดูสมจริงมากขึ้น
 
ใบหน้าของเกรยหันไปพร้อมรอยยิ้มกว้าง “ดีจริงๆ ดีนเธอเป็นเด็กดีเอาเป็นว่ากินกันก่อน “
 
หลังจากพวกเขาทั้งหมดกินอาหารเสร็จแล้ว
 
ตูเตียนทำงานอย่างกระตือรือร้น”เป็นผลให้สีเกรยโล่งใจ
 
“มาดีน ใส่ชุดใหม่ “จูร่า พาตูเตียนไปที่ตู้ซึ่งมีชุดสูทสีดำใหม่ผูกเน็กไทย์สีแดงสดใสและรองเท้าคู้เงา เธอปล่อยให้ตูเตียน เปลี่ยนชุด หลังจากที่เขาแต่งตัวเสร็จ จูร่าและเกรยประหลาดใจ ผิวหนังที่ดูคล้ายกับหิมะและดวงตาสีส้มของตูเตียน ทำให้เขาได้รับความรู้สึกอันสูงส่ง
 
“ดูดีจริงๆ!” จูร่าหัวเราะอย่างเต็มที่
 
หัวใจของเกรยรู้สึกดีใจมาก: “ดีมากเราไปกันเถอะ!
 
“อา!”  ตูเตียนมองดูตื่นเต้นและประหลาดใจมาก
 
หลังจากที่ล็อกประตูแล้วจูร่าก็เข้ามาจับมือ  ตูเตียนและถามเกรย ว่า “มันเช้าไปหน่อย เราสามารถหารถม้าได้หรือไม่ “
 
สีเทายิ้มและพูดว่า: “ไม่ต้องกังวล บ้านเอวริลบอกว่าพวกเขาจะส่งรถมารับเรา ” ในเวลาเดียวกัน “แต๊ก แต๊ก แต๊ก” เสียงกีบม้าดังมาจากมุมถนน รถม้าที่มีเครื่องประดับสีทองมาหยุดที่หน้าพวกเขา บนหลังคารถมีธงสีขาวเงินและมีดอกสีใม้ขาวสลักไว้บนธงซึ่งเป็นธงประจำบ้านของเอวริล 
  คนขับรถสวมหมวกสีดำและสูทสีดำ เขากระโดดออกจากรถแล้วยิ้ม”สีเทาและจูร่าคุณผู้หญิงกำลังรอพวกคุณอยู่” เขาพิงทางเท้าของเขาเพื่อเชิญพวกเขาเข้าสู่ขบวนรถแสดงท่าทางขุนนางชั้นสูง
 
หัวใจสีเทากระโจนขึ้นและเริ่มประจบ: “เราจะทำให้ท่านหญิงไอวี่รอได้อย่างไร “เขารีบจับมือตูเตียนและบังคับให้ขึ้นรถ
 
 
 
ในเวลานี้ผู้ขับขี่ดูเหมือนจะสังเกตเห็นตูเตียน ดวงตาของเขากระพริบด้วยความประหลาดใจ แต่ทันทีรีบกลับรอยยิ้มที่สุภาพของเขา
 
แต๊ก แต๊ก แต๊ก … …
 
หลังจากที่ครอบครัวของตูเตียนนั่งอยู่ในรถคนขับรถจับเชือกและเริ่มแล่นรถ
 
ตูเตียนเงียบ มองดูอาคารที่เดินผ่านเช่นเดียวกับคนเดินเท้าที่เดินผ่านถนน คนในรถประหลาดใจแต่ในเวลานี้ เกรยและจูร่าไม่ได้พูดและไม่ได้ถามอะไรตูเตียนอีกพวกเขากังวลว่าสิ่งที่กล่าวจะตกลงไปในหูของคนขับและต่อมาก็แพร่กระจายไปยังบ้านเอวริล
 
รถม้าถึงด้านทิศใต้ของผนังยักษ์อย่างราบรื่น ยามหนุ่มประจำประตูทำทักทายด้วยท่า “กำปั้นทุบทรวงอก”[น่าจะท่าเดียวกับattack of titan] ทันทีที่ดวงตาของเขาตรวจพบธงบนหลังคารถ ยามปล่อยพวกเขาที่จะผ่านทันที หลังจากนั้นเขาก็ทำงานของเขาต่อไป
 
นี่คือย่านการค้า?
 
