ตอนที่แล้วตอนต่อไประดับนรก ชั้นแรก
ผมเดินอยู่ในทางเดินมืดๆ
เดินก้าวต่อก้าวอย่างช้าๆ
ผมทำตัวให้ขดคล้ายกับด้วงและช้า เดินไปข้างหน้าอย่างช้าๆในขณะที่ยกโล่ขึ้นมาบังไว้
อืม…มันจะอีกนานเท่าไหร่เนี่ย
[1st attempt, Day 1. 1 ชั่วโมง 26 นาที]
ผมค่อนข้างมั่นใจว่ามันจะมีอะไรออกมาในประมาณ 5 นาทีแรก
ผมเลยลดระยะก้าวลงครึ่งก้าว
หลังจาก 15 นาที ผมคิดว่าต้องมีอะไรออกมาแน่ๆ
ผมเลยลดระยะก้าวลงอีกครึ่ง
หลังจาก 30 นาที ผมคิดว่ามันจะต้องมีอะไรมาแน่ ต้องมาแน่ๆ
และตอนนี้
ไม่มีอะไรออกมาเลย
ผมทำบ้าอะไรอยู่เนี่ย?
ข้อความดีนี่ ข้อความที่บอกผมว่าเวลามันเดินไปเรื่อยๆ
นี่ผมกำลังเสียเวลาอันมีค่างั้นเหรอ? นี่มันเป็นอะไรอย่างด่านที่ต้องแข่งกับเวลาหรือ?
ความกังวลและความกลัวในใจผมค่อยๆเติบโตขึ้นเรื่อยๆ
ร่างกายก็เหนื่อยด้วย
ยังต้องถือดาบกับโล่อีก แขนกับไหล่ตอนนี้มันเริ่มจะตึงๆแล้ว
หลัง แขน ไหล่เริ่มจะสั่นอย่างคุมไม่ได้ เหมือนได้ยินเสียงกล้ามเนื้อกรีดร้องทุกครั้งที่ขยับ เหงื่อไหล่ท่วมทั้งตัวและได้กลิ่นแอลกอฮอล์ในลมหายใจอีกต่างหาก
เฮ้อ มันยากอยู่แล้วที่ต้องถือดาบกับโล่ไว้ระดับไหล่ ด้วยขาที่ย่อ หลังโน้มมาข้างหน้า ไหล่และคอด้วยที่ต้องหลบอยู่หลังโล่ให้ได้มากเท่าที่จะมากได้
การเดินท่านี้มันเหมือนการฆ่าตัวตายชัดๆ
ผมคิดว่าควรจะเลิกแล้วพักสักหน่อย
ยืดหลังสักหน่อย ไม่ นี่ผมควรหาที่นั่งพักซักที่ไหมเนี่ย?
ไม่ ผมยังคงไม่มีข้อมูลเกี่ยวกับที่แห่งนี้ ผมไม่ควรละทิ้งความสนใจ ต้องตื่นตัวตลอดเวลา
เวลานี้จะมาห่วงสบายไม่ได้
ต่อให้ตื่นตัวและกระวนกระวายอยู่ตลาดก็ไม่แน่ใจว่จะผ่านสถานการณ์ร้ายๆไปได้
แม้ว่ามันจะยาก…
แต่ก็ต้องทนได้นานเท่าที่จะทนได้
ด้วยจิตใจมุ่งมั่น ผมไปข้างหน้าอย่างช้าๆราวกับเต่า
แต่แล้ว…
[คุณได้เรียน:Battle concentration Lv.1]
[คุณได้เรียน:Will Lv.1]
‘อ๊ะ?’
เสียงประหลาดใจหลุดออกมาจากปากขณะที่ยังยืนอยู่
แม้จะตั้งใจว่าจะไม่หยุดแต่ควรจะคิดเกี่ยวกับข้อความพวกนี้ซักหน่อยดีไหม
ผมยืดหลังตรงและเดินถอยหลังนิดหน่อย
‘แถบสเตตัส’
[ลีโฮแจ(มนุษย์)]
Strength: 10
Dexterity: 13
Endurance: 11
Intelligence: 21
Skills: Battle concentration Level1.
Will Level1.
