The Dark King 
 
บทที่ 24 เหงา
 
“เด็กเหี้ย! มาดูกันนานว่าแกจะทนได้นานแค่ไหน!” ชายชราสวมหน้ากากสีเขียวเข้ม ที่เผยให้เห็นเพียงสายตาเย็นชา เขาจ้องมองที่โต๊ะนิ้วมือเขาจับหน้าไม้ เขาพร้อมจะยิงตูเตียนตลอดเวลา
 
ซัววว!
 
มีเงาออกมาจากโต๊ะ
 
นิ้วของชายชรากดหน้าใม้ ลูกศรพุ่งอย่างรวดเร็ว
 
แต่ลูกศรไม่ได้ปักที่เงา มันปักเข้าด้านข้างของตู้ไม้
 
ขวดผงใบหนึ่งตกลงตรงหน้าของชายชรา
 
สีหน้าของชายชราซีดลง เขามองเห็นตูเตียนกระโดดจากพื้น แต่ตูเตียนไม่ได้กระโดดข้ามโต๊ะมาหาเขา แต่ตูเตียนกระโดดไปที่ตู้ ตูเตียนคว้าขวดและกระถางและขว้างมันใส่ชายชรา
 
ความโกรธของชายชราทะลุปรอท กว่าเขาจะรวบรวมวัสดุทดลองทั้งหมดนี้ได้ไม่ใช่เรื่องง่าย เมื่อต้องเห็นพวกมันตกลงพื้นทำให้เขาแทบบ้า เขาโหลดลูกศรใส่หน้าไม้และเล็งที่ตูเตียน
 
อย่างไรก็ตามในช่วงเวลาสั้นๆ ของการโหลดลูกศร ตูเตียนได้ถอยกลับหลังโต๊ะอีกครั้ง
 
“ไอ้บัดสบ!” ดวงตาของชายชราโกรธจนเกือบจะถลน เขาพลาดโอกาสที่จะยิง ตูเตียนอีกครั้ง ถ้าก่อนหน้านี้มีคนถามเขาว่าเขารู้สึกกดดันมั้ย เขาจะหัวเราะในความคิดนั้น …แต่ไม่ใช่ในตอนนี้.
 
“ฉันต้องอยากจะรู้ว่าแกชะซ่อนได้นานแค่ไหน!” ชายชราค่อยๆเติมหมอกสีเขียวในห้อง
 
“เอาล่ะ!” ตูเตียน จับขวด มันเป็นขวดที่เต็มไปด้วยกำมะถันที่เขาเคยเห็นมาก่อน
 
เขาเริ่มรู้สึกหายใจไม่ออก เนื่องจากมีออกซิเจนเหลือน้อยเพราะหมอกเขียว แต่น่าเสียดายที่ไม่มีอะไรที่จะจุดไฟได้
 
“ประณาม! ไม่มีไฟไม่มีไฟ! “
 
ตูเตียนแทบหมดหวัง ขณะที่เขากำลังคิดถึงเอาตัวรอด ตาของเขาจดจ่ออยู่กับผนังไม้ที่มีเงาสะท้อนอยู่ “โคมไฟน้ำมัน” เขากระซิบตัวเอง
 
“ทำไมก่อนหน้านี้ฉันไม่คิดถึง?” ตูเตียนมีความสุข
 
ความสิ้นหวังในหัวใจเขาหายไป เขาฉีกเสื้อให้ขาดออกเพื่อห่อกำมะถัน เขาก้มหน้ากัดฟัน จะรอดหรือตายขึ้นอยู่กับมันจะสำเร็จหรือล้มเหลว
 
ซัวววว
 
ชายชราเห็นเงาลอยออกมา เขาป้องกันตัวเองโดยธรรมชาติ เขายิงหน้าไม้ออกไปอีกครั้ง
 
ลูกศรสั้นๆ ทะลุขวดหนึ่ง แต่อีกขวดหนึ่งซึ่งมุ่งเป้าไปที่เขาปลอดภัย  ชายชรารีบยกแขนซ้ายขึ้นเพื่อป้องกันขวดที่กำลังมา
 
แต่น่าเสียสงสารสำหรับเขา เขาปิดกั้นขวดที่ปกคลุมด้วยผ้า มันแตกและบางส่วนของกำมะถันเลอะบนแขนและเสื้อผ้าของเขา เขาแกว่งแขนของเขา ขวดผ้าได้ชนเข้ากับตะเกียงน้ำมันและทำให้ตะเกียงคว่ำลง
 
ตูเตียน เห็นผ้าที่ไหม้ขึ้นเขาจึงรีบหมอบ
 
ตูมมม!!
 