ตูเตียนมองไปที่ถนนที่สะอาดด้านนอกรถ ถนนสะอาดและคนเดินเท้ามีเสื้อผ้าที่สวยงาม ความแตกต่างกับพื้นที่อยู่อาศัยอาจจะรู้สึกเหมือนกับ สลัมกับย่านที่อยู่อาศัย ก็เหมือนกับความแตกต่างระหว่างสวรรค์กับนรกโดยไม่มีการพูดเกินจริง
 
ในไม่ช้าคนขับรถก็จอดรถไว้บนถนนที่ปลายทางของอาคารที่สง่างาม  ตูเตียนเห็นว่าบนอาคารแขวนป้ายเปียโนที่วาดบนกระดาษแข็ง เขาไม่สามารถได้แต่สงสัยว่าเปียโนยังคงมีอยู่ในโลก
 
รถหยุดอยู่ที่ทางเข้าหลัก จากนั้นชายหนุ่มผิวดำคนหนึ่งก็เดินออกจากคฤหาสน์อย่างรวดเร็วและมองลงไปที่รถเกรย์และจูราเขายิ้มและพูดว่า: “นายหญิงรอนานแล้วโปรดมากับฉัน”
 
สีเทาตึงเครียดในหัวใจของเขา มันเป็นไปได้ยากที่จะเห็นอาคารที่งดงามเป็นที่อยู่อาศัยสีเทาจับมือตูเตียนเดินไปข้างหน้า 
  ทันทีที่คู่เดินเข้าไปในห้องโถงดวงตาของพวกเขาก็ถูกดึงดูดด้วยแสงไฟสีสดใสเหมือนอัญมณี การแสดงออกจูร่าดูเป็นปกติเพราะเธอได้รับเชิญให้ไปรักษาคนในย่านธุรกิจหลายๆครั้ง  สำหรับสีเทานี่เป็นครั้งแรกที่มาถึงสถานที่แห่งนี้ ตูเตียนเห็นผ่านการจับมือของเขารู้สึกว่าชายคนนั้นรู้สึกกระวนกระวายเล็กน้อย ขณะที่ร่างกายของเขานั้นสั่นเล็กน้อยเขาไม่สามารถช่วย แต่ส่ายหัวของเขาในใจ
 
มีเสียงสะท้อนในห้องโถง ตูเตียนเห็นได้อย่างรวดเร็วว่าห้องโถงมีขนาดกว้างมาก หลายคนนั่งรับประทานอาหารว่าง ฟังเพลง เสียงกระซิบของการพูดคุย พวกเขามีชุดที่สวยงาม เสื้อผ้าทุกชุดใช้วัสดุที่ดูดีกว่าที่ใช้ในบริเวณที่อยู่อาศัย โดยเฉพาะอย่างยิ่งสีชัดมากขึ้นมองเห็นได้อย่างชัดเจน
 
ชายหนุ่มชุดสูทสีดำค่อยๆ เดินไปทางด้านในของห้องแยกต่างหาก
 
ตูเตียนมองไปเห็นสองร่างนั่งอยู่ที่นั่น หญิงวัยกลางคนอายุประมาณ30ปี เธอมีกระโปรงสีสดที่เหมาะกับใบหน้าของเธอ ข้างๆเธอมีหญิงสาวอายุ 11 ปีผิวสวยมีผมสีน้ำตาลรูปไข่ ถึงยังไม่โตเต็มวัยแต่แน่นอนว่าธอสวย
 
เด็กหญิงตัวเล็ก ๆ คนหนึ่งยังสังเกตเห็นครอบครัวเกรย ดวงตากวาดไปที่ทั้งสองคนและล้มลงบนร่างของตูเตียน  ดวงตาเธอกระพริบสดใส
 
ในเวลานี้หญิงวัยกลางคนยืนขึ้นทักทายกับ จูร่าด้วยรอยยิ้ม: “คุณหมอ จูราคุณเป็นแรกที่รักษาความเจ็บป่วยของหัวหน้าครอบครัวของฉันหายขาด วันนี้เขามีธุรกิจดังนั้นเขาจะไม่มาที่นี่ “
 
เกรยกล่าว ” แน่นอน หัวหน้าครอบครัวเอวริลยุ่งเสมอ “
 
หญิงวัยกลางคนตอบด้วยรอยยิ้ม: “นั่งก่อนสิ”
 
“ใช่ใช่” เกรยในทักทีขยับเก้าอี้และนั่งลง บางทีเขาอาจจะเกร็งเกินไปดังนั้นขาของเก้าอี้จึงเคาะลงบนพื้นเล็กน้อย คนที่นั่งใกล้ๆ ยกคิ้วขึ้นและเริ่มคุยเบา ๆ 
  จูร่านั่งลงด้วย ดวงตาของหญิงวัยกลางคนหล่นลงบนร่างของ ตูเตียนดวงตาของเธอก็มีร่องรอยสีประหลาดใจ ราวกับโล่งใจมองไปที่เกรย, ยิ้มและกล่าวว่า “นี่เป็นบุตรบุญธรรมของคุณเขาขาวจริงๆ.”
 
เกรยตอบกลับยกย่องลูกสาวของครอบครัวเอวริล: “คุณหนูสวยมากตัวเล็กและละเอียดอ่อน เธอดูฉลาดมากเธอคงรับความงามมาจากคุณ “
 
หญิงงามวัยกลางคนยิ้มก็กล่าวว่า “ในการแต่งงาน … … “
 
ร่างกายของเกรยจับมือจูร่าดูกังวลเล็กน้อย
 
“ถ้าแอนเนียไม่ได้ปฏิเสธก็คงจะเป็นเช่นนั้น” หญิงวัยกลางคนกล่าวตรงไปตรงมา
 
เกรยและจูร่ามองด้วยความประหลาดใจ
 
ในเวลานี้สาวน้อยมองตูเตียนและกล่าว: “หนูต้องการออกไปกับเขา.”
 