…อืม ผมได้สกิลมา
[Battle Concentration(Lv.1)]
คำอธิบาย:สมาธิของคุณเพิ่มในการต่อสู้ ทำให้คุณตั้งใจได้นานขึ้น
[Will(Lv.1)]
คำอธิบาย:เพิ่มความมุ่งมั่น
มันเป็นสกิลติดตัวทั้งสองสกิล
Battle concentration และ Will ทั้งสองสกิลมันเกี่ยวข้องกับสถานการณ์ที่ผมเป็นอยู่ตอนนี้
คิดว่าจะเรียนสกิลจากการเพิ่มเลเวลหรือได้ของสวมใส่ซะอีก ผมว่าผมคิดผิด
ถ้าที่ผมคิดมันถูกต้อง การเรียนหลายๆสกิลตั้งจำเป็นต้องลองทำอะไรหลายๆอย่าง
ไว้ลองทำอะไรอย่างอื่นตอนอยู่ที่ๆปลอดภัยกว่านี้ดีกว่า
ไม่รู้ว่ามินซิก ยองมินและซูอารู้เรื่องนี้หรือยัง
ผมเตือนสติตัวเองตอนที่คิดเรื่องของทั้ง 3 คน
ว่าผมยังคิดเรื่องของคนอื่นไม่ได้ ต้องจดจ่อ
ผมย่อตัวอีกครั้งและไปข้างหน้าอย่างช้าๆ
อันตรายมาได้ทุกเมื่อ ผมเดินไปข้างหน้าไปเป็นชั่วโมงช้าราวกับหอยทาก ในที่สุดอันตรายก็หาผมเจอซักที
เหตุผลที่ผมตอบสนองกับอันตรายไม่ใช่เพราะผมตื่นตัว
แต่เพราะโล่บนแขนซ้ายผมต่างหาก
ติ๊ง!
ลูกธนูลอยมาในความมืดมาชนกับโล่
ไม่ใช่แค่รู้สึกว่าธนูนั่นมันชนโล่และทำให้แขนผมสั่น มันยังทำให้รู้ว่าธนูนั่นมันตั้งใจจะยิงผม
ติ๊ง!
อีกครั้ง…ธนูยิงมาโดนโล่
มันมาจากไหน?
ตอนนั้น…ผมเห็นแสงสีเงินกำลังมา
ผมรีบยกโล่ขึ้นมาบังหัวทันที
ติ๊ง!
เกือบไปแล้ว
ฟิ้ว…
ผมไม่เห็นธนูสองดอกแรก แต่ในที่สุดก็เห็นและหลบอันสุดท้ายได้
ดวงดีจริงๆ…
ปิ๊ก!
?? ธนูอันอื่น…
ปุ๊ก!
‘อ๊ากกกกกกกกกกกกก’
ธนูลูกสุดท้ายเจาะทะลุข้อเท้าผม
ลูกธนูมันทะลุไปมากกว่าครึ่ง
โอ๊ย โคตรเจ็บ
‘อ๊ากกกกก….’
ตอนนั้นผมเห็นข้อเท้าขวาที่โดนธนูเสียบทะลุด้วยมุมมองสั่นๆ
มันทะลุข้อเท้าผมไปยาวมาก
ผมนั่งกรีดร้องลงกับพื้นด้วยความเจ็บปวด แต่ความเจ็บปวดก็ไม่หายไป
เลือดไหลจากข้อเท้าลงบนพื้น และเลือดก็ไหลเวียนขึ้นมาบนหน้าจนแดง
ถึงจิตใจผมจะยุ่งเหยิงไปหมดจากความเจ็บปวด พอเห็นเลือดแดงๆ สมองก็พยายามหาทางรอด
ห้องรอ!
ใช่ ผมต้องรีบกลับไปยังห้องรอ!
ทำตามที่สมองสั่งจากความเจ็บปวด ผมเดินกลับไปจากทางที่มา เพื่อกลับไปยังห้องรอ
ผมเดินเท่าที่จะเดินได้เพื่อจะกลับด้วยขาทั้งสองข้าง แต่การเดินที่ไม่มีสมดุล ผมรู้สึก…
อ๊ากกกกกกกกก! บ้าจริง!