เสียงระเบิดดังสนั่นในห้อง ตู้ไม้สองสามตู้ในห้องแตกและล้มลง ฝุ่นกระจายทั่วห้อง
 
ตูเตียน รู้สึกถึงพลังทำลายล้าง กระแทกโต๊ะแล้วกะทบร่างของเขา เขารู้สึกราวกับว่าซี่โครงของเขาหัก ดวงตาเขามีน้ำตาไหลออกมาเพราะความเจ็บปวด
 
ในเวลานี้เขาไม่อาจควบคุมลมหายใจ เขาจึงสูดอากาศเข้าปริมาณมาก มันมีกลิ่นของกำมะถันที่ถูกเผา นอกจากนี้เขายังสูดดมสารตกค้างของหมอกสีเขียวก่อนหน้านี้
 
แขนขาของเขารู้หมดแรง
 
บางส่วนของห้องแตกและยุบลง ลมหนาวจากภายนอกไหลเข้ามาในห้องทำให้อากาศที่เต็มไปด้วยกลิ่นกำมะถันและหมอกสีเขียวด้านในจางลง เขาค่อยๆหายใจเอาอากาศบริสุทธิ์
 
ตูเตียน เริ่มคลานทันทีเพราะแรงระเบิดขนาดใหญ่อาจทำให้ห้องถล่มลงเมื่อใดก็ เขายังไม่อยากถูกฝังทั้งเป็น
 
จากการระเบิดก่อนหน้านี้, โคมไฟน้ำมันปลิวออกไป ทำให้ห้องถูกปกคลุมด้วยความมืด
 
ตูเตียน เริ่มเดินไปทางชายชราแม้ว่าเขาจะมองไม่เห็นสิ่งที่อยู่ข้างหน้าก็ตาม เขาพึ่งพาวิสัยทัศน์ก่อนหน้านี้ เพื่อคำนวนระยะห่างระหว่างเขากับชายชรา มันไม่ได้ใช้เวลานานก่อนที่มือของเขาสัมผัสกับของเปียกๆเหนียวๆ แต่มีวัตถุที่แข็งๆด้วย มีหน้าของเขากลายเป็นน่าเกลียด
 
มันเป็นกระดูกของชายชรา!!
 
แม้ว่าในความมืด ตูเตียนก็รู้ดีว่าสิ่งที่เขาสัมผัสคือส่วนต่างๆของร่างกายที่ยังคงอยู่หลังจากการระเบิด เขาไม่ได้คาดหวังว่าพลังของการระเบิดกำมะถันนี้จะรุนแรงมาก อาจเพราะมันไม่ได้ถูกทำให้เป็นดินปืนดังนั้นมันจึงมีประสิทธิภาพมาก มันน่าจะถูกเรียกว่าหลักการ ‘ระเบิดฝุ่น’
 
“ฉันฆ่ามนุษย์ … … ” จิตใจของตูเตียนสั่น มนุษย์ที่มีชีวิตถูกเขาฆ่า เขาได้เห็นสถานการณ์ที่น่าสังเวทมามากในโลกและในบางครั้งเขาต้องเผชิญกับความอยุติธรรมของกฎหมาย แต่นี้เป็นการฆ่ามนุษย์ด้วยตัวเอง เขาไม่เคยคิดถึงเรื่องแบบนี้มาก่อน
 
เขาสั่นเล็กน้อยเขากระซิบในใจ “มันเป็นการป้องกันตัวเอง ฉันจำเป็นต้องปกป้องตัว ดังนั้นมันไม่ใช่ความผิด … ไม่ใช่อาชญากรรม … “หัวใจของเขาเต็มไปด้วยกลัว กฎหมาย? มันหายไปจากโลกนี้ตั้งนานแล้วนี้ ดังนั้นแม้ว่ามันจะผิดทางอาชญากรรมแล้วใครจะตัดสินฉัน? 
 
ในหลุมดำที่ไร้ซึ้งแสงดาวเขารู้สึกเหงาและอ้างว้าง
 
เขาค่อยๆผ่อนคลายร่างกายของเขา ความกลัวในหัวใจของเขาหายไป แทนด้วยความไม่แยแส เขามองไปที่ชิ้นของศพชายชราอย่างเงียบๆ เขาค่อยๆขยับร่างกายของเขา  เขาต้องการตรวจดูหน้าไม้