หญิงงามวัยกลางคนดูเหมือนจะคาดหวังสำหรับคำพูดเช่นนั้นของเธอยิ้มและมองไปที่เกรยและจูร่า
 
“ดีนออกไปข้างนอกกับมิสแอนเนียจำไว้ว่าให้ดูแลคุณหนูแอนเนีย ” เขาตบไหล่ตูเตียนเพื่อกระตุ้นเขา
 
ในเวลานี้  แอนเนียลุกขึ้นจากที่นั่งและเดินไปด้านนอกโดยไม่ได้มองไปที่ตูเตียนและไม่ได้หยุดรอเขา
 
ตูเตียนมองเกรยและจูร่าที่เต็มไปด้วยความหวัง หัวใจของเขาเงียบสงบมากเขากล่าวว่า “สวัดดีครับ” กับหญิงสาวงามวัยกลางคนและเดินเพื่อให้ทันกับแอนเนียที่ออกจากห้องโถง
 
“เด็กค่อนข้างฉลาด” หญิงวัยกลางคนมองไปที่ด้านหลังของตูเตียนกล่าวและยิ้ม
 
“เดชะบุญ … … ” เกรยกระซิบด้วยเสียงต่ำ
 
…
 
…
 
ด้านนอกของถนน แอนเนียมองไปที่คนรับใช้ชุดสูทสีดำและโบกมือมือเล็กๆของเธอ: “ไม่ต้องเดินตามฉันจะเดินเล่นแถวๆนี้”
 
“ครับ” คนรับใช้ชุดสูทสีดำตอบ
 
เมื่อเขาออกจากห้อง แอนเดียเดินต่อไป ไม่ได้มองย้อนกลับมาและไม่ได้พูดกับ ตูเตียนราวกับว่าเธออยู่คนเดียว ตูเตียนได้เลือกที่จะทนต่อความเงียบและตามหลังเธอ จากการสังเกตอาคารทั้งสองฝั่งของถนนจากประเพณีท้องถิ่นเหล่านี้เขาสามารถอนุมานถึงมาตรฐานการครองชีพและระดับเทคโนโลยีของโลกโดยประมาณ
 
หลังจากเดินมานาน
 
แอนเนียก็หยุดลง ตูเตียนมองไปรอบๆขณะเดินจนเขาแทบจะชนหลังเธอ เพียงเมื่อได้กลิ่นหอมของดอกลอยจากเสื้อผ้าของเธอ เขาจึงปรับระยะห่างระหว่างพวกเขา
 
ในเวลานี้ แอนเนียหันร่างกายของเธอ เนื่องจากความอายุมากกว่าจึงสูงกว่าตูเตียนถึงครึ่งหัว ใบหน้ารูปไข่สีขาวที่สวยงามของเธอมองข้ามตูเตียนโดยไม่แยแส
 
เห็นความรู้สึกไม่แยแสจากแอนเนีย ตูเตียนยิ้มบางๆจ้องมองไปที่เธอ
 
เมื่อเห็นความเงียบสงบของตูเตียนตาของแอนเนีย กระพริบอย่างแปลกใจ แต่ไม่นานนักก็กลับมาแสดงความหนาวเย็นพูดว่า: “คุณเคยได้ยินโอเปร่าไหม?
 
ตูเตียนประหลาดใจแว๊บหนึ่ง เขาไม่คิดว่าเธอจะพูดหัวข้อแปลกๆจิตใต้สำนึกบอกให้ตอบคำถามโดยการส่ายศีรษะ แอนเนียไม่ได้ให้โอกาสเขาพูดต่อ: “คุณเคยได้ยินเกี่ยวกับสไตล์ดนตรี? ”
 
ตูเตียนกำลังจะพูด
 
“คุณรู้หรือไม่ว่าการเต้นรำบอลรูม?” เสียงแอนเนียแสดงออกถึงการไม่แยแสและไม่ได้ให้เขามีโอกาสตอบ
 
ตูเตียนเข้าใจว่านี่ไม่ใช่คำถาม แต่เป็นการดูถูกที่ไม่ได้ปิดบังของมองเด็กสาวอย่างเงียบๆ
 
“คุณรู้ไหมว่าจะขี่ม้าได้อย่างไร?”
 
“คุณรู้จักฟันดาบ?”
 
“คุณมีอุดมคติและความใฝ่ฝันหรือไม่?”
 
แอนเดียถามหกคำถามในหนึ่งลมหายใจแล้วมองไปที่ตูเตียนและกล่าวว่า “ถ้าแกไม่โง่แกควรเข้าใจแล้วว่าแกและฉันมันคนละโลกกัน “
 
ตูเตียนมองเงียบๆ ที่ใบหน้าที่สวยงามของเธอไม่ได้คาดหวังว่าคำพูดที่หยาบคายหรือแม้กระทั่งประโยคดังกล่าวจะเกิดขึ้นจากปากของเด็กที่มีอายุมากกว่าเขาสามสี่ปี
 
 
 
FB หลบบอสแปล