ลูกธนูที่ข้อเท้ามันไปลากกับพื้น ความเจ็บปวดถาโถมมาอีกครั้ง
น้ำตาไหลออกมาไม่หยุดหย่อน
ผมคลานสี่ขา ใช้ดาบในมือปักลงบนพื้นแล้วลากตัวเองไปข้างหน้า
กล้ามเนื้อกรีดร้องตอนที่ใช้แขนสองข้างกับขาที่ใช้ได้ข้างเดียว
กรีดร้องด้วยความเจ็บปวด ความทรมาน
ในขณะเดียวกันขาที่โดนธนูเสียบทะลุก็ปวดร้าวเพราะว่าเจอกับการเจ็บปวดมากที่สุดที่เคยเจอมา
[คุณได้เรียน:Pain Tolerance:Lv.1]
มันใช้เวลานานมาก ชั่วโมงที่หนักหนาในการไปที่ๆผมเคยไปถึง
คลานคล้ายกับจิ้งเหลนด้วยขาพังๆมันทำให้เห็นทางเดินที่ไม่มีจุดจบ
ความเจ็บปวดที่เพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็วมันทำให้การคลานช้าลง
“แฮ่ก แฮ่ก แฮ่ก”
ความเจ็บปวดที่มีอยู่แล้วถูกความเจ็บที่ใหม่กว่าลดทอนลงไป
มันต้องเป็นอดรีนาลีนหรืออย่างอื่น แต่รู้สึกเหมือนสมองมันกลับมาใช้ได้ดีแล้ว
ผมยังคงคลานไปข้างหน้า ถึงจะเคลื่อนที่อยู่แต่ผมก็เช็คค่าสเตตัสของร่างกาย
ไม่รู้ว่าขาที่โดนธนูปักคาอยู่มันจะขยับไม่ได้หรือยังไง นอกเหนือจากความเจ็บปวด ผมไม่รู้สึกอย่างอื่นเลย ผมพยายามขยับนิ้วเท้าแต่มันไม่ขยับ ไม่สิ ผมไม่รู้อยู่ดีว่ามันขยับหรือไม่ขยับเพราะผมไม่รู้สึกถึงมันเลย
[คุณได้เรียน: Pain Tolerance Lv.2]
[คุณได้เรียน: Haemorrhage Tolerance Lv.1]
ความอดทนอะไรกัน! ไม่เห็นจะมีผลบ้าอะไรเลย
ขาข้างที่ปกติกับแขนทั้งสองข้างมันสั่นไปหมด
‘แฮ่ก แฮ่ก แฮ่ก’
ปอดมันกำลังเตือนให้หยุดการเคลื่อนไหวร่างกายและหาอากาศมากกว่านี้
ได้ยินเสียงตื้อแหลมๆในหู อาจจะเพราะว่าเสียเลือดมาก
หัวผมมันเริ่มร้อนขึ้นอย่างมาก
ผมใช้เหงื่อจากแขนมาปาดหน้าแต่มันก็ร้อนราวกับกองไฟ
แล้วความร้อนบนหน้าผมก็…
ตอนนั้นความมึนหัวมันเพิ่มขึ้นและการมองเห็นก็ค่อยๆเลือนราง…
คำว่า ‘ตาย’ แสดงขึ้นมาในหัว
คิดว่านี่เป็นเกมเหรอ? ไอโง่เอ้ย?
ความเจ็บปวด ความรู้สึกนี่มันของจริง!
ความตายมันก็จริงด้วย
ผมไม่เห็นอะไรอีกแล้ว
ผมพยายามขยี้ตา ดันเปลือกตาและแหกตาขึ้นมา แต่ก็ไม่เห็นอะไร
ในที่มืดนี้ ไม่มีความรู้สึกถึงแขนขา ผมขยับ
โชคดีที่ทางเดินมันเป็นเส้นตรง
ถ้าผมไม่สนใจพื้นหินที่สัมผัสกับแขนและขาสิ่งที่สัมผัสได้อีกอย่างก็คือน้ำตาที่ไหลอาบแก้ม
ผมคิดว่าน้ำตามันแห้งเหือดหมดแล้วตั้งแต่คลานบนทางแห่งความเจ็บปวดนี่ แต่ความกดดันจากความตายทำให้น้ำตามันไหลมาอีกครั้ง
แต่ผมก็ยังไม่ยอมแพ้และให้แขนกับขาทำหน้าที่ของมันต่อไปในความมืดมิด
ผมไม่อยากตายที่นี่ด้วยความเจ็บปวด
ผมไม่อยากตาย
ถึงผมจะตาย ผมก็ไม่ควรตายแบบนี้
ผมจะไม่ตายแบบนี้
นานแค่ไหนกันที่ผมเริ่มคลาน
ผมคลานมาไกลแค่ไหนแล้วนะ
ผมกำลังคลานไปข้างหน้าใช่ไหม?
อาการง่วงนอนเต็มหัวไปหมด
ผมไม่รู้สึกถึงส่วนต่างๆของร่างกายอีกแล้ว
ว่ากันว่าความสุขที่สุดที่มนุษย์จะได้รับนั้นคือตอนก่อนที่จะตาย
ผมเคยเห็นพวกโรคจิตในเน็ตตายจริงๆด้วยการรัดคอตัวเองเพื่อที่จะพยายามรู้สึกถึงความสุขสูงสุดนี้
บ้าชิบ แน่ละผมเข้าใจคนพวกนั้น ผมอยากปล่อยใจไปกับการง่วงนอนนี่มากกว่าการดิ้นรนและปฏิเสธ ผมแค่อยากจะพัก
มันจะจบแบบนี้เหรอ?
เพราะว่าความประมาทงั้นเหรอ?
ไม่ ผมไม่ได้ประมาท ผมระวังสิ่งรอบตัวและเดินอย่างช้าๆ
มันเป็นการโจมตีที่ผมตรวจจับไม่ได้และป้องกันไม่ได้ด้วยความสามารถที่มี
ถ้าผมไม่มีโล่ ธนูดอกแรกคงจะทะลุหัวใจและผมคงจะตายตรงนั้นทันที
แต่ทำไม…
(วูมมมมมมมมม)
[ไปที่ห้องรอชั้นแรก